All Chapters of สวาทหวาน: Chapter 41 - Chapter 50

“หนูไม่ได้ฟ้องซะหน่อย ฉันเป็นคนเค้นหนูเองต่างหาก” มาดามหยางออกโรงปกป้องหญิงสาวเต็มที่ รู้สึกไม่ชอบมาพากลยิ่งกว่าเก่า และโยงเรื่องนี้ไปถึงหญิงสาวที่ชื่อปันหยีอะไรนั่นทันที เมื่อได้ยินคำว่าพวกเขาออกจากปากจิ้มลิ้ม “บอกตรง ๆ เลยนะ แม่ก็ไม่ค่อยชอบเด็กที่ชื่อหยินคนนั้นสักเท่าไหร่หรอก เด็กอะไรไร้มารยาท อาศัยอยู่บ้านเขาแท้ ๆ กลับไม่เคยทำตัวให้มีประโยชน์บ้างเลย”นางอยากจะพูดให้เยอะกว่านี้ แต่ก็ติดเกรงใจลูกชายอยู่บ้าง เพราะรู้ว่าเขาพอใจหล่อนมาก นางถึงได้ส่งหญิงสาวคนนี้ไปทำให้เขาเขว เพราะคิดว่าความน่ารัก รู้จักเอาอกเอาใจ เข้าหาผู้ใหญ่เก่งของเธอจะพิชิตใจเขาได้“หยินเป็นคนแบบนั้นเหรอคะ แต่เท่าที่หนูเห็น เธอก็ดูแลพี่อี้ดีนะคะ ถึงแม้เธอจะ..”“จะอะไรจ๊ะ บอกฉันมาเถอะ” เห็นท่าทางลังเลของหญิงสาวก็รีบกระตุ้น“คุณแม่ต้องสัญญาก่อนนะคะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้พี่อี้เขารู้”“จ้ะ ฉันจะปิดปากให้สนิทเลย เล่ามาสิ”“บีก็ไม่แน่ใจค่ะคุณแม่ แต่บีคิดว่าหยินเขาไม่ชอบบีค่ะ เธอบอกให้บีอยู่อย่างเจียมตัว

ผู้เป็นลูกคลี่ยิ้มอ่อนโยนอย่างไม่ถือโกรธความคิดของมารดา เพราะความเชื่อเหล่านี้เป็นเรื่องปกติของชาวฮ่องกงส่วนใหญ่อยู่แล้ว ถึงแม้ท่านจะไม่ใช่แต่ท่านก็อาศัยอยู่ที่นี่มานานจนซึมซับความเชื่อเหล่านี้ไปเต็ม ๆ“ที่ผมหลงรักเธอก็เพราะเธอมีดีให้ผมหลงครับคุณแม่ เด็กที่เจียมตัว ไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ไม่ออกนอกกรอบ ใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้เล่ห์มารยา นั่นแหละครับคือมนต์สะกดที่ทำให้ผมหลงรักเธอ”“เด็กนั่นเหรอใสซื่อ เจอหน้าแม่เธอยังแทบไม่อยากทักทายเลยด้วยซ้ำ” มารดาไม่เห็นด้วยกับลูกชาย“นั่นแหละครับที่เรียกว่าใสซื่อ” เขาย้อนมารดาและมองหน้าที่งุนงงสงสัยของท่าน “คุณแม่ลองคิดดูสิครับ ถ้าเธอมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บ้างเธอจะทำแบบนั้นกับคุณแม่ทำไม เธอก็คงไปทำดีกับคุณแม่ เพื่อให้คุณแม่ยอมรับในตัวเธอไปแล้วครับ”“ก็เพราะเธอรู้ว่าลูกหลงเธอไงล่ะ เธอจึงไม่เห็นหัวแม่ เธอมีวิธีที่ทำให้ลูกหลงเธอจนลืมแม่มากกว่า คนนอนคุยกับคนนั่งคุยมันจะเหมือนกันได้อย่างไรล่ะ” นางเปรียบเปรยพร้อมกับค้อนใส่ลูกชายอย่างไม่สบอารมณ์ชายหนุ่มเข้าใจความคิดของมารดา แ

“ได้ค่ะ” ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ก็มันเป็นอาหารที่เธอทำให้เขากินตอนที่เขาไปหาน้าชายที่คอนโด เมื่อได้กินครั้งแรกเขาก็ติดใจ ตั้งแต่นั้นก็ขอให้ทำให้ทุกครั้งที่กินข้าวด้วยกัน “ฉันขอตัวไปเตรียมอาหารก่อนนะคะ”“ยายรู้สึกเหมือนหลานกำลังปกป้องหล่อนนะ” เบคกี้หยางเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาจับผิด หลังจากอยู่ด้วยกันสามคนอีกครั้ง“คุณยายคิดมากไปหรือเปล่าครับ ผมจะไปยุ่งเรื่องของคุณยายทำไม ในเมื่อคุณยายทำไปเพราะมีเหตุผลที่ดี จริงไหมครับคุณบี” คิ้วเข้มไม่ต่างกับผู้เป็นน้าชายกระดกขึ้นนิด ๆ ขณะเอ่ยถามหญิงสาว“จริงค่ะ”เขาคลี่ยิ้มกำลังสวยอย่างมีเสน่ห์ เมื่อได้ยินคำตอบชัดถ้อยชัดคำแบบไม่ลังเลสักนิดจากหล่อน ซึ่งมันผิดวิสัยของคนทั่วไปที่จะตอบได้ฉะฉานแบบนี้ เรื่องของคนอื่นแบบนี้อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีอาการลังเลกันบ้างสิ“ไปทานข้าวกันดีกว่าครับ” ที่โต๊ะอาหารไทเลอร์มองปันหยีจัดอาหารขึ้นวางบนโต๊ะด้วยความพิถีพิถัน ใบหน้าของเธอราบเรียบไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ แม้เขาจะพยายามจับผิดเพียงใดก็เห็นเพี

ปันหยีสะดุ้งวาบด้วยความเสียวสะท้าน เมื่อถูกกลีบปากนุ่มของเขาจูบดูดดื่มอย่างหนักหน่วงตามด้วยปลายลิ้นหนา“คุณอี้ขา ไหนบอกว่าจะอาบน้ำก่อนไงคะ” เธอเสียวสะท้านไปทั่วเนินเนื้อ แต่ก็อ้าขาให้กว้างขึ้นเพราะชื่นชอบการกระทำของปลายลิ้นหนาเป็นทุนเดิม“เจอแบบนี้เข้าไป ต่อให้เป็นฤาษีผู้แก่กล้าบารมีก็อดใจไม่ไหวหรอกนะหนูหยิน” เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบเธอ แล้วขยับไปบดขยี้สองเต้าเต่งตึงที่ลอยเด่นอวดสายตา ทั้งดูดด้วยปาก ปาดด้วยปลายลิ้น ขยี้ด้วยปลายนิ้วจนร่างบางบิดร่อน ร้องครางไม่ขาดปาก“คุณอี้ขา เลิกทรมานหยินเถอะค่ะ รักหยินสักทีสิคะ หยินไม่อยากทนอีกแล้ว” เธอขอร้องน้ำเสียงสั่นพร่า ขยับตัวถดหนีไปบนเตียงเพื่อให้เขาลุกตามขึ้นมา เอื้อมมือไปจับแก่นกายแข็งแกร่งขนาดเต็มไม้เต็มมือแล้วลูบไล้กระตุ้นอารมณ์ และเป็นฝ่ายดันร่างหนาให้ลงไปนอนราบบนเตียง วาดขาขึ้นคร่อมร่างเขาไว้เมื่อรู้ว่าเขาพร้อมที่จะจู่โจมแล้วเมื่อโอกาสกลายเป็นของเธอแล้ว จึงไม่รอช้าที่จะเบียดสะโพกเข้ากลางลำตัวเขา ค่อย ๆ ขยับใส่แก่นกายแกร่งที่ตั้งตระหง่านทีละนิด ๆ เพื่อให้ผ่านความคับแน่นเข้ามา ป

แม้เขาเทิดทูนและให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่มารดา ไม่ว่าจะเป็นความสุขสบายหรือความรัก แต่เรื่องเดียวที่ให้ท่านไม่ได้ก็คือเรื่องส่วนตัวของเขา ซึ่งก็เคยคุยกันไปแล้ว และท่านก็เหมือนจะยอมรับมาโดยตลอด ยกเว้นครั้งนี้รถที่จอดเปิดไฟฉุกเฉินอยู่ริมทางเริ่มเคลื่อนออกไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ อีกครั้ง เมื่อหญิงสาวเริ่มเดินห่างออกไปไกลพอสมควร“จอดรถ” เขาบอกบอดี้การ์ดคนสนิท “รอฉันอยู่ตรงนี้นะ” แล้วเปิดประตูลงไปจากรถในเมื่อเธอเดินเขาก็จะเดินเป็นเพื่อนเธอ เขาเดินตามเธอไปเรื่อย ๆ แต่ก็ทิ้งระยะห่างพอสมควรเพื่อไม่ให้เธอสังเกตเห็น.. ยี่สิบกว่านาทีผ่านไปเธอก็ไปกดกริ่งที่หน้าคฤหาสน์ที่เขาสร้างให้มารดาและหลานชายอาศัยอยู่ เขายืนมองจนเธอเปิดประตูรั้วบานเล็กเข้าไปภายในบริเวณบ้าน แล้วจึงโทรเรียกให้คนเอดิสันขับรถตามมา“เข้าบริษัทเลยนะครับบอส”“อือ.. เย็นนี้หลังจากเมียฉันออกจากมหาวิทยาลัย นายโทรบอกฉันด้วยนะ แล้วเฝ้าดูจนกว่าเธอจะออกจากบ้านแม่ฉัน ฉันอยากรู้ว่าตอนกลับเธอเดินกลับด้วยไหม” มันคงจะเหนื่อยมากถ้าเธอต้องเดินขึ้นเขาที่ค่อนข้างชันแบบนี