All Chapters of รักสลายใต้เงาจันทร์: Chapter 11 - Chapter 19

เขาโซซัดโซเซถอยหลังไปหลายก้าวที่จริงแล้ว เขาสังหรณ์ใจมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นเธอที่ทิ้งมันไป เพียงแต่ไม่กล้ายอมรับความจริงเท่านั้นเพียงแต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า เธอจะถึงกับเผามันทิ้งช่วงเวลาที่หอมหวานและเปี่ยมสุขเหล่านั้น เธอไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์ถึงมันเลยสักนิดเหรอ?ในชั่วเวลาสั้น ๆ นี้ ความทุกข์ทรมานในใจของเขาราวกับว่ามันได้ผ่านไปนานนับศตวรรษการโทรศัพท์สอบถามนับครั้งไม่ถ้วน เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะเกิดปาฏิหาริย์สักอย่าง ที่จะมาบอกเขาว่ากู้เนี่ยนอียังคงอาลัยอาวรณ์เขาอยู่บ้างแต่ความเป็นจริงกลับโหดร้ายถึงเพียงนี้เสิ่นเจิงยังไม่ยอมตัดใจเขารื้อค้นทั่วทั้งบ้านเพื่อตามหาสิ่งของทุกชิ้นที่เกี่ยวข้องกับกู้เนี่ยนอีแต่เธอใจเด็ดเหลือเกิน ทำลายข้าวของทุกอย่างในบ้านจนหมดสิ้นเสื้อผ้าที่เธอเคยสวมใส่ ที่ขายได้ก็ขาย ที่ขายไม่ได้ก็ทิ้งเฟอร์นิเจอร์ที่เคยเลือกด้วยกันก็ถูกขนไปรีไซเคิลทั้งหมดของชิ้นอื่น ๆ ก็ไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียวในตอนนั้น เสิ่นเจิงพลันนึกถึงสมุดไดอะรีเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาเขารีบวิ่งไปที่ถังขยะ แต่ที่นั่นกลับว่างเปล่าไปแล้วเขาโทรศัพท์หาพนักงานทำความสะอาดอีกค

“แล้วอีกอย่าง เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?! ใครใช้ให้เธอมาสั่งสอนภรรยาของฉัน?”“เมิ่งหนิง ทำความเข้าใจตำแหน่งของตัวเองซะ สำหรับฉันแล้ว เธอก็เป็นได้แค่เครื่องมือผลิตลูกเท่านั้น!”น้ำเสียงของเขาเย็นชาถึงขีดสุด ทุกถ้อยคำตอกย้ำลงบนหัวใจของเมิ่งหนิงจบแล้ว คราวนี้จบสิ้นกันจริง ๆ!เมิ่งหนิงตัวสั่นเทา เธอกำหมัดแน่นพยายามสะกดความตื่นตระหนกของตัวเองไม่ ไม่มีทาง เธอตั้งท้องลูกของเสิ่นเจิงแล้ว เขาไม่มีทางใจร้ายกับเธอขนาดนั้น!เมิ่งหนิงหรี่ตาลง เสียงของเธอก็สั่นเครือ“ประธานเสิ่น ขอ...ขอโทษค่ะ... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องคุณนายนะคะ เป็นคุณนายต่างหากที่ด่าฉันเรื่องบ้านเก่าอยู่เรื่อย แถมยังปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับฉันที่บริษัท ฉันถูกบีบจนทนไม่ไหวถึงได้โต้กลับไป...”“ประธานเสิ่น ฉันผิดไปแล้ว คุณอย่าดุแบบนี้เลย ฉันกลัว...”เมิ่งหนิงแสร้งทำตัวอ่อนแอต่อหน้าเขาเหมือนเช่นเคยพูดไปพูดมา เธอก็เริ่มสะอื้นไห้ เสียงสั่นเทาราวกับว่าน้อยใจอย่างที่สุดเพียงแต่ว่า ครั้งนี้เสิ่นเจิงไม่มีอารมณ์จะโอ๋เธออีกต่อไปแล้ว“เธอบอกว่ากู้เนี่ยนอีโทรมาด่าเธอ แถมยังไปที่บริษัทเพื่อปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับเธออีก นี่มันเกิดขึ้นตอ

หลังจากสะสางเรื่องของเมิ่งหนิงเสร็จ ขานั่งกระดกเหล้าอยู่ในห้องส่วนตัวของเสิ่นเจิงก็ลาพักร้อนยาวเพราะไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่ากู้เนี่ยนอีได้จากไปแล้ว เสิ่นเจิงจึงเลือกที่จะจมตัวเองอยู่กับสุรา“ถ้ารู้ว่าเธอเป็นมะเร็งเร็วกว่านี้ก็คงดี”“ถ้าฉันไม่โดนเมิ่งหนิงยั่วยวนก็คงดี”“ถ้าหาก...”เขานั่งกระดกเหล้าอยู่ในห้องส่วนตัวของบาร์อย่างปวดร้าวเสิ่นเจิงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาไม่ได้นอนมากี่คืนแล้วที่บ้านไม่มีกลิ่นอายของกู้เนี่ยนอีอีกต่อไป ทำให้เขาอยู่ไม่ได้บ้านเก่าที่โดยพื้นฐานแล้วกลับคืนสู่สภาพเดิม กลับไม่ใช่ที่ที่คุ้นเคยอีกต่อไปเขาอยากใช้แอลกอฮอล์มอมเมาตัวเอง เพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานจากความคิดถึงแต่ถึงแม้จะดื่มเหล้าลงท้องไปนับไม่ถ้วน เขากลับไม่เมามาย ตรงกันข้าม สติกลับยิ่งแจ่มชัดขึ้นเขารู้ตัวอย่างแจ่มชัดว่า ข้างกายของเขาไม่มีเธออีกต่อไปแล้วเสิ่นเจิงหัวเราะอย่างขมขื่นก่อนจะกระดกเหล้าอีกขวด จากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมจะเรียกบาร์เทนเดอร์ทว่าทันทีที่ก้าวออกจากห้อง เขาก็เดินชนเข้ากับชายคนหนึ่งอีกฝ่ายขมวดคิ้วสบถ กำลังจะอาละวาด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครสีหน้าก็เปลี่ยนไป“ประธานเสิ่น ท

ช่วงนี้ เสิ่นเจิงพยายามติดต่อเธอมาตลอดเธอรู้ว่าเขาอยากจะเจอเนี่ยนอี แต่เธอก็ปฏิเสธไปทุกครั้งแต่ซูเหยียนไม่เคยคิดเลยว่า สุดท้ายแล้วเสิ่นเจิงจะใช้ตำรวจเป็นเครื่องมือในการติดต่อเธอความเป็นเพื่อนกันมาหลายปีทำให้เธอใจแข็งได้ไม่สุด เพราะเธอก็กลัวว่าเสิ่นเจิงจะก่อเรื่องใหญ่อะไรขึ้นมาจริง ๆเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ได้ร้ายแรง ซูเหยียนก็หันหลังเตรียมจะจากไปแต่กลับได้ยินเสียง “ตุ้บ” เสิ่นเจิงคุกเข่าลงเขาก้มหน้าลง ไหล่ทั้งสองข้างสั่นเทาไม่หยุด“ซูเหยียน ขอร้องล่ะ ขอร้องเธอล่ะ... พาฉันไปเจอเธอหน่อยเถอะนะ...”ซูเหยียนไม่เคยเห็นเขาตกต่ำถึงเพียงนี้มาก่อน ในที่สุดใจที่เคยแข็งกระด้างก็อ่อนลงวันที่ไปหากู้เนี่ยนอี เสิ่นเจิงตั้งใจใส่สูทเป็นพิเศษนี่คือของขวัญวันเรียนจบที่เธอมอบให้เขาตอนที่พวกเขาเพิ่งเรียนจบใหม่ ๆเขาซื้อช่อดอกเดซีช่อใหญ่มา และในขณะเดียวกันก็ไปร้านตัดผมเพื่อจัดแต่งทรงผมตลอดทาง ทั้งสองคนต่างก็เงียบรถวิ่งมาได้สองชั่วโมง ก็จอดลงที่สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีภูเขาและสายน้ำที่สวยงามเมื่อมองไปที่ประตูสุสาน เสิ่นเจิงก็ยืนนิ่งงันอยู่กับที่สถานที่แห่งนี้ เขาเคยเห็นอย่างชัดเจนก่

พริบตาเดียว ก็ถึงวันครบรอบแต่งงานอีกครั้งเสิ่นเจิงถือเค้กที่สั่งไว้ล่วงหน้ากลับมาบ้าน แต่กลับพบว่าในบ้านไม่มีใครอยู่เลยเขาหาทั่วทั้งบ้าน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้เนี่ยนอีความหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เสิ่นเจิงกำลังจะโทรแจ้งตำรวจอย่างลนลาน แต่แล้วก็มีเสียงจานแตกดังมาจากในครัวเสิ่นเจิงรีบวิ่งเข้าไปในครัว ก็เห็นดวงตาของกู้เนี่ยนอีแดงก่ำ“ที่รัก ฉันเป็นมะเร็ง”เสิ่นเจิงยังไม่ทันได้อ้าปาก สภาพแวดล้อมรอบกายก็พลันมืดมิดลง ร่างของกู้เนี่ยนอีปรากฏขึ้นอีกครั้งจากอีกทิศทางหนึ่งและครั้งนี้ เธอผอมจนเหลือแต่กระดูกเธอมองมาที่เขา ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “เสิ่นเจิง หลอกตัวเองแบบนี้มันสนุกมากเหรอ?”ในหัวของเสิ่นเจิงมีเสียงดังกระหึ่มวินาทีต่อมา เธอก็เห็นเขาหลั่งน้ำตา“เสิ่นเจิง ขอโทษนะ ครั้งนี้ฉันจะไม่ให้อภัยคุณแล้ว”“เพราะว่าฉันไม่ได้รักคุณแล้วจริง ๆ”พื้นดินยุบตัวลงอย่างรวดเร็ว เสิ่นเจิงพยายามยื่นมือออกไปเพื่อคว้าไว้ แต่ก็ทำได้เพียงมองอีกฝ่ายค่อย ๆ ห่างไกลออกไปความกลัวที่จะสูญเสียเข้าครอบงำ เขาดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แล้วก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้ ข้างกาย