All Chapters of สัญญาในอ้อมกอด: Chapter 41 - Chapter 50

อากาศในห้องยังอุ่นจากลมหายใจสองคนนิรินซุกแก้มแนบอกกว้าง เสียงหัวใจของเขาดังสม่ำเสมออยู่ข้างหู“เจ็บไหม” พี่บอยถามเบา ๆ นิ้วโป้งลูบสันกรามเธอช้า ๆเธอส่ายหน้า ยิ้มเขิน “ไม่ค่ะ…แค่ขาอ่อนนิดหน่อย”เขาหัวเราะในลำคอแผ่ว ๆ ก่อนเอื้อมไปดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ให้นิรินเงยหน้าขึ้นนิดเดียว “พี่…ถ้าเราค้างที่นี่ แม่จะว่าไหม”“บอกแม่” เขาตอบสั้น ๆเธอหยิบมือถือ ส่งข้อความไปว่าแม่คะ วันนี้หนูกับพี่บอยค้างในเมืองนะคะ พรุ่งนี้เช้ากลับไปช่วยจัดร้านค่ะไม่นานมีสติกเกอร์ยิ้ม ๆ กับข้อความสั้น ๆ กลับมาได้จ้ะ คนดีของแม่ ขับขี่ปลอดภัยนะนิรินยิ้มโล่งอก วางมือถือไว้บนหัวเตียงแล้วขยับเข้าไปกอดเขาแน่นขึ้น “แม่โอเคแล้วค่ะ”พี่บอยยกแขนเป็นหมอนให้ เธอหนุนทแยงอกเขาอย่างเคย“พรุ่งนี้แวะดูเมล็ดอีกร้าน แถวตลาดเช้า” เขาว่าเรียบ ๆ“ค่ะ…แล้วหนูอยากได้ถุงกระดาษลายเรียบ ๆ ไว้แพ็กคุกกี้ด้วย”“จดไว้ เดี๋ยวพี่จ่าย”เธอหัวเราะคิกเบา ๆ “พี่นี่พูดน้อยแต่ตรงใจตลอดเลย”“อืม” เขาตอบสั้น ๆ แต่มุมปากยกขึ้นนิดหนึ่งเงาสีอุ่นจากโคมข้างเตียงทาบบนผมเธอ เขาก้มลงจูบหน้าผากแผ่ว ๆนิรินเอานิ้ววาดไปบนอกเขาเป็นวงกลม “ขอบคุณสำหรับวันนี้…ทั้ง

เช้าวันถัดมา แสงแดดสาดส่องลอดผ่านรั้วไม้เก่าๆเอียงๆ คาเฟ่เล็ก ๆในบ้านสวน ที่เพิ่งจัดเสร็จสมบูรณ์เมื่อคืนนี้มีกลิ่นกาแฟหอมอบอวลตั้งแต่เช้าตรู่แม่ช่วยจัดขนมใส่โถแก้ว น้องกันต์กวาดพื้นจนสะอาดเอี่ยม ส่วนพี่บอยก็นั่งเงียบ ๆ เช็กเครื่องชงกาแฟเป็นครั้งสุดท้ายประตูไม้ถูกผลักเปิดพร้อมเสียงกระดิ่งเบา ๆ กริ๊งร่างสูงในชุดข้าราชการเดินเข้ามา ใบหน้าคมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“โห…นี่หรอคาเฟ่ที่เอ็งคุยไว้”“อ้น…” บอยเอ่ยเสียงเรียบสั้น ๆ แต่สายตาแฝงความดีใจอนุชามองดูรอบร้านด้วยสายตาเหมือนเด็กน้อยที่เจอของเล่นใหม่“บรรยากาศดีมากเลยนะ มีทั้งกลิ่นไม้ กลิ่นกาแฟ…แถมเจ้าของร้านก็ดูจริงจัง”นิรินรีบลุกขึ้นยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะพี่อ้น”“สวัสดีจ้ะหนูนิริน” เขารับไหว้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนหันไปแซวเพื่อน“ไม่อยากเชื่อเลย ไอ้บอยที่ไม่เคยพูดอะไรหงิมเงียบๆ จะมาทำร้านกาแฟได้”เขาไม่ตอบ มีเพียงมุมปากน้อย ๆ ขณะที่รับแก้วกาแฟที่นิรินเพิ่งชงเสร็จแล้ววางตรงหน้าอ้นเขายกแก้วขึ้นจิบ ดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อย “อื้มอร่อยว่ะ หอม นุ่ม ไม่ขมจัด ดีจริง ๆ”นิรินยิ้มเขิน แต่หัวใจพองโตกับคำชมอ้นพยักหน้า “ฝีมือหนูใช่มั้ย เก่งจริง ๆ”ร้านคาเฟ่เล็ก

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเบาๆ ในบ้าน พี่บอยลืมตาตื่นก่อนตามเคย เขาออกมายืนรับลมเย็นยามเช้า กลิ่นหญ้าชื้นลอยมากับหมอกบางๆ ทั่วทุ่งด้านหลังบ้านเสียงฝีเท้าดังออกมาจากในเรือน น้องกันต์สะพายกระเป๋านักเรียนใบใหม่ เดินออกมาอย่างตื่นเต้น เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่บอยยืนพิงเสาไม้รออยู่“พี่บอย ตื่นเช้ากว่าผมอีกนะ”“เป็นนิสัยน่ะ” พี่บอยตอบสั้น ๆ แต่สายตาอ่อนโยนน้องกันต์หัวเราะเบา ๆ แล้วหันไปมองรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ที่จอดอยู่หน้าบ้าน สีสะอาดเงาวับยังดูสดเหมือนเพิ่งออกจากร้าน“วันนี้คงได้ลองจริง ๆ แล้วครับพี่บอย เปิดเทอมวันแรกซะด้วย”พี่บอยเดินไปลูบเบาะรถเบา ๆ “ขับดี ๆ ล่ะน้องกันต์ อย่ารีบ อย่าเล่นกลางทาง โรงเรียนไม่หนีไปไหนหรอก”“ครับพี่” เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างจริงจัง ก่อนหันไปมองนิรินที่ออกมาส่งด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “พี่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมกลับมาตอนเย็น”แม่เดินตามออกมาหน้าบ้านด้วย ยกมือปัดหัวกันต์เบา ๆ “ตั้งใจเรียนนะลูกอย่าเถลไถล รู้ไหม”“รู้แล้วครับแม่” น้องกันต์หัวเราะเขิน ๆเสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ดังขึ้นเบา ๆ เมื่อเขาสตาร์ท ทุกคนยืนมองพร้อมกัน ภาพนั้นช่างเรียบง่ายนัก ทำให้พี่บอยคิดถึงตัวเอ

หัวหน้ากรมที่ดินยกแก้วขึ้นจิบจนหมด วางลงบนโต๊ะไม้แล้วหันไปพยักหน้ากับนายอำเภอ “คงต้องรีบกลับไปจัดการเอกสารและตั้งเรื่องสอบสวนวินัยต่อ เดี๋ยวปล่อยช้า มันจะเป็นช่องให้ทางพวกหัวหมอเอาไปบิดอีก”นายอำเภอหันมามองพี่บอย ยกมือแตะบ่าหนัก ๆ อย่างเพื่อนที่ผูกพันกันมานาน “ไม่ต้องห่วงนะบอย กูจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้หลุดแน่ ทุกอย่างมันอยู่ในมือเราแล้ว”พี่บอยพยักหน้ารับสั้น ๆ ดวงตาสงบแต่น้ำหนักคำพูดเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ฝากด้วยเพื่อน”หัวหน้ากรมที่ดินลุกขึ้นยืน ปัดเครื่องแบบเรียบร้อย “กาแฟรอบหน้าค่อยชิมใหม่ วันนี้ขอไปเคลียร์งานก่อน”แม่รีบเอ่ยตามหลัง “ขอบคุณมากจริง ๆ ที่ช่วยกัน ไม่งั้นแม่กับลูกคงลำบากค่ะ”นายอำเภอหันกลับมายิ้มให้แม่ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับป้า ครอบครัวนี้เหมือนครอบครัวผมเหมือนกัน”ทั้งสองเดินออกไปขึ้นรถยนต์ เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นแล้วค่อย ๆ เคลื่อนออกจากข้างรั้วบ้าน ทิ้งไว้เพียงความโล่งใจในอากาศที่ทุกคนสัมผัสได้นิรินยืนมองตามรถไปเงียบ ๆ ก่อนหันกลับมายิ้มให้พี่บอย รู้สึกแน่นอนในใจว่านับจากนี้ บ้านหลังนี้ของพวกเขาจะไม่มีใครมายุ่งง่าย ๆ อีกแล้วช่วงบ่าย เสียงรองเท้าแตะกระทบพื้นดินดังขึ้น

เสียงไก่ขันจากหลังบ้านปลุกทุกคนให้ค่อย ๆ ลืมตาน้องกันต์เป็นคนที่ตื่นนอนเช้า เขาลุกจากเตียง ขยับเนื้อตัวเล็กน้อยแล้วออกไปนอกบ้าน เริ่มรดน้ำต้นมะม่วง ผักสวนครัวที่แม่ปลูกไว้ริมรั้ว และช่วยเก็บเศษใบไม้แห้งใส่ตะกร้า เสียงน้ำจากบัวรดต้นไม้ดังเป็นจังหวะชวนให้บ้านยามเช้าดูสดชื่นกว่าทุกวันไม่นานนัก เขาก็กลับเข้ามาเปลี่ยนชุดนักเรียน ม.ปลายหิ้วกระเป๋าออกมาที่ลานบ้าน เต้าหู้รีบวิ่งเข้ามาเกาะขากางเกง หางส่ายแรงราวกับจะอ้อนให้พาไปด้วยกันต์หัวเราะเบา ๆ ก่อนก้มลงกอดคอหมาแสนรัก “เดี๋ยวเย็น ๆ กลับมาเล่นด้วยนะเจ้าเต้าหู้” เขาจุ้บหัวมันเบา ๆ ตามที่ทำประจำทุกวันก่อนจะก้าวออกจากบ้าน เขาหันกลับไปหาทุกคนที่นั่งอยู่ตรงโต้ะ แม่ที่ยกข้าวเช้ามาจัดวางบนโต๊ะ, พี่รินที่กำลังช่วยยกถ้วยน้ำแกง และพี่บอยที่นั่งเงียบๆที่ไม่เคยห่างสายตากันต์วางกระเป๋าลง แล้วก้าวไปกอดแม่แน่น ๆ ตามด้วยพี่สาว ก่อนจะขยับไปกอดพี่บอยด้วยแรงที่ไม่แพ้กัน “ไปโรงเรียนก่อนนะครับ”แม่ยกมือแตะไหล่น้องชายอย่างอ่อนโยน ส่วนพี่รินมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาซึ้ง ๆ เพราะเพิ่งเมื่อคืนเองที่น้องยังตาแดง ซึมเงียบจนเธออดห่วงไม่ได้เธอเอียงหน้าไปกระซิบเบา ๆ กับ