Semua Bab My Honey คนนี้ของผม: Bab 81 - Bab 90

พัชชาหมุนแล้วก้าวเดินกลับ ทว่าสายตาก็สบประสานกับหญิงสาวที่มาใหม่ เธอกำลังเดินตรงมาทางนี้ หญิงสาวผมสั้นหน้าตาน่ารักที่เธอจำได้ขึ้นใจ ผู้หญิงคนนั้นที่อาทิตย์นั่งกอดในร้านเหล้า ผู้หญิงที่เขาดูแลเป็นห่วงเป็นใยและพาเธอกลับไปในมือหญิงสาวคนนั้นมีปิ่นโตสีขาวสลับชมพูสามชั้นเถาเล็ก ๆ น่ารัก คงไม่ต้องเดาว่าเธอเอามาให้ใคร“สวัสดีค่ะพี่ มาเยี่ยมพี่อาทิตย์เหรอคะ” นับทองเอ่ยถามพลางส่งยิ้มบาง ๆ อย่างเป็นมิตรให้ ดวงตาคู่สวยมองสำรวจจากสัมภาระที่พัชชาถือมาก็พอจะเดาได้ และเธอรู้จักพัชชา เพราะเป็นอินฟลูเอนเซอร์ไฮโซสาวคนดัง แถมยังเป็นเพื่อนปราณชนกแฟนพี่ชายเธอ หญิงสาวเลยยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง“เข้าไปพร้อมนับเลยไหมคะ มาค่ะนับช่วยถือ” นับทองยื่นมือมาหมายจะช่วยถือของพะรุงพะรังในมือพัชชา ทว่าหญิงสาวที่ยืนเม้มปากเงียบอยู่นั้นชักมือกลับ ชื่อ นับ อย่างนั้นเหรอ“เปล่าค่ะ พี่ไม่ได้มาเยี่ยมเขา ไม่สนิทกัน ขอตัวนะคะ” พัชชารีบเดินเร็ว ๆ กลับไป ปล่อยให้นับทองยืนมองอย่างงงงัน ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้าไปเยี่ยมอาทิตย์ ซึ่งพี่ชายเธอก็รออยู่ข้างในแล้วเช่นกัน ตะกร้าผลไม้ เครื่องดื่มบำรุงร

“บอกว่าให้ลง....” ประโยคนั้นยังไม่ทันพูดจบ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ร้องขึ้น เขาคว้ามันมาดูแล้วกดรับสาย“ครับนับว่าไง... ครับ รอก่อนนะ พี่จะไปเดี๋ยวนี้” เสียงทุ้มราบเรียบแต่แววตาเขากำลังกังวลจนพัชชาแปลกใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทว่าเธอไม่มีสิทธิ์ถามว่าแต่.... นับอีกแล้วงั้นเหรอ เด็กคนนั้นอีกแล้วสินะ“พาย พี่มีธุระต้องรีบไปทำก่อนค่ะ พี่ขอเบอร์ใหม่พายไว้หน่อยได้ไหม” ตั้งแต่ที่เขาปาสมาร์ตโฟนของเธอจนพังครั้งนั้น พัชชาก็เปลี่ยนเบอร์ใหม่ เขาไม่มีเบอร์เธออีกเลย การติดต่อทางโซเชียลเธอก็บล็อกเขาทุกช่องทาง“ไม่!” เหอะ! จะไปหาสาวคนอื่นอยู่แท้ ๆ แต่ยังมีหน้ามาขอเบอร์เธออีก ฝันไปเถอะเพราะเธอไม่มีทางให้ กินกันลับ ๆ ไม่ว่า แต่ถ้าเขาไม่ได้มีเธอคนเดียวก็ไม่เอานะ เธอไม่ชอบแชร์ของกับใคร ที่ผ่านมาเธอมีแค่เขาคนเดียวเสมอ หากเขาไม่ได้มีแค่เธอก็คงไม่ไปต่ออีกแล้ว“แต่...” อาทิตย์จะแย้ง หากแต่สายตาก็หลุบมองยังหน้าจอที่แอปพลิเคชันไลน์เด้งขึ้นแจ้งเตือน เขาจึงตัดใจไม่ตื๊อพัชชาตอนนี้“ถ้างั้นตอนค่ำพี่ไปหาที่ห้องนะคะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน นะพาย” แววตาคมอ้อนวอน ทว่าต้องหลุบตามองดูเครื่องมือสื่อส

เด็กสองคนนั้นโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้อง เขาแค่สงสาร แค่เห็นใจ ส่วนเรื่องที่เด็กนับดาวมองเขาเช่นไรใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่มั่นใจว่าวางตัวดีไม่เคยมือถึง ไม่เคยล่วงเกิน“เออ ไอ้พ่อพระ ไอ้คนจิตใจดี มึงบอกไม่เคยให้ความหวัง แต่แค่มึงพูดคะพูดขาเด็กมันก็ใจละลายแล้วไอ้ห่า” อาชวินอดด่าไม่ได้“ผมไม่เหมือนพี่อาร์ตนะ ที่แดกเด็กในปกครองอะ”“อ้าวไอ้ฉิบหาย วกกลับมาเรื่องกูได้ไง” หมอนอิงลอยลิ่ว ๆ ใส่หน้าอาทิตย์ด้วยน้ำมือของอาชวิน“อ้อ... เผื่อมึงยังไม่รู้นะ ว่าวันก่อนที่มึงพาเด็กนับดาวกับน้องสาวไปกินข้าวดูหนังที่ห้าง พายเห็นแล้ว” วันนั้นธิตินัดปราณชนกไปรับประทานอาหารแล้วจะต่อด้วยการดูหนัง ซึ่งนัดไปเจอกันที่นั่น ปราณชนกติดรถพัชชาไป เพราะพัชชาจะไปซื้อของที่ห้างนั้นเช่นเดียวกัน จังหวะที่อาทิตย์พาเด็กสาวสองคนเข้าโรงหนังพัชชาเห็นจัง ๆ “เชี่ย แล้วมึงเพิ่งมาบอกกูเนี่ยนะไอ้แบงค์!”“กูลืมไหมล่ะ” มัวกัดกับพัชชาอย่างเช่นทุกครั้งที่เจอหน้า จนลืมโทร. หาอาทิตย์ กระทั่งวันนี้เพิ่งมานึกขึ้นได้“แต่ช่างเหอะ ทีพายแม่งยังไปกับไอ้เหี้ยปริ๊นได้เลย”“เขาไปกับไอ้ปริ๊นเมื่อไหร่ กูไม่เคยเห็น มีครั้งเดียวก็ตอนปีก่อนที่ไ

‘ไม่มีคำว่าตลอดไปสำหรับอะไรทั้งนั้น’ ดอกไม้ที่เคยเบ่งบานยังมีวันผลิปลิวหล่นหาย ความรู้สึกของคนเราก็ไม่ต่างอะไรกันหญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้สนามสีน้ำตาลตัวหนึ่งที่อยู่ในบริเวณนั้น โดยไม่ได้เชิญเขามานั่งด้วยกันก่อนเอ่ยถามอย่างเหนื่อยหน่ายใจ“มีอะไรอยากจะพูดก็พูดมาค่ะ” จะได้จบ ๆ กันไปเสียที พัชชาต่อประโยคในใจ“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหมพาย” ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ หลังจากที่เงียบอยู่หลายนาที“พี่ขอโทษที่เคยเข้าใจผิดคิดว่าหนูไปกับไอ้ปริ๊น ขอโทษที่ใจร้อน ขอโทษที่เคย... ขืนใจ” อาทิตย์เอ่ยคำขอโทษอย่างจริงใจ ท้ายประโยคเสียงเขาแผ่วลง ไม่เหลือแล้วความมาดมั่นที่เคยมี ตอนนี้เขารู้สึกผิดจับใจ“ขอโทษมาก ๆ แต่เพราะพี่รักพาย ขอโอกาสแก้ตัวสักครั้งได้ไหมคะ”“แล้วยังไงต่อคะ” เธอมองหน้าเขาแล้วถาม ส่วนอาทิตย์สตัน เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไร แค่อยากจะเจอหน้า อยากจะขอโทษ เมื่อได้ขอโทษไปแล้วก็คิดอะไรไม่ออกอีก คนเคยปากดีใบ้กินชั่วคราว“นอกจากขอให้กลับไปเป็นแบบเดิมและขอโทษ มีอะไรจะพูดอีกไหม”“พี่คิดถึงหนูนะคะพาย...” ดวงตาคมลึกมองหญิงสาวอย่างโหยหา ทว่าดวงตาสวยเฉี่ยวกลับมองเ

พัชชาได้ยินคำตอบจากปากของเขาและนับทอง เธอก็หน้าชาและเหมือนผิวหนังกำพร้าบนหน้ากำลังเปราะบางพร้อมจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เพียงแค่ลมพัดเศษฝุ่นมากระทบเพล้ง! เศษหน้าเธอแตกกระจายชนิดที่เก็บมาประกอบไม่ได้อีกแล้ว นับทองเป็นน้องสาวของธิติจริง ๆ หรอกเหรอ แล้วที่ผ่านมาเธอหึงลมหึงฟ้า หึงอากาศไปเองคนเดียวหรืออย่างไร“เรื่องยายนับเคลียร์เนอะ” ชายหนุ่มถามขยี้ ดวงตาคมแพรวพราวมองหน้าเธอจนหญิงสาวนึกหมั่นไส้ เธอหยิกสีข้างเขาไปหนึ่งที“โอ๊ย ๆ หยิกพี่ทำไมเนี่ย ซี้ดดด เจ็บเป็นบ้า” คนโดนหยิกรวบมือบางมากุมไว้แล้วเอนหัวซบไหล่สวยอย่างออดอ้อนออเซาะ โดยไม่สนว่าจะมีคนเดินผ่านไปมาหรือไม่ แล้วจะมองเธอและเขาที่นั่งสวีตกันอยู่ตรงนี้ไหม“นี่! เนียนอีกแล้วนะพี่ทิต!”“เฮ้อ... เข้าใจกันได้แล้วใช่ไหมคะ ฟอด! คิดถึงชะมัด” ชายหนุ่มถือวิสาสะหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่หลังสำรวจโดยรอบแล้วว่าตอนนี้ไม่มีใครเดินผ่านหรืออยู่บริเวณใกล้เคียง“โอ๊ย! นี่มันในมหา’ลัยนะ ทำอะไรดูกาลเทศะ และให้เกียรติสถานที่ด้วย” พัชชาเอ็ดคนฉวยโอกาส แก้มสองข้างขึ้นสีแดงซ่านทั้งเขินทั้งอาย ทั้งวางตัวไม่ถูก“ขอโทษค่ะ ก็คนมันคิดถึงนี่นา ไม่ได้กอดตั้งกี่เดือนคิดดูสิ พี