All Chapters of สัญญาในอ้อมกอด: Chapter 31 - Chapter 40

ค่ำคืนนั้น หลังจากทุกอย่างเงียบลง นิรินเอนตัวลงบนที่นอนในห้อง แสงไฟหัวนอนส่องสลัวพอให้เห็นเงาไหวของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาพี่บอยเพิ่งอาบน้ำล้างหน้าเสร็จ ร่างกายยังมีกลิ่นสบู่จาง ๆ แต่บนลมหายใจยังติดกลิ่นเบียร์อ่อน ๆ ที่เขาดื่มไปไม่กี่จิบ นิรินนอนมองอยู่นาน หัวใจเต้นแรงแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อนเธอลุกขึ้นนั่ง ดึงแขนเขาเบา ๆ ให้เข้ามาใกล้ กลิ่นเบียร์ที่แตะอยู่บนริมฝีปากยิ่งทำให้ร่างกายเธอร้อนวูบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นิรินโน้มตัวเข้าไปจูบเขาอย่างเร่าร้อน ลิ้นนุ่มสอดคลอหาความหวานที่ซึมปนกับรสขมอ่อน ๆ ของเบียร์นั้นพี่บอยชะงักเล็กน้อย แต่แล้วมือใหญ่ก็กอบกุมเอวเธอแน่นขึ้น รับการจูบอย่างลึกซึ้งนิรินดันร่างเขานอนเอนลง ก่อนค่อย ๆ ก้มลงต่ำอย่างยั่วยวน สายตาสั่นระริกแต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด เธอปลดกางเกงออกช้า ๆ แล้วปล่อยให้แท่งเนื้อ แข็งตึงปรากฏตรงหน้าริมฝีปากนุ่มกดจูบที่ปลายหยัก ก่อนจะอ้าออกดูดดื่มมันเข้าไปอย่างชำนาญ เสียงครางต่ำลอดออกจากอกพี่บอย มือเขาเผลอกำผ้าปูแน่นทุกครั้งที่เธอรูดริมฝีปากขึ้นลงตามความยาว“นิริน...” เขาเรียกชื่อเธอเสียงพร่า ทุ้มต่ำจนทำให้หัวใจเธอสั่นสะท้านเธอไม่หยุด แต่ยิ่ง

ผ่านไปสี่ห้่าวันเต็ม เสียงเลื่อยไม้ เสียงตอกค้อน และเสียงหัวเราะจากลานหน้าบ้านสวนกลายเป็นเรื่องคุ้นหูของทุกคน โครงคาเฟ่ “รั้วเอียง” ที่เคยเป็นเพียงเสาไม้ตั้งตระหง่าน ตอนนี้กลายเป็นเรือนเล็ก ๆ ที่มีหลังคา ฝา และประตูหน้าต่างครบถ้วนกันต์ยังคงเป็นลูกมือประจำ วิ่งหยิบตะปูบ้าง จับไม้บ้าง จนช่างมานพหัวเราะบอกว่า “ถ้าเปิดคาเฟ่เมื่อไหร่ ต้องจ้างกันต์เป็นเด็กเสิร์ฟแล้วล่ะ” ทำเอาเด็กชายยืดอกยิ้มกว้างอย่างภูมิใจพี่บอยยืนเช็ดเหงื่อ มองตัวร้านที่แทบเสร็จสมบูรณ์แล้ว ใบหน้าเงียบขรึมตามเคย แต่ดวงตากลับทอประกายที่คนรอบข้างมองออกว่ามีความสุข“เหลือแค่ลงของเฟอร์นิเจอร์ ข้างในก็จัดได้เลย” มานพพูดพลางเก็บค้อนเข้ากล่อง “เดี๋ยวผมจะมาช่วยขนโต๊ะเก้าอี้ให้ก็ได้ จะได้ไวขึ้น”“อืม ขอบคุณครับ” พี่บอยตอบสั้น ๆ แต่รอยยิ้มที่มุมปากชัดเจนหลังเสร็จงาน พวกเขานั่งพักใต้ต้นมะม่วง ลมเย็นพัดเอื่อย มานพเปิดขวดน้ำอัดลมส่งให้พี่บอยหนึ่งขวด ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดังตามนิสัย“พี่บอย ผมอยู่แถวหลังวัดตั้งแต่เด็ก ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาสนิทกับคนเมืองได้ง่าย ๆ แบบนี้”พี่บอยหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับ “ผมเองก็ไม่คิดว่าจะมีที่ไหนทำให้อยากอยู่ไ

ญาติคนนั้นเม้มปากแน่น พยายามสวนกลับเสียงแข็ง“แต่หนี้มันก็ยังอยู่นะโว้ย ดอกก็ติด โฉนดก็ยังค้ำไว้อยู่ดี จะทำเป็นลืมไม่ได้หรอก!”พี่บอยที่นั่งนิ่งมานาน ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างใหญ่บังสายตาญาติคนนั้นจนเงาสะท้อนคลุมทั้งตัว เขาเดินไปหยิบเอกสารหนา ๆ ในบ้านเอาวางลงบนโต๊ะไม้เสียง ปั้ก“ไม่ต้องมาทวงอะไรอีกแล้ว” เสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่นดังขึ้นทั่วห้อง “เพราะผมปิดบัญชีหนี้ก้อนนั้นไปหมดแล้ว”ญาติคนนั้นตาเบิกกว้าง รีบก้าวเข้ามาดูใกล้ ๆ เมื่อเห็นตัวอักษรชัดเจนว่าเป็นใบปิดบัญชีจากธนาคารจริง ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวในทันที“มะ…ไม่จริง! นี่เอ็ง…” เสียงสั่นเครือ“จริง” พี่บอยพูดสวนทันที ดวงตาคมกริบจ้องเขม็ง “ต่อให้คิดจะเล่นแผนอะไรอีก ก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องโฉนดบ้านสวนนี้อีกแล้ว”มานพหัวเราะลั่น “ฮ่า ๆ ๆ หงายเงิบแล้วไง! อยากจะเอามาแซะให้ขายที่ง่าย ๆ แต่สุดท้ายก็หน้าแตกยับ”กันต์ถึงกับยิ้มกว้าง สะใจที่ได้เห็นคนที่เคยทำร้ายครอบครัวพี่สาวต้องเจอแบบนี้นิรินยกมือขึ้นปิดปาก น้ำตาเอ่อเต็มขอบตา เธอหันมองพี่บอยด้วยหัวใจสั่นไหวชายที่ไม่เพียงปกป้องเธอ แต่ยังลุกขึ้นสู้แทนสิ่งที่เธอไม่เคยทำได้มาก่อนญาติค

รถยนต์คันใหญ่แล่นกลับเข้าสู่ถนนลูกรัง ข้าวของที่ซื้อมาเต็มท้ายรถ ทั้งถุงเสื้อผ้า รองเท้าใหม่ของแม่และกันต์ วางซ้อนเรียงเป็นกองเล็ก ๆ มุมหนึ่งยังมีหมวกกันน็อกใหม่วางเคียงกับเอกสารจองมอเตอร์ไซค์คันเล็ก ที่ร้านรับปากว่าจะส่งมาถึงบ้านพรุ่งนี้เช้ากันต์นั่งเบาะหลัง ใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่หยุด มือยังคอยจับเชือกรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ไม่วาง“พี่บอย…ขอบคุณครับ ผมจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด”พี่บอยเหลือบมองผ่านกระจกหลัง สายตาขรึมแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น“ไม่ต้องรีบโตนักหรอกกันต์ แค่ดูแลแม่กับพี่สาวให้ดี ก็พอ”แม่ที่นั่งข้าง ๆ น้ำตาคลออีกครั้ง พยายามเอ่ยเสียงเบา“แม่ซาบซึ้งจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วลูก”นิรินก็กอดถุงเสื้อผ้าไว้แน่น ใบหน้าแดงเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่“พี่…บอยขอบคุณจริง ๆ นะ” เสียงเธอสั่นพร่า แต่เต็มไปด้วยความหมายที่เกินกว่าคำพูดพี่บอยไม่ได้ตอบ เพียงยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ ระหว่างรถโยกไปตามทางลูกรังเมื่อถึงบ้านสวน เสียงสุนัขเห่าไล่รถดังรับเหมือนทักทาย ข้าวของถูกขนเข้าบ้านกันวุ่นวาย แต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกันต์ลองสวมเสื้อใหม่วิ่งออกไปให้แม่ดู แม่หัวเราะเสียงใสเหมือนกลับไปเป็นสาวอีกครั้งเย็นนั้น ทั้ง

แสงอรุณสาดลอดช่องไม้เข้ามาในห้อง เสียงไก่ขันดังไกลๆ ปลุกให้บ้านสวนค่อยๆ ตื่นขึ้นพี่บอยลืมตา ตั้งใจฟังเสียงรอบตัว ก่อนจะค่อย ๆ ดันแขนออกจากร่างเล็กที่ยังนอนซุกหลับอยู่ข้างกายเขาลุกออกที่นอน เดินออกมาสูดอากาศยามเช้าที่ชื้นจากน้ำค้าง กลิ่นดินผสมกลิ่นหญ้าสดใหม่ชัดเจนจนใจเขาสงบนิ่งสายตาคมทอดมองไปยังเพิงไม้หลังใหม่ที่อยู่ไม่ไกล คาเฟ่ใหม่ ที่เพิ่งสร้างเสร็จวันสองวันโดยเขาและช่างมานพส่วนลูกมือก็คือน้องกันต์พี่บอยเดินไปเปิดประตูไม้ บานพับส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ ภายในห้องกว้างยังหอมกลิ่นไม้ใหม่ โต๊ะไม้สี่เหลี่ยมวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เก้าอี้หวายถักใหม่เอี่ยมเครื่องชงกาแฟวางเด่นบนเคาน์เตอร์หลังงจากที่นิรินได้ลองชงไปแล้วเมื่อวาน ข้าง ๆ ยังมีถุงเมล็ดกาแฟ กับโถแก้วใส่คุกกี้ที่แม่เพิ่งอบเมื่อคืนเขาเดินดูช้าๆ วนรอบร้าน ลองเปิดไฟดูทีละดวง จนหลอดไฟสีเหลืองสว่างนวลไปทั่วเสียงเครื่องปั่นไฟเล็กๆ ดังเบาๆ แต่ทุกอย่างทำงานปกติเรียบร้อยดีเขายืนมองผ่านกระจกหน้าร้าน และรั้วไม้เก่า ๆ ที่เอียงไปข้างหนึ่งยังอยู่ที่เดิม มันคือที่มาของชื่อร้านริมรั้วนั้นเอง น้องกันต์เพิ่งปลูกต้นพริกกับมะเขือไว้ แม