11

โรงพยาบาล

สุภัคมองลูกสาวด้วยความสงสัย เธอแปลกไปจากทุก ๆ วันจนเขารู้สึกได้ “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลูก เล่าให้พ่อฟังได้นะ”

“ไม่มีอะไรนี่จ๊ะ ก็แค่เครียดเพราะพยาบาลบอกว่าพ่อไม่ค่อยกินข้าวเลย แบบนี้เมื่อไหร่เราจะได้กลับไปอยู่บ้านกันล่ะ” จะให้บอกได้อย่างไรว่าเพิ่งไปเจอพี่น้องต่างบิดาของแม่มา ถ้าพูดออกไปพ่ออาจจะเครียดหนักจนทรุดลงไปอีกก็ได้

“พยาบาลคนไหนเนี่ย ขี้ฟ้องจริง ๆ เลย พ่อกินข้าวเก่งขึ้นตั้งเยอะยังบอกว่าพ่อไม่ยอมกินอีกเหรอ”

“ก็หนูอยากให้พ่อกินเก่งกว่านี้อีกหน่อย จะได้มีเรี่ยวแรงมากขึ้น”

“ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปเถอะนะลูก” บิดาจับมือของลูกสาวแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ทีนี้บอกพ่อได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจ” เธอโกหกเขาไม่ได้หรอก เขาเป็นพ่อเธอมายี่สิบปี ต่อให้หลายปีให้หลังมานี้จะทำหน้าที่ของพ่อได้แย่มาก ๆ แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอได้

“ไม่มีอะไรนี่จ๊ะ พ่ออย่าสงสัยหนูเลย”

“อย่าโกหกพ่อเลยครีม พ่ออยู่กับหนูมายี่สิบปีแล้วนะ สุขสันต