Semua Bab My Honey คนนี้ของผม: Bab 111 - Bab 120

“กรี๊ด! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ภามหยุด!” พัชชาลุกขึ้นทรงตัวได้ก็รีบเข้าไปห้ามพิธา แฝดผู้พี่ที่กำลังประเคนฝ่าเท้าให้อาทิตย์แบบรัว ๆ โดยไม่ปล่อยให้อาทิตย์มีจังหวะได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ ทว่าไม่นานอาทิตย์ก็พลิกตัวหลบได้ เขาเตะตัดขาจนพิธาเข่าทรุดคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนผืนทราย อาทิตย์ใช้จังหวะนั้นลุกขึ้นยืนแล้วประเคนลูกถีบจนพิธาเกือบหงายหลัง“โอ๊ยพี่ทิตหยุดนะ!” พัชชาร้องห้ามอีกคนด้วย ทนเห็นทั้งพี่ทั้งคนรักเจ็บตัวไม่ได้ แต่ไม่มีใครฟังสักคนทั้งอาทิตย์และพิธา มีแค่เสียงหมัดกระทบเนื้อและเสียงหน้าแข้งกระทบกันหลังจากนั้นก็กลายเป็นทั้งคู่สู้กันทั้งหมัด ทั้งศอก ทั้งเข่า คลุกทั้งวงนอกวงในกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มีเสียงคำรามดังบ้างเป็นระยะ ทว่าไม่มีใครพูดจาอะไรออกมาทั้งนั้น พัชชาจึงเริ่มร้องเรียกให้คนช่วย เพราะกลัวว่าจะมีใครตายไปเสียก่อน ไม่นานเสียงฝีเท้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยมาพร้อมกับเสียงเรียกของบิดามารดาพัชชาพริษฐ์ที่วิ่งตามมาหลังสุดก็เร่งฝีเท้าแซงทุกคนมาถึงก่อนใคร ก่อนหนุ่มน้อยวัยสิบหกปีที่รูปร่างสูงใหญ่เกินตัวจะกระโดดจนตัวลอยประเคนสองขาคู่ใส่แผ่นหลังของหนุ่มปริศนาที่กำลังฟาดหมัดหนัก ๆ ใส่พี่ชายตนจนเ

“พายขา...” อาทิตย์เรียกหญิงสาวที่ลุกไปหยิบกล่องยาแล้วเดินมานั่งลงข้าง ๆ เขาหลังจากพ่อแม่ของเธอขึ้นห้องกันไปพักผ่อนแล้ว“พายคะพายขา ถุย! กูจะอ้วก” เสียงพิธาที่นั่งคอยสังเกตการณ์แทนพ่อล้อเลียนกับคำพูดคำจาคะ ๆ ขา ๆ ของอาทิตย์ ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ ถึงจะหล่อ แต่ผีก็เห็นผี เขาดูออกว่าไอ้นี่มันร้าย!อาทิตย์กลอกตาระบายลมหายใจหนัก ๆ พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้สวนหมัดกับว่าที่พี่เมียอีกรอบ พ่อไม่อยู่ แต่ยังทิ้งลูกไว้เป็นก้างขวางคอ ไหนจะการ์ดหน้าประตูนั่นอีก ขัดใจฉิบหาย ทว่าทำอะไรมากไม่ได้พัชชาหันไปส่งค้อนใส่พี่ชาย พิธาจึงไหวไหล่แล้วยอมเงียบปาก นั่งกอดอกมองน้องสาวกับชายหนุ่มอยู่อย่างนั้นจนอาทิตย์ชักอึดอัด“มีอะไรก็รีบพูดมาค่ะ” พัชชาที่นั่งเงียบอยู่นานเปิดปากพูดบ้างมือบางก็ทำแผลให้คนตรงหน้าไปพลาง ๆ เธอพยายามไม่สบตาเขาแล้ว ทว่ามือหนาก็จับมือเธอที่กำลังทายาแก้ฟกช้ำลงบนโหนกแก้มไปกอบกุมไว้จนได้“จะทาไหมยา” เธอถามเสียงราบเรียบ ชายหนุ่มจึงรีบพยักหน้า“ทาค่ะ ทา”“ทาก็ปล่อย”“ขอจับมือด้วยได้ไหมคะ”“อะฮึ่ม! เยอะปาย...” พิธากระแอมไอ ทำพัชชากลอกตาให้พี่ชายฝาแฝดที่ยังนั่งจ้องไม่เลิกตามคำสั่งพ่อ“ภามง่ว

“ไหวครับ ผมไหว...” อาทิตย์หยัดกายขึ้นมานั่งหลังตรง แม้นอกเวลาเขาจะมีทีท่าซังกะตายแค่ไหน ทว่ายังแยกแยะได้ เวลาทำงานเขาตั้งใจทำเต็มที่เสมอ ไม่อยากให้ใครมาสบประมาทว่าเข้ามาทำงานได้เพราะใช้เส้นสายความเป็นลูกหลานตระกูลหยางแต่ไร้ความสามารถ“ดี... มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้นะไอ้หลานชาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร”“ครับ ขอบคุณครับ” อาทิตย์ยิ้มให้ผู้เป็นอา ที่ถึงแม้ท่าทางจะดุและน่าเกรงขามแค่ไหน หากแต่อาโจชัวของเขาก็มักมีความเป็นห่วงให้เสมอโจชัวยกข้อมือขึ้นดูเวลา พบว่าใกล้จะถึงเวลาประชุมของบอร์ดบริหารแล้วเขาจึงลุกขึ้น หากแต่หลานชายก็เรียกไว้“อาโจครับ” ผู้เป็นอาหันหน้ามาเลิกคิ้วแทนคำถาม“เอ่อ... วันหยุดนี้ผมกลับไทยนะครับ”“กลับไทย?” คิ้วหนาขมวดมุ่น “มีปัญหาอะไร?”“กลับไปทำธุระส่วนตัวครับ แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียงาน จะรีบไปแล้วรีบกลับ”“ปัญหาหัวใจ?” ผู้เป็นอาเลิกคิ้วถาม คนเป็นหลานได้แต่ยิ้มแหย“สัปดาห์ก่อนแอบกลับไปไม่เห็นขออนุญาต” คราวนี้คนยิ้มแหยกลับหน้าซีดเผือดทันที ไม่มีเรื่องอะไรจะรอดพ้นหูตาของท่านโจชัวแห่งหยางกรูปไปได้เลยจริง ๆ สินะ อย่างที่พ่อเขาว่าไม่มีผิด“ผมขอโทษครับ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบ

สองร่างกอดรัดและแลกจูบกันอย่างโหยหา ร่างหนาหยัดกายขึ้นนั่งคุกเข่าสลัดทุกปราการที่ปกปิดเรือนกายชายออกอย่างว่องไว พัชชามองคนตรงหน้าทุกอิริยาบถที่เขาเคลื่อนขยับกาย ชายหนุ่มก็เช่นกันที่สานสบตาเธอตลอดเวลา ไม่ว่าจะกำลังทำอะไรก็ตาม เขาละสายตาออกจากพัชชาไม่ได้หญิงสาวเป็นฝ่ายละสายตาเร่าร้อนของคนตัวสูงที่กำลังนั่งคุกเขาอยู่กลางหว่างขาเธอแล้วไล่มองตั้งแต่ใบหน้าหล่อเหลา ลำคอแกร่ง ลงมายังแผงอกกว้าง ระเรื่อยลงมายังมัดกล้ามหน้าท้องเป็นคลื่นลอนงามน่าสัมผัสที่มองกี่ครั้งก็ช่างเร้าใจอาทิตย์มีใบหน้าหล่อเหลา และรูปร่างที่เรียกได้ว่าพระเจ้าปั้น ผู้หญิงหลายคนจึงพากันริษยาเธอเสมอเมื่อรู้ว่าเธอได้เป็นเจ้าของครอบครองชายหนุ่มตรงหน้า หญิงสาวคิดแล้วก็ยกยิ้มอย่างผู้ชนะพวกไม่ถูกเลือกก็เหนื่อยหน่อยนะ! พัชชาคิดในใจมือเรียวลูบไล้แผงหน้าท้องเป็นลอนสวยงามเลื่อนมายังกล้ามขากำยำ ลืมสิ้นทุกความขุ่นเคืองไปชั่วขณะ ความเร่าร้อนของเขากำลังแผดเผาเธอให้มอดไหม้ และทุกการกระทำของหญิงสาวทำเอาคนตัวสูงอดใจนิ่งเป็นหุ่นให้เธอแทะโลมทางสายตาต่อไปไม่ไหวเขาโน้มตัวลงจูบดูดดื่มก่อนขยับร่นจนใบหน้าหล่อคมอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบ ผิวเนื้อของห

“อย่าพูดมากได้ไหม หนูรำคาญ” ปากบอกรำคาญ แต่แก้มแดง ๆ สองข้างทำชายหนุ่มยิ้มกว้างจนตามมาโอบกอดเธอจากด้านหลัง“ขอโทษที่ไปฮ่องกง ขอโทษที่ทำตัวไม่น่ารัก แต่เฮียรักหนูนะ” คำว่ารักที่คนตัวสูงพูดข้างหู ทำเอาเธอใจเต้นแรงมาก “คิดว่าหนูจะน้อยใจเพราะเรื่องที่เฮียไปฝึกงานไกล ๆ เหรอ ต่อให้เฮียต้องไปฝึกที่ดาวอังคาร หนูก็ไม่ห้ามหรอกนะ”“ค่ะ เฮียรู้...” อาทิตย์พยักหน้ารับแล้ววางคางเกยไหล่ของหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด เขารู้ดีว่าพัชชาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้น เป็นเขาต่างหากที่คิดน้อยเกินไป ไม่ว่าจะเรื่องนี้หรือเรื่องไหน ๆ“หนูแค่ไม่โอเคที่ต้องมารู้เอาวันสุดท้าย อย่ามาบอกว่าเพราะมีเรื่องกันก่อนเลยไม่มีจังหวะบอกนะ เพราะก่อนหน้านั้นเราก็ยังดี ๆ กันอยู่ เจอกันก็แทบทุกวัน ถ้าคนมันคิดจะบอก มันบอกได้” พัชชาได้โอกาสก็ระบายความในใจจากที่เอ่ยปากไล่แต่เขาไม่ไปก็ไม่รู้จะไล่ต่อให้เปลืองน้ำลายทำไม ถึงไล่ตัวเธอนี่แหละเป็นฝ่ายที่นั่งร้องไห้เสียใจทุกทีอย่างที่เขาว่า“ขอโทษครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกหนูเรื่องจะไปฝึกงานฮ่องกง เฮียแค่... แค่ไม่รู้จะเริ่มต้นบอกยังไงไม่ให้หนูรู้สึกแย่ เพราะพอมีหนู เฮียก็ไม่ได้อยากไปเหมือนกัน แ