All Chapters of กุหลาบร้ายพ่ายรัก: Chapter 71 - Chapter 80

“ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่ไม่อยากเจอหน้าคุณ”          “โกหก ผมรักคุณและคุณก็รักผม เราต่างก็รักกัน เราต่างก็รู้ใจตัวเองดี คุณทำแบบนี้เพราะคุณแม่ผม คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอ เลิกโกหกผมได้แล้ว”          “คุณรู้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องหัวใจของฉัน กลับไปยังที่ของคุณซะ ไม่ต้องมาหาฉันอีก” พูดจบก็ฝืนตัวหนีจากอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น          ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยหญิงสาวไปง่าย ๆ ตวัดตัวเธอลงไปนอนบนเตียงแล้วขึ้นทาบบนเรือนร่างของเธอ ประกบปากปิดกลีบปากนุ่มนั้นคล้ายจะทำโทษ แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นความรู้สึกโหยหาที่เก็บสะสมไว้เนิ่นนาน จูบอ่อนโยนค่อย ๆ กลายเป็นหนักหน่วงตามแรงอารมณ์          อินทิราเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอย่างลืมตัว แต่ก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่เคลื่อนมากอบกุมเข้าที่หน้าอก ใจของเธอเต้นรัว ภายในตัวคล้ายมีพายุหมุนทั้งร้อนทั้งหนาวไปทั่ว อยากเปิดใจตอ

“ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลยนะครับคุณผู้หญิง” คนที่ทำหน้าที่ล่ามพยายามโน้มน้าวจิตใจเต็มความสามารถ เพื่อให้เจ้านายพึงพอใจ “บางทีเราอาจจะได้ทำธุรกิจร่วมกันก็ได้”จริงสินะ.. ถ้าเขาเป็นเจ้าของห้างนั้นจริง.. หญิงสาวหยิบนามบัตรที่ได้รับขึ้นมาอ่านอีกครั้ง.. ถ้าเขาไม่โกหกสวมรวยว่าชื่อนี้ ก็แสดงว่าบริษัทของยัสซันกับห้างของเขาก็เป็นคู่ค้ากัน เพราะบริษัทก็มีช็อปอยู่ในห้างนี้เหมือนกัน“เจ้านายคุณมาทำอะไรที่นี่คะ”“ท่านกำลังจะเดินทางไปอีกประเทศ แต่บังเอิญว่าต้องผ่านประเทศนี้ ท่านก็เลยต้องการแวะมาเยี่ยมชมกิจการของบริษัทที่ทำธุรกิจร่วมกันครับ”เธอไม่ถามต่อว่าที่ที่เขาจะไปนั้นคือที่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็คือคู่ค้ารายใหญ่ของบริษัท จึงจำใจต้องยอมทำตามที่ฝ่ายนั้นต้องการ เพราะเห็นแก่ธุรกิจของคนรัก “ผมชีคบันติ บินชาตู มัคตูม ยินดีที่ได้รู้จักครับ”“อินทิราค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”“ถ้าไม่รังเกียจ ผมขอเบอร์ติดต่อคุณได้ไหม” ชีคบันติผู้ทรงเสน่ห์ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา

ประเทศไทยฟารีดานั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวข้างสระว่ายน้ำ มองดูชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนมีมัดกล้ามสวยงาม ที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระใหญ่อย่างพึงพอใจ จวบจนกระทั่งเขาขึ้นจากสระเธอจึงลุกขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมไว้ให้เขา“ทำไมไม่ว่ายต่อล่ะ” เธอคลี่ยิ้มกว้างส่งให้เมื่อเขาหันมามอง“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ยัสซันถามออกไปอย่างแปลกใจ“สักพักแล้วแหละ แต่คุยกับคุณพ่อของคุณอยู่ด้านใน เพิ่งจะออกมานั่งดูคุณว่ายน้ำได้สามรอบเอง”“อ๋อ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แต่ความจริงแล้วเขาหมายถึงเธอเดินทางมาที่ประเทศไทยนี้ต่างหาก เพราะหลังจากที่เขาต่อว่าเธอไปคราวนั้นเธอก็เดินทางกลับประเทศไปแล้ว“ฉันเดินทางมาให้สัมภาษณ์นิตยสารเล่มหนึ่งเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา เสร็จแล้วจึงแวะมาเยี่ยมคุณ แต่คุณไม่อยู่ฉันจึงรอพบคุณ”“ผมเพิ่งกลับมาเมื่อคืนนี้ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมกลับมาแล้ว”“ฉันแวะมาเยี่ยมคุณแม่คุณทุกวัน วันนี้ฉันเลยได้เจอคุณ”“ผมก็ยังไม่ได้เจอท่านเลย ก็เลยไม่รู้ว่าคุณมา”

“มีอะไรเหรอคะพี่เสริม” หญิงสาวถามหัวหน้างานเมื่อคนอื่นออกไปจากห้องประชุมหมดแล้ว“พี่มีเรื่องจะรบกวนคุณป่านเป็นการส่วนตัวหน่อยจะได้ไหม”“เรื่องอะไรคะ ถ้าป่านช่วยได้ป่านก็จะช่วย”“ก็เรื่องของบอสนั่นแหละ เวลาที่ท่านมาพักที่นี่ พี่อยากให้แม่บ้านช่วยจัดการเรื่องอาหารเย็นให้ท่านด้วย พี่พูดเผื่อไว้ในกรณีที่ท่านไม่ได้ออกไปทานข้างนอก”“ก็ได้ค่ะพี่เสริม ท่านจะมาวันไหนก็บอกป่านนะคะ ป่านจะได้บอกกับแม่บ้านให้เตรียมตัวเอาไว้ก่อน”“ก็คงจะภายในวันสองวันนี้แหละ”“ท่านเพิ่งจะกลับไปได้สองวันเองนะคะพี่เสริม” เขาจะมาอีกแล้วเหรอ ทำไมเขาไม่ยอมบอกเธอ“ท่านเพิ่งโทรมาเมื่อคืน หลังจากส่งรายละเอียดพวกนี้มาแล้ว ท่านคงจะไม่พอใจการทำงานของเรามั้ง” เสริมชัยชูเอกสารในมือพร้อมแสดงความเห็น “คุณป่านบอกแม่บ้านเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน แล้วพี่จะแจ้งอีกครั้งเมื่อรู้กำหนดที่แน่นอน”“ได้ค่ะพี่เสริม” อินทิราไม่ได้คิดแบบเสริมชัย เพราะระบบการทำงานของที่นี่ถือว่าอยู่ในระดับที่ดี แต่เธอกำลังคิดว่าเขาหาข้ออ้างเพื่อจะมาที่นี่มากกว่า “หมดเรื่องแล้วป่านขอไปทำงานก่อนนะคะ”“เชิญตามสบายจ้ะ พี่จะเข้าไปตรวจในโรงงานเหมือนกัน” ทั้งสองจึงแยกย้ายกั

“เธอจะมารู้ดีไปกว่าพ่ออย่างฉันได้อย่างไร”          “แต่ฉันก็ทราบว่าคุณเรย์มองด์เลี้ยงดูคุณยัสซันมาด้วยความรักตั้งแต่เขายังเด็ก”          เพียะ!          ฝ่ามือของชีคอัมรานสะบัดใส่ใบหน้าสวย ๆ ของหญิงสาวอย่างลืมตัว โกรธที่เธอพูดถึงผู้ชายคนนั้นด้วยความยกย่อง“อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นต่อหน้าฉัน”          อินทิราหันหน้ากลับไปมองบุรุษวัยกลางคนที่ตบหน้าเธออย่างไร้เหตุผล รู้สึกโกรธกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา          “เรย์มองด์ ๆ ๆ ฉันจะพูดคุณจะทำไม”          มือใหญ่อันสั่นเทากระชากแขนเธอ “ฉันไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง อย่ามายั่วประสาทกันแบบนี้”          “ค