All Chapters of เมื่อนางร้ายข้ามภพ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่20ส่วนทางด้านเจ้าก้อนหินคนทึ่มทื่อก็มายืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้องหันไปมองคนบนเตียงก็อับจนปัญญาไปจนสิ้น เพราะเขานั้นไม่เคยดูแลหรือเคยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้สตรีใดมาก่อน แต่เห็นนางทรมานตัวแดงหน้าแดงด้วยพิษไข้ไปหมดเขาก็ใจทมิฬหินชาติไม่ไหว  …เอาก็เอาวะ!…  คิดกับตนเองเช่นนั้นคนที่เหนือก็ไม่กลัวใต้ก็ไม่หวั่นก็เดินหน้าเรียกหาอ่างทองเหลืองกับน้ำอุ่น และผ้ามาจากเสี่ยวเอ้อร์ทันที แต่ไอ้ครั้นพอถึงเวลาจริงต้องเปลื้องผ้าเช็ดตัวคนป่วย คนไม่กลัวตายกลับมือไม่สั่นลังเลไปหมด ไม่ทราบได้ว่าตนเองต้องถอดส่วนใดของอาภรณ์นางก่อน  ก็ปกติสตรีที่เคยผ่านมาก็เป็นพวกนางถอดเองทั้งสิ้น เขาจะกินไม่เคยต้องยุ่งยากถอดเอง บางคนขนาดอาภรณ์ของเขายังไม่ต้องลำบากปลดเองเลยด้วยซ้ำ นี่จึงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ซั่วเจาต้องมาดูแลสตรีผู้ได้ชื่อเป็นว่าที่ภรรยาเลยทีเดียว  "เพื่อนายท่าน!"  บอกตนเองเช่นนั้นเขาก็ทรุดลงนั่งแล้วหลับหูหลับตาคลำมั่วไปหมด และก็ต้องสะดุ้งราวสัมผัสโดนก้อนถ่านแดง ๆ เมื่อมือเจ้ากรรมนั้นดันไปแตะโดนก้อนซาลาเปานุ่มเด้งเข้าเป็นด่านแรก!  "เจ้ามือสมควรตาย!"  เขาสบถพึมพำด่ามือตนเองเสร็จแล้วก็ชักกลับคืนมาเร็วไว ก่

ตอนที่22ฝ่ายสาวใช้คนงามกับท่านผู้ติดตามซั่วเจานั้นเข้าสู่ห่วงนิทราไปแล้ว หากแต่ผู้เป็นนายเช่นสวีฉีเฟิ่ง และจางเยว่เซียงนั้นยังคงไม่ได้หลับตาลง เพราะคนหนึ่งก็กำลังวุ่นวายอยู่กับสมุดบัญชีที่มีตัวเลขมากมายเห็นแล้วเวียนหัวชวนอาเจียน กับอีกผู้ก็กำลังดูแลจุดกำยาน และหาน้ำมันหอมระเหยมาบีบนวด เอาอกเอาใจคนทำงานอย่างภรรยาที่ดีพึงปฏิบัติ “น้องเซียงไปนอนพักผ่อนเถิด เจ้าไม่สบายอยู่นะคนดี ประเดี๋ยวหน้ามืดไปอีก” คนตัวนุ่มนิ่มราวเต้าฮวยยิ้มหวานส่งให้ทำเอาหัวใจของบุรุษวัยฉกรรจ์เต้นผิดจังหวะอีกครั้ง รอยยิ้มนี้จะสยบเขาให้หมอบอยู่แทบตักของนางเสมอเลยหรือไรเล่า? “น้องเซียงสบายดีเจ้าค่ะ เพียงบีบนวดเล็กน้อยไม่ทำให้น้องลำบากอันใดแล้วก็ไม่กระทบกระเทือนไปถึงศีรษะด้วยเจ้าค่ะ” …ชื่นใจ… เพียงไม่กี่ประโยคแสนจะธรรมดา แต่กลับมีผลต่อหัวใจของสวีฉีเฟิ่งอย่างยิ่ง ทั้งที่อดีตสตรีมากมายก็เคยทั้งพูด และพยายามจะทำเช่นที่จางเยว่เซียงนั้นทำ ทว่าเขากลับไม่เคยซาบซึ้งหรือไม่เคยหวั่นไหวเลยสักหน ผิดจากสตรีด้านหลังที่เพียรทุ่มเท อดหลับอดนอนดูแลเขาไม่ห่างขณะนี้ ซึ่งความจริงแล้ว ในอดีตตะวันฉายนั้นเป็นคนที่ไม่เคยอยู่นิ่งเฉย ยิ่ง

ตอนที่24ดวงตาทรงดอกท้อของสวีฉีเฟิ่งกะพริบถี่คล้ายเขาอยากจะมองให้ชัดเจนว่าเมื่อครู่นี้ตนเองมิได้มองผิดไปแล้วแน่นอน ซึ่งก็ถูกต้องเมื่อกะพริบอยู่ครู่เรียวปากงดงามกับแววตาของภรรยาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เพราะหลายวันที่ผ่านมาจางเยว่เซียงคิดว่าตนเองนั้นแสดงตัวตนอีกด้านนานไปแล้ว กับบทบาทภรรยาแสนดีนั้นเกรงว่านางจะแสดงดีสมบทบาทเสียจนบุรุษเช่นสวีฉีเฟิ่งยังตายใจก็หมดสนุกแล้ว ต่อจากนี้ 'ธุรกิจ' คงต้องดำเนินการสักครา... "ก่อนอื่นข้าน้อยต้องขออภัยหนานเฉิงกั๋วกงด้วยเจ้าค่ะที่ปกปิดตัวตนแท้จริงมาเสียหลายวัน" การจะเจรจากับคนที่มากอำนาจแม้แต่องค์หญิงยังต้องเกรงใจ ก่อนอื่นเห็นทีนางต้องจริงจังกับเขานั่นก็คือยอมถอยหนึ่งก้าวด้วยการเปิดเผยตัวตน และพูดเพียงความจริงเท่านั้น หาไม่นางอาจสูญเสียแม้แต่ชีวิตก็รักษาเอาไว้มิได้แน่ แล้วกายอรชรก็ถอยไปโค้งกายให้อีกฝ่ายอย่างเต็มพิธีการ จากนั้นจึงเดินไปตรวจสอบประตู และบานหน้าต่างจนมั่นใจว่าจะไม่มีผู้ใดแอบฟัง เพราะถึงหน้าประตูจะพังแต่ติงฮ่าวกับฟางปี้เหลียนที่ยืนอยู่ก็ทำให้นางวางใจได้ไปแปดส่วนว่าการเจรจาก่อนที่พวกตนจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับหนึ่งสตรีมากเล่ห์เช่นจ้าวหรูหลัน แ

ตอนที่26กว่าจางเยว่เซียงจะรู้สึกตัวอีกครั้งภายในห้องก็มีแสงเทียนไขสว่างวับแวมแทนแสงของดวงอาทิตย์ไปเสียแล้ว คาดว่านางคงหมดสติไปนานเลยทีเดียว แล้วพอนางขยับกายสวีฉีเฟิ่งที่กำลังวุ่นวายกับตัวเลขก็เร่งลุกขึ้นมาประคองตัวให้นางนั่งอิงกับหมอนข้าง ก่อนที่เขาจะหันไปรินน้ำเปล่าใส่ถ้วยมาส่งให้นาง ราวกับทราบว่าคนเพิ่งฟื้นนั้นกระหายน้ำมากเพียงใด “ไยท่านพี่จึงมานั่งทำงานในนี้เจ้าคะเก้าอี้ก็ไม่มี คงได้ปวดหลัง และปวดต้นคอเป็นแน่เจ้าค่ะ” เพราะในห้องนี้นั้นมีเพียงเบาะรองนั่งหาได้มีเก้าอี้เหมาะสมให้คนนั่งทำงานไม่ปวดหลังปวดต้นคอ พอตื่นมาพบเขานั่งหลังแข็งทำงานเฝ้านางเป็นนานก็รู้สึกเป็นตัวภาระอย่างไรชอบกล ไม่สบายใจอย่างยิ่ง “ข้ากลัวว่าเจ้าตื่นมาเพียงลำพังจะรู้สึกไม่ดี นั่งที่นี่ข้าก็มิได้ลำบากอันใด มิต้องว้าวุ่นใจไปน้องเซียง” คนโหดเหี้ยมอำมหิตที่เพิ่งจะราดน้ำชาร้อนลงบนเท้าของดรุณีน้อยนางหนึ่ง กลับละเอียดอ่อนใส่ใจแม้แค่เพียงความรู้สึกเล็กน้อยของภรรยาว่าหากนางนั้นตื่นขึ้นมาเพียงเดียวดายอาจจะรู้สึกไม่ดีนี้คืออันใดกัน ช่างย้อนแย้งจนนางเริ่มสับสน อันใดคือเขาที่เป็นเขาจริงแท้กันแน่ นางใคร่สงสัยเสียจริง “เป็

ตอนที่28...ขวับ...ขวับ...ขวับ... เสียงเฆี่ยนตีลอยดังออกมาตั้งแต่ที่สองเท้าแกร่งของสวีฉีเฟิ่งนั้นเหยียบเข้าไปในส่วนห้องใต้ดินของหอฟ่านไฉซึ่งอยู่ชิดติดกันกับหอรุ่ยเฟิ่ง โดยสถานที่แห่งนี้นั้นมีส่วนคล้ายคลึงคุกหลวงมากถึงเจ็ดส่วน นั่นเพราะสถานที่เหล่านี้ในบางครั้งทางการก็มาอาศัยใช้มันแทนคุกหลวงนั่นเอง "นายท่าน/นายท่าน" เหล่าคนติดตาม และคนเฝ้ายามต่างโค้งกายไปตลอดหนทางที่กายสูงใหญ่นั้นเคลื่อนผ่าน สวีฉีเฟิ่งเพียงปลายหางตามองพอสำรวจดูว่าตนเองนั้นคุ้นหน้าหรือไม่ พอดูแล้วเห็นว่าคุ้นเคยเขาจึงทำเพียงพยักหน้าให้ทุกคนซึ่งนั่นก็นับว่าเป็นกิริยารับรู้ที่มากมายแล้วสำหรับคนเหล่านั้น เพราะอดีตบางคนเคยเป็นแรงงานทาส เป็นนักโทษคดีร้ายแรงแต่ที่แท้ถูกใส่ความก็มี แต่โชคดีที่นายท่านสวีรุ่นที่สิบเอ็ดเมตตาพวกเขาจึงรอดปลอดภัยกลับมามีชีวิตที่ดีได้อีกครั้ง "ยังไม่ได้ความหรือเฉาคุน" พอเข้าไปยังห้องคุมขังแล้วเห็นว่าเนื้อหนังของนักฆ่าสาวนั้นแตกยับ แต่คนสนิทนั้นยังคงลงมือไม่เลิกราก็เอ่ยถามเสียงเรียบ พลางทรุดลงนั่งยังเก้าอี้ตัวที่ซั่วเจาขยับมาวางให้ด้วยกิริยานิ่งสงบ ในดวงตานั้นไร้แววขุ่นเคืองหรือโกรธแค้นทั้งสิ้น เพรา