All Chapters of เมื่อนางร้ายข้ามภพ: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 39ย้อนกลับมาทางด้านสวีฉีเฟิ่ง และซั่วเจาที่เร่งควบม้าติดตามเหล่านักฆ่าของเผ่าซีเจียงมาอย่างไม่ยอมลดละก็ไล่ต้อนพวกมันไปติดค้างที่ช่องแคบของเขาเทียนเซิน ซึ่งหากหลุดจากช่องแคบนี้ไปได้ก็เห็นทะเลลึกที่จะมุ่งตรงไปยังเผ่าซีเจียงได้ด้วยเรือแล้ว “จัดการโอบล้อมพวกมันเอาไว้ให้ได้ เช่นไรวันนี้หากข้าไม่ได้คนไปมัดแน่นมิให้สตรีสมควรตายเซินถูซื่อเมี่ยวนั้นดิ้นหลุดโทษทรมานอยู่มิสู้ตายจนสำเร็จ พวกเจ้าทุกคนได้ถูกทัณฑ์ทรมานทั้งสิบเอ็ดของสกุลสวีกันทั่วทุกตัวคนเป็นแน่” นานมากแล้วที่พวกเขามิได้มีบุญตาวาสนาหูได้ฟังและได้ยิน ‘นายท่านสวี’ โกรธกริ้ว และเอ่ยวาจาอำมหิตเช่นนี้ ครั้งสุดท้ายคงเป็นเมื่อครั้งนายหญิงรองหลินฉิงซวงนั้นถูกลอบสังหารเมื่อสิบปีก่อนนั่นเลยกระมัง “ขอรับ/ขอรับ” กำลังคนราวแปดสิบชีวิตรับคำแข็งขัน จากนั้นก็เร่งกระจายกำลังโอบล้อมเหล่านักฆ่าฝีมือทมิฬจากเผ่าซีเจียงทันทีดวงตาสีนิลแวววาวดุดันพร้อมเด็ดชีพคน “เจ้าจงอ้อมไปด้านนั้นข้าจะตีต้อนให้มันไปจนมุมทางเจ้า” เขาแบ่งหน้าที่ให้ซั่วเจาแล้วกระตุ้นม้ามุ่งหน้าเข้าไปในช่องเขาโดยมีคนติดตามเพียงสามสิบนายเท่านั้น แต่จะคนมากหรือน้อยบัดนี้คนโมโหจนแทบเ

ตอนที่ 41“กลัวมากใช่หรือไม่? ...แล้วเป็นไข้ไยจึงไม่นอนพักเล่าหืม?” พอฟางปี้เหลียนนั้นปิดประตูจากไป เขาจึงจัดการดับเทียนไขภายในห้องจนเหลือเพียงเล่มที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องเท่านั้น แล้วกลับมาทรุดกายลงนั่งที่ริมขอบเตียงเอื้อมมือไปแตะตามซอกคอตามใบหน้าไปพลาง และสอบถามคนบนเตียงไปพลาง แต่เพียงเท่านั้นจางเยว่เซียงที่อดทนอดกลั้นมาตลอดช่วงบ่ายจวบจนถึงค่ำก็สุดยากจะฝืนทนเข้มแข็งต่อไปได้อีก นางลุกขึ้นพุ่งเข้าสู่อ้อมอกอบอุ่นของสามีทันที “ท่านพี่...ฮือ...ฮึก...” น้ำตาแห่งความอดทนอดกลั้นพรั่งพรูดูน่าสงสาร กายอรชรนั้นสั่นไหวราวกิ่งหลิวต้องพายุใหญ่ สองแขนกลมกลึงสอดเข้าไปกอดรัดเอวสอบของสวีฉีเฟิ่งแนบแน่น ตลอดสองชีวิตที่ผ่านมา 21 ปีนางไม่เคยหวาดกลัวได้เท่านี้ อดีตที่นางไม่กลัวศพ ไม่กลัวผีนั่นคืออีกเรื่อง เคยต่อยตีนั่นก็อีกอย่าง ทว่าผู้ใดไม่มาเป็นนาง ไม่ได้เห็นภาพคมดาบพุ่งเข้าหามุ่งหมายเอาชีวิต ไม่ได้มาเห็นภาพการเข่นฆ่าราวชีวิตมนุษย์เป็นเพียงใบไม้เช่นนางที่ผ่านมายังตลาดซีไห่ย่อมมิแจ้งใจต่อความหวาดกลัวที่นางกำลังเผชิญอยู่เป็นแน่ “ชู่ว์...เด็กดีของพี่เฟิ่งไม่ร้องนะเจ้า...ไม่ร้อง พี่มาอยู่ข้างเจ้าแล้ว มา

ตอนที่ 43แล้วเมื่อวันใหม่มาเยือนแคว้นอี้ คนที่คิดว่าตนเองนั้นถึกทนหนักหนาก็มีไข้สูงตัวร้อนจี๋ทำเอาสวีฉีเฟิ่งนั้นร้อนใจเจียนคลั่ง เรียกหาท่านหมอประจำหอรุ่ยเฟิ่งนั้นแต่ยามเหมา น้ำอุ่นถูกฟางปี้เหลียนต้มมาเติมลงอ่างทองเหลืองไม่ได้ขาด ส่วนคนที่คอยเช็ดตัวของคนป่วยย่อมเป็นนายท่านสวีมิผิดไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นเคร่งขรึมลงไปหลายส่วน “กรี๊ด!!!” กายบอบบางเด้งพรวดขึ้นมาลุกนั่งนั้นพลางกรีดร้อง และผลพวงจากการที่นางไม่ได้สติแผลซึ่งลึกไปถึงกระดูกที่ถูกเย็บเอาไว้ก็ปริฉีก เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจนฟางปี้เหลียนต้องอุดปากตนเองไม่ให้เผลอกรีดร้องออกมา แต่น้ำตาของนางกลับไหลริน ในเวลาไม่ถึงหกเดือนนี้คุณหนูตัวน้อยของนางต้องเผชิญด่านเคราะห์หรือไรจึงได้เจ็บตัวหนักหนาเสียเหลือเกิน “ร้องไปไยนายหญิงมิได้เป็นอันใด” ซั่วเจานั้นดึงแก้มคนตัวเล็กออกมาเพราะไม่อยากให้นางนั้นได้เห็นภาพที่ท่านหมอนั้นต้องเย็บแผลใหม่ เพราะเขาทราบดีที่เย็บครั้งแรกว่าเจ็บจนเห็นดาวเห็นเดือนนั้นว่ามากแต่ในยามแผลฉีกต้องเย็บซ่อมใหม่นั้นอาจเรียกได้ว่าตายไปอาจเจ็บปวดน้อยกว่า “ต้องเย็บใหม่จริงหรือ?” หากเป็นตัวเขาแล้วสวีฉีเฟิ่งนั้นไม่มีหวาดหวั่นเลย

ตอนที่ 45เข้าปลายเดือนสิบสองการเจรจาการค้าของนายท่านสวีนั้นก็สิ้นสุดลง การเดินทางสู่เมืองหลวงนั้นจึงเริ่มต้นขึ้น ซึ่งการนั่งรถม้าในคราวนี้จางเยว่เซียงนั้นเริ่มคุ้นเคยขึ้นมาก จากเจ็บก้นปวดขานางก็เตรียมพร้อมมากขึ้น “อุ๊ย!” คนอยากปักหมอนให้คู่บ่าวสาวร้องลั่นเมื่อล้อรถม้าตกหลุมแล้วเข็มเจ้ากรรมนั้นก็แทงพรวดเข้าปลายนิ้วปักคาแน่นแทนเนื้อผ้า สวีฉีเฟิ่งนั้นถึงกับผวาโยนพู่กันทิ้งแล้วจับมือนิ่มมาค่อย ๆ ดึงเอาเข็มออกใบหน้าเจ็บปวดราวกับปลายเข็มนั้นทิ่มลงที่หัวใจเขาเสียเอง“เจ็บมากไหม” “ไม่เจ็บเจ้าค่ะ ทนได้” ถูกดาบฟันนั้นว่าเจ็บแล้ว ในยามถูกเย็บแผลแล้วเย็บแผลอีกนั้นเจ็บปวดกว่าหลายพันเท่า ดังนั้นวันนี้เพียงถูกเข็มปักผ้าแทงปลายนิ้วจึงเล็กน้อยมากสำหรับจางเยว่เซียง “ไม่ต้องทำแล้ว” คนหวงภรรยาเริ่มห้ามปราม เพราะหลายวันมานี้นางเอาแต่วุ่นวายกับการเตรียมงานแต่งของฟางปี้เหลียน และซั่วเจาจนแทบจะลืมเขาไปอยู่แล้ว นั่นก็เพราะในใจของจางเยว่เซียงนั้นพิธีแต่งงานมันทำได้ครั้งเดียวในชีวิตของสตรี นางเองที่เป็นสตรีเช่นกันจึงเข้าใจ ส่วนสวีฉีเฟิ่งนั้นทั้งเป็นบุรุษ และเป็นคนรวยเรื่องยิบย่อยเขาย่อมคิดเอาสะดวกสบายเพีย

ตอนที่ 47พอยามเช้ามาเยือนอาการของสวีฉีเฟิ่งนั้นก็เป็นเช่นร่วมเดือนกว่าที่ผ่านมา นั่นก็คือพอเข้ายามเหมาเขาก็เด้งกายราวกับแผ่นหลังถูกถ่านแดง ๆ จี้แล้วพุ่งพรวดลงไปหากระโถน ที่ถูกเตรียมเอาไว้รอตั้งแต่เมื่อหัวค่ำก่อนเข้านอน จางเยว่เซียงเองก็ลุกขึ้นตามไปดูแลเขาไม่ห่าง ด้วยทั้งสงสาร และเห็นใจที่สามีต้องมารับกรรมหนักแทนนาง“น้ำเจ้าค่ะท่านพี่” นางส่งน้ำให้เขาในช่วงท้ายที่คาดว่าเขาจะไม่กลับไปอาเจียนอีกแล้ว ดูแลจนเขาบ้วนปากแล้วประคองเขาขึ้นไปเอนกายลงนอนพักอีกครู่ แล้วจึงนำกระโถนไปทำความสะอาดด้วยตนเอง จึงค่อยไปทำธุระส่วนตัวล้างหน้า ขัดฟัน และแต่งกายใหม่เรียบร้อยจึงย้อนกลับมาเอาน้ำให้สามีล้างหน้าล้างตาบ้าง"วันนี้เราจะต้องเข้าวัง ข้าให้ท่านพ่อบ้านซูจัดเตรียมชุดสำหรับเข้าเฝ้าเอาไว้แล้ว เครื่องประดับก็อยู่ในกล่องนั้น" จางเยว่เซียงทราบว่าจะต้องเข้าวังแต่มิคาดว่าเพียงมาถึงเมืองหลวงหนึ่งวันต้องไปเข้าเฝ้าเสียแล้ว ความตื่นเต้นจึงเข้าเกาะกินดวงใจของนางมากล้น ความกังวลก็เต็มเปี่ยมด้วยเช่นกัน"ไม่ต้องกลัวไปหรอกท่านพี่ดูแลเจ้าอย่างดี"นิ้วเรียวยาวของสามีแตะลงบนแก้มนุ่มนิ่มก่อนที่เขาจะเลื่อนทั้งฝ่ามือไปกุมที