All Chapters of สวาทหวาน: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลูก คุณไซม่อนบอกปู่ว่าถ้าปู่ไปทำงานที่บริษัทของคุณฟิลลิป ปู่จะมีสวัสดิการตั้งหลายอย่าง แล้วหนูก็จะได้เรียนฟรีด้วย ปู่ก็เลยคิดว่าจะไปทำงานกับเขา”“จริงเหรอจ๊ะปู่ บริษัทของคุณฟิลลิปเขาดีอย่างนั้นเลยเหรอจ๊ะ” เด็กสาวรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก สิ่งที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้กำลังจะเป็นจริง เธอจะได้เรียนสมใจอยากแล้ว “ถ้าหนูได้เรียนจริง ๆ หนูจะตั้งใจเรียนให้มาก ๆ ให้สมกับที่คุณฟิลลิปเขาเมตตาปู่กับหนู แล้วพอหนูเรียนจบ หนูจะตอบแทนบุญคุณของท่าน ด้วยการทำงานให้ท่านอย่างซื่อสัตย์จ้ะปู่”“ดีแล้ว คนเราต้องรู้จักกตัญญูรู้คุณคนจึงเป็นคนที่ประเสริฐ สิ่งที่หนูต้องจำเอาไว้ก็คือตั้งใจเรียนให้มาก ๆ อย่าวอกแวก อย่านอกลู่นอกทางเด็ดขาด รับปากปู่สิลูก”“จ้ะปู่ หนูจะทำให้ปู่ภูมิใจกับหลานคนนี้ให้ได้ โตขึ้นหนูจะเลี้ยงปู่ให้สุขสบาย จะพาปู่นั่งเครื่องบินไปเที่ยวต่างประเทศให้ได้ หนูสัญญาจ้ะ” เธอมีความสุขเหลือเกินที่จะได้เรียนต่อเห็นอาการดีใจจนหน้าบานของหลานสาว ทำให้อุดมตัดสินใจได้เด็ดขาดมากขึ้น เขาชวนเธอกินข้าว วางแผนเรื่องที่ต้องไปหาเจ้าของคฤหาสน์ในหมู่บ้าน เพื่อติดต่อขอพบกับฟิลลิปอยู่ในใจห้าปีผ่านไป

เช้าวันใหม่ก๊อก ๆ ๆ ก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูที่ติดกันถี่ ๆ ทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนที่นอน ต้องตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านที่ฮ่องกง คนที่เคาะก็คงไม่ใช่ใคร นอกจากหญิงสาวหรือปู่ของเธอ เขาจึงรีบเดินไปเปิดประตู“ปู่เป็นอะไรก็ไม่ทราบค่ะคุณฟิลลิป ตัวร้อนแล้วก็เพ้อด้วยค่ะ”เพียงแค่เปิดประตูเขาก็ถึงกับตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่เคยเรียวได้รูปและงดงามตรึงใจนั้นบวมเขียวไปทั้งซีกขวา แต่ก็ไม่มีเวลาแสดงความเป็นห่วงเป็นใย เมื่อได้ยินเรื่องที่เธอบอกเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและหวาดวิตก.. คงเป็นเพราะหกล้มเมื่อคืนนี้แน่ ๆ เขาก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย“รีบไปโทรเรียกรถพยาบาล เดี๋ยวฉันจะรีบตามออกไป” เขาปิดประตูแล้วรีบจัดการทำธุระส่วนตัว ไม่ถึงสิบนาทีก็ไปถึงห้องนอนของอุดม“ปู่ครับ ปู่ได้ยินผมไหม” เขาเขย่าร่างบอบบางของชายชราที่นอนเพ้ออยู่บนเตียง ภายในใจเต็มไปด้วยความกังวลอย่างมาก เพราะรู้สึกไม่ดีตั้งแต่เมื่อวานที่เห็นเขาล้มแล้วชายชราค่อย ๆ ลืมตาอย่างยากลำบาก เมื่อได้ยินเสียงกระซิบคุ้นหูที่ตั้งใจรอคอย มองชายหนุ่มผู้มีพระคุณแล้วน้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาจากตา แล้วเหลือ

“มิน่าถึงทำตัวไร้มารยาทในบ้านของพี่ไงล่ะ” ถ้าเป็นปันหยีเธอจะไม่ทำนิสัยแบบนี้เด็ดขาด เธอจะต้องรอให้เขาเปิดประตูและอนุญาตให้เข้ามาเท่านั้น“ก็พี่อี้ไม่ยอมไปหาจินนี่เลยนี่คะ จินนี่ก็เลยต้องบุกมาที่นี่” หญิงสาวไม่ยี่หระต่อคำตำหนิ กลับมองเป็นเรื่องตลกเสียอีก “พี่อี้คะ นี่เพื่อนจินนี่”“สวัสดีค่ะพี่อี้”  หญิงสาวที่ถูกแนะนำยกมือไหว้ชายหนุ่ม มองใบหน้าหล่อคมเข้มสไตล์หนุ่มโปรตุเกสที่ไม่เคยลืมไปจากใจ “จำบีได้ไหมคะ”ชายหนุ่มพิศเพ่งหญิงสาวที่แนะนำตัวว่าชื่อบี เพียงอึดใจก็พยักหน้ารับ “ที่เคยไปบ้านพี่กับจินนี่ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ” เธอดีใจที่เขาจำเธอได้“สวยขึ้นนะ พี่จำเกือบไม่ได้” เขาจำเธอไม่ได้หรอก เพราะเจอกันแค่ตอนอาหารค่ำที่บ้านของมารดามื้อเดียวเท่านั้น แต่เพราะคำถามชี้นำของเธอนั่นแหละที่ทำให้เขาเดาได้ถูกทาง“ขอบคุณค่ะ” พรพิมลอายจนหน้าแดงเมื่อถูกชมชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อบังเอิญเห็นญาติสาวขยิบตาให้เพื่อนของเธอ แล้วสาวน้อยของเขาล่ะ

“คุณท่านรักหยิน..แบบไหนคะ” บางทีเธออาจจะเข้าใจผิดหรือฟังผิดไปก็ได้ ควรถามให้มั่นใจก่อนดีกว่าหยางอี้ขยับทีเดียวก็ไปถึงโซฟาที่หญิงสาวนั่งอยู่ วางมือบนเท้าแขนทั้งสองข้างขังเธอไว้ แล้วโน้มร่างสูงลงไปหาใบหน้านวลที่เงยขึ้นจนคอตั้งฉาก จูบปากที่กำลังจะเอ่ยอะไรออกมาสักอย่างนั้นซะ.. จูบอย่างนุ่มนวลแล้วเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ตามความลุ่มหลง แต่ก็ต้องผละออกอย่างสุดแสนเสียดายเมื่อเธอเริ่มดิ้น“ทีนี้เข้าใจหรือยังว่ารักแบบไหน” เขาถามสาวน้อยที่นั่งหายใจหอบระทวย ใบหน้าแดงก่ำอย่างพึงพอใจ“ค่ะ”หญิงสาวอับอายจนอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ ที่ดันเผลอหลุดปากตอบเขา แต่เหนือจากความอับอายก็คือความตื่นเต้นยินดีเป็นที่สุด เพราะเขารักเธอแบบเดียวกับที่เธอรักเขา แต่เธอจะแสดงให้เขารู้ก็คงไม่เหมาะ เธอควรจะตั้งหน้าตั้งตากับการเรียนก่อน ส่วนเรื่องรักเอาไว้เป็นเรื่องรอง“หนูหยิน.. หนูหยิน” เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ได้ยินที่เขาเรียก เขาจึงโน้มตัวลงไปมองเธอใกล้ ๆ“อุ๊ย!” หญิงสาวตกใจจนเผลออุทานออกมา ตามด้วยอาการหน้าร้อนผ่าวจนต้องยกมือขึ้นปิดบังเอาไว้เพราะกลัวเขาเห็นแต่มี

“แค่นี้เหรอคะเหตุผล” เมื่อถูกความผิดหวังเข้าครอบงำ ปากของเธอก็เผลอถามออกไปอย่างลืมตัว แต่กลับเป็นคำถามที่สร้างความพึงพอใจให้อีกคนจนต้องยิ้มออกมาสีหน้าที่แสดงออกถึงความผิดหวังของสาวน้อยวัยใส ถูกใจชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตมามากกว่าเธอถึงสิบหกปีจนต้องคลี่ยิ้มละมุนออกมา“ก็ไม่ใช่เหตุผลของทั้งหมดหรอก มันยังเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นอีก หนูอยากรู้ไหมว่าอะไร”“ไม่อยากรู้ค่ะ แต่หนูจะเอาเรื่องนี้ไปคิดก็แล้วกันนะคะ”“อยากรู้หน่อยเถอะนะ เพราะฉันอยากบอกเธอใจจะขาดอยู่แล้ว”ทำไมเขาต้องส่งสายตาอ้อนแบบนี้ด้วย คิดจะหลอกให้เธอติดกับหรือไง “ก็บอกมาสิคะ”“เพราะฉันไม่อยากอยู่ไกลจากหนูอีกแล้ว ฉันอยากมีหนูอยู่ใกล้ ๆ ได้เจอกันทุกวัน และตอนนี้ปู่อุดมก็ไม่อยู่แล้วด้วย ฉันจึงคิดว่าเราควรย้ายไปอยู่ด้วยกันจะดีกว่า”“แต่หนูอยากเรียนต่อค่ะ คุณจะไม่ให้หนูเรียนแล้วเหรอคะ” เมื่อประมาณสองเดือนก่อนจะจบปริญญาโท เธอก็เคยบอกเขาไปแล้วนี่ว่าอยากจะเรียนต่อปริญญาเอกด้านการบริหาร และเขาก็ตอบตกลงให้เรียนแ