บททั้งหมดของ ส่วนเกินรัก (3P): บทที่ 111 - บทที่ 120

ร่างระหงเดินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ที่เธอไม่ได้กลับมาเหยียบเนิ่นนาน มือสวยจับมือเล็ก ๆ ของลูกชายวัยสามขวบไว้แน่นมาก เพราะถึงแม้ใบหน้าสวยจะดูเย่อหยิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น หากนัยน์ตากลับวูบไหว...ไม่ว่าจะเป็นโซฟา เฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้ และการตกแต่งทุกอย่างยังคงเดิม ไม่เปลี่ยนไปแม้ทุกอย่างจะยังดูเหมือนใหม่ด้วยการดูแลทำความสะอาดอย่างดี หากกลับมีกลิ่นอายความทรงจำในอดีต กระตุ้นให้วริศราย้อนนึกถึงวันเก่าก่อนตั้งแต่เล็กจนโตมา จนถึงวันสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจหนีออกจากบ้านไปตามทางของตัวเอง“คะ คุณหนู...” เสียงของแม่บ้านคนสนิทของศรีนางสั่นเครือเมื่อเห็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลที่ตนช่วยเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง“แววคิดว่าคุณหนูจะมาไม่ทันซะแล้วค่ะ โถ...” แม่บ้านค่อย ๆ จับมือของวริศรามาลูบอย่างทะนุถนอม ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าวริศรากลับมายืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ มาพร้อมกับ... ลูกชาย“นี่ลูกคุณหนูใช่ไหมคะ”“สวัสดีค่ะป้าแวว คุณแม่อยู่ไหนคะ” วริศราเอ่ยถามถึงมารดาทันใด“เชิญทางนี้เลยค่ะ”แม่บ้านนำทางวริศราเดินขึ้นไปยังห้องนอนของมารดา ห้องเดิมที่เคยอยู่มา ท

เดิมทีวริศรากลับมาเพื่อจะเยี่ยมมารดา ทว่าเมื่อมาถึงท่านก็ป่วยหนักจนจากไป ยังดีที่หญิงสาวทันมาดูใจและอย่างน้อยก็ได้มีโอกาสให้ลูกชายได้กราบยายสักครั้งในชีวิตก่อนท่านจะสิ้นลมหายใจวริศราและลูกชายพักที่โรงแรมสี่ดาว ไม่ห่างจากบ้านเดิมมากนัก เมื่อต้องอยู่ต่อเพื่อจะรอจนงานฌาปนกิจจบลงเธอจึงต้องย้ายโรงแรมมาเป็นอีกที่ หาที่ที่ใกล้วัดเพื่อสะดวกต่อการเดินทางจะให้กลับไปพักที่บ้านหลังนั้นก็ทำใจไม่ได้ เพราะท่านณรงค์ยังอยู่ วริศราไม่อาจอยู่ร่วมชายคา เพราะเธอไม่สนิทใจทว่าหลังจากเจอวริษา คนเป็นน้องก็เชื้อเชิญให้ไปพักที่คฤหาสน์ของสามีด้วยกัน เพราะไม่อยากให้ทั้งสองแม่ลูกใช้ชีวิตลำบาก วริษายังนับวริศราเป็นญาติ“อย่าเลย” วริศราอึกอัก เธอไม่อยากรบกวนวริษา เพราะที่นั่นมีหลายชีวิตอยู่รวมกัน แม้วริษาจะเต็มใจหากทว่าศิระและอิษยะอาจจะไม่ชอบใจก็ได้มารดาเธอเคยร้ายกาจกับวริษามาก มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าทั้งสองหนุ่มรักวริษามากขนาดไหน และศิระก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ให้อภัยมารดาของเธอ ยิ่งรายนี้อคติแรงกล้า และเย่อหยิ่งเกินใคร วริศราไม่อยากให้ใครต้องหนักใจ รวมถึงตัวเองก็ด้วยเหมือนกัน“เราเป็นพี่น้องกันนะพี่ฟ้า”“แต่...”

เมื่อการสูญเสียผ่านพ้นไปก็มักจะมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นมาใหม่เพื่อทดแทนเสมอ นั่นคือเธอได้ครอบครัวที่ใหญ่ขึ้น อบอุ่นขึ้น และมีความสุขมากขึ้นกว่าเก่าไม่รู้กี่เท่าวริศราตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังจากได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกับท่านณรงค์แล้ว ท่านขอโทษในทุกเรื่องราวที่เคยทำไม่ดีแล้วจึงยกบ้านหลังนั้นให้วริศราและลูกชาย ถือเป็นคำขอโทษที่ครั้งหนึ่งเคยคิดร้ายส่วนตัวท่านเองก็ย้ายมาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหม่ ใกล้กันกับตระกูลลีละวีระพันธุ์ เพื่อความสะดวกในการเจอกับพวกหลาน ๆ และสะดวกต่อการใช้ชีวิตในบั้นปลายพวกเรานัดเจอกันบ่อยมาก และเด็กชายคีรินก็มาอยู่บ้านของวริษาบ่อย ๆ ในตอนที่มารดาของเด็กชายต้องไปทำงานไกล ๆ หรือมีธุระอะไรให้สะสาง วริษาจึงเหมือนมีลูกชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนจากแฝดสองตอนนี้แทบจะเป็นแฝดสาม เข้ากันดีเชียวล่ะถ้ามีลูกหนึ่งเรียกว่าเป็นแม่คน มีลูกสองเธอกลายเป็นกรรมการ พอมีลูกสามตอนนี้เริ่มจะเป็นประสาท! เพราะความแสบสันของเจ้าพวกตัวแสบทั้งหลาย‘เดี๋ยวลูกโตก็ดีขึ้นแล้วที่รัก อดทนหน่อยนะครับ’ นั่นคือคำที่อิษยะคอยใช้ปลอบใจ‘ลูกเขาเป็นเด็กไม่นาน เดี๋ยวพอโตเขาก็ไปมีชีวิตของเขาแล้ว’ ส่วนนี่คือคำพูดขอ

“Welcome to My crazy World นะหลานรักของปู่” ท่านสันต์ต้อนรับหลานแฝดคู่ใหม่ด้วยทองคำเท่าน้ำหนักตัวหลาน แล้วไม่ทันขาดคำก็โดนเมียรักอย่างคุณหญิงกัลยาหยิกสีข้างเข้าให้จนร้องโอดโอย“ดูพูดเข้า” กัลยาค้อนใส่ ตั้งแต่มีหลานนับวันท่านสันต์ก็ยิ่งอารมณ์ดีเหลือเกิน ทำตัวเป็นวัยรุ่นวัยใจ ทั้งคำพูดคำจา ยิ่งหลังจากมอบภาระงานทุกอย่างให้ศิระบริหารเต็มตัวแล้วเกษียณมาอยู่บ้านเลี้ยงหลาน ไปออกรอบตีกอล์ฟและท่องเที่ยวกับเพื่อนฝูงท่านก็ยิ่งดูแจ่มใส“เอ๊า พี่พูดผิดตรงไหน” ใครไม่บ้าแต่เขานี่แหละจะบ้าแล้ว ตอนมีหลานแฝดคู่แรกดันเล่นใหญ่รับขวัญด้วยทองคำเท่าน้ำหนักตัวหลาน แล้วเผลอปากลั่นว่าจะมีหลานเพิ่มอีกกี่คนก็จะให้เหมือนกัน ๆ เพราะตนมีลูกชายคนเดียว เมื่อมีหลานก็อยากมีเยอะๆ สมบัติมีเยอะ กิจการอีกเพียบ จะได้มาช่วยกันทำงานต่อยอดกิจการและสร้างตระกูลให้ยิ่งใหญ่กว่าเก่าแต่ใครจะไปคิดว่าไอ้พวกลูกเวรจะบ้าตะบี้ตะบันผลิตหลานมาให้รับขวัญถึงห้าคนภายในเวลาไม่กี่ปีเช่นนี้ล่ะลำพังแค่ทองคำไม่เท่าไหร่เพราะมันไม่กี่ล้าน หากทว่ายังมีอสังหาริมทรัพย์อื่น ๆ อีก ซึ่งจะให้ไม่เท่ากันก็ไม่ได้ กลัวหลานน้อยใจ“ป๋าว่าหนูทำหมันเลยไหม” ท่านสั

@แปดเดือนผ่านไป...“ปะป๊า!!”“ครับ!” ศิระแทบผวาเมื่อได้ยินเสียงเรียกอย่างเกรี้ยวกราด“ชู่! เบา ๆ ดิไอ้ห่า” อิษยะที่ก็สะดุ้งกับเสียงเรียกไม่ต่างกันก็แทบสบถด่า ปรามเสียงขานรับของศิระ ก่อนจะรีบกล่อมเจ้าหนูบนตักให้หลับต่อ แต่ก็ไม่ทันแล้ว“แง้!” หนูน้อยซาเนียร้องไห้จ้าเพราะตกใจเสียงของบิดา“นั่นงะ!” อิษยะกลอกตาหน่ายใจ“เฮ้อ... กูจะบ้า” บ่นศิระจบก็หันมากล่อมสาวน้อยซาเนียอีกครั้ง “โอ๋ ๆ ซาเนียจ๋า ด่าดี๊อยู่นี่ค่ะ ไม่ร้องนะลูกนะ ด่าดี๊อยู่นี่นะคะ”“มึงกล้าไม่ขานไหมล่ะ” ศิระว่าให้ ที่เรียกปะป๊านั่นเสียงเมียนะ ไม่ขานได้ยังไง“โอ๋ ๆ ปะป๊าขอโทษน้าซาเนียจ๋า...” ศิระรีบหันไปโอ๋ซาเนียน้อยในขณะยังอุ้มน้องโซ่ที่เบะปากกำลังจะร้องไห้ตามพี่สาวฝาแฝดไป ทั้งตบตูดกล่อม ทั้งโยกทั้งโอ๋ อีกนิดจะลุกขึ้นเต้นดิสโก้โชว์ลูกแล้วนะถ้ายังไม่หยุดเบะปากร้องกัน เจ้าแฝดพี่กับเซญ่าเลี้ยงง่ายไปเลยเมื่อเทียบกับเจ้าแฝดน้องคู่นี้“เนี่ย! เพราะมึงเลยไอ้ศิ” อิษยะอดด่าไม่ได้ กว่าจะกล่อมเจ้าแสบแฝดแท้จากไข่ใบเดียวกันคู่นี้ให้หลับได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ และตอนนี้ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่!“อุ๊ย แม่ทำหนูตกใจเหรอคะ ขอโทษนะคะลูก” วริษาเดินเข้