All Chapters of รักสลายใต้เงาจันทร์: Chapter 1 - Chapter 10

พักผ่อนอยู่สองสามวัน ฉันติดต่อคนรับซื้อของมือสองที่ตัวเองสนิท ขายเสื้อผ้า กระเป๋า และเครื่องประดับของตัวเองออกไปทั้งหมด“คุณนายเสิ่น ประธานเสิ่นรักคุณจริง ๆ เลยนะคะ เพิ่งจองสินค้าใหม่ของซีซันนี้ไปเมื่อวาน วันนี้ก็ให้คุณเคลียร์ห้องแต่งตัวให้ว่างแล้ว”ได้ยินคำพูดของเธอ ฉันก็ขำนิ้วไถความเคลื่อนไหวบนโซเชียลของเมิ่งหนิงไปเรื่อยเปื่อย สายตาตกไปอยู่ที่โพสต์ล่าสุดเป็นโพสต์ที่เพิ่งโพสต์เมื่อเช้า ในรูปคือกระเป๋ารุ่นใหม่ล่าสุดของซีซันนี้ดูเหมือนว่า สินค้าใหม่ซีซันนี้จะตามหาเจ้าของของมันเจอแล้วหลังส่งคนรับซื้อของมือสองกลับไป ฉันก็นัดเพื่อนสนิทอย่างซูเหยียนไปดูบ้านฉันพาเธอขับรถไปยังชานเมือง สุดท้ายหยุดอยู่หน้าประตูสุสานซูเหยียนมองฉันด้วยความประหลาดใจฉันลากเธอเข้าไปในสุสานโดยไม่ได้อธิบายที่ตั้งของสุสานแห่งนี้อยู่ในสถานที่ที่ภูเขาสวยน้ำใส เป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งของครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยมากมายเจ้าหน้าที่แนะนำอย่างกระตือรือร้น ฉันเดือนวนรอบหนึ่ง เลือกตำแหน่งที่ชอบแล้วก็จ่ายเงินมัดจำพ่อแม่ฉันจากไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้ว ฉันเองก็ไม่มีพี่น้อง คิดว่าพอตายไปคงไม่มีใครมาเยี่ยมฉัน

วันเวลาผ่านไปทั้งอย่างนี้ ร่างกายของฉันเองก็แย่ลงทุกวันนับวันฉันยิ่งนอนเยอะขึ้น ความถี่ของความเจ็บปวดก็มากขึ้นซูเหยียนอยากมารับฉันไป แต่ฉันไม่อยากฉันแค่อยากอยู่คนเดียว ผ่านช่วงเวลาสุดท้ายไปอย่างสงบแต่เมิ่งหนิงกลับไม่ยอมปล่อยฉันไปเธอมักจะส่งข้อความมาหาฉันบางครั้งเป็นรูปที่พวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน บางครั้งเป็นรูปเซลฟีของทั้งสองคนในบาร์หรู แต่บางครั้งกลับเป็นใบหน้าตอนนอนของเสิ่นเจิงเห็นรูปภาพแสนสนิทสนมพวกนั้น ในใจฉันกลับไร้ซึ่งคลื่นอารมณ์ใดกระทั่งวันหนึ่ง เมิ่งหนิงส่งรูปพิเศษรูปหนึ่งมาภาพนั้นคือบ้านเก่าในก่อนหน้านี้ของฉันกับเสิ่นเจิงฉันกำลังอยากจะถามว่ามันเรื่องอะไรกัน ข้อความของเมิ่งหนิงก็ส่งเข้ามาอีกครั้ง“ของขวัญ”ฉันพลันกระวนกระวาย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเสิ่นเจิงไม่มีคนรับเหมือนเดิมฉันที่กระวนกระวายใจพยายามรวบรวมสติ เรียกรถไปบ้านเก่าที่นั่นเป็นบ้านหลังแรกหลังเราหลุดพ้นจากห้องใต้ดินฉันกับเขาเป็นสักขีพยานการเติบโตของบริษัทที่นี่ และผ่านช่วงเวลาแสนหวานมากมายฉะนั้น แม้หลังจากนั้นเสิ่นเจิงจะเปลี่ยนบ้านที่ดีกว่าให้ฉันแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังตัดใจขายมันทิ้งไม่ได

เสิ่นเจิงเพิ่งเปิดพัสดุในวันต่อมาอันที่จริงเขาได้รับตั้งแต่ช่วงบ่ายเมื่อวาน แต่มองชื่อแค่แวบเดียวก็วางไว้ข้าง ๆกระทั่งวันต่อมาเมิ่งหนิงเตือนเขา เขาถึงนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วยเมื่อเสิ่นเจิงเห็นหนังสือข้อตกลงการหย่า เขาก็คิดว่าเนี่ยนอีหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลอย่างถึงที่สุดจริง ๆ“หย่างั้นเหรอ นี่คุณนายโกรธใช่ไหมคะ? ต้องเป็นเพราะเรื่องบ้านเก่าแน่ ๆ แต่ประธานเสิ่นคะ คุณก็อธิบายกับเธอไปแล้วว่าที่ฉันไปอยู่ก็เพราะเรื่องงาน คุณนายก็ยังไม่มีเหตุผล ประธานเสิ่นคะ ไม่งั้นฉันไม่ย้ายไปดีกว่าค่ะ”เพียงประโยคเดียวของเมิ่งหนิงก็จุดไฟโทสะในใจเขาได้แล้ว“ทำไมถึงไม่ย้ายล่ะ? ครั้งนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้ได้! คุณโทรหาทีมก่อสร้าง ให้พวกเขาเร่งมือเร็วเข้า!”เมื่อได้ยินคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความเดือดดาลของเขา เมิ่งหนิงปกปิดความสะใจในดวงตาเอาไว้ แล้วขานรับพร้อมเดินออกไปจากห้องอาละวาดต่อสิ ยิ่งกู้เนี่ยนอีอาละวาดหนักขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิงดีใจมากขึ้นเท่านั้นเสิ่นเจิงโยนข้อตกลงการหย่าไปบนโต๊ะ แล้วต่อสายหาเธอ แต่กลับไม่มีคนรับโทรอีกสองสามครั้ง เขาก็ตัดสินใจกลับบ้านเขาอยากดูว่าตกลงกู้เนี่ยนอีจะทำไปถึ

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้...”เสิ่นเจิงถอยหลังสองสามก้าวพลางพึมพำ วินาทีถัดมา ก็พุ่งเข้าไปอีกครั้งราวกับตัดสินใจแล้วเขาเลิกผ้าขาวออกคล้ายกับเป็นบ้าคนที่อยู่รอบข้างต่างพากันตกตะลึง“นี่ไม่ใช่เธอ...ไม่ใช่เธอ...แล้วเธออยู่ไหน...”เสิ่นเจิงคล้ายกับจะบ้าไปแล้ว!เขาเงยหน้ามองหาไปทั่ว กระทั่งเห็นป้ายบอกทางของห้องเก็บศพ เขาก็วิ่งไปเลย“คุณคือญาติของใครคะ? จะเข้าไปต้องลงทะเบียน”เสิ้นเจิงถูกขวางอยู่ด้านนอกเขาเลียริมฝีปากแห้งผากตามสัญชาตญาณ น้ำเสียงแหบพร่า“กู้เนี่ยนอี”ตอนเจ้าหน้าที่ค้นหา หัวใจของเสิ่นเจิงเองก็แทบจะหลุดออกมาตามไปด้วยไม่มีเธอ...ไม่มีเธอ...บอกเขาทีว่า ทั้งหมดนี้เป็นแค่การกลั่นแกล้งของเธอเสิ่นเจิงภาวนาเงียบ ๆ อยู่ในใจแต่เจ้าหน้าที่ก็ยังทำลายความเพ้อฝันในท้ายที่สุดของเขาเขานำเสิ่นเจิงมาถึงยังมุมของห้องเก็บศพเห็นเพียงกู้เนี่ยนอีนอนอยู่บนเตียงเหล็กด้วยสีหน้าคล้ำเขียวดวงตาทั้งสองของเธอปิดสนิท มองไปไร้ซึ่งความเจ็บปวดใดโหนกแก้มของเธอสูงเด่น เนื้อบนแก้มยุบลงไปแล้วผ้าขาวคลุมอยู่ตรงส่วนอกของเธอ แม้จะปิดไว้แบบนี้ เสิ่นเจิงก็ยังสังเกตเห็นกระดูกซี่โค

หลังจากซูเหยียนจากไป เสิ่นเจิงไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่ที่สถานที่ประกอบพิธีศพเพียงลำพังนานเท่าใดเขาเก็บโทรศัพท์มือถืออย่างเลื่อนลอย ก่อนจะเดินเตร็ดเตร่ไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายเมื่อรู้สึกตัวอีกที เขาก็พบว่าตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านเก่าเสียแล้วเขามองขึ้นไป ประตูและหน้าต่างบานที่คุ้นเคยเก่าคร่ำคร่าและมีร่องรอยผุพังไปตามกาลเวลาเขาจำได้ว่านี่คือที่ที่กู้เนี่ยนอีชอบมายืนรอเขากลับบ้านมากที่สุดทว่าตอนนี้เธอจะไม่มีวันมายืนรอเขาที่ตรงนี้อีกต่อไปแล้วเสิ่นเจิงเดินขึ้นไปบนบ้านภายในมีคนงานกำลังง่วนอยู่กับการทำงานสภาพในบ้านระเกะระกะจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ข้าวของเครื่องใช้ในวันวานถูกนำมากองรวมกันไว้ที่มุมหนึ่งของห้องทั้งโคมไฟตัวโปรดของกู้เนี่ยนอี เฟอร์นิเจอร์ที่เคยเลือกซื้อด้วยกัน ไปจนถึงเครื่องครัวที่เคยใช้ร่วมกัน ทุกอย่างกองสุมอยู่ที่นั่น...แววตาของเสิ่นเจิงฉายความเจ็บปวด ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพวาดสีน้ำซึ่งเปรอะเปื้อนคราบดินโคลนนั่นเป็นภาพที่กู้เนี่ยนอีวาดให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดอายุสิบแปดปีในภาพคือเกล็ดหิมะที่โปรยปรายเต็มท้องฟ้า และแผ่นหลังของหนุ่มส