All Chapters of สวาทหวาน: Chapter 31 - Chapter 40

(ทำอะไรอยู่ครับคุณน้าสะใภ้) เสียงของไทเลอร์ทักทายมาอย่างหยอกเย้าตามสไตล์คนขี้เล่น“กำลังจะไปเรียนค่ะ วันนี้มีเรียนบ่าย”(แต่นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเองนะ ว่างพอจะกินข้าวเป็นเพื่อนหลานชายสักมื้อก่อนไปเรียนไหมครับ)คนถูกชวนคลี่ยิ้มกับโทรศัพท์ และคิดว่าควรจะตอบรับคำชวนของเขา เพราะถึงอย่างไรเธอก็จองโต๊ะเอาไว้แล้ว“ได้สิคะ เดี๋ยวฉันจะส่งพิกัดร้านไปให้นะคะ แล้วอีกครึ่งชั่วโมงเรามาเจอกันดีไหม”(ขอเพิ่มอีกสิบนาทีมีปัญหาไหมครับ เพราะผมยังไม่ได้ลุกจากเตียงเลย)“ด้วยความเต็มใจเลยค่ะ เดี๋ยวเจอกันนะคะ” กล่าวลาแล้วกดวางสาย หลังจากนั้นก็ส่งแผนที่ร้านที่เอดิสันส่งมาให้ก่อนหน้านี้แก่ไทเลอร์ สี่สิบนาทีต่อมาไทเลอร์ก็มาถึงที่นัดหมาย เขาโบกมือทักทายหญิงสาวที่มารออยู่ก่อนแล้ว “รอนานไหมครับคุณหยิน”“ไม่นานหรอกค่ะ”“ตอนนี้ผมหิวมากเพราะไม่ได้กินอะไรมาเลยนอกจากนมแก้วเดียว”“เหมือนกันเลยค่ะ” ปันหยีบอกกับชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วพากันเดินไปขึ้นลิฟต์ ตรงไ

มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอารมณ์โกรธของเขาแบบนี้ ต่อให้เธอได้ยินคนอื่นพูดกันมานักต่อนักว่าเขานั้นโมโหร้าย แต่ก็ไม่เคยเจอะเจอกับตัวเองสักครั้งจนกระทั่งวันนี้ มันทำให้เธอกลัวและอยากจะเดินหนีไปทันที แต่ทำไมใจของเธอกลับสั่งให้เดินเข้าไปหาและกอดเขาไว้“ต้องทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธหนูคะ” เธอรักเขา ต่อให้เขาโกรธจนถึงขั้นยกปืนขึ้นมาเล็งใส่ หรือลงมือทำร้ายเธอ เธอก็จะกอดเขาไว้แบบนี้ จะไม่เดินหนีไปจากเขาเด็ดขาด เพราะมั่นใจว่าการทำแบบนี้จะทำให้เขาเย็นลง“ไปรอฉันที่เตียง” พูดจบเขาก็ดึงร่างบางออกห่างอย่างไม่ไยดี มองหน้าเธอด้วยสายตาเจ็บปวด “ทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไป” พูดจบก็หันหลังเดินไปจากเธอ หยิบกล่องไม้ใบหนึ่งออกไปยืนที่ระเบียงด้านนอก แล้วหยิบซิก้าร์จากในกล่องออกมาสูบระบายความเครียด...คำพูดไม่กี่คำของเขาทำให้หญิงสาวร้อนวาบไปทั่วทั้งกาย อยากจะเดินหนีออกไปให้พ้น ๆ แต่เมื่อเห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ยืนอยู่ตรงระเบียงห้องก็รู้สึกลังเล เขาคงเครียดมากสินะถึงได้ดูดบุหรี่หนักแบบนั้น เพราะปกติเขาจะไม่แตะถ้าไม่ได้อยู่ในระหว่างดื่มเหล้า ซึ่งก็

ทั้งที่จริงแล้วในใจนั้นหวั่นไหวอย่างรุนแรง ผมยาวสลวยสีดำขลับที่ถูกปล่อยมาบดบังความเต่งตึงของสองเต้างาม ที่ต่อให้ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด เขาอยากจะกระโจนใส่เธอใจแทบขาด แต่ก็ต้องทนนั่งนิ่ง เพราะอยากรู้นักว่าเธอจะเริ่มต้นอย่างไร..ทำไมเขายังนิ่งล่ะ ทำไมเขาไม่พูดอะไรบ้าง หญิงสาวนึกสงสัยและเรียกร้องให้เขาพูดอะไรออกมาบ้าง แต่เขาก็ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน เอาแต่จิบเหล้าอย่างเดียวแต่เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เขาไม่เริ่มเธอเริ่มเองก็ได้เธอเดินเข้าไปประชิดเขา แล้วแย่งเอาแก้วเหล้าของเขามาดื่มกระตุ้นความกล้า ความร้อนของแอลกอฮอล์ไหลลงตามลำคอไปเรื่อย ๆ จนหมดแก้ว“เดี๋ยวนี้ริอ่านดื่มเหล้าแล้วเหรอ” หยางอี้พลั้งปากบ่นใส่เธอเสียงเครียด เมื่อเห็นเหล้าในแก้วหมดเกลี้ยงภายในพริบตา“ถ้าหนูไม่ดื่มหนูคงไม่กล้าทำแบบนี้” เธอตอบก่อนจะนั่งลงไปบนตักแกร่ง สองมือกระหวัดรอบลำคอของเขาแล้วก้มไปจูบปากร้าย ๆ นั้น...เรื่องจูบนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องเดียวที่เก่งพอตัว เพราะถูกเขาฝึกมาจนช่ำชอง เธอจึงมอบจูบดูดดื่มและล่อลวงให้เขาคล้อยตามได้ไม่ยา

แม้ลึก ๆ แล้วอยากจะให้เธอท้องโต อวดน้ำยาอันเข้มข้นของเขาให้คนอื่นได้รู้ แต่เพราะเธอกำลังเรียนอย่างหนัก และเขาก็มีโครงการที่จะดันให้เธอเป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าของเมืองไทย จึงต้องพักเรื่องท้องเอาไว้ก่อน เขายังมีโอกาสอีกหลายปีเพราะเธออายุยังน้อย  ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไปหรอก ควรหาความสุขให้เต็มที่ก่อนจะดีกว่า…………“หนูหยินจ๋า... ยอดรัก ตื่นได้แล้วจ้ะ”เสียงกระซิบกับปลายจมูกซุกซนที่หอมแก้มฟอดแล้วฟอดเล่า ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว เธอค่อย ๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น เห็นใบหน้าหล่อเหลามัดใจจ้องมองพร้อมรอยยิ้มห่างแค่คืบ.. เหตุการณ์ทะยานรักอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนเมื่อค่ำคืนก็วาบเข้ามาในสมอง ความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว จึงรีบคว้าผ้าห่มที่ปิดเอาไว้แค่คอขึ้นมาคลุมศีรษะหนีหน้าเขาทันทีการกระทำของหญิงสาวทำให้หยางอี้กลั้วหัวเราะ แล้วรั้งร่างบางเข้ามาประชิดตัวด้วยแขนข้างเดียว ซุกหน้าลงไปบนผ้าห่มนวมตรงบริเวณที่คิดว่าเป็นใบหน้าของเธอ“ถ้าไม่ยอมลุกฉันจะพากินข้าวต้มแล้วนะ”ปันหยีค่อย ๆ เปิดหน้าให้โผล่มา

“อร่อยใช่ไหมคะ” เห็นเขาทำท่าแปลกใจเธอก็ถามพร้อมรอยยิ้ม“จ้ะ ไม่น่าเชื่อว่าแค่ไข่กับน้ำปลาจะทำให้ข้าวอร่อยได้ขนาดนี้”“ยังมีอีกหลายอย่างค่ะที่อร่อย เอาไว้คราวหน้าหนูจะทำให้คุณทานนะคะ อ้อ! คุณอี้ยังอยากทานข้าวต้มอยู่ไหมคะ เย็นนี้หนูจะได้ทำให้ทาน”คำถามที่ใสซื่อของเธอทำให้หยางอี้ถึงกับคลี่ยิ้มกว้างด้วยความขบขันระคนเอ็นดู แต่ทำให้พรพิมลถึงกับขมวดคิ้ว และรู้ความหมายทันทีที่เห็นรอยยิ้มและแววตาของเขาความอิจฉาริษยาพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งอณูในร่างกาย อยากจะกวาดข้าวของบนโต๊ะให้พังพินาศเพื่อดับอารมณ์ แต่สิ่งที่ทำได้ก็คือทนข่มเอาไว้เพราะไม่อยากเสียการใหญ่ บ่ายวันเดียวกัน ที่คฤหาสน์ตระกูลหยางเบคกี้ หยาง หรือที่ทุกคนรู้จักในนามมาดามหยาง สตรีวัยหกสิบห้าปีที่มีบุคลิกภูมิฐาน หน้าตาของนางดูคมเข้ม งดงามสมวัย ไม่ได้จืดชืดเหมือนสตรีชาวฮ่องกง เพราะนางเป็นชาวโปรตุเกสเชื้อสายอินเดีย ที่ได้ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนหนังสือที่ประเทศอังกฤษเพราะได้ทุนเรียนดีที่นั่นทำให้นางได้รู้จักกับชายหนุ่มเรียนดีที่ได้ทุนจากประเทศ