All Chapters of สวาทหวาน: Chapter 21 - Chapter 30

... ต่อให้รักมากเพียงใด ต่อให้ใจคิดที่จะให้อภัยและให้เวลาแก่เขา ต่อให้คิดว่าต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นให้ได้ ต่อให้มีเหตุผลอะไร ๆ อีกมากมาย เธอก็ยังปวดใจอยู่ดี เพราะเธอรักเขามากนั่นเอง รักมากจึงเจ็บมากแบบนี้...“หนูไม่น่ามาที่นี่เลย”“หันหน้ามาคุยกัน อย่าหันหลังคุยกันแบบนี้ เพราะมันจะไม่เข้าใจกัน” เขาพูดพร้อมกับแตะมือไปที่ไหล่บอบบาง แต่เธอกลับขยับไหล่หนี “อย่าดื้อสิ ไม่น่ารักเลยรู้ไหม”“หนูรู้ตัวดีค่ะว่าไม่ใช่คนน่ารัก คุณท่านไม่ต้องมาตอกย้ำหรอก” เธอเริ่มพาลใส่ด้วยความน้อยใจ พยายามไม่ให้เสียงสั่นให้เขาจับได้ว่ากำลังจะร้องไห้แต่คนที่ความรู้สึกไวแบบหยางอี้มีหรือจะไม่รู้ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแล้วรีบขยับไปชิดร่างบาง เอี้ยวหน้าไปมองให้แน่ใจ เธอรู้ตัวและเอี้ยวหน้าหนี แต่ก็หนีไม่ได้อีกแล้ว เพราะตัวของเธอถูกเขารวบรัดเอาไว้ด้วยแขนกำยำ“ร้องไห้ทำไม ถ้าเรื่องแค่นี้หนูหยินยังไม่เข้มแข็ง แล้วอนาคตของเราจะเป็นยังไง”เธอหันหน้าไปหาเขาด้วยความขุ่นเคือง “มันไม่มีคำว่าอนาคตของเราตั้งแต่แรกแล้วค

“น้าก็รู้ทันผมตลอด” ไทเลอร์ยักไหล่ หันไปมองหญิงสาวและขยิบตาใส่เธอ แต่เมื่อเห็นสายตาที่มองอย่างจริงจังของเธอเขาก็ต้องเบือนหน้าหนี “ผมอยากได้รถคันใหม่ น้าซื้อให้ผมหน่อยสิ แค่ไม่กี่ล้านเอง”“อยากได้รุ่นไหนก็ไปบอกกับไซม่อนโน่น เขาจะได้จัดการให้”“ความจริงผมก็บอกคุณไซม่อนแล้วแหละ แต่เขาบอกว่าจะซื้อได้ก็ต่อเมื่อคุณอี้อนุมัติแล้วเท่านั้น ผมถึงได้มาที่นี่ไงล่ะครับ” นอกจากเรื่องรถแล้ว เขาก็ยังคิดถึงน้าชายของเขาคนนี้มาก เพราะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือน ๆ แล้ว จึงตั้งใจมาหาที่นี่เพราะรู้จากยายว่าเขากลับจากประเทศไทยแล้วหญิงสาวที่ได้ฟังการสนทนาของน้าหลานอยู่เงียบ ๆ ถึงกับร้องหืออยู่ในใจ เมื่อได้ยินพวกเขาพูดถึงเงินหลักหลายล้านเหมือนกับเงินแค่ไม่กี่บาท เศรษฐีเขาคุยกันแบบนี้นี่เอง คุยเรื่องเงินล้านเหมือนเธอคุยกับปู่เรื่องไปซื้อข้าวกล่องที่ร้านตามสั่งอย่างนั้นเลย“ขอบคุณมากครับน้าอี้ ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ” ไทเลอร์ยิ้มหน้าบาน มองไปทางหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับโค้งศีรษะให้เล็กน้อย “ผมไปก่อนนะครับคุณน้า

รู้แบบนี้ เมื่อกี้น่าจะทำให้เนียนกว่านั้นอีกสักหน่อย หึ ๆ ๆ เขานึกกระหยิ่มอยู่ในใจ“เมื่อก่อนหยินเขาดูไม่มั่นใจแบบนี้เลยค่ะ เดี๋ยวนี้เธอดูสวยและมั่นใจขึ้นมาก”“อือ” เธอเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ถ้าพูดถึงการแสดงออกเวลาอยู่ต่อหน้าเขา เรื่องนี้เขาเห็นด้วย แต่เขาคิดว่าสิ่งที่เธอเป็นในตอนนี้คือตัวตนที่แท้จริงของเธอมากกว่า ร่าเริงแจ่มใส อัธยาศัยดี จิตใจดี กล้าที่จะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา ยกเว้นความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา“คงเป็นเพราะเธอยังเศร้าอยู่มั้งครับ เพราะตอนนั้นหยินเขาเพิ่งเสียปู่ของเขาไป”“อย่างนั้นเหรอคะ บีก็นึกว่าเป็นนิสัยของเธอซะอีก”“ไม่ใช่หรอกครับ จริง ๆ แล้วหยินเขาเป็นคนร่าเริงและน่ารักมาก ใครได้อยู่ใกล้ ๆ ก็จะเผลอหลงรักเลยแหละครับ” เขาหมายถึงหลงรักในทุกรูปแบบ ไม่ใช่แค่ในทางชู้สาวอย่างเดียว“อย่างนั้นเหรอคะ สงสัยบีคงจะตกหลุมรักเธออีกคนในเร็ว ๆ นี้แน่เลยค่ะ” แม้จะริษยาเพียงใดเธอก็ต้องซ่อนอาการเอาไว้อย่างมิดชิด เพื่อให้เขาคนนี้ตายใจ“แน่นอนครับ” รอยยิ้มละมุ

“บอกหนูมาสิคะ ว่าคิดยังไงถึงได้พาเธอมาอยู่ที่นี่ด้วย” สิ่งที่เธอควรทำมากที่สุดตอนนี้คือการใช้เหตุผลคุยกันมากกว่าใช้อารมณ์ เธอจึงพยายามทำใจให้เย็นลง และเริ่มใช้สติมากกว่าความหึงหวง“ก็ไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษหรอก ก็แค่ขัดคุณแม่ไม่ได้ ท่านบอกว่าถ้าบีเขามาอยู่ที่นี่เขาก็ยังมีหนูหยินเป็นเพื่อน คนบ้านเดียวกันอยู่ด้วยกันมันก็ย่อมอุ่นใจกว่า” เขาไม่อยากลองใจเธอแล้ว จึงบอกไปตามความจริง ถึงแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม เพราะจริง ๆ แล้วมารดาของเขาหลงเชื่อราคาคุยของจินนี่มาเยอะมาก และอยากให้เขามองพรพิมลในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งเขานึกถึงบทสนทนาระหว่างเขากับมารดาเมื่อช่วงบ่าย ในระหว่างที่พรพิมลขอตัวไปเข้าห้องน้ำ“ผมเคยบอกคุณแม่แล้วใช่ไหมครับว่าเรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” “ถ้าแม่รอให้ลูกจัดการเอง แล้วเมื่อไหร่แม่จะมีหลานเหมือนคนอื่นเขาสักทีล่ะ”“อีกไม่นานหรอกครับคุณแม่ รับรองเลยว่าผมจะมีหลานให้คุณแม่เลี้ยงแบบหัวปีท้ายปีเลย”“อย่ามาทำปากเก่งหน่อยเลย แม่ไม่เชื่อลูกหรอก หนูจินนี่บอ

หลังจากที่เขาออกไปจากห้องแล้ว เธอก็เริ่มร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุข คิดถึงคำพูดของตัวเองและภาพใบหน้าสุดท้ายของเขา เธอพูดแรงไปอย่างนั้นเหรอ เขาก็น่าจะดูออกว่าเธอล้อเล่นด้วยเท่านั้น ก็ทีเขายังพูดล้อเล่นกับเธอได้ แล้วทำไมพอเธอพูดบ้างเขาถึงต้องทำท่าเสียใจ จนทำให้เธอรู้สึกผิดมาก ๆ แบบนี้ด้วยล่ะเราควรไปขอโทษเขาดีไหม.. ไม่ดีกว่า เดี๋ยวจะเคยตัว คิดได้ดังนั้นจึงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่น หลังจากนั้นก็มานั่งอ่านหนังสือทำรายงาน แต่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าสมอง จึงตัดสินใจปิดหนังสือ ปิดคอม แล้วคลานขึ้นเตียง ข่มตาหลับนับแกะอยู่ในใจ แต่พอนับ ๆ ไปภาพแกะก็กลายเป็นภาพเขาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ความอดทนของเธอก็สิ้นสุดลง เธอลุกลงจากเตียงไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนผ้าฝ้ายสายเดี่ยวลายการ์ตูน แล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องแต่ก็ต้องเดินกลับมาอย่างผิดหวัง เมื่อเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ในห้อง ชั่วเสี้ยววินาทีที่รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง เธอถึงกับรีบเดินไปสำรวจห้องนอนทุกห้อง เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้หายไปอยู่ในห้องของผู้หญิงคนอื่น..พรพ