Semua Bab บ้านไร่สายสวาท: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 2 แม่ฟาร์มสวนยางปราณีมองสภาพเมาไร้สติของลูกชายด้วยความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเกินจะกล่าว นึกไปถึงตัวเองตอนที่ถูกพ่อของเขานอกใจ ความรู้สึกเจ็บปวดมันคงไม่ต่างกัน แต่ตอนนั้นเธอมีเขาแล้ว เธอจึงไม่กล้าแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็น เธอทนและทนกับความเจ้าชู้ของพ่อเขาจนเขาอายุได้เจ็ดขวบ ความอดทนของเธอถึงขาดสะบั้น จบชีวิตคู่ด้วยกันเพียงแค่นั้นตอนนั้นเธอไม่ได้เอาเขาไปด้วยเพราะถูกปู่กับย่าของเขา ที่เป็นชาวจีนฮ่องกงที่อพยพเข้ามาทำกินในเมืองไทยขอร้องเอาไว้ เนื่องจากมีลูกชายและหลานชายเพียงคนเดียวที่จะสืบทอดทรัพย์สมบัติที่หลังขดหลังแข็งทำสะสมไว้ของตระกูล เธอจึงจำใจทิ้งลูกชายเอาไว้ แต่เธอยังโชคดีกว่าแม่คนอื่นๆ เพราะมีโอกาสได้พบปะกับลูกชายอยู่เสมอๆ โดยผ่านทางปู่กับย่า และเมื่อเธอได้แต่งงานใหม่กับสามีชาวอเมริกัน สามีใหม่ของเธอก็ยังยินดีที่จะให้เธอไปมาหาสู่กับลูกชาย แม้กระทั่งตอนที่ไปเรียนต่อก็ยังให้เขาไปพักอยู่ด้วยกัน ทำให้ความสัมพันธ์ของลูกๆ และสามีเธอเข้ากันได้ดีมากเมื่อเขาเรียนจบก็กลับมาช่วยงานบิดาและเริ่มศึกษาการทำฟาร์มเลี้ยงหอยเป๋าฮื้อ เริ่มจากทดลองเลี้ยงจนได้ผลเป็นที่น่าพอใจ แล้วจึงเริ่มเลี้ยงจ

บทที่ 4 หยุดร้องได้แล้ว!“โมก กลับบ้านเถอะลูก แม่มารับแล้ว” ปราณีเดินเข้าไปหาลูกชายแล้วประคองแขนให้เขาลุกขึ้น “พี่สองคนกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะจ้ะ ทางนี้ฉันจัดการเอง ขอบคุณนะ” บอกกับหัวหน้างานทั้งสองที่ยอมสละเวลาพักผ่อนมาช่วยดูแลลูกชายด้วยความซาบซึ้ง“แม่เหรอครับ แม่มาได้ยังไงครับ” เขาพยายามประคองสติ ทำเหมือนไม่เมา “จากบ้านมาที่นี่ตั้งไกลนะครับแม่”“แม่เดินมากับเจ๊หวังแล้วก็เด็กๆ เรารอลูกกินข้าวเย็นด้วยกัน แต่ลูกยังไม่กลับไปสักทีก็เลยมาตามเพราะเป็นห่วง กลับบ้านไปกินข้าวกันนะลูก”“ทำไมถึงมาดื่มอยู่ตรงนี้ล่ะคะคุณหนู กลับไปดื่มที่บ้านดีกว่านะคะ” เจ๊หวังเข้าไปประคองเจ้านายน้อยของนางอีกคน“เหล้าที่บ้านมันเมาช้าครับป้า สู้เหล้าป่าแบบนี้ไม่ได้เมาเร็วดี เมาแล้วก็ลืม ลืมแล้วก็ไม่เจ็บ แล้วอีกไม่นานผมก็จะตาย ผมก็จะลืมเธอได้ตลอดชีวิต”“อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นสิลูก แม่กลัวนะ” ปราณีร้องห้ามน้ำตานอง“ลืมเธอซะเถอะค่ะคุณหนู ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสมกับคุณหนูของหวังหรอกค่ะ เธอเป็นคนติดการพนันคุณหนูก็รู้อยู่เต็มอก อยู่กันไปก็มีแต่ผลาญ” เจ๊หวังกล่าวอย่างเหลืออดพร้อมเสียงสะอื้น“แต่ผมลืมเธอไม่ได้นี่ครับป้า ป้ารู

บทที่ 6 ทำเพื่อลูกหลายปีผ่านไปหลังจากผิดหวังจากความรัก วิโมกข์ก็ทุ่มเทกับการบริหารสวนยางและฟาร์มหอยเป๋าฮื้อของเขาเต็มที่ ภายในระยะเวลาไม่ถึงห้าปี เขาก็สามารถใช้หนี้เงินกู้ธนาคารหลายร้อยล้านได้หมด กลายเป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่ได้รับการยกย่องจากหน่วยงานของภาครัฐและเอกชน แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดความร่ำรวยของตัวเองไว้แค่นั้น ยังคงพัฒนาผลิตภัณฑ์ของตัวเองอย่างต่อเนื่องออกสู่ตลาดโลก“ฉันคิดว่าชาตินี้แกจะอยู่แต่ในสวนในไร่ซะอีก” บารมีประชดใส่เพื่อนรักที่มาเยี่ยมถึงหาดใหญ่ สี่ปีที่ผ่านมาเพื่อนของเขาคนนี้เปลี่ยนแปลงไปมาก จากชายหนุ่มที่ร่าเริง ขี้เล่น พูดจาดี กลายเป็นคนเคร่งขรึม ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร พูดจาขวานฝ่าซาก กลายเป็นคนหยิ่งๆ ดิบๆ เถื่อนๆ ไปเลย กอปรกับรูปร่างเหมือนนายแบบ และหน้าตาคมเข้มแบบคนใต้แต่ได้ความขาวแบบคนจีน จึงทำให้รูปลักษณ์เขาดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เพียงแต่.. “ถ้านายยิ้มง่ายกว่านี้อีกสักนิด สาวๆ ทั้งสงขลาคงเสร็จนาย”“หน้าตาไม่มีประโยชน์เท่ากับเงินหรอกไอ้ทศ” วิโมกข์ยิ้มเยาะ หยิบขวดเบียร์กรอกใส่ปาก “ต่อให้มึงขี้เหร่จนหมาเมิน แต่ถ้ามึงมีเงินนางงามยังยอมเป็นเมียน้อยมึงเลย”“มึงอคติกับชีวิตไ

และก็เป็นจริงอย่างที่วิโมกข์กังวล เขาและบารมีต้องบินไปและกลับระหว่างประเทศไทยกับประเทศสิงคโปร์เป็นว่าเล่นในช่วงสองเดือนแรกหลังจากงานศพหลุยส์ เพื่อชี้แจงเรื่องหุ้นที่ได้รับโอนจากคนตายและวันนี้พวกเขากลับมาเพื่อเข้าประชุมในฐานะผู้ถือหุ้น ร่วมกับผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ท่ามกลางสายตากังขาของทุกคน “ทำไมเขามองเราแบบนั้นวะ” บารมีกระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน “ก็อยู่ดี ๆ มึงกับกูกลายเป็นผู้ถือหุ้นคนสำคัญขึ้นมาน่ะสิ” วิโมกข์คุยภาษาไทยโทนเสียงปกติห้านาทีต่อมาการประชุมก็เริ่มต้นขึ้น แต่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นที่หน้าประตู และมันก็ถูกเปิดออกด้วยมือของผู้ที่บุกรุกเข้ามา “อะไรกันนี่ เธอเข้ามาได้อย่างไร ที่นี่ห้องประชุมนะ ไม่ใช่บ่อนที่เธอจะเดินเข้าออกได้ตามใจ” บิดาของหลุยส์ เซียะ ซึ่งเป็นประธานในที่ประชุมเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นลูกสะใภ้นอกคอกบุกเข้ามา “นึกว่าหนูอยากจะมานักเหรอคะคุณพ่อ ถ้าคุณพ่อยอมตกลงกับหนูดี ๆ ตั้งแต่แรก หนูคงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะ” “ฉันไม่มีอะไรต้องตกลงกับเธอ กลับไปซะ” “แต่หนูมี ถ้าวันนี้หนูไ

หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ นางถึงตัดสินใจเองไม่ได้แบบนี้ “ใครมาขอเงินอีกเหรอครับป้า” เขาเดาสุ่ม นึกถึงบรรดาเมียเล็กเมียน้อยของบิดาที่ชอบตีหน้าเศร้ามาขอเงินลงทุน “ไม่ใช่หรอกค่ะคุณหนู อีนางพวกนั้นหวังจัดการเองได้ค่ะ แต่คนนี้หวังจัดการยากจริง ๆ ค่ะ คุณหนูไปดูเองเถอะค่ะ รีบ ๆ ไปสิคะ” “ก็ได้ครับ ขึ้นรถสิครับป้า” เขาเรียกนางให้ขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ เขยิบก้นไปข้างหน้าเพื่อให้มีที่ว่างเพิ่มมากขึ้นอีกหน่อย เจ๊หวังไม่ได้อยากจะขึ้นซ้อนท้ายรถเครื่องคันเล็กนี้สักนิด แต่เพราะความเร่งรีบทำให้นางตัดใจก้าวขาขึ้นไปนั่งคร่อมแล้วกอดเอวคุณหนูเอาไว้แน่น “ผมจะไปแล้วนะ กอดแน่น ๆ นะครับ ระวังมอเตอร์ไซค์ทำหล่นนะครับ” เขาแซวแล้วค่อย ๆ บิดคันเร่งขี่ออกไป เพียงแค่เห็นแผ่นหลังของแขกผู้มาเยือน วิโมกข์ก็ถึงกับยืนนิ่งเป็นหินไปชั่วขณะ เพราะจำได้ติดตา ก่อนจะเดินไปนั่งประจันหน้ากับเธอ “ต้องการพบผมเรื่องอะไร” เขาถามเธอ แต่สายตานั้นไปมองอยู่ที่เด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังแทน และเดาได้ทันทีว่