All Chapters of พี่เขย: Chapter 51 - Chapter 60

(อย่าโทษเขาเลยค่ะ ฉันยอมทำทุกอย่างก็เพราะรักเขามาก ฉันเชื่อว่าพี่รามจะไม่ว่าอะไร ถ้าฉันเก็บลูกของเราไว้ ทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของฉันคนเดียวเท่านั้น.. คุณนิดคะ ฉันอยากจะขอให้คุณคิดเรื่องนี้อีกสักครั้งได้ไหม)“คิดเรื่องอะไรเหรอคะ”(เรื่องพี่รามกับคุณ.. ฉันอยากให้คุณหลีกทางให้เรา ถึงแม้เขาจะรักฉันน้อยกว่าที่ฉันรักเขา ถึงแม้พี่รามจะบอกฉันว่า ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม เขาให้ฉันอยู่แบบนี้ต่อไป เขาจะไม่ทอดทิ้งฉัน แต่ฉันต้องอยู่อย่างเจียมตัว และเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไป ถ้าเรื่องของฉันกับเขารู้ถึงหูคุณ เขาจะไม่รับผิดชอบฉันและไล่ฉันออกจากงาน ฉันจึงอยากจะขอให้เรื่องที่เราคุยกันวันนี้เป็นความลับระหว่างเราได้ไหมคะ)หึ! ลูกไม้ตื้น ๆ ของคุณ เหมือนในละครไทยน้ำเน่าที่แม่ฉันดูไม่มีผิด นึกว่าเด็กนอกอย่างฉันจะไม่รู้ทันคุณหรือไง“ได้สิคะ เพราะถ้าฉันพูดไป ฉันก็คงจับผิดพี่รามไม่ได้เหมือนกัน” (ไม่ต้องไปจับผิดหรอกค่ะ ที่ฉันพูดมาทั้งหมดคือเรื่องจริง แม้กระทั่งเรื่องท้องของฉันคุณก็รู้แล้วนี่คะ คืนพี่รามให้ฉันเถอะนะคะคุณนิด คุณยังสา

“เราคิดถึงพี่รามมากขนาดนี้เชียวเหรอ” ถามตัวเองและคิดตริตรองหาคำตอบ ทบทวนถึงวันเก่า ๆ ที่ผ่านมา.. แรก ๆ ความรู้สึกของเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แน่ ๆ แล้วทำไมตอนนี้มันถึงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงได้ล่ะ... หรือว่าเธอรักเขา.. เธอรักเขาจริง ๆ หรือนี่ บ้าไปแล้วหนูนิด! เธอเผลอใจไปรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงรวดเร็วอย่างนี้แล้วที่เธอเมินคำพูดของพินแพร เพราะอยากเอาคืนหล่อน หรือเพราะไม่อยากเสียเขาให้หล่อนกันแน่...คิดวนไปวนมาจนเคลิ้มหลับไป ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเตือนข้อความเข้าของโทรศัพท์ “นิด” เสียงใสทุ้มหูของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ตะโกนเรียกหญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดอาคารเรียน พร้อมกับวิ่งตามไปสมทบ “กู๊ดมอร์นิ่งจ้ะนิด”“กู๊ดมอร์นิ่งวิค กลับมาจากจีนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วอาม่าเป็นยังไงบ้าง” สิริญ่าทักทายเพื่อนร่วมคณะ ที่เป็นหนุ่มลูกผสมไทย จีน อเมริกัน ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ที่สนิทที่สุดเลยก็ว่าได้“กลับมาเมื่อคืนนี้เอง พออาม่าออกจากโรงพยาบาลวิคกับพ่อก็กลับมาก่อน แต่หม่ามี๊กับน้องสาววิคยังอยู่ต่ออีกสอ

“ก็ได้ค่ะ นิดเลิกเรียนตอนห้าโมงนะคะ”(โอเค เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ)“ค่ะ บาย”(หนูนิด..)“ขา”(...พี่ ..พี่คิดถึงหนูนิดนะครับ)หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูคล้ายขัดเขินจากปลายสาย เขาคงเขินมากสินะถึงได้ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบแบบนั้นวิคเห็นอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสิริญ่า ก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม สรุปแล้วคนที่โทรมาสายแรกกับสายที่สอง ใครคืนคนพิเศษของเธอกันแน่ หัวใจของเธอยังว่างพอจะให้เขาเข้าไปจับจองได้บ้างไหม เขาอยากรู้จริง ๆ  “ยิ้มแก้มปริเลยนะ ใครโทรมาล่ะ”คนที่ยิ้มเพลิน ๆ หุบยิ้มลงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคนที่ด้านข้าง เพราะมัวแต่ปลื้มปริ่ม จึงลืมไปเลยว่ายังนั่งอยู่ในรถกับเขา“ไปนั่งรอคนอื่นในห้องดีกว่า” เธอบอกกับเขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ เก็บความสุขเอาไว้ในใจ แล้วชวนเพื่อนคุยเรื่องอื่นขณะเดินไปที่ห้องเรียนเมื่อเข้าห้องเรียนได้สักพัก อาจารย์คนใหม่ก็เดินเข้ามาทักทายก่อนจะเริ่มทำการสอน และบอกเหตุผลกั

“ก็แค่ให้ความสำคัญกับคนอื่นให้น้อยที่สุดเวลาอยู่กับพี่ พี่ก็จะไม่อารมณ์เสียให้เห็นหรอก”รามอมยิ้มนิด ๆ รู้สึกพอใจมากกับการกระทำของเธอ ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองจางหายไปอย่างรวดเร็ว“นิดจะจำเอาไว้ค่ะ” เธอรับรู้นิสัยของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแล้ว ก็จะจำเอาไว้และพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อความสุขของครอบครัว “เรื่องของเรา มีอะไรที่นิดต้องรู้อีกไหมคะ”“ก็แค่..เวลาอยู่ด้วยกันพี่ต้องสำคัญที่สุด หนูนิดจะคบกับเพื่อนผู้ชายก็ได้พี่ไม่ว่า แต่เวลาจะไปไหนมาไหน ก็ขอให้บอกให้พี่รู้ก่อน อย่าให้คนอื่นเป็นคนมาบอกกับพี่ หรือพี่รู้เองทีหลัง เพราะพี่จะเสียความรู้สึกมาก ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น”“แล้วถ้านิดบอก พี่รามจะไม่เสียความรู้สึกเหรอคะ”“ไม่นะ ต่อให้มีคนอื่นมาพูดกับพี่ พี่ก็จะไม่รู้สึกหวาดระแวงเลยด้วยซ้ำ เพราะพี่ถือว่าหนูนิดบอกกับพี่แล้ว มันเป็นเหมือนความรู้สึกเชื่อใจอย่างหนึ่งสำหรับพี่”“จำเอาไว้นะคะว่าขออะไรกับนิดเอาไว้ เพราะนิดก็ต้องการแบบนั้นจากพี่รามเหมือนกัน” เขาและเธอต้องใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ดังนั้นสิ่งที่เขาขอจากเธอได้ เขาก็ต้องทำเหมือนกันถึงจะถูกต้อง “แฟร์ ๆ ไงคะ” คิ้วเรียวสีน้ำตาลเข้มเลิกสูงขึ้นเมื่อเขาหันมาม

ใบหน้าสวยหวานแบบลูกครึ่งร้อนผ่าว เมื่อเห็นสายตาของคนพูด รวมถึงอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสาวใช้ ที่ยืนรอบริการอยู่ห่าง ๆ ทั้งสองคน“ไปเลยก็ได้ค่ะ รอนิดสิบนาทีนะคะ นิดขอเปลี่ยนชุดก่อน” ที่เธอยอมไปกับเขา ก็เพราะสายตาเจ็บปวดของพินแพรต่างหาก สิริญ่าเดินออกไปจากห้องอาหารไปแล้ว รามจึงหันไปทางพินแพร มองเธออย่างสบายใจมากขึ้น“แพรอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องอยู่ที่นี่ ถ้าอึดอัดก็ย้ายไปอยู่ที่คอนโดของพี่ก่อนก็ได้นะ ถนนเสร็จแล้วค่อยย้ายกลับบ้าน” เขาคิดว่าวิธีนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว ส่วนเขานั้นก็มีผลพลอยได้ไปด้วยพินแพรคิดว่าตัวเองไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำถามของรามมันก็ไหลออกมาท่วมตาอีกจนได้“พี่รามอยากให้แพรไปหรือเปล่าคะ ถ้าพี่รามอยากให้แพรไปแพรก็จะไปค่ะ” ถามเสียงสะอื้นเห็นน้ำตาของเธอแล้วเขาก็สงสารจับใจ แต่คิดอีกทีเขาก็ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด บทเรียนเคยมีมาแล้ว เขาจะให้ปัญหาเดิม ๆ เกิดขึ้นกับตัวเองอีกไม่ได้“พี่ตัดสินใจแทนแพรไม่ได้หรอก ต้องแล้วแต่แพรนะ แพรอยากอยู่ที่ไหน