บททั้งหมดของ สัญญาในอ้อมกอด: บทที่ 21 - บทที่ 30

เสียงลมหายใจเบา ๆ ในห้องนอนค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงเครื่องยนต์นุ่ม ๆ ของรถ SUV คันหนึ่ง ที่แล่นตัดผ่านถนนสายยาวเช้ามืดของกรุงเทพฯนิรินนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะข้างคนขับ กอดหมอนอิงเล็ก ๆ ไว้แน่น ดวงตาแดง ๆ จากการนอนไม่พอและ...เรื่องเมื่อคืน ยังคงมีร่องรอยบนแก้มขาว"หนูง่วงก็นอนต่อได้นะ"เสียงพี่บอยพูดเรียบ ๆ ขณะมองตรงไปยังถนน"ไม่ง่วงแล้ว..."เสียงของเธอเบา แต่เต็มไปด้วยความพิเศษที่ไม่เหมือนทุกครั้งพี่บอยไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่เอื้อมมือไปกดแอร์ให้อุ่นขึ้นหน่อย ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนเล็กจากเบาะหลังมาวางบนตักเธอนิรินยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง มือซุกอยู่ในผ้าห่มที่ยังมีกลิ่นเสื้อพี่บอยจาง ๆ"พี่..."เธอเรียกเบา ๆ เหมือนกลัวเขาจะไม่ได้ยิน"หืม?"เขาขานรับทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากถนน"...ขอบคุณนะ ที่ไม่ถามอะไรเลย"เสียงของเธอแทบไม่ต่างจากเสียงลมหายใจแต่พี่บอยได้ยินชัดทุกคำเขาไม่ตอบ…แค่เอื้อมมือข้างหนึ่งมาวางบนต้นขาเธอเบา ๆ แล้วลูบผ่านนิ้วเธอช้า ๆ เหมือนจะบอกว่า —ไม่ต้องพูดก็รู้ทั้งหมดแล้วรถยังแล่นต่อไปบนถนนที่ทอดยาวหมอกยามเช้าเริ่มบางทุ่งหญ้าเขียวขจีริมทางเริ่มเผยตัวท่ามกลางแสงแดดอ่อนนิรินเอนหัวซบกระจก

เช้าตรู่เสียงนกเขาเรียกคู่ดังแว่ว ๆ จากสวนหลังบ้านสายลมเช้าพัดกลิ่นหญ้าเปียกฝนจากเมื่อคืนเข้ามาผ่านหน้าต่างไม้ที่เปิดค้างไว้พี่บอยลืมตาช้า ๆ ร่างเปลือยท่อนบนยังนอนกอดร่างบางที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนเส้นผมของนิรินกระจายบนหมอน ปลายจมูกเธอแตะอกเขาเบา ๆ ลมหายใจของเธออุ่นนุ่มสม่ำเสมอเหมือนเสียงของคำว่า “บ้าน” ที่เขาไม่เคยมีเขาไม่ได้ขยับ กลัวว่าเธอจะตื่น กลัวว่าโมเมนต์แบบนี้จะหลุดหายไปกับแสงเช้าสายตาคมไล่มองปลายคางเรียว ไปจนถึงไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่มขึ้นมาเขายิ้มมุมปากเบา ๆ ก้มลงจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา“หนู...นอนน่ารักขนาดนี้ ใครจะกล้าปลุก”นิรินขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตากระพริบเบา ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียดวงตาคู่นั้นมองเขาแล้วอมยิ้มทันที“พี่ตื่นนานยังคะ...”“ตื่นเพราะหนูนอนดิ้นมาเบียดพี่ตอนตีห้า”เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตายังอ่อนโยนไม่เปลี่ยน“หนูไม่ได้ดิ้น...”เธอแย้งเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าอมยิ้ม“แค่ขออ้อมกอดตอนเช้าอีกนิด...”พี่บอยดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น แล้วกระซิบเสียงนุ่ม“กอดไปทั้งวันยังได้เลย ไม่ให้ไปไหนหรอก”ขณะที่ทั้งสองคนยังกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่มเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นใต้ถุนบ้านพ

ใต้ถุนบ้านเวลานี้เงียบลงแล้วกันต์ขึ้นไปจัดหนังสือใหม่ในห้องส่วนพี่บอยกลับเข้าไปในครัว ล้างมือเงียบ ๆ หลังช่วยเก็บถ้วยแม่กับนิรินนั่งอยู่ด้วยกันบนแคร่ไม้ไผ่หน้าเรือน หลอดไฟดวงเล็กบนเสาไม้กระพริบเล็กน้อยเสียงแมลงกลางคืนร้องแว่วล้อมรอบ แต่ไม่ได้ทำให้การพูดคุยหยุดลงนิรินนั่งพิงตักแม่ ขณะมือก็ช่วยแม่มัดถุงผักที่เก็บไว้ขายพรุ่งนี้เช้าแม่ลูบผมเธอเบา ๆ แล้วพูดช้า ๆ“แม่ดีใจที่หนูกลับมานะ”“...หนูก็คิดถึงบ้านค่ะ”“ตอนที่แม่ป่วย...แม่รู้ว่าแม่ดึงหนูลงไปด้วย”เสียงแม่นุ่ม แต่แฝงความเจ็บลึก“ทั้งที่ควรจะให้หนูได้เรียน ได้โตในที่ที่ดี ๆ กว่านี้”นิรินเงียบ ก่อนจะเอียงหน้าแนบตักแม่แน่นขึ้น“อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ...ถ้าจะโทษ ก็ควรโทษญาติคนนั้นมากกว่า”แม่ถอนหายใจเบา ๆ แต่ไม่เถียง เหมือนรับรู้ทุกคำ“แม่แค่...ไม่คิดว่ามันจะจบลงแบบนั้น อยู่ดี ๆ ก็มีหนี้ ทั้งที่พ่อหนูก็ทิ้งมรดกไว้อยู่แท้ ๆ”แม่พูดเสียงแผ่ว“พอแม่ล้มป่วย...กันต์ก็ยังเด็ก หนูก็เลยต้องเป็นทุกอย่าง”นิรินน้ำตาคลอ มือเธอกำเสื้อตรงต้นขาแม่แน่นขึ้น“ไม่เป็นไรเลยค่ะแม่ หนูผ่านมันมาแล้ว หนูยังอยู่ตรงนี้ ยังมีแม่...มีบ้าน”แม่ยิ้มเบา ๆ แต่แวว

เสียงหัวเราะของกันต์กับเต้าหู้ยังดังอยู่ไกล ๆ แต่พี่บอยเดินกลับขึ้นมาบนบ้านเงียบ ๆ ในจังหวะที่แม่กับนิรินยังยุ่งอยู่ในครัว เขาหยิบสมุดจดเล่มเล็ก ๆ จากกระเป๋าเป้ที่วางไว้ข้างเตียง ดึงดินสอด้ามหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินมานั่งใต้ร่มไม้ ใกล้ ๆ รั้วที่เอียง ลมอ่อน ๆ พัดผ่าน กลิ่นหอมของดินเปียก น้ำล้างผัก และกลิ่นกาแฟจาง ๆ จากครัวลอยมาตามลม พี่บอยเปิดสมุด มองหน้ากระดาษเปล่าสักพัก ก่อนจะเริ่มลากเส้น...เขาวาดแผนผังคร่าว ๆ ของพื้นที่ตรงริมรั้ว จุดที่แดดเช้าเข้าถึง แต่แดดบ่ายร่ม ใกล้บ่อน้ำ และมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา มือหยาบของเขาลากเส้นตรงเงียบ ๆ ไม่รีบ ไม่ลังเล แต่ทุกเส้นนั้นมีความตั้งใจ คาเฟ่เล็ก ๆ ไม่ต้องหรูหรามีที่นั่งใต้ต้นไม้มีโซนอ่านหนังสือให้เด็กในหมู่บ้าน มีทางเดินหินเล็ก ๆ ตัดผ่านสวนผักโต๊ะไม้เก่า ๆ กับม้านั่งยาว ที่แม่จะนั่งได้สบาย เขาเงยหน้าขึ้น มองรั้วไม้เอียงที่เขียนชื่อไว้ในใจว่า “รั้วเอียง” พี่บอยไม่ได้ยิ้มกว้าง แค่กระตุกมุมปากเบา ๆ แต่ในใจกลับค่อย ๆ อบอุ่นขึ้นทีละนิด เขาไม่ได้ฝันถึงบ้านหลังใหญ่ ไม่ได้อยากมีร้านหรูติดแอร์ เขาแค่เห็น... ภาพของนิริน ที่นั่งชงกาแ

นิรินยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากเธอสั่นนิด ๆเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ยังกลั้นไว้แต่สุดท้าย...เธอก็เงยหน้าขึ้นแววตามีทั้งความดีใจ ความกลัว และ...ความหวัง“แล้วพี่ไม่เบื่อเหรอคะ?”“สวนแบบนี้ ไม่ใช่เมืองใหญ่ ไม่มีอะไรหรูหรา ไม่มีใครรู้จักพี่ ไม่มีใครรู้ว่าพี่เก่งแค่ไหน…”พี่บอยสบตาเธอ เขาไม่ยิ้ม แต่คำตอบของเขาอบอุ่นกว่าแสงแดด“ที่กรุงเทพฯ มีคนรู้จักพี่เยอะแล้วไง”“แต่ไม่มีใคร...รู้จักพี่จริง ๆ”“แต่ที่นี่...”“มีคนที่รู้ว่าพี่กินเผ็ดไม่ได้ ชอบกาแฟไม่หวาน ชอบตื่นเช้า”“และมีแม่ที่ตื่นมา...ยิ้มให้พี่เหมือนเป็นลูกชายจริง ๆ”นิรินเม้มปากแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อโดยไม่ทันรู้ตัว“หนูกลัว...”“กลัวว่าจะเหนื่อย กลัวว่าจะไปกันไม่รอด กลัวว่าพี่จะเบื่อ กลัวว่าทุกอย่าง...มันดีเกินไป…”พี่บอยยกมือแตะแก้มเธอเบา ๆนิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากหางตาเธออย่างแผ่วเบาเขาก้มหน้าลง พูดช้า ๆ“ถ้าจะอยู่ด้วยกัน...ก็เหนื่อยด้วยกัน”“ไม่ใช่ให้หนูแบกคนเดียว”“คาเฟ่จะเปิด หรือไม่เปิดก็ได้ขอแค่มีหนู มีแม่ มีกันต์ มีเต้าหู้...”“...มีรั้วเอียง ๆ ที่พี่อยากซ่อมกับมือ”“พี่ก็อยู่ได้แล้ว”นิรินโผเข้ากอดเขาแน่น น้ำตาไหล แต่ยิ้มกว้า