บททั้งหมดของ สัญญาในอ้อมกอด: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากที่คาเฟ่เล็ก ๆในบ้านสวน เปิดมาได้ 5-6เดือนทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง ทั้งลูกค้าประจำ เพื่อนบ้านที่แวะเวียนมาช่วยอุดหนุน และบรรยากาศที่อบอุ่นจนกลายเป็นศูนย์กลางเล็ก ๆ ของหมู่บ้านแม่ยืนมองทั้งสองคนเก็บกระเป๋าด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะลูก ไปพักผ่อนบ้าง แม่กับน้องกันต์อยู่ได้”กันต์ที่นั่งทำรายงานกลุ่มอยู่ที่โต๊ะไม้ก็เสริมขึ้นทั้งที่ตายังจ้องกระดาษ “พี่รินไปเถอะครับ พี่บอยด้วย พักผ่อนบ้าง เดี๋ยวผมดูแลแม่กับเต้าหู้เอง”ความจริงทั้งแม่และน้องต่างก็อยากให้ทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังมากกว่า อีกทั้งบ้านหลังเล็กด้านหลังที่สร้างเสร็จแล้วก็ทำให้พวกเขาอุ่นใจว่าจะมีพื้นที่เพียงพอสำหรับอนาคตรถยนต์สีดำจอดหน้าบ้านพี่บอยยกกระเป๋าขึ้นท้ายรถเรียบร้อย ก่อนหันมาลูบหัวนิรินเบา ๆ “ไปกันเถอะ แค่สองวัน แต่พี่อยากให้หนูได้พักผ่อนจริง ๆ”นิรินพยักหน้ายิ้มอ่อนๆ ใจหนึ่งก็ห่วงบ้าน แต่อีกใจก็อดตื่นเต้นไม่ได้ที่ครั้งนี้จะได้ไปแค่สองคนไม่นาน รถก็เคลื่อนตัวออกจากสวน ผ่านทิวต้นมะม่วงที่ทอดเงาลู่ไปตามถนนดิน ก่อนจะเข้าสู่ทางหลวงสายเล็กที่มุ่งสู่ภูเขาสูงรีสอร์ตไม้เล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมเชิงเขา ห้องพักที่หันหน้าออกสู

แสงอาทิตย์คล้อยต่ำแต่งแต้มท้องฟ้าเป็นสีส้มอมชมพู ลมเย็นพัดกลีบดอกไม้ปลิวลู่ราวกับกำลังเต้นรำรับยามเย็น นิรินเดินชมสวนกับพี่บอย มือเรียวถูกกอบกุมไว้แน่นท่ามกลางแปลงดอกไม้“พี่บอย… ที่นี่สวยจริง ๆ ค่ะ หนูเหมือนอยู่ในภาพฝันเลย” เธอพูดเสียงเบา ดวงตายังจับจ้องทุ่งลาเวนเดอร์สุดสายตาพี่บอยไม่ได้มองวิว แต่กลับจ้องหน้าเธอ “หนูต่างหาก…ที่ทำให้ที่นี่สวยกว่าฝันไหน ๆ”นิรินหน้าแดง หัวใจเต้นแรงจนกลบเสียงลม แอบบีบมือเขาแน่นขึ้น “พี่นี่…ชอบพูดให้หนูเขินอยู่เรื่อย”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนโอบไหล่เล็กแนบชิด ทั้งคู่เดินทอดน่องท่ามกลางกลิ่นหอมละมุนจากดอกไม้ จนอยากให้เวลาหยุดลงตรงนั้นเมื่อถึงมุมหนึ่งของสวนที่มองเห็นวิวภูเขาและแสงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า เขาหยุดยืน กระซิบใกล้หูเธอ “อยากให้ช่วงเวลานี้…อยู่กับหนูแบบนี้ไปนาน ๆ”เธอเงยหน้ามองเขา แววตาฉ่ำวาว “หนูก็เหมือนกันค่ะ พี่บอย”แสงสุดท้ายเลือนหาย ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มแต้มดาวระยิบ พี่บอยพานิรินเดินกลับรีสอร์ต ไฟดวงเล็กตามทางเดินส่องนวลท่ามกลางเงาต้นไม้รอบ ๆพนักงานรีสอร์ตจัดมุมดินเนอร์เล็กใต้ศาลาไม้ โคมไฟสลัวกับเทียนหอมวางกลางโต๊ะ กลิ่นดอกไม้ยังลอยมาแตะจ

เสียงนกร้องรับแสงแรกของวันลอดผ่านหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่หมอกบางลอยเอื่อยไปตามแนวสนที่ปลูกเรียงรายรอบรีสอร์ตบนภูเขาภายในห้องไม้หอมกรุ่น อากาศเย็นสบายจนต้องขดตัวแนบผ้าห่มหนา ๆนิรินขยับตัวน้อย ๆ ในอ้อมแขนอบอุ่นของพี่บอยปลายผมยุ่งเล็กน้อยจากหมอนนุ่ม ริมฝีปากยังแดงระเรื่อจากค่ำคืนที่ผ่านมา“อือ…”เสียงครางเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อเธอซุกหน้าลงกับอกเขาแน่นขึ้นอีกพี่บอยลืมตาช้า ๆ ก้มมองคนที่ยังซ่อนตัวอยู่ในอ้อมกอดมือหยาบกร้านลูบผมนุ่มของเธออย่างแผ่วเบา คล้ายปลอบทั้งเธอและหัวใจของเขาเอง“ตื่นแล้วเหรอคะ…”เสียงแหบพร่าเหมือนยังละเมอครึ่งฝันดังขึ้นจากริมฝีปากเธอ“ยังครับ…แต่พี่ไม่อยากลุกจากตรงนี้เลย”เขาตอบเสียงนุ่ม ก่อนกดจมูกลงกลางหน้าผากเธอเบา ๆทั้งคู่ยังคงนอนแนบกันอยู่เช่นนั้นอีกครู่ใหญ่เสียงลมหายใจที่ประสานกันช้า ๆ กลายเป็นท่วงทำนองแรกของเช้าวันใหม่หลังอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ ทั้งคู่เดินออกมายังระเบียงไม้ที่หันหน้าเข้าสู่หุบเขาหมอกขาวยังลอยอ้อยอิ่งไม่ยอมจางหายกลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นกาแฟสดจากห้องข้าง ๆ เติมเต็มบรรยากาศแห่งการพักผ่อนนิรินยืนพิงราวระเบียง มองทิวเขาที่ทอดยาวสุดสายตาพี่บอยยื่นแก้ว

เสียงเครื่องชงกาแฟดังจังหวะที่คุ้นหูพี่บอยยืนหลังเคาน์เตอร์เช็ดโถบดอย่างเงียบ ๆเต้าหู้นอนแผ่ข้างเก้าอี้ไม้ที่เริ่มซีดแดดจาง ๆวันนี้…เป็นอีกวันธรรมดาในปีที่สามของ “รั้วเอียงในบ้านสวน”ร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ที่เติบโตจากความตั้งใจของทั้งสองคนและหัวใจของคนทั้งบ้านนิรินเดินออกมาจากครัวช้า ๆมือยังเช็ดปากหลังจากรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนเมื่อครู่กลิ่นน้ำมันที่แม่ใช้ผัดข้าวผัดทำเอาเธอเวียนหัวจนต้องหยุดทุกอย่าง“ไหวมั้ย”พี่บอยถามเสียงต่ำ ดึงเก้าอี้ให้นั่งนิรินพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่กล้าสบตาเขานาน“หนูไม่รู้เป็นอะไรค่ะพี่…” เธอกระซิบเบา “แค่ได้กลิ่นของกินก็…อยากอ้วกเลย”พี่บอยนิ่งก่อนจะเอื้อมมือลูบหลังเบา ๆ แล้วพูดเสียงนุ่ม“กินอะไรได้มั้ย เดี๋ยวพี่ต้มไข่ให้”นิรินส่ายหน้า “ไม่หิวเลยค่ะ…แต่ปากมันขม ๆ ยังไงไม่รู้”เธอยกมือแตะหน้าท้องเบา ๆความรู้สึกมันแปลก… ไม่เหมือนปกติเลยแสงแดดยามสายส่องลอดรั้วไม้เข้ามาแต้มเงาในคาเฟ่นิรินนั่งพิงเบา ๆ อยู่ที่ม้านั่งยาวใต้พัดลมเพดานเธอไม่ได้ช่วยเก็บโต๊ะเหมือนเช้าทุกวันเพราะเพียงแค่กลิ่นกาแฟร้อนที่ลอยอ่อน ๆ ก็ทำให้รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันทีพี่บอยไม่ได้พูดอะไรเขาแค

เสียงเปิดประตูห้องน้ำเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องตรวจ นิรินเดินออกมาช้า ๆ มือเล็กถือถ้วยตรวจแน่นจนสั่น ดวงหน้าเธอแดงเรื่อ ไม่กล้ามองใครตรง ๆพี่บอยเงยหน้าทันทีเมื่อเห็นร่างบางปรากฏตัว เขาลุกขึ้นรับถ้วยจากเธอเงียบ ๆ ปลายนิ้วทั้งสองสัมผัสกันเพียงแผ่วเบา แต่เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนชั่วขณะหมอรับถ้วยไปตรวจเช็กอีกครั้ง ก่อนวางมันลงแล้วเงยหน้ามองทั้งคู่ พลางยิ้มบาง ๆ อย่างเมตตา"ยินดีด้วยนะครับ คุณกำลังจะมีลูก"เพียงเท่านั้น พี่บอยก็เงียบงันอยู่อึดใจ ดวงตาคมนิ่งเหมือนกำลังประมวลทุกคำพูด แต่ในวินาทีต่อมา เสี้ยวแววตาเขาก็เริ่มสั่น น้ำใสคลอขอบตาช้า ๆแม่ที่ยืนอยู่ข้างหลังยกมือขึ้นทาบอก น้ำตารื้นเหมือนปลดปล่อยความดีใจที่อัดแน่นอยู่ในอกนิรินเม้มปากแน่น หันมองพี่บอยช้า ๆ มือเธอเอื้อมไปจับมือเขาเบา ๆเขากำมือเธอแน่นขึ้น แล้วโน้มตัวลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา"ขอบคุณนะหนู... ขอบคุณที่ทำให้พี่มีครอบครัวแบบนี้จริง ๆ"นิรินน้ำตาไหลอย่างไม่อายใคร เธอซบหน้าลงกับอกเขาอีกครั้ง รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่เต้นอยู่ใกล้กันเหลือเกินกันต์ที่ยังอยู่ในสายมือถือ พูดออกมาเบา ๆ ด้วยเสียงยิ้ม ๆ ที่แอบสั่น"พ