Semua Bab เพื่อนนอนสถานะแฟนเก่า (NC 18+): Bab 11 - Bab 20

จับเธอพลิกกายให้ออกจากการกอดรัดผมได้สำเร็จ หันหลังให้เธอเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนนิสัยไม่ดี คบซ้อน ถ้าชุดผมไม่เปียกนะ ผมคงกลับห้องไปแล้ว ไม่มานอนอยู่บนเตียงอย่างนี้หรอก ถามว่าทำไมผมไม่ไปนอนโซฟาในห้องรับแขกน่ะเหรอ มันแคบนอนไม่สะดวก สู้นอนบนเตียงไม่ได้ สบายดี ทำไมผมต้องลำบาก ผมเป็นคนช่วยเธอ ไม่ให้เธอนอนหน้าคอนโดนะ “ทะเล เราหนาว” คนเมายังละเมอ ผ้าห่มที่มีผืนเดียว เมื่อผมขยับห่าง ทำให้เธอไม่ได้อยู่ในผ้าห่มสินะ “เห็นว่าหนาวหรอกนะ ไม่อยากให้ใครมาหนาวตายข้าง ๆ” หลังจากบ่นดัง ๆ และหวังว่าคนเมาจะได้ยิน เธอจะได้ไม่คิดว่าผมมีใจ ผมจึงขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิด เธอพลิกกายมาหาผม เบียดหน้าอกนุ่มเข้าหาผม แขนของเธอเย็นจัด คงจะหนาวจริง ๆ “เห็นว่าหนาวจริง ๆ หรอกนะ” ผมกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เธอเองก็ขดตัวในอ้อมกอดผมอย่างคุ้นชิน จะปล่อยผ่านไปหนึ่งคืนแล้วกัน ถือว่าทำบุญทำทานคนหนาวก็แล้วกัน “บอกไว้ก่อนเลยนะ แค่กอดเฉย ๆ ไม่มีความรักอะไรหลงเหลือแล้ว เข้าใจไหม ความรักของเราหมดไปตั้งแต่ที่เธอทิ้งเราแล้วเข้าใจไหม” ผมร่ายยาว แต่วงแขนของตัวเองก็รัดเธอแน่นขึ้น กอดให้ตายไปเลยดีไหม ค

ชุดนอนคู่ซึ่งเราใส่ตลอดในตอนที่คบกัน ส่วนฉันเองก็ใส่ประจำเวลาอยู่บ้าน ฉันแปรงฟันยังไม่ทันจะเสร็จ คนในความคิดก็เดินเข้ามา “เลอะหมดแล้ว” มือของเขาเช็ดขอบปากที่มียาสีฟันเลอะอยู่ การกระทำของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นกระหน่ำ รู้ว่าที่เขาเข้ามาในนี้เพราะอะไร “เมื่อคืน ในห้องน้ำเธอจำได้ไหม” มือหนาไล้ข้างแก้มฉัน ปลายนิ้วกลับมาลากกลีบปากล่างอีกครั้ง ฉันหันไปบ้วนปากเพราะตอนนี้หัวใจฉันตื่นเต้นกับการกระทำของเขา “ทะเลทำอะไร” เขาสวมกอดฉันจากข้างหลัง สายตาเราทั้งสองมองกันในกระจกบานใหญ่ มือเขากอบกุมหน้าอกฉันในชุดนอนสายเดี่ยว “เมื่อคืนเราไม่เสร็จ” แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน “เราเหนื่อยมากนะ ทั้งแบกเธอขึ้นมา ทั้งอาบน้ำให้เธอ ทั้งซักผ้า เธอแตกด้วยเมื่อคืน แต่เราไม่ได้แตกสักน้ำ” เมื่อคืนฉันแตกด้วยเหรอ ฉันจ้องหน้าคนพูดผ่านกระจก แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจจะมองหน้าฉันเลยสักนิด ริมฝีปากร้อนร้ายดูดและลากเลียผิวกายข้างลำคอขึ้นมาถึงหลังใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหวของฉัน มืออีกข้างสอดในชุดนอนสีหวาน กอบกุมยอดถันที่ไร้การปกปิดจากสิ่งใด “อื้อ...ทะเล เรายังไม่ได้อาบน้ำ”

‘เราเอารองเท้ามาให้’ หลังออกจากห้องเรียน ใครจะคิดว่าเขาจะมารออยู่หน้าห้อง พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาวแบบเดียวกับที่ฉันใส่อยู่ ‘ขอบคุณ แต่ไม่ต้องก็ได้นะ’ ‘ไม่เป็นไร ให้เรารับผิดชอบนะ’ คำว่ารับผิดชอบทำให้หัวใจฉันเต้นแรงเพราะคำนี้ของเขา และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเราสองคน “เราต้องกลับแล้ว” “อือ ทะเลยังไม่ต้องให้คำตอบดาวตอนนี้ก็ได้” ฉันอาจจะเร่งรัดเขาไป นี่เป็นครั้งที่สองของเราเองที่ได้คุยกันหลังจากห่างหายกันมาเกือบสามปี “ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน คำตอบเราก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ระหว่างเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนนอน เราจะไปเอากับใครมันก็เรื่องของเรา ส่วนเธอ...จะไปเอากับใครมันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเรา”เจ็บแฮะ...เจ็บจัง ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจมาแล้วว่าต้องเจอคำนี้ แต่พอได้ยินจริง ๆ กลับเจ็บกว่าที่คิด “ก็ได้” ฉันเลือกอะไรได้ ในเมื่อตอนที่จะทิ้งเขา ฉันก็เลือกเอง พอจะกลับมาอีกครั้ง ก็เป็นฉันที่เลือกเอง คนเราเจ็บแล้วก็ต้องจำ ทะเลไม่ผิดหรอก ฉันนี่แหละผิด นางผู้หญิงหลายใจ ฉันเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าตรงระเบียง จากนั้นเขาก็กลับเข้ามาในห้อง

“เจ็บไหม” คำถามของนักศึกษาแพทย์ปีสี่ถามขึ้น ผมจำชื่ออีกฝ่ายไม่ได้ พอเห็นผมพยักหน้า ว่าที่คุณหมอถึงกับหน้าเครียดขึ้นมาทันที “กระดูกอาจร้าว” คำพูดของไอ้หมอทำผมชะงักไปเลย ถ้ากระดูกร้าว การแข่งของผมเทอมนี้เท่ากับจบแล้ว อยากจะด่าไอ้คนที่เข้ามาชน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมันเป็นอุบัติเหตุ “พี่ทะเลเป็นไงบ้าง” เสียงของหลานรหัสผมเอง ไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่ตอนไหน สเปรย์ฉีดลดความเจ็บถูกฉีดที่ข้อมือผม จากนั้นทั้งสองก็พาผมตรงไปยังโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย เพียงไม่นานแขนผมก็หนักอึ้งเพราะแขนที่ใส่เฝือกสองสัปดาห์ หมอบอกว่าผมต้องทนสองสัปดาห์ ผมกลับมาถึงห้องเพราะความช่วยเหลือของหลานรหัส “ขอบใจเตยมาก เดี๋ยวพี่ขึ้นไปเองได้” น้องพยายามขึ้นไปส่งผมถึงห้อง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากสร้างปัญหาให้กับตัวเอง ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าน้องมันคิดยังไงกับผม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องมันเลย ถ้าขึ้นไปในห้องและอยู่กันตามลำพัง จะยิ่งทำให้น้องมันคิดมากกว่าเดิม ผมเลยต้องตัดบท “โอเคค่ะ อยากได้อะไรโทรหาเตยได้นะคะ” หลานรหัสของผมบอกอีกครั้ง ก่อนจะแยกจากกัน ผมดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ ตอนนี้สอง

“ดีแล้ว เราไม่อยากให้ทะเลเจ็บ ไม่ว่าจะเพราะใคร เราก็ไม่อยากให้ทะเลเจ็บ” ฉันกอดเขาแน่นขึ้น ส่วนเขาเองก็โอบฉันด้วยแขนข้างที่ไม่เจ็บ ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า ฉันไม่เคยอยากให้เขาเจ็บเลยแม้แต่น้อย เขาเจ็บ ฉันก็เจ็บไม่ต่างกัน คนบอกเลิกใช่ว่าจะเจ็บน้อยกว่า คนบอกเลิกอาจจะเจ็บมากกว่าด้วยซ้ำ “ไปอาบน้ำได้แล้ว” เขาบ่นอีกครั้ง สุดท้ายฉันก็ยอมลุกไปอาบน้ำในห้องนอน แต่ไม่วายจะสั่งเขาก่อนหายเข้าไปในห้องนอน “ทะเลอย่าเพิ่งกลับนะ รอเราก่อน อาบน้ำแป๊บเดียว” “อืม รีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวไม่สบาย” ชอบทำเสียงดุตลอด แต่ไม่เป็นไร ดุเพราะความเป็นห่วงละสิ “ทะเลเป็นห่วงดาวเหรอ” ฉันเดินกลับมาหาเขาพร้อมส่งสายตาวิ้ง ๆ “ห่วงอะไรเล่า เห็นไหมเนี่ย แขนเราเจ็บ เราแค่อยากให้เธอช่วยดูแล ถ้าเธอป่วย เดี๋ยวเราก็ติดหวัดเธอหรอก” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ รู้หรอกว่าห่วง ปากแข็ง “ห่วงก็บอกว่าห่วงเถอะ” ฉันบ่นก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนปากไม่ตรงกับใจ ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสระผมด้วยความเร็วแสงเพราะกลัวผู้ชายรอ ไม่รู้ว่าเขามารอตั้งแต่ตอนไหน ความคิดที่ว