All Chapters of ส่วนเกินรัก (3P): Chapter 101 - Chapter 110

“อือ ป๊าให้เงินอัญญาไปก้อนหนึ่งไว้ตั้งตัว ตอนนี้ที่นั่นไม่มีใครแล้ว จะกลับไปอยู่ด้วยกันได้ยัง” ท่านสันต์บอกพร้อมทั้งหันกลับไปมองอิษยะอย่างมีความหวัง แม้เด็กคนนี้จะไม่ใช่หลานแต่ท่านก็รักไปแล้ว ก็เล่นน่าเอ็นดูเอามาก ๆ ขนาดนั้น และเมื่อลูกชายคนเดียวตกลงปลงใจจะอยู่กินด้วยกันสามคนผัวเมีย เขาเองจะขัดใจอะไรได้จะว่าไปตอนนี้ก็เหมือนมีลูกชายเพิ่มขึ้นมาอีกคน อิษยะมันเชื่อฟังกว่าศิระที่เถียงพ่อคำไม่ตกฟาก ไม่เห็นจะแย่ตรงไหนอิษยะลุกขึ้นมาจากอีกฟากของกระจกใส แล้วเอ่ยถามผู้ใหญ่ “แม่ไปแล้วเหรอครับ”“อือ... ขอโทษนะที่ฉันดูแลแม่แกต่อไปไม่ได้ แต่เงินที่ให้ไปก็คงอยู่แบบสบายไปอีกนาน ถ้าไม่ใช้แบบล้างผลาญอะนะ” ที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะอยากเก็บผู้หญิงอันตรายแบบอัญญาเอาไว้ใกล้ตัวนักหรอก หากไม่เป็นคำสั่งของเมียรักที่ทำโทษเขาที่เคยออกนอกลู่นอกทางไปหนึ่งครั้งยายนั่นมันงูพิษชัด ๆ ทำลายได้ทุกคนแม้แต่ลูกในไส้ เพื่อที่จะสำเร็จเป้าหมายของตน เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำขี้เกลืออะไร แต่เพราะประกาศิตของเมียรักในตอนนั้น คือสั่งให้อัญญาอยู่เคียงข้างสันต์คนอื่นอาจจะมองว่ามันเป็นสวรรค์มากกว่าจะเป็นการลงโทษ หากหารู้ไม่ว่าสิ่งที

สองหนุ่มประกบหน้าหลัง หนึ่งหญิงอยู่ตรงกลาง คนใต้ร่างเกี่ยวสอดแขนใต้เรียวขางามแล้วอ้าฉีกออกกว้าง เผยให้เห็นกลีบดอกไม้สีสดที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำหวาน ศิระยัดสองนิ้วยาวเข้าไปตรงกลางร่องถ้ำ รัวนิ้วเข้าออกเพื่อเปิดทางดึงมันออกมาแล้วเลียน้ำรักของหญิงสาว นัยน์ตาลึกล้ำแพรวพราว ล่อหลอกให้หญิงสาวเผลอไผลก่อนจะสอดเสยเอ็นกายใหญ่เข้าไปจนสุดลำ ทำวริษาผวาเฮือกเพราะความใหญ่จนคับ“อ๊า!!”อิษยะเสียดสีแก่นกายที่ขยายใหญ่จะแทบปริกับร่องก้นหนัดแน่น ทุกครั้งที่ศิระขยับ เขาที่เพียงแค่สัมผัสภายนอกยังเสียวซ่านแทบขาดใจ“พี่ยัดแล้วนะ” เสียงกระซิบทุ้มพร่าข้างใบหูขาว แต่หญิงสาวดูเหมือนไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่“ฮือ... พี่โอมขา เรนเสียวจัง อ๊ะ อ๊ะ!” เธอพยักหน้าหงึกหงักราวกับตอบรับ บางครั้งก็สลับกับส่ายหัว แต่อิษยะไม่คิดสนใจ“ฮืม...” อิษยะกัดกรามในตอนที่พยายามยัดแก่นกายใหญ่เข้าไปในรูหลัง วริษาเบิกตากว้างอีกครั้ง เธอกำลังจะกรีดร้องแต่ศิระกลับจูบปิดปาก“อดทนนะครับ” คนใต้ร่างปลอบใจก่อนจะค่อย ๆ ยัดปลายหัวเห็ดบานใหญ่เข้ารูดอกจันไป เขาคาไว้ครึ่งลำในขณะที่ศิระยังคงกระแทกกระทั้น ราวกับอดอยากมานานแสนนานที่สุดคนบนสุดก็แตกซ่านน

“เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ พี่โอมเคยพูดว่า ผู้ชายที่แพ้ท้องแทนเมียโบราณเขาว่าต้องเป็นคนรักเมียมาก ๆ ใช่ไหม” นัยน์ตาคู่สวยจ้องเขม็งทั้งสองหนุ่มสลับกันศิระส่ายหน้าเพราะรู้เท่าทันความคิด ส่วนอิษยะก็ยกมือกุมขมับก่อนจะตอบ... “ครับ”“งั้นตอนนี้พวกคุณก็ไม่รักเรนแล้วน่ะสิ” สรรพนามจากคำว่าพี่เปลี่ยนเป็น ‘คุณ’ อย่างไว“อย่าเพ้อ” ศิระว่า อิษยะก็ได้แต่ถอนหายใจกูว่าแล้ว... สองหนุ่มคิดในใจ“แบบนี้ถ้าเรียกไม่รัก แล้วต้องทำยังไง หืม” ทุกวันนี้ติดเธอกับลูกเอามาก ๆ สมบัติแทบจะโอนให้ทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ไม่เคยขาด งานการไม่ต้องทำก็ได้ทำงานแต่ละวันก็รีบไปรีบกลับ เวลาต้องเดินทางไปต่างจังหวัดก็หนีบลูกเมียไปด้วยทุกครั้ง พร้อมอำนวยความสะดวกทุกอย่างขนาดนี้ ไม่รักตรงไหน?“พักเยอะ ๆ นะ” ศิระพูดจบก็จูบขมับหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ส่วนอิษยะก็ทำแบบเดียวกัน แค่ไม่ได้พูดอะไรวริษามองตามแผ่นหลังผึ่งผายของทั้งคู่ที่เดินเคียงกันขึ้นบันไดไปแล้วก็ค่อย ๆ หลุดขำ สะใจนิด ๆ ที่ได้แกล้งทั้งสองคนได้ ถึงแม้รู้ว่าพวกเขารู้ทันเธอก็ตามไม่อยากให้เธอทำงานกันดีนัก วัน ๆ ให้อยู่แต่บ้านเพราะอ้างว่าเธอใกล้จะคลอดแล้ว

คนเป็นตาลอบมองทุกอิริยาบทตรงหน้าของครอบครัววริษา อยู่ ๆ ก็ผุดรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นบนใบหน้าวริษามองบิดาแล้วรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาในอก จนสุดท้ายก็ต้องเอ่ยปากชวนท่าน“ไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ”“ไม่เป็นไร พ่อกลับเลยดีกว่า” ณรงค์แหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มเมฆดำก้อนใหญ่ที่ลอยต่ำ เมื่อลมแรงโชยพัดก็พาให้หยาดน้ำฝนเริ่มโปรยปรายมุมปากหยักกดยิ้มเบาบาง มือหนาเหยี่ยวย่นหงายขึ้นรับหยาดฝน หวนคิดไปถึงผู้หญิงอีกคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วก็ผ่านไป...ไม่ต่างจากฝนตอนนี้ แต่ทุกนาทีที่มีอยู่ร่วมกัน แม้จะเป็นช่วงเวลาอันแสนสั้น ฟ้าครึ้มก้อนนั้นก็ยังคงทิ้งกลิ่นอายฝนชุ่มฉ่ำในหัวใจเขาไว้ หล่อเลี้ยงชีวิตที่มีอยู่ในทุกวัน ดั่งหยาดฝนชะโลมใจ“ลูกกลับเข้าบ้านเถอะ ฝนจะตกแล้ว เดี๋ยวเป็นไข้จะลำบาก” มีไม่กี่อย่างที่คนเป็นพ่ออย่างเขาจะทำให้ได้ ในแบบฉบับของตน แม้คนอื่นจะไม่เข้าใจวริษายิ้มแผ่วเบา รับความหวังดีเล็ก ๆ ที่ท่านมีให้“ไปเถอะค่ะ เด็ก ๆ ขาให้คุณตาไปกินข้าวกับพวกเราด้วยได้ไหมครับ” วริษาขออนุญาตลูกชาย เด็ก ๆ ก็พยักหน้ารับหงึก ๆ เพราะจำได้ว่าคุณตาคนนี้ยอมคลานเข่าเล่นเป็นวัวเป็นควายให้พวกตนขี่หลัง“คับ!” เจ้าแฝดพี่ตอบห

ก็เขาทั้งนั้นที่ชอบพูดคำแปลก ๆ ให้ลูกได้ยิน ต่อล้อต่อเถียงกับท่านสันต์จนเด็ก ๆ เผลอได้ยินบ่อยครั้ง เวลาเธอเตือนก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ให้เจอแบบนี้จะได้รู้ซึ้งว่าการเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีผลมันจะออกมาแบบไหน“ช่าย... ปะป๊ามากอดหม่ามี้คนอื่นได้ไง” เด็กชายอิษรา หรือน้องเซฟแฝดคนน้องยืนกอดขาแม่แล้วค้อนตาขุ่นให้คนเป็นปะป๊าแม้ยามปกติจะทะเลาะกับแฝดพี่อยู่บ่อยครั้ง หากทว่าทั้งคู่มักจะสงบศึกกันแบบไม่ต้องนัดหมายทันใดเมื่อมีบรรดาพ่อ ๆ อยู่ในระยะสายตา และอยู่ใกล้มารดาสุดที่รัก เด็ก ๆ มักจะไม่ค่อยชอบให้ทั้งสองพ่อเข้าใกล้“เหอะ!” ศิระถอนหายใจเหนื่อยหน่ายนี่สินะที่เขาว่า... ยามศึกเรารบ ยามสงบค่อยกลับไปรบกันเองต่อ ใช้กับเจ้าแฝดสองคนนี้ได้ดีเลยทีเดียว“หม่ามี้ของลูกเป็นแฟนปะป๊านะจะบอกให้”“ไม่ฉน!” น้องเซนส์เบะปากใส่“ไม่เอาหลอก ถึงเป็นแฟนก็ให้กอดไม่ได้” น้องเซฟยิ่งกอดมารดาแน่นเข้าไปใหญ่เจ้าแฝดยิ่งโตก็ยิ่งหวงมารดา จนไม่อนุญาตแม้กระทั่งจะให้ศิระกับอิษยะเข้าใกล้หญิงสาวแล้วด้วยซ้ำ นอกจากจะมีของแลกเปลี่ยนหรือข้อเสนออะไรน่าสนใจ“ลูกไม่สงสารปะป๊าเลยเหรอครับ ดูสิ ด่าดี๊ก็แย่งน้องไป แล้วเซนส์กับเซฟก็ยังแย่งมี้ไปจาก