All Chapters of กุหลาบร้ายพ่ายรัก: Chapter 81 - Chapter 90

“เธอไปธุระส่วนตัวไม่ได้ไปเรื่องงานครับ ผมก็เลยไม่ทราบว่าเธอไปพบใคร แต่เดี๋ยวคนขับรถจะพาผมไปที่โรงแรมนั้น ลองไปสอบถามดูน่าจะรู้เรื่องบ้าง นั่นไงครับรถมาแล้ว” เสริมชัยชี้ไปที่รถกำลังแล่นมา“ผมไปด้วย” ยัสซันเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับรถทันที “นายไปส่งคุณป่านเธอที่ไหน”คนขับรถรีบบอกสถานที่แก่เจ้านายอย่างรวดเร็ว ขณะที่เท้าทำหน้าที่เหยียบคันเร่งไปด้วย“แล้วเธอไปพบกับใคร นายรู้หรือเปล่า”“ไม่ทราบครับท่าน แต่ตอนที่นั่งอยู่ในรถผมเห็นคุณป่านหยิบจดหมายออกมาอ่านตั้งหลายรอบ ดูหน้าตาเธอเคร่งเครียดมากครับ”“จดหมายอะไร สมัยนี้ยังมีคนส่งจดหมายอยู่อีกเหรอ” ยัสซันสงสัย“หรือว่าจะเป็นจดหมายฉบับนั้น” เสริมชัยนึกถึงวันที่กลับมาจากดูหนังกับเธอ“ช่วยอธิบายให้ผมรู้หน่อยได้ไหมคุณเสริม” ยัสซันรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล“วันก่อนที่เราไปดูหนังด้วยกัน มีคนฝากจดหมายมาให้เธอครับ แต่ผมก็ไม่ทราบว่าข้อความในจดหมายเขียนว่าอะไร เธออ่านแล้วพับเก็บใส่กระเป๋า.. ผมว่าเนื้อห

 “ยัสซัน!” ชีคอัมรานโกรธจนนั่งไม่ติด ลุกขึ้นพร้อมตะคอกใส่โทรศัพท์ “ทำไมถึงก้าวร้าวกับพ่อแบบนี้ แม่เจ้าสั่งสอนให้เจ้าทำกับพ่อแบบนี้เหรอ”          (อย่าก้าวก่ายไปถึงคุณแม่ของผม เพราะท่านไม่เคยสั่งสอนให้ผมเกลียดท่าน มีแต่คอยสั่งคอยสอน คอยย้ำเตือนผมอยู่ตลอดเวลาว่าท่านคือพ่อผู้ให้กำเนิด ลูกอย่างผมต้องรักและเคารพท่านให้มาก ๆ... ท่านครับ ท่านโกหกใครก็ได้แต่อย่าโกหกผม ทางที่ดีบอกเลขห้องผมมาดีกว่า เพราะตอนนี้ผมอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมแล้ว)          “..รออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวพ่อจะส่งคนไปรับ” ชีคอัมรานตัดบทด้วยการกดสายทิ้ง เมื่อเห็นผู้ติดตามอีกคนหนึ่งเดินหน้าเครียดเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น”          “คุณผู้หญิงท่านนั้นอยู่ดี ๆ ก็อาเจียนจนหมดสติไปเลยครับ”          “เป็นไปได้อย่างไร นายทำอะไรเธอหรือเปล่า” ชีคอัมรานถามอย

“ทำตามใจท่านเถอะครับ” ราฮิมรับรู้ได้ว่าเจ้านายนั้นเริ่มใจอ่อน จึงกล้าพูดออกไปแบบนั้น “ตัวผมเองยังไม่มีหลานที่เกิดจากลูก ๆ ของผมเองเหมือนกัน แต่ก็มีหลานที่เกิดจากลูกของน้องชาย ผมก็ยังรู้สึกรักพวกเขามากมายเหลือเกิน ผมจึงไม่แปลกใจกับความรู้สึกของท่านเลยครับ ยิ่งเป็นหลานคนแรกแบบนี้ด้วยแล้ว คงจะยิ่งรู้สึกรักมากใช่ไหมครับ” ผมช่วยคุณได้เท่านี้นะครับคุณผู้หญิง ขอให้ลูกของคุณเปลี่ยนใจของชีคได้สำเร็จนะครับ          “ฉันจะลองคิดดู ถึงบ้านแล้วเรียกฟารีดามาพบฉันด้วยนะ นัดวันเวลาที่เธอสะดวกแต่ขอให้เร็วที่สุด ออกเดินทางได้แล้ว”          “ครับท่าน” ราฮิมรับคำ เปิดประตูให้ผู้เป็นเจ้านาย ปล่อยให้หญิงสาวพักผ่อนอยู่ตามลำพัง แล้วจึงถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านายต่อให้แอร์โฮสเตส...           “ขอบคุณครับท่าน” เสริมชัยวางสาย เมื่อติดต่อขอความช่วยเหลือกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่รู้จักเป็

“ฉันไม่ได้เหม็นเนื้อแกะ แต่ฉันเหม็นเครื่องเทศของมัน กลิ่นผักนั่นก็เหม็น” อินทิรากดฝาอาหารไว้แน่น ไม่ยอมให้อีกฝ่ายเปิดออก          “ถ้าอย่างนั้นลองทานไก่สะเต๊ะนะคะ” ไลลาไม่กล้าเปิดอาหารจานนั้นแต่ก็บอกให้หญิงสาวรู้ “ฉันเปิดนะคะ”          อินทิราพยักหน้ารับ มองไก่สะเต๊ะที่ถูกย่างมาจนเหลืองน่ากิน มันมีส่วนผสมของขมิ้นเหมือนกันแต่เธอก็ไม่ได้กลิ่นอะไร บางทีเธออาจจะเหม็นผักย่างในจานนั้นก็ได้ จึงหยิบขึ้นมาหนึ่งไม้ จิ้มน้ำจิ้มแล้วส่งเข้าปาก แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจวางมันลง รีบหยิบกระดาษทิชชูมาคายอาหารในปากทิ้ง แล้วดื่มน้ำตามแทบจะหมดแก้วเพื่อล้างกลิ่นในปาก          “อันนี้ก็เหม็น เอาออกไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะอาเจียนออกมา”          “ค่ะคุณผู้หญิง” ไลลารีบปิดฝาอาหารเพื่อกำจัดกลิ่น “คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ฉันจะสั่งแม่ครัวให้&rd

“ตอนนี้ออกไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะชีคไม่อยู่ที่นี่ ข้างนอกก็มีแต่คนแปลกหน้าสำหรับคุณ มันจะยิ่งทำให้คุณอึดอัดนะคะ ทนอีกหน่อยนะคะ ถ้าท่านกลับมาแล้วฉันจะบอกให้คุณทราบทันที” ไลลาจำเป็นต้องโกหกเพราะไม่ได้รับคำสั่งให้เธอออกไปจากห้องได้อินทิราได้ยินดังนั้นจึงเดินกลับไปนั่งที่โซฟาโดยไม่โต้ตอบใด ๆ แต่แล้วแววตาที่สิ้นหวังก็เปลี่ยนเป็นพราวระยับ เมื่อเห็นโน้ตบุ๊กเครื่องหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะมุมห้อง จึงรีบเดินไปเปิดเครื่องเป็นอันดับแรกเพื่อตรวจสอบว่าใช้งานได้หรือไม่ เสร็จแล้วจึงเดินไปล็อกประตูห้องเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้ามา รีบใช้เวลาที่มีค่าอันน้อยนิดส่งข้อความขอความช่วยเหลือไปยังยัสซัน  ‘ยัสซันช่วยฉันด้วย ฉันถูกพ่อคุณพามาที่ซาร์จาห์’ เธอพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ส่งไปทางอีเมลและส่งไปทางกล่องข้อความของเฟซบุ๊ก“ขอให้เขาเปิดดูด้วยเถอะ” เพราะเห็นว่าคนที่ลักพาตัวเธอมาคือบิดาของเขา เธอจึงไม่ได้ส่งข้อความไปหาคนอื่นอีก เขาจึงเป็นความหวังเดียวของเธอในตอนนี้ก๊อก ๆ ๆอินทิราปิดเครื่องและเก็บให้เหมือนสภาพเดิมเมื่อส่งข้อความเสร็จพอดีกับ