All Chapters of ส่วนเกินรัก (3P): Chapter 81 - Chapter 90

“หนูกินเองได้ ค่ะ!” หากดื้อรั้นกลัวว่าอาจจะต้องเหนื่อยกว่าเดิม เพราะจะโดนเขาจับกด จับกระแทกอีก แล้วอีกคนที่เหมือนจะไม่หือไม่อืออย่างอิษยะก็แอบร้าย เขาไม่มีทางยอมให้ศิระกระแทกเธออยู่คนเดียวโดยไม่มีส่วนร่วมแน่นอน เธอมั่นใจ!“หนูอยากได้มือถือค่ะ” วริษาร้องขอ เสียงออดอ้อนน่าสงสาร ตั้งแต่วันที่โดนพวกเขาอุ้มมาก็ไม่มีอะไรติดตัวมาด้วยเลยสักชิ้นจากบ้านของคิมหันต์ที่เธอเข้าพักอาศัย“เอาไปทำอะไร” ศิระถาม ปกติเธอก็ไม่ได้ติดต่อใคร เขาเองยังไม่สามารถติดต่อเธอได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้!“จะโทรหาอุ่นค่ะ อยากถามอาการฝุ่น” น้องชายเธอโดนพวกเขากระทืบปางตาย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างคิดแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ ที่เป็นต้นเหตุให้คิมหันต์เจ็บขนาดนั้น อบอุ่นก็คงพลอยเดือดร้อนไปด้วยเหมือนกันไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงกันบ้าง“มันยังไม่ตาย” อิษยะตอบแต่ก็ใจดียื่นมือถือของตัวเองมาตรงหน้า พร้อมทั้งต่อสายหาอบอุ่นให้เธอ ไม่รู้ว่าไปมีเบอร์โทรกันตอนไหน หากให้เดาเขาคงให้ชยินช่วยจัดการให้“ขอบคุณนะคะ ^^ ” วริษารับมือถือไปแล้วยิ้มพราย อิษยะกดยิ้มจนตาพราว เขาชอบเวลาเธอยิ้มให้ ใจละลายทุกครั้ง และอยากจะใจละลายวั

“อะไรกันครับ พี่ยังไม่ทำอะไรเลยนะที่รัก” อิษยะทำตัวน่าสงสารแต่วริษาไม่สนใจ ตั้งแต่อยู่ใกล้กับศิระนับวันเธอก็ยิ่งเห็นความหัวหมอตัวพ่อของอิษยะมากขึ้น สองคนนี้จะว่าไปก็ศีลเสมอกันจนเธอหมั่นไส้“อยู่นี่แหละค่ะ!” วริษาพูดจบก็ปิดประตูห้องผู้ป่วยใส่หน้า อิษยะจะเดินตามแต่โดนศิระขัดขาจนหน้าคะมำ..“ยัยเรน มาได้ยังไง” อบอุ่นถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเพื่อนรักแบกท้องกลม ๆ เข้ามาหา“อุ่น ฝุ่นเป็นไงบ้าง ขอโทษนะที่เราเพิ่งได้มาเยี่ยม” วริษาตรงเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ เธอมองคิมหันต์ด้วยสายตาที่รู้สึกผิดจับใจ“ขอโทษนะฝุ่น พี่เป็นต้นเหตุให้เจ็บตัว”“ไม่ใช่ความผิดพี่สักหน่อย” คิมหันต์ปลอบใจ เขาไม่ถือโทษโกรธวริษา“อยากได้อะไรบอกพี่นะ อย่างน้อยก็ให้พี่ได้ชดใช้”“ไม่เป็นไรจริง ๆ พี่”“ไม่เป็นไรไม่ได้สิ ฝุ่นเจ็บตัวเพราะพี่ อุ่นก็เดือดร้อนต้องลางานตั้งหลายวัน” วริษารู้สึกผิดมาก ๆ“งั้น... มีอย่างนึงที่ผมอยากได้”“อะไร ฝุ่นบอกมาเลย พี่ให้ได้” หญิงสาวเผลอตอบรับ แล้วคำตอบของคิมหันต์ทำเธอเกือบหน้าหงาย“ขอกระทืบผัวพี่คืนสักคนละทีสองทีได้ไหม” คิมหันต์ไม่โกรธเรื่องเจ็บตัวเท่าเรื่องที่มาขัดจังห

“ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น” ศิระปล่อยมือจากเรียวขาขาวแล้วขยับไปนั่งใกล้กัน ยกหัวทุยมาวางบนตักให้หนุนแทนหมอน เขาลูบกลุ่มผมยาวสลวยก่อนให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและสีหน้าจริงจัง“ฉันจัดการให้เธอได้”ศิระหมายถึงทุกเรื่อง และทุกคนที่ทำให้เธอไม่สบายใจ นัยน์ตาคมมองอิษยะอย่างสื่อความหมายว่าทุกเรื่องของวริษามีเรื่องของอิษยะอยู่ในนั้นเช่นเดียวกันก็เธอดันรักมันด้วย จะให้เขาเลี่ยงไม่รับผิดชอบชีวิตมันอีกคนได้อย่างไร“มึงก็กลับไปทำงานของมึงดิ กูกับเรนอยู่ที่นี่ได้” อิษยะว่า“ตลก!” ศิระนึกอยากจะยกเท้าประกบหน้าอิษยะสักป้าบ ให้เขาไปทำงานแล้วปล่อยมันอยู่กับเมียสองต่อสองโดยไม่มีเขาได้อย่างไร “มึงไม่คิดจะกลับไปทำงานทำการแล้วเหรอไอ้ห่า”“ไม่ละ ว่าจะหาอะไรทำแถวนี้แหละ จะได้ดูแลเรนกับลูกด้วยไง” อิษยะตอบศิระแล้วหันมาบอกกับวริษา มือหนาลูบประโลมหน้าท้องนูนใหญ่“ใช่ไหมครับ แดดอยู่ดูแลพวกผมดีกว่าเนอะ งานน่ะทำตอนไหนก็ได้” ใบหน้าหล่อโน้มกระซิบชิดหน้าท้อง ไม่รู้แฝดพี่หรือน้องถีบขามาทักทายจนวริษาสะดุ้ง“อุ้ย ซี้ด...” เธอซี้ดปากแล้วยิ้มขำ“จุกเหรอ” ศิระถามอย่างเอ็นดูว่าที่คุณแม่ ช่วงนี้เจ้าสองแสบถีบเก่งดิ้นเก่งมาก

ชั้นสองของบ้านหลังนี้มีห้าห้องนอนซึ่งถูกแยกเป็นสองฟากฝั่ง สามห้องนอนที่ติดกันนั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของสองหนุ่มขนาบข้าง มีห้องหญิงสาวอยู่ตรงกลาง ประตูทั้งสามห้องถูกดัดแปลงให้เชื่อมต่อกัน หากกระนั้นห้องกลางก็ยังเป็นห้องนอนหลัก ทั้งศิระและอิษยะมีห้องตัวเองเพื่อไว้เก็บของและแต่งตัวเท่านั้น ยิ่งท้องแก่ขึ้นทุกวันก็ไม่อยากให้คลาดสายตา“พี่หมอขา...” เสียงหวานเรียกออดอ้อนดังขึ้นทันทีที่ศิระกลับบ้านมา วริษานอนเอียงตัวอยู่บนเตียงกว้าง ใช้หมอนรองพุง อ้าแขนสองข้างรอให้เขามาสวมกอด ท่าทางน่ารักน่าชังจนคนเห็นมันเขี้ยวเกือบหลุดปากขานรับว่า ‘ขา’ ยาว ๆ แต่เดี๋ยวเด็กมันได้ใจ แค่นี้ก็รักจะตายห่าอยู่แล้ว ทุกวันนี้เธอทำตัวน่ารักน่าฟัด ถ้าไม่ติดว่าท้องเขาคงจับฟัดวันละสามเวลาหลังอาหาร“ไอ้โอมไปไหน” ศิระถามหลังจากกดจูบหนัก ๆ กับแก้มนวล ลูบพุงโต ๆ ไม่ได้กอดเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังสกปรก เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลเขาต้องอาบน้ำก่อนทุกครั้ง“พี่โอมทำงานค่ะ”“งานอะไรของมัน” ศิระหงุดหงิดขึ้นมาฉับพลัน เคยคุยกันแล้วว่าช่วงนี้เขาต้องทำงานหนัก ฉะนั้นหน้าที่ดูแลหญิงสาวหลัก ๆ จะต้องเป็นของอิษยะ หลังจากเขาเคลียร์งานได้มันก็ค่อยก

เพี๊ยะ!ไม่รอให้อิษยะพูดจบเพราะฟังมันพล่ามอยู่นาน ศิระง้างมืออยากจะฟาดกบาลมันอีกสักครั้งสองครั้ง หากก็โดนวริษาแหวลั่น“อย่านะคะ! คุณศิใจร้าย! ตบพี่โอมทำไม” หญิงสาวสะดุ้งตัวรีบยกมือขวาง คว้าคอคนเกือบโดนโบกมากอดแล้วลูบท้ายทอยเขาเพื่อปลอบประโลม สำรวจว่ามีส่วนไหนบุบสลายหรือเปล่า“ยังไม่ทันได้ตบเลย” ศิระอ่อนใจฉับพลันมือหนาเปลี่ยนจากง้างมือฟาดเป็นวางลงบนไหล่หนาของอิษยะที่สะอื้นไห้จนตัวสั่น ซุกหน้ากับหว่างอกหญิงสาว สองมือแกร่งแสนอ่อนล้ากอดเธอไว้แน่นมาก“ถ้ากังวลเรื่องพวกนั้น ก็เอาอย่างที่กูบอกแล้วกัน กูแต่งงาน ส่วนมึงก็จดทะเบียนกับเรนไป”กระแสความอบอุ่นอย่างประหลาดจากมือหนาของศิระที่ส่งมา พร้อมทั้งประโยคเสียสละที่เขาก็ไม่กล้ารับมันเอาไว้ ทำให้อิษยะตัวชาวาบ หายใจได้โล่งขึ้น บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่มันดีฉิบหาย“แต่กูอยากให้เรนได้สมบัติมึงนะ” อิษยะเงยหน้ามาว่าอย่างจริงจัง เขาปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันมองศิระราวกับคาดคั้น“เออ! กูก็บอกอยู่เนี่ยว่ายกให้ ลูกกูไม่ให้ได้ไง” ศิระหน่ายใจ เขาเซ็นโอนหลายอย่างให้วริษาไปแล้ว แถมยังปูทางกิจการให้เธออีกเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงไม่อยากกลั