All Chapters of พี่เขย: Chapter 31 - Chapter 40

เธอสวยมาก และที่สำคัญเธอคล้ายภรรยาของเขามาก เธอจะรู้ตัวหรือไม่ว่าเธอทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว ไม่เป็นตัวของตัวเอง วูบหนึ่งนั้นเขารู้สึกเหมือนจะเห็นภรรยายืนซ้อนอยู่ที่ด้านหลังของเธอ และส่งยิ้มอย่างมีความสุขมาให้ ไม่ได้ร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ หรือถามถึงแต่ลูกชายเหมือนที่เคยมาเข้าฝัน“เป็นอย่างไรบ้างคะพี่ราม นิดสวยพอที่จะทำให้พี่รามไม่อายใครหรือยังคะ” เธออายกับสายตาของเขาจนต้องเอ่ยปากถามกลบเกลื่อนรามรู้สึกตัวรีบเสมองไปที่กระจก แต่ก็ต้องหงุดหงิดหัวใจเมื่อเห็นแผ่นหลังนวลเนียนนั้นเปลือยเปล่าอวดสายตา“จะสวยมากกว่านี้อีก ถ้าหนูนิดเปลี่ยนชุดเสียใหม่” เสียงของเขาติดกระด้างกระเดื่องด้วยความไม่ชอบใจ“ไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ นิดมั่นใจว่าชุดนี้เหมาะกับนิดที่สุดแล้ว” ถึงแม้จะขัดเขินต่อสายตาของเขา แต่เธอก็ยังไม่สูญเสียความมั่นใจง่าย ๆ“แต่มันโป๊”“โป๊ตรงไหนคะ ด้านหน้าก็ปกปิด ด้านล่างก็ปกปิด แม้แต่ปลายเท้าก็มองไม่เห็นด้วยซ้ำ”“แต่มันเห็นแผ่นหลังหมดเลยนะ”“ก็แค่แผ่นหลัง

(อ้อใช่ ฉันลืมไปแล้ว ยังอยู่จ้ะ เธอจะให้ฉันส่งกลับไปให้ที่ประเทศไทยไหม)“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันกลับไปเอาวันที่รับปริญญาเองดีกว่า แต่รบกวนเธอเปิดจดหมายแล้วถ่ายรูปส่งมาให้ฉันก่อนได้ไหม ฉันอยากจะรู้ว่าเรื่องอะไร”(ได้สิ เดี๋ยวฉันกลับถึงบ้านแล้วฉันจะส่งไปให้นะ)“อีกนานไหมซินดี้”(ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางไปบ้านปู่กับย่าที่นอกเมือง พรุ่งนี้ถึงจะกลับ เธอรอได้ไหม ถ้าไม่ได้ฉันจะตีรถกลับคืนนี้เลยก็ได้)“ไม่เป็นไร ฉันรอได้ ฉันแค่อยากรู้เท่านั้น”(โอเค พรุ่งนี้ส่งให้แล้วฉันจะโทรไปบอกอีกทีนะ ฉันโทรเข้าเบอร์นี้ได้เลยใช่ไหม)“จ้ะ เธอบันทึกไว้เลยนะ” เธอคุยกับเพื่อนอีกสี่ห้าประโยคก็บอกวางสาย และมานั่งคิดว่าพี่สาวส่งจดหมายไปหาเธอเรื่องอะไร ทั้ง ๆ ที่เพิ่งส่งไปก่อนหน้านั้นหนึ่งฉบับเธอคิดวิเคราะห์หาเหตุผล จนกระทั่งรถมาจอดนิ่งที่บริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยง และรู้สึกตัวเมื่อพนักงานหนุ่มที่อยู่ในชุดสีครีมมาเปิดประตูให้“นั่งเหม่อคิดถึงใครอยู่ รถจอดตั้งนานแล้วยังไม่ลงมาอีก” เจ้าบ่าวที่อยู่ในช

“รามเขาพาใครมาน่ะราช เธอเป็นญาติฝ่ายไหนของเราเหรอ” ญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ กับราชถามขึ้น เพราะไม่รู้สึกคุ้นหน้าหญิงสาวที่เดินตามหลานชายเข้ามา“ไม่ใช่ญาติเราหรอกครับคุณป้า คุณนัดเธอเป็นลูกค้าของบริษัทเรา สนิทกับพี่รามมาก”“อ้อ” คนฟังได้แต่ตอบรับสั้น ๆ เพราะคนที่ถูกกล่าวถึงเดินมาถึงโต๊ะพอดี“ขออนุญาตครับทุกคน ผมขอแนะนำให้รู้จักคุณปนัดดา ลูกค้าคนสำคัญของผมหน่อยนะครับ” เขาแนะนำเธอให้รู้จักกับทุกคนที่นั่งอยู่“ยินดีมากค่ะที่ได้รู้จักกับครอบครัวของราม” ปนัดดายกมือไหว้ทุกคน “ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นงานแต่งงานของราม นัดคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานแต่งงานของคุณราชนะคะเนี่ย” ปนัดดากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตรราชกลั้วหัวเราะกลบเกลื่อน “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะครับคุณนัด ถ้าหนูนิดเป็นเจ้าสาวของผมเธอก็ต้องนั่งข้าง ๆ ผมสิครับ” รู้สึกลำบากใจแทนพี่ชาย ที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้.. เกิดมาเป็นคนเสน่ห์แรงนี่มันลำบากจริง ๆ เฮ้อ!..เวลานั้นเอง เด็กชายภูมิพัฒน์ที่อยู่ในอ

รามเองก็ตกใจ เมื่อหันไปเจอหญิงสาวเกือบเปลือย ยืนทำหน้าตาตื่นอยู่ตรงทางเข้า แต่เขาก็รีบทำหน้าขรึมกลบเกลื่อน“อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม พี่จะได้อาบบ้าง”“เสะ..เสร็จแล้ว..ค่ะ” รีบปล่อยม่านลง เพื่อไม่ให้เขามองเห็นท่าทางตื่น ๆ ของตัวเอง “ไปอาบน้ำสิคะ นิดจะได้แต่งตัว”รามคลี่ยิ้ม เธอตื่นเต้นจนเสียงเพี้ยน แต่ยังมาวางฟอร์มทำเป็นเก่ง“อย่าลืมหยิบเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำด้วยล่ะ”เขาหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเตือนดังเข้ามา มองเสื้อกับกางเกงใส่นอนในมือของตัวเอง..แล้วตัดสินใจวางลง“ทำไมพี่ต้องใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำด้วย ในเมื่อห้องแต่งตัวก็มี” ว่าแล้วก็เดินไปเปิดม่าน เหลียวมองเธอด้วยท่าทางเคร่งขรึมก่อนเดินผ่านไป.. หัวใจเต้นแรงเหลือเกิน เมื่อได้เห็นเธอในระยะใกล้ชิด เพราะใบหน้าของเธอช่างคล้ายคลึงกับอดีตภรรยามาก นอกเหนือจากนั้น กลิ่นหอมจากตัวเธอก็ทำให้เลือดลมเขาวิ่งพล่านได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่เดี๋ยวนะ..หญิงสาวสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็หยุดเดินและหันกลับมามองตน เธอรีบถลึงตาโต

ก๊อก ๆ ๆเพราะจิตใจที่ริษยา ต้องการขัดขวางความสุขของทั้งสอง พินแพรจึงเคาะประตูอย่างไม่ลังเล เมื่อได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องหอของพวกเขาก๊อก ๆ ๆรามมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย ใครกันที่มาเคาะเรียกเหมือนมีเรื่องด่วนแบบนั้น.. เขาวางลูกชายลงบนเตียง“เดี๋ยวป๋ามานะครับ” แล้วลุกไปเปิดประตูสิริญ่าออกมาจากห้องแต่งตัว พอดีกับที่ได้ยินเสียงเคาะค่อนข้างดัง เธอกำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่เห็นชายหนุ่มลุกไป จึงยืนมองด้วยความสงสัยว่าเป็นฝีมือของใคร แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดสองเท้าจึงเยื้องย่างไปที่เตียงนอน อุ้มเอาหลานชายตัวน้อยขึ้นมาแนบอก แล้วเดินไปที่ประตูห้องด้วยอีกคน เพราะอยากได้ยินการสนทนาของพวกเขา“พี่บอกกับแพรแล้วนี่ว่าหลังจากเสร็จงานแต่งจะพักงานสักสองสามวัน”“พี่รามบอกกับแพรเหรอคะ ทำไมแพรถึงจำไม่ได้เลยล่ะ” เธอไม่ได้เสแสร้งแต่จำไม่ได้จริง ๆ หรือเพราะว่าเธอเอาแต่เสียใจจนความจำเลอะเลือน.. แต่ถึงแม้จะรู้แล้วว่าเขาต้องการหยุดพัก เธอก็ไม่ยอมให้เขาสมหวังง่าย ๆ หรอก เพราะไม่อยากให้เขาได้อยู่พลอดรักกับสิริญ่าทั้งวันนั่นเอง “วันนี