All Chapters of ส่วนเกินรัก (3P): Chapter 51 - Chapter 60

ร่วมเดือนแล้วที่หญิงสาวต้องอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับคู่หมั้น ศิระไม่ปล่อยให้เธอต้องลำบากเพราะมีคนคอยตามรับใช้ไม่ห่าง แม้แต่ในตอนนี้ที่มาเดินเล่นในเรือนกระจกและสวนข้างบ้านก็ยังมีพี่เลี้ยงคอยตามประกบจนน่าอึดอัด“ขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม” เธอเอ่ยเสียงเรียบ หญิงสาววัยรุ่นราวประมาณยี่สิบกลาง ๆ ในชุดแม่บ้านก็ก้มหัวให้ก่อนจะถอยหลังไป... ยืนห่าง ๆห่างแบบที่ระยะสายตายังมองเห็นกันเท่านั้น“เฮ้อ!” วริษาถอนหายใจ น่าหงุดหงิดชะมัด! แต่ก็ขัดไม่ได้ ไม่รู้ว่ามาคอยตามรับใช้หรือคอยควบคุมแล้วรายงานเรื่องของเธอไปให้ศิระทุกฝีก้าวกันแน่หญิงสาวเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เป็นอีกครั้งที่ได้มีโอกาสเดินออกมาสำรวจรอบคฤหาสน์ ตั้งแต่อาศัยอยู่เธอออกจากบ้านแทบจะนับครั้งได้วันนี้ศิระไปทำงาน ส่วนเธอเป็นวันหยุดไม่ต้องเข้าไปโรงพยาบาล เธอไม่มีแพลนจะออกไปไหนเพราะติดต่อกับอิษยะไม่ได้ตั้งแต่วันนั้น ถึงได้มาเดินสูดอากาศรอบบ้านเพราะอุดอู้อยู่หลายวัน“เกิดเป็นดอกไม้เหมือนพวกแกก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกอะไร” วริษาเอ่ยกับดอกกุหลาบเมืองหนาวที่ปลูกอยู่ในโดมควบคุมอุณหภูมิด้านหลังคฤหาสน์ มือเรียวบางลูบสัมผัสกลีบดอก

มักจะมีคำกล่าวไว้เสมอว่า ความแน่นอนเดียวในชีวิตของคนเราคือความเปลี่ยนแปลง ในทุก ๆ ช่วงของชีวิตคนคนหนึ่งมันจะเจอความเปลี่ยนแปลงที่ว่านับครั้งไม่ถ้วน บางครั้งก็มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า หลายคราก็ไม่ชีวิตของวริษาที่เรียบเรื่อยมาตั้งแต่จำความได้ เจอแต่การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ แม้จะต้องอยู่กับความเจ็บปวด น้อยเนื้อต่ำใจเพราะการถูกรักอย่างไม่เท่าเทียมในครอบครัว แต่ก็อยู่ในระดับที่ใจเธอพอจะรับไหวไม่คิดเลยว่าพอถึงช่วงเวลาไม่กี่เดือนมานี้ เธอกำลังเจอกับความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ความเปลี่ยนแปลงแรกคือการต้องหมั้นแทนพี่สาว และนั่นก็เป็นสารตั้งต้นที่ทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตของหญิงสาวเปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิตประจำวัน หรือแม้แต่เรื่องหัวใจอิษยะที่คบหากันมานาน แทบไม่เคยมีปัญหากัน พอถึงคราวแตกหักก็ห่างหายไปคนละทิศละทางเธอสืบถามจากเพื่อนร่วมงานของเขาที่เธอพอจะรู้จักอยู่บ้างจนได้ความว่าชายหนุ่มกำลัง Leave Without pay[1] เป็นเวลาสองเดือน และได้ข่าวว่าเขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเดินทางเธอไม่ทราบว่าเขากำลังเดินทางไปที่ไหนของโลกด้วยซ้ำ ถามใครก็ไม่มีข่าวที่ละเอียดกว่านั้นวริษาย้อนกลับไปคิดถึงสิ

หลังจากช่วยอบอุ่นซื้อข้าวของเสร็จแล้วก็ขนกลับไปจัดเก็บไว้ที่ตัวคลินิก อยู่ต่ออีกครู่ใหญ่ ดีว่าเสร็จไวเพราะมีชายหนุ่มอีกคนที่มาช่วยจัดการหลาย ๆ อย่างให้“พี่ฝนจะกลับเลยไหมครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันเอ่ยถามวริษาไต้ฝุ่น หรือนายแพทย์คิมหันต์เป็นคุณหมอหนุ่มอายุรกรรมทั่วไปที่มารับงานพาร์ตไทม์ที่โรงพยาบาลเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้ อายุน้อยกว่าวริษาราวสองถึงสามปี ด้วยความที่อยู่แผนกเดียวกันกับคุณหมออบอุ่นเลยมีโอกาสสนิทกัน อบอุ่นแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เกรงใจ”“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ทางผ่าน” ไต้ฝุ่นอ้าง“นี่ ๆ ได้ข่าวว่าบ้านอยู่คนละทางเนอะ” อบอุ่นขัดทำเอาคุณหมอหนุ่มรุ่นน้องแอบกลอกตาแล้วถอนหายใจเธอเห็นหรอกนะว่าไอ้หมอหน้าละอ่อนนี่มองวริษาด้วยสายตาแบบไหน ปกติขี้เก๊กจะตายชัก แต่กับวริษากลับเรียกพี่เรียกเชื้อ ท่าทางดูอยากสนิทสนมจนเธอแอบหมั่นไส้อยากตะโกนบอกเหลือเกินว่ายายเพื่อนรักของเธอคนนี้มีแฟนอยู่แล้ว แต่ช่างเถอะ ไม่บอกตอนนี้หรอก แกล้งให้อกเดาะเสียให้เข็ด!“ผมนัดกับเพื่อนไว้แถวนั้นจริง ๆ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร อุ่นไปส่งเองก็ได้” คิมหันต์ว่า สรรพนามที่เรียกขานอ

ร่างเพรียวสวยทรุดกายลงนั่งกับพื้นทันทีที่เข้าห้องของตัวเองมาได้ วริษาไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยโฮร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ ได้แต่กลืนทุกความอึดอัดและเจ็บช้ำลงคอไป เธอนั่งนิ่ง ๆ อย่างนั้นอยู่เนิ่นนาน สายตาว่างเปล่ามองห้องนอนที่อาศัยอยู่มาตั้งแต่จำความได้ด้วยสายตาว่างเปล่าเคยคิดมาเสมอว่าต่อให้ใครจะใจดีหรือใจร้ายกับเธอ แต่นี่คือครอบครัวของเธอ ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบเป็นเด็กไร้บ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว มีที่ซุกหัวนอน มีหมอนให้หนุน มีผ้าให้ห่มในห้องแอร์เย็น ๆ มีข้าวให้กินทุกมื้อ มีที่ให้เรียนก็โชคดีแค่ไหนแล้ว หากแม่ไม่ได้รักแล้วท่านจะเกิดเธอมาทำไมที่ท่านโมโหร้าย อาละวาดใส่ หรือแม้แต่ทำร้ายร่างกายกัน วริษาคิดเสมอว่าคงเป็นเพราะภาวะทางจิตใจที่ท่านเป็นมากกว่า แค่อดทน และหมั่นให้กินยา รักษาอาการท่านไปเรื่อย ๆ ก็ดีขึ้นเองตามลำดับ แต่เรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มาทำให้ความเชื่อมั่นที่เคยมีเสมอมาพังครืนลงไปความมืดที่เคยกลัวเวลาอยู่กับมัน คราวนี้กลับทำให้ม่านตาหญิงสาวเปิดกว้างและเห็นทุกอย่างได้เด่นชัดเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านถึงไม่รักเธอเท่าพี่สาว เข้าใจก็วันนี้ถึงไม่ได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกัน... เพราะเธอไม่ใช่ลูกข

วริษาเคยใช้ชีวิตวนเวียนอยู่แค่ในเมืองหลวง เรียนจบแพทย์โดยใช้ทุนส่วนตัวของที่บ้าน ไม่ต้องไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด เธอเรียนจบก็เข้าทำงานในโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำ จากนั้นก็เรียนต่อเฉพาะทางจนได้เป็นจิตแพทย์อย่างที่รู้กันเรื่องต่างประเทศเลิกคิดได้เพราะเธอไม่เคยไป หลายอย่างก็ไม่พร้อม ไม่ว่าจะเป็นหนังสือเดินทางข้ามประเทศและการเตรียมตัวอีกหลายอย่างมันต้องใช้เวลาทั้งนั้นแค่ในไทยเธอยังเคยไปไม่เกินสิบจังหวัดเลยด้วยซ้ำ สุดท้ายวริษาจึงได้แต่ปล่อยให้คิมหันต์เป็นฝ่ายจัดการ ชายหนุ่มเลือกขับรถพาหญิงสาวลงใต้ทันทีในคืนนั้นโดยที่ไม่คิดจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรกับเธอด้วยซ้ำใช้เวลามากกว่าครึ่งวันในการเดินทาง คิมหันต์แวะเติมน้ำมันและพักเหนื่อยแค่สองครั้งเท่านั้นก็ถึงจุดหมายปลายทางในช่วงเย็นของอีกวันร่างบอบบางเดินตามชายหนุ่มรุ่นน้องเข้าไปในบริเวณรั้วบ้าน เป็นบ้านสองชั้นที่ดูแสนจะธรรมดา มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ หลังไม่ใหญ่มากแต่สะอาดสะอ้าน และมีบริเวณบ้านกว้างขวาง“นี่บ้านใครเหรอฝุ่น” วริษาถาม เสียงที่เคยหวานแหบสั่นจากการร้องไห้มาอย่างหนักเธอมองข้าวของเครื่องใช้น้อยชิ้น บ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่เป็นหลักประจ