All Chapters of พี่เขย: Chapter 71 - Chapter 80

สิริญ่าปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวทิ้ง ดับเครื่องยนต์ทั้งที่ยังจอดรถไม่เป็นระเบียบ แล้วเปิดประตูก้าวลงไป รวบรวมความกล้าอยู่สักครู่ แล้วจึงเดินไปที่ห้องของเขา ไปเพื่อดูให้เห็นกับตาว่าเธอคนนั้นคือใคร เพื่อจับให้ได้คาหนังคาเขา ว่าผู้ชายคนที่เพิ่งบอกรักเธอได้แค่อาทิตย์เดียวกำลังนอกใจ และตอนนี้เธอก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง ที่สามีเพิ่งเข้าไปได้ประมาณสองนาที เธอยืนลังเลด้วยความกลัว อยากจะหลอกตัวเองว่าคนที่เข้าไปเมื่อสักครู่ไม่ใช่ราม อยากจะย้อนเวลากลับไป แล้วให้ตัวเองตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้เธอสับสนจนต้องทรุดลงไปนั่งอย่างอ่อนแรง ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี เพราะเธอรักเขา รักจนไม่อยากจะให้เขารู้ ว่าเธอจับได้เรื่องที่เขากำลังนอกใจ และเสแสร้งอยู่กับเขาต่อไปอย่างมีความสุข แต่เธอจะทำอย่างนั้นได้จริง ๆ เหรอ“ออกมาสิคะพี่ราม ถ้าพี่รามเปิดประตูออกมาตอนนี้ นิดจะเชื่อใจพี่รามเหมือนเดิมทุกอย่าง นิดจะไม่โกรธพี่รามด้วยค่ะ” เธอวิงวอนเสียงสั่นเครือเบา ๆ อยู่ที่หน้าประตูห้อง ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวที่หัวใจ มองบาน

เมื่อไปถึงร้านที่เขาบอก เธอก็ขับรถวนไปตามลานจอดรถ กวาดสายตามองหาจนเจอรถของพินแพร จึงหาทำเลจอดที่เหมาะสม“ไม่ลงเหรอจ๊ะ” เมื่อรถจอดสนิทดีแล้ว ไฟทุกดวงดับแล้วแต่เครื่องยนต์ยังทำงานอยู่ สามีก็ถามภรรยาด้วยความสงสัย“ไม่ลงค่ะ แค่จะแวะมาดูอะไรบางอย่างเท่านั้น” เธอแค่วัดดวงแวะมาดูรถของพินแพร อยากรู้ว่าเจ้าของมันจะกลับมาเอาไปหรือเปล่าเท่านั้นเองรามไม่กล้าถามต่อว่าดูอะไร ได้แต่นั่งหายใจอยู่อย่างนั้น ในสมองก็คิดหาวิธีง้อเมียสารพัด สายตากวาดมองไปด้านนอกที่ค่อนข้างมืด อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก.. ประมาณสิบห้านาทีต่อมาคิ้วของเขาก็เลิกสูงขึ้น เกือบจะพลั้งปากออกไปอยู่รอมร่อ แต่ก็เม้มปากเอาไว้ทันที่ด้านนอก เขาเห็นพินแพรกำลังเดินไปที่รถของเธอ กดรีโมทเปิดประตูและสตาร์ทรถออกไปอย่างง่ายดาย.. แต่เธอบอกกับเขาเองว่ารถเสีย สตาร์ทไม่ติด แล้วทำไมตอนนี้ถึง..“ตาสว่างหรือยังคะ” สิริญ่าที่เห็นเหตุการณ์และเห็นอาการสนอกสนใจของสามีถามขึ้นรามหันไปมองภรรยาด้านข้างด้วยสีหน้าตื่น ๆ “พี่ไม่อยากจะเชื่อเลย”“นิดรู้ว่าพี่รามต้องคลางแคลงใจกับการกระทำของนิด นิดถึงพามาให้เห็นกับตา และโชคก็เข้าข้างนิด ที่นิดเดาได้ถูกว่าเธอต

สามวันต่อมา“วันนี้แพรเขามายื่นใบลาออกแล้วนะ” รามเล่าให้ภรรยาฟัง หลังจากขับรถออกจากมหาวิทยาลัยของเธอได้สักครู่“นิดรู้แล้วค่ะ”“รู้ได้ยังไง” เขาแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบ“ก็เธอโทรมาบอกนิดเองว่าจะไปเขียนใบลาออก แล้วจะขอเผาพริกเผาเกลือสาปส่งนิดไปตลอดชาตินี้ ว่าอย่าได้เจอะได้เจอกันอีก”“แพรเขาพูดขนาดนั้นเลยเหรอ”แม้จะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก แต่เธอไม่โกรธหรอกที่เขาไม่เชื่อ เพราะรู้ว่าพินแพรคงทำแต่เรื่องดี ๆ ให้เขาเห็น จึงหยิบโทรศัพท์มาเปิดไฟล์ ที่บันทึกการสนทนากับพินแพรให้เขาฟัง เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ตนเองพูดนั้น ไม่ได้ใส่สีตีไข่แต่อย่างใด“ไม่อยากเชื่อใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นฟังเอาเองก็แล้วกัน”‘โทรหาฉันทำไมอีกคะคุณแพร’(วันนี้ฉันจะไปเขียนใบลาออก เพื่อให้เธอสบายใจ)‘ก็ดีค่ะ รีบ ๆ ทำให้มันจบไปซะ เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน’(เธอแน่ใจแล้วเหรอเรื่องพี่ราม เธอคิดว่าเขาจะรักเธอไปตลอดชีวิตเลยเหร

“นิดรักพี่รามมากที่สุดเลยค่ะ” เธอจุ๊บที่แก้มของเขา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซบกับอกกว้างด้วยความตื้นตันใจ “ขอบคุณนะคะพี่ราม ขอบคุณจริง ๆ”“ขอบคุณพี่ทำไม มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว ที่ต้องทำให้เมียและลูกมีความสุขที่สุด” เขาจูบบนศีรษะของเธอ แล้วเชยคางเธอขึ้นมาสบตาด้วยกัน “ต่อไปนี้พี่สัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี ถ้าพี่ทำอะไรไม่ถูกใจหนูนิดก็บอกพี่นะ พี่จะพยายามปรับปรุงให้ดีที่สุดเพื่อเราสองคน”“แค่พี่รามรักนิดและลูกให้มากกว่างาน แค่นี้นิดก็พอใจแล้วค่ะ” เธอตอบเขาอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มกว้าง ลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลา ที่ยังไม่มีใครมาแทนที่ได้ในความคิดของเธอ อย่างรักใคร่ต่อไปนี้เธอจะสลัดความคิด ที่ว่าเขาคือพี่เขยทิ้งไปให้หมด และจะเริ่มยอมรับความจริงกับโลกใบนี้ว่า เขาคือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย และเป็นสามีที่เธอรักมาก อย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ อีกต่อไป“ต่อไปนี้นิดจะใช้ชีวิตในฐานะภรรยาของพี่ราม ให้มีความสุขที่สุดค่ะ ขอบคุณนะคะที่รักนิดจากใจจริง”“พี่ก็เหมือนกันจ้ะ ขอบคุณนะหนูนิด ที่ไม่รังเกียจอดีตพี

“จริง ๆ ครับคุณกร ผมก็อยากมีเมียเหมือนคนอื่นเขาบ้าง แต่ก็ยังหาที่ถูกใจไม่ได้สักที”“มาตรฐานสูงไปหรือเปล่าคุณราช”“ก็ไม่ได้สูงนะครับ ขอแบบพี่สะใภ้หรือแบบคุณแพร ผมก็พอใจแล้วครับ”“แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่ามาตรฐานสูง” คำพูดของรามเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี“ทำไมแพรไม่ค่อยคุยเลยล่ะ” กรเพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติของภรรยา จึงเอ่ยถาม“แพรรู้สึกเวียนหัวค่ะคุณกร ผะอืดผะอมมาก ก็เลยอยู่นิ่ง ๆ ดีกว่า” พินแพรจงใจประชดใส่สิริญ่าและราม เธอไม่อยากจะพูดกับพวกเขาเลยแม้แต่นิด หน้าก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ“แพ้ท้องใหม่ ๆ ก็อย่างนี้แหละครับ อย่าถือสาภรรยาผมเลยนะครับ”“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะคุณกร ขนาดนิดใกล้จะคลอดอยู่รอมร่อ บางทีนิดยังมีอาการเหม็นขี้หน้าคนเลยค่ะ อยากจะอาเจียนรดหน้าเลยค่ะ” เธอเริ่มก่อนนะพินแพร คนอื่นอาจจะไม่คิดแต่ฉันคิด เพราะฉันเห็นสายตาของเธอ“คนท้องนี่มักจะมีอาการแปลก ๆ กันนะครับ อย่างแพรเขาก็อยากทานไอ้นั่นไอ้นี่ แต่พอหามาให้ทา