All Chapters of สัญญาในอ้อมกอด: Chapter 11 - Chapter 20

บ่ายวันนั้นหลังมื้อเที่ยงและเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่โต๊ะอาหารพี่บอยหยิบกุญแจรถออกมาจากลิ้นชักหน้าทีวีนิรินชะงักเพราะไม่เคยเห็นพี่บอยขับรถยนต์เลยสักครั้ง“พี่มีรถเหรอคะ?”“มี…” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมยื่นหมวกให้“แค่ชอบขี่วินมากกว่า เพราะมันไม่ต้องรอไฟแดง”นิรินหัวเราะเบา ๆก่อนจะขึ้นรถไปกับเขา คนขับที่ยังนิ่งขรึมเหมือนเดิมแต่เธอรู้ดีว่า...หัวใจเขานุ่มขึ้นทุกวันเมื่อมาถึงหอพักเก่านิรินมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องชั้นสามของตัวเองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น “ที่ซ่อนน้ำตา”แต่วันนี้ เธอจะได้เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ต้องหลบอะไรอีกแล้วพี่บอยช่วยขนกล่องของ หนังสือ เสื้อผ้า และหม้อหุงข้าวทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบในท้ายรถยนต์ของเขาเจ้าของหอเดินมาส่งหน้าห้องตรวจเช็กทุกมุมก่อนพยักหน้าอย่างพอใจ“ห้องสะอาดดีค่ะ ไม่เสียของอะไรเลย”“งั้นจะโอนค่ามัดจำคืนให้ 2,000 บาทนะคะ”นิรินไหว้ขอบคุณรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกเพราะแม้จำนวนเงินจะไม่มาก แต่ความรู้สึกคือ “จบแบบไม่ติดค้าง”“หนูพร้อมเรียนแล้วค่ะพี่บอย” เธอบอกตอนขึ้นรถกลับ“ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าห้อง ไม่ต้องคอยกลัวเสียงเคาะประตูตอนดึก ไม่ต้อง...ไปรับงานอะไรอีก

หลังจากจังหวะสุดท้ายผ่านพ้น ร่างกายเธอได้ปลดปล่อยความเกร็งเครียดออกไปทั้งหมด และได้พักหายใจอยู่ครู่หนึ่งพี่บอยค่อย ๆ ขยับกาย ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเธอ ก่อนสอดแขนมากอดไว้แน่นจากด้านหลัง แผ่นอกกว้างแนบสนิทกับแผ่นหลังบาง ลมหายใจอุ่นรินอยู่ตรงต้นคอ มือใหญ่กุมมือเล็กแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่นิ้วเดียว“หนูหนาวเหรอ” เสียงเขาแผ่วเหมือนกระซิบนิรินส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนตอบเบา ๆ “เปล่าค่ะ…แต่หนูไม่อยากให้พี่ปล่อยเลย”เขายิ้มบาง กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิด หน้าผากแตะข้างแก้มเธอ ปลายนิ้วไล้หลังมือช้า ๆ เหมือนกำลังย้ำกับตัวเองว่า เธออยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ“พี่เคยคิดนะ…ว่าตัวเองอาจไม่ควรได้รักใครอีก” เขาพูดช้า ๆ “แต่พอมีหนูอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ พี่ก็รู้เลยว่าคิดผิดมาตลอด”นิรินกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หันกลับมาซบอกเขาอีกครั้ง “พี่บอย…อย่าทิ้งหนูไปนะคะ”เขาประคองใบหน้าเธอขึ้นมา กดจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก ก่อนจะกระซิบใกล้ริมฝีปากเธอ “ไม่มีวันเลยคนดี…พี่รักหนูนะ”แล้วเขาก็กอดเธอแน่นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะร่างกายต้องการ แต่เพราะหัวใจไม่อยากให้เธอหายไปจากอ้อมแขนนี้อีกเลยแสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่บนเตียงยังอวลไอรัก

หลังจากเช้าเงียบสงบวันนั้นนิรินก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้งเธอตื่นเช้าทุกวัน อาบน้ำแต่งตัวไปเรียนโดยไม่ต้องให้ใครปลุกเวลานั่งอยู่บนรถวินที่คุ้นเคย เธอมักจะก้มอ่านชีทสรุป หรือฟังเลคเชอร์ย้อนหลังในโทรศัพท์ไม่เหมือนแต่ก่อนที่มักจะจมอยู่กับความกังวลในหัวใจพี่บอยไม่เคยพูดอะไรแต่ทุกครั้งที่เธอก้าวขึ้นรถ เขาจะรับกระเป๋าให้เงียบ ๆและถามแค่“วันนี้กี่โมง เลิกกี่โมง”เท่านั้นแต่เธอรู้...ว่าเขาฟังทุกคำเย็นวันหนึ่ง ขณะเธอกำลังจะอาบน้ำพี่บอยก็วางกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ไว้บนโต๊ะกลางห้องนิรินเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีผมยังเปียกอยู่บ้างเธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นกล่องแปลกตานั้นก่อนจะถามเสียงงุนงง“อะไรคะ?”“มือถือ”เขาตอบสั้น ๆ ขณะนั่งเปิดน้ำร้อนใส่บะหมี่ถ้วย“ของใคร?”“ของหนู”นิรินเบิกตากว้าง“หนูยังใช้ได้อยู่เลยนะพี่บอย! เครื่องนี้ยังไม่พังซักนิด!”เขายกคิ้วขึ้นนิดเดียวก่อนตอบเรียบ ๆ แต่ลึก“มือถือเก่า...มันเหมือนพาอดีตตามกลับมา”“พี่ไม่ชอบเสียงที่ไม่รู้จะดังจากใคร”เธอเงียบไปไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจแต่เพราะเข้าใจเกินไปพี่บอยไม่เคยบอกตรง ๆว่าเขาไม่ไว้ใจ “อดีต”ไม่เคยห้ามเธอ ไม่เคยรื้อ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น นิรินลืมตาตื่นในความมืดสลัว เธอขยับตัวช้า ๆ ออกจากอ้อมแขนของพี่บอย รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ พี่บอยยังคงหลับอยู่ ดูสงบกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น เธอแอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปเรียนวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย บรรยากาศในคณะเต็มไปด้วยความตึงเครียด นิรินเดินไปห้องสอบด้วยความรู้สึกที่ปนเปกัน ทั้งโล่งใจที่จะได้พัก และกดดันกับผลลัพธ์ที่จะออกมาหลังสอบเสร็จ เธอเดินออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ความมุ่งมั่นที่เคยฉายชัดในดวงตาผ่อนคลายลง ใบหน้าดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนปริญเดินเข้ามาหาเธอทันทีที่เห็น “นิริน! เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม”“ก็...คิดว่าน่าจะโอเคค่ะ” เธอตอบอย่างเป็นกันเองมากขึ้น“เหนื่อยแย่เลยใช่ไหม เห็นอ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำเลย” ปริญยิ้ม ก่อนจะยื่นชานมไข่มุกแก้วหนึ่งให้ “รางวัลสำหรับคนเก่ง”นิรินรับมาด้วยความประหลาดใจ “ขอบคุณนะคะ”“ไม่เป็นไรหรอก เราอยากเลี้ยง” ปริญเว้นจังหวะ “วันนี้เย็นแล้ว ไปหาอะไรกินกันไหม? เลี้ยงฉลองสอบเสร็จ”นิรินลังเล เธอเหลือบมองนาฬิกาในโทรศัพท์ พี่บอยคงกำลังรอเธออยู่หน้าคณะ“เอ่อ...คงไม่ดีกว่าค่ะ หนู

เสียงนาฬิกาบนผนังบ้านเดินผ่านเลขสามทุ่มไปเล็กน้อยนิรินลืมตาขึ้นช้า ๆแสงไฟสีวอร์มยังเปิดอยู่บางจุดในบ้าน ไม่สว่างจ้า แต่พอให้มองเห็นได้ชัดเธอลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมผ้าห่มที่หล่นลงมาสะบัดเบา ๆ แล้วกวาดสายตาไปรอบบ้านพี่บอยยังอยู่ตรงนั้นนั่งเอนหลับพิงพนักโซฟา หัวพิงขอบเบาะไฟจากโต๊ะเล็กข้างตัวสาดแสงลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบที่เขาใส่ในวันนี้เส้นผมยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเข้มเงียบสงบเหมือนทุกทีนิรินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆขาเล็กเดินพาร่างตัวเองเข้าห้องน้ำในหัวเธอไม่ได้คิดเรื่องเรียนอีกแล้ว ไม่ได้กังวลเรื่องอนาคตเหมือนทุกคืนคืนนี้...เธออยากขอบคุณในแบบของผู้หญิงที่ไม่อยากให้เขาเป็นแค่ “คนดูแล” อีกต่อไปน้ำอุ่นไหลผ่านไหล่ขาวระหง เธอค่อย ๆ ล้างความเหนื่อยออกจากเนื้อตัวหยดน้ำเกาะบนผิวเนียน แล้วไหลผ่านแผ่นหลังลงมาตามเรียวขากลิ่นสบู่อ่อน ๆ ลอยอวลในห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จนิรินไม่ได้ใส่ชุดนอนตัวเดิมเธอหยิบเดรสผ้าซาตินสายเดี่ยวสีขาวนวลออกมา ชุดที่เธอเคยเก็บไว้ใส่ในวันพิเศษคืนนี้...มันพิเศษพอแล้วเธอสางผมให้แห้งพอประมาณ ปล่อยยาวสยายตามธรรมชาติไม่แต่งหน้า ไม่ฉีดน้ำหอมแค่ปล่อยให้ความเ