All Chapters of บ้านไร่สายสวาท: Chapter 111 - Chapter 120

ชาร์มมิ่งคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าบิดานั้นรู้สึกยินดีด้วยจากใจจริง ๆ “ป๊ะป๋าจะโกรธไหมคะ ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนไทย”“ป๊ะป๋ารักคนไทย ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนผิวสีป๊ะป๋าก็รับได้ ถ้าลูกสาวของป๊ะป๋ารักเขา”“ขอบคุณค่ะป๊ะป๋า หนูภูมิใจที่สุดที่ได้เกิดมาเป็นลูกสาวของป๊ะป๋าค่ะ” เธอกอดบิดาแน่นพร้อมกับรอยยิ้มตื้นตันใจ “เขา เขาขอหนูแต่งงานแล้วด้วยค่ะป๊ะป๋า”เจ็ทฉีกยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอลูกรัก แล้วลูกตอบตกลงเขาหรือยัง”“หนูตอบรับเขาไปแล้วค่ะ แต่หนูก็ยังไม่มั่นใจพอหรอกค่ะป๊ะป๋า”คิ้วเข้มของผู้เป็นบิดาขมวดเข้าหากัน “ทำไมล่ะลูก ลูกไม่มั่นใจแฟนของลูกเหรอ”“ไม่ใช่หรอกค่ะป๊ะป๋า หนูไม่มั่นใจตัวเองต่างหาก เพราะในชีวิตประจำวันของเขา ยังมีอดีตคนรักของเขาวนเวียนอยู่ด้วย หนูกลัวว่าความหึงหวงของหนู จะทำให้ชีวิตคู่ของเราแย่ลงค่ะป๊ะป๋า เพราะหนูรักเขามากจนไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาเลยค่ะป๊ะป๋า”“โธ่ลูกรัก ลูกฟังป๊ะป๋านะ ความหึงหวงเป็นการแสดงออกถึงความรักแบบหนึ่ง ความเชื่อใจก็เหมือนกันลูกรัก มันเป็นการแสดงออกถึงความรักที่มีให้กันอีกแบบหนึ่ง ถ้าลูกรักเขาลูกก็ต้องเชื่อใจเขาด้วย ถ้าจะหึงให้หึงแค่พอง

“ค่ะ” เธอเอนกายลงไปพักพิงกับอกของเขา          “เล่าให้ผมฟังได้ไหมว่าคุณกำลังคิดมากเรื่องอะไร”          วิลาลีเหลียวไปมองสามี “มิกซ์หลอกคุณไม่ได้อีกแล้วเหรอคะ”          “เราเป็นสามีภรรยากันเกือบสามสิบปีแล้วนะมายเลิฟ” เขาสวมกอดร่างสมส่วนของเธอ “บอกผมมาเถอะว่าคุณกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ใช่เรื่องที่ลูกอยากจะแต่งงานหรือเปล่า”          “ลูกยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งเลยนะ เธอแค่บอกว่ามีคนรักแล้วและเขาก็ขอเธอแต่งงาน แต่เธอคงยังไม่แต่งเร็ว ๆ นี้ เพราะอยากศึกษาให้แน่ใจอีกสักพัก ซึ่งมิกซ์ก็เห็นด้วยกับลูก และเคารพในการตัดสินใจของลูกค่ะ แต่เรื่องที่มิกซ์เครียดคือเรื่องของคุณแม่มากกว่า ทำไมท่านต้องแอนตี้ขนาดนั้นด้วย”          “คุณแม่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไรนี่ ทำไมคุณถึงค

(ป้าหวังมาถึงเมื่อหัวค่ำนี่เอง แต่เพื่อนเรานี่สิยังมาไม่ถึงเลย พี่บอกให้กลับมาก่อนไม่ต้องรอกลับพร้อมไอ้ทศก็ไม่ฟังกันบ้างเลย กลับมาคราวนี้ต้องคาดโทษกันหน่อยแล้ว)“คาดโทษอะไรกันคะ วิเวียนเขาไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เธอรู้ว่าเพื่อนรักต้องกลับประเทศไทยล่าช้ากว่าเดิมสองวัน เพราะลูกชายหุ้นส่วนใหญ่รายหนึ่งเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต พวกเขาก็เลยต้องอยู่ต่อเพื่อร่วมงานศพ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว(โตแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กในสายตาพี่อยู่ดี)“แล้วพี่โมกจะทำโทษยังไงคะ”(ตัดเงินเดือนสามเดือน ให้ไอ้ทศมันรับผิดชอบแทน ดูสิมันจะว่าอย่างไรถ้าเห็นค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนของวิเวียน) เขาหมายถึงยึดบัตรเครดิตของเธอซะ“วิเขาก็ไม่ได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเลยนะคะ เดือนละไม่เท่าไหร่เอง” เธอแก้ตัวให้เพื่อนรัก ที่มีค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนถือว่าน้อยมาก ๆ ถ้าเทียบกับตัวเอง(สำหรับผู้หญิงอายุยี่สิบห้าปี พี่ถือว่ามันฟุ่มเฟือยมาก)“พี่โมกทำไมเป็นคนงกแบบนี้คะ”(พี่ไม่ได้งกนะชาร์มมิ่ง คำว่าฟุ่มเฟือยของพี่หมายถึงการใช้เงินอย่างไร้ประโ

ท่าอากาศยานหาดใหญ่ จ.สงขลา“พี่ทศวิขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาดื้อ ๆ เลยค่ะ ช่วยดูกระเป๋าให้วิด้วยนะ” วิเวียนบอกคนรักที่รอรับกระเป๋า“จ้ะ พี่รอตรงทางออกนะ” บารมีบอกคนรักแล้วหันกลับมาสนใจกระเป๋าบนสายพานต่อ ไม่นานก็ได้กระเป๋าของตัวเอง แต่รอตั้งนานก็ไม่มีกระเป๋าของคนรักตามออกมา“หรือว่าผ่านไปแล้ววะ... นี่ไงมาแล้ว” เขารีบยกกระเป๋าออกจากสายพาน“ขอบคุณค่ะ”บารมีรีบคว้าหูกระเป๋าเอาไว้ เมื่อหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะจูงมันไปหลังจากที่กล่าวคำขอบคุณไอรดาหันไปมอง แล้วรีบถอดแว่นกันแดดที่อำพรางใบหน้าออก เมื่อเห็นความหล่อเหลาของชายหนุ่มชัดเจน“อยากได้ลายเซ็นไอเหรอคะ” เธอถามพร้อมส่งสายตา โปรยยิ้มบาง ๆ จงใจหว่านเสน่ห์ใส่เขา“เปล่าครับ” บารมีปฏิเสธเมื่อรู้แล้วว่าเธอคนนี้คือใคร ดาราและนางแบบรุ่นเก๋าดาวค้างฟ้า ผู้ที่มีทรวดทรงและหน้าตา เป็นอาวุธพิฆาตใจหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่มานักต่อนัก และเธอในวัยสี่สิบต้น ๆ คนนี้ก็นิยมกินหนุ่มที่เด็กกว่าเป็นชีวิตจิตใจ จนได้รับฉายาจาก

โรงอาหารบานเย็นละสายตาจากของสดที่นำออกมาจากตู้เย็น เมื่อรู้สึกว่ามีใครเดินเข้ามาในครัว และขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นมีนา“เข้ามาถึงในนี้มีอะไรหรือเปล่า”“แค่อยากจะเข้ามาหากาแฟกินสักแก้ว เมื่อเช้ารีบออกมาก็เลยไม่ได้กินอะไรมาจากบ้าน” มีนาเดินตรงไปที่กระติกน้ำร้อนและมองหาบางอย่าง“ที่นี่ไม่มีแก้วกระเบื้องเคลือบดี ๆ หรอกนะ มีแต่แก้วแบบนั้นแหละ กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน”มีนาขบริมฝีปากข่มอารมณ์ จำใจหยิบแก้วสแตนเลสขึ้นมาเทกาแฟซองและน้ำร้อนลงไป เสร็จแล้วจึงเดินเข้าไปยืนใกล้ ๆ บานเย็น มองดูเธอคัดผักและเนื้อสัตว์ที่คงเหลือจากเมื่อวานอย่างตั้งใจ“ไปตลาดมาแล้วเหรอน้าบานเย็น” เธอแกล้งถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้“ของแค่นี้พอเลี้ยงคนงานทั้งไร่หรือไง” บานเย็นไม่ได้อยากจะคุยดีกับอีกฝ่ายจึงตอบแบบประชดออกไป“แล้วผู้ช่วยไปไหนกันหมดล่ะ ปกติเห็นสุมหัว... ฉันหมายถึงร่วมมือกันทำงานแข็งขัน” มีนาเกือบหลุดคำว่าสุมหัวนินทาออกไป“ก่อนจะมาสุมหัวก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อนสิ ใครต้องเก็บผัก ใครต้องไปจ่ายตลาด ไม่ใช่ดีแต่มานั่งตอแหลไปวัน ๆ”มีน่านึกอยากจะสาดกาแฟร้อน ๆ ในมือใส่อีกฝ่ายใจจะขาด