All Chapters of ส่วนเกินรัก (3P): Chapter 41 - Chapter 50

หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับความเมื่อยขบไปทั่วร่าง เปลือกตาคู่สวยปรือมองภาพเพดานที่ไม่คุ้นตา พยายามตั้งสติอยู่หลายนาทีแล้วถามตัวเองว่า ‘ที่นี่ที่ไหน’เธอใช้เรี่ยวแรงแทบทั้งหมดที่มีในตอนนี้เพื่อหยัดกายลุงขึ้นนั่ง แขนเรียวอ่อนล้า แม้แต่สองขายังชาจนไม่อาจขยับลุกลงจากเตียงได้บรรยากาศสลัวรางในห้องกว้างโทนสีเทาขาวเรียบง่าย เพลงบรรเลงเบา ๆ กับผ้าม่านสีทึบที่ปิดอยู่ทำให้วริษาไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาไหน กวาดสายตามองไปทั่วห้องก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตใด ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่ภาพจะตัดไป เธอจำได้...“ไอ้คนบ้า” เสียงหวานแหบพร่าก่นด่าศิระ แล้วก็เดาได้ว่าที่นี่น่าจะเป็นห้องนอนในคอนโดไหนสักที่ของศิระเพราะเขาเป็นคนลากตัวเธอมา และในมุมหนึ่งของห้องมีประตูห้องวอล์กอินโครเซตอยู่ไม่ไกลเธอก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นเดรสชุดนอนแขนยาวสีขาวตัวหลวมโพรกสั้นเหนือเข่า เนื้อผ้านิ่มสวมใส่สบาย ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน เพราะฉะนั้นจึงต้องรีบหากระเป๋าสะพาย โทรศัพท์มือถือเธออยู่ข้างในหากพยายามอยู่หลายนาทีก็ไม่เห็นวี่แวว วริษาแง้มเปิดผ้าม่านไปดูบรรยากาศนอกหน้าต่าง พบว่าตอนนี้แดดจ้าน่าจะเป็นเวลาช่วงสา

“กรี๊ด!” เพล้ง!เสียงกรีดร้องมาพร้อมกับเสียงแจกันประดับบ้านราคาแพงระยับที่ถูกปาลงพื้นหินอ่อนขัดมันของบ้านด้วยฝีมือคุณหญิงศรีนาง กระเป๋าแบรนด์ตัว H ราคาหลายล้านเธอก็ฟาดลงกับโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์ที่พุ่งพล่านอย่างไม่คิดเสียดายตอนอยู่ข้างนอกเธอต้องวางตัว สวมหน้ากาก หากทว่าเวลาอยู่ในบ้านศรีนางจะอาละวาดอย่างไรก็ได้ อารมณ์โมโหเดือดพล่านทำให้นางพญาหงส์ของบ้านไม่อาจจะกักเก็บเอาไว้อีกต่อไป“โว้ย! หุบปากสักที จะกรี๊ดทำห่าอะไร หนวกหู!” ณรงค์ที่เดินตามหลังศรีนางเข้าบ้านมาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปกับความประสาทของคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาหลังจากที่ตนได้รับสายจากศิระเรื่องจะให้วริษาย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์ลีละวีระพันธุ์เขาก็อนุญาตอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด แต่เป็นศรีนางที่เมื่อได้รู้ก็รีบรุดไปหาหมายจะขัดขวางทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าไม่มีทางเปลี่ยนความตั้งมั่นของศิระได้ก็ยังจะถ่อไปให้โดนตอกกลับจนหน้าแทบหงาย จนเขาเองต้องตามไปด้วยเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องวุ่นวาย“หุบปากเลยนะ คุณนั่นล่ะตัวดี! อนุญาตให้ยายฝนไปทำไม!” นัยน์ตาของหญิงวัยกลางคนขุ่นคลั่ก ความหยิ่งทะนงจางหายเหลือแต่เพียงแววตาเกรี้ยวกราดมองสบตาสามี“ถ้า

ศิระและวริษาออกไปทำงานพร้อมกัน โดยที่ให้แม่บ้านห่ออาหารเช้ามากินระหว่างการเดินทาง เนื่องจากเสียเวลาทำกิจกรรมเร่าร้อนในห้องน้ำไปกว่าครึ่งชั่วโมงจึงไม่อาจเสียเวลานั่งรับประทานอาหารเช้าที่บ้านต่อได้“ยังง่วงอยู่เหรอ” ศิระปลุกหญิงสาวที่เอาแต่นอนบนรถ ไม่ยอมกินอาหารเช้าที่แม่บ้านจัดให้“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ”“เรน ลุกขึ้นมากินก่อน” ทีเมื่อเช้าล่ะตื่นขึ้นมาตาแป๋วแล้วขอเขาออกไปทำงาน จะว่าเพราะหมดแรงที่ขึ้นควบขย่มให้เขาในห้องน้ำก็ไม่น่าใช่ เพราะแค่น้ำเดียวเท่านั้น เล้าโลมต่ออีกนิดหน่อย เขาเป็นฝ่ายกระเด้งเสยขึ้นช่วยเบาแรงเธอด้วยซ้ำไป แล้วจะมาเหนื่อยมาง่วงอะไร“ฮื่อ...” วริษาถอนหายใจ เธอยอมลุกขึ้นมานั่ง รับกล่องแซนด์วิชไปกัดกินแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ผินหน้าไปมองนอกหน้าต่างศิระสังเกตอาการคู่หมั้นอยู่สักพักก็เข้าใจได้ทันทีว่าเธอมีท่าทีแบบนี้เพราะอะไรชายหนุ่มกดปุ่มให้จอทีวีและที่กั้นระหว่างคนขับเลื่อนขึ้นมา เพียงเท่านั้นวริษาก็เธอถอนหายใจยาวพรูใหญ่ เธอยอมหันหน้ามามองกันพร้อมกับส่งสายตาค้อนขวับมาให้“เพราะไอ้คิง?” เขาเลิกคิ้วถาม“เพราะคุณศินั่นแหละค่ะ!” วริษาแหวลั่นด้วยความหงุดหงิดใจเป็นเพราะเขาที่ทำเธออั

แต่แล้วด้วยเหตุผลหลายประการทำให้วริษายังไม่พร้อมจะเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง หญิงสาวเลือกที่จะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ พลางคิดสะระตะ ทั้งเรื่องของคนรักและเรื่องคู่หมั้นความฝืดเฝื่อนในคอทำให้หญิงสาวทำใจเคี้ยวข้าวได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น เธอวางช้อนลงข้างจานแล้วคว้ามือถือมาค้นหาช่องแชตของคนรักค้นหาอยู่นาน ทว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ประวัติการแชตหายไป เปิดช่องทางโซเชียลอื่น ๆ ก็ไม่พบบัญชีเขาเป็นฝีมือของศิระแน่ ๆ ที่จะสามารถทำแบบนี้ได้ จนต้องไปค้นดูในประวัติรายชื่อผู้ที่โดนบล็อกถึงได้เจอว่าอิษยะโดนสกัดดาวรุ่งอยู่ในนั้น“คุณศิ!” วริษาอ่อนใจ เธอปลดบล็อกบัญชีแล้วเป็นฝ่ายทักไปMy Rian : พี่โอมข้อความของวริษามีเพียงเท่านั้นที่ถูกส่งไป รออยู่หลายนาทีก็ไม่มีข้อความตอบกลับ และเขายังไม่เปิดอ่าน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มประโยคสนทนากับอิษยะด้วยคำว่าอะไร เพราะลึก ๆ เธอกำลังละอายแก่ใจจากที่กำลังเดตกัน มีความสุขกันเธอก็หายหัว หายไปหลายวันติดต่อกันก็ไม่ได้ ไม่รู้เขาจะตามหาเธอหรือเปล่า ซึ่งก็มั่นใจว่าเขาต้องตามหากันแน่ ๆ ไม่รู้จะเป็นห่วงกันแค่ไหน เธอสงสารใจเขา เพราะถ้าเป็นเธอคงกังวลจนนอนไม่หลับ แค่ตอนนี้ก็เ

ภายในคอนโดห้อง Studio ขนาดไม่ถึง 30 ตร.ม. ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน พื้นที่กว้างขวางพอให้หนึ่งชีวิตอยู่ในนั้น หากทว่าบัดนี้เจ้าของห้องกลับเอาแต่นั่งทิ้งตัวพิงหัวกับระเบียงขนาดกะทัดรัดเพื่อรับลมที่โชยมาให้ได้ระบายความอึดอัดไฟในห้องมืดสนิทเพราะเขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกไปเปิดมัน สอง หรือสามวันแล้วนะที่เขาเอาแต่นั่งอยู่ตรงนี้... แทบจำไม่ได้อิษยะมองเครื่องมือสื่อสารในมือที่มีไฟสว่างวาบ ในนั้นมีภาพของคนรักที่ท่อนบนเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มคลุมอก นอนอยู่บนเตียงกว้าง ใบหน้าสวยจัดหลับตาพริ้ม ซุกซบกับลาดไหล่กำยำของผู้ชายคนอื่นไอ้ศิระ! คนที่เขาเกลียดมันเข้าไส้ คนที่มีส่วนทำให้เขาต้องระเห็จระเหินจากเธอไปไกลในช่วงเวลานั้นตั้งแต่จำความได้เขาก็เป็นได้เพียงแมลงสาบโสโครกใต้หลืบรองเท้าของมัน มันมีทุกอย่างเหนือกว่าเขาตั้งแต่สูดแรกของลมหายใจแล้วด้วยซ้ำ เกิดมามีชีวิตเป็นดั่งเจ้าชาย คนรองมือรองตีนล้อมหน้าล้อมหลัง ส่วนเขาก็คงเป็นหนึ่งในคนพวกนั้น เป็นคนชนชั้นล่างสุดของคฤหาสน์หลังนั้นถึงกระนั้นก็ไม่เคยเก็บมาคิดด้อยค่าตัวเองอะไรมากมายเพราะรู้ดีว่าวาสนาของคนเรามันไม่เท่ากัน อิษยะยอมรับสภาพเสมอมา