สัญญาในอ้อมกอด의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

เช้าวันนั้น พี่บอยให้กันต์ช่วยไปรับของที่สั่งเข้าร้านคาเฟ่รั้วเอียง เป็นเมล็ดกาแฟล็อตใหม่กับนมสดกล่องใหญ่ ๆกันต์จัดการรับของอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะถือโอกาสแวะตลาดซื้อของให้แม่ด้วยระหว่างเดินเลือกผักอยู่นั้น สายตาของเขาสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ชุดทำงานเรียบหรู ผมยาวสีน้ำตาลเข้มสะบัดเบา ๆ ดวงตาคมที่มองมาทำให้เด็กหนุ่มถึงกับชะงัก“น้องกันต์… ใช่ไหม?”เสียงหวานเรียบแต่แฝงด้วยความมั่นใจดังขึ้นกันต์ยกมือไหว้อย่างสุภาพ “ครับ… เอ่อ พี่รู้จักผมด้วยเหรอครับ?”หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนยื่นนามบัตรมาให้ “พี่ชื่อแหวน เป็นเอเจนซี่ค่ะ ที่โทรไปคุยกับน้องหลายครั้งก่อนหน้านี้ พอดีเห็นตัวจริงแล้วเลยอยากคุยตรง ๆ”บรรยากาศตลาดวุ่นวาย แต่คำพูดของเธอกลับฟังดูจริงจังจนกันต์เผลอเงียบไปชั่วครู่“พี่อยากให้น้องไปถ่ายโฆษณา เริ่มจากงานง่าย ๆ ไม่ผูกมัด ถ้าน้องสนใจ พี่จะเป็นคนดูแลเองทุกขั้นตอน”น้ำเสียงหนักแน่น แต่ก็แฝงความอ่อนโยน ทำให้กันต์รู้สึกเกรงใจแต่ก็ใจเต้นแรงเขาก้มหน้าลงเล็กน้อย “ผม… ต้องกลับไปบอกแม่กับพี่สาวก่อนครับ”แหวนพยักหน้า “แน่นอนค่ะ พี่ไม่เร่งรีบหรอก แต่เชื่อพี่เถอะ โอกาสแบบนี้ ไม่ใช่จะได้เจอบ่อย ๆ

สามสี่วันที่ผ่านมา บ้านสวนยังอบอุ่นเหมือนเดิมนิรินพักผ่อนมากขึ้นตามคำสั่งหมอ พี่บอยคอยดูแลทุกฝีก้าวแม่จัดเตรียมอาหารที่มีประโยชน์ไว้ไม่เคยขาดส่วนน้องกันต์ แม้ต้องช่วยงานร้านบ้าง แต่ก็มีแววตาเปล่งประกายอยู่ตลอด เพราะเขากำลังจะมีงานแรกในชีวิตจริงเช้าวันนี้ รถตู้สีดำของทีมงานโฆษณามาจอดรอที่หน้าบ้านสวนกันต์สะพายกระเป๋าผ้าเล็ก ๆ เดินออกมาพร้อมพี่บอยและแม่ที่ยืนส่ง“วันนี้ลูกต้องไปจริง ๆ แล้วสินะ” แม่เอ่ยเสียงเบา ดวงตาคล้ายห่วงแต่ก็เต็มไปด้วยความภูมิใจกันต์ยิ้มกว้าง “ครับแม่…ไม่ต้องห่วงนะ ผมแค่ไปถ่ายโฆษณา ไม่ได้ไปไกลมากด้วย”พี่บอยตบบ่าหนัก ๆ “จำที่พี่บอกไว้ให้ดี อย่าหลงกับสิ่งที่มันฉาบฉวย เข้าใจไหม”“ครับพี่” กันต์รับคำหนักแน่น ก่อนจะก้มหัวไหว้ทั้งแม่ทั้งพี่เขยเมื่อก้าวขึ้นรถตู้ เขาก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย พี่แหวนในชุดกางเกงเข้ารูปกับเสื้อเชิ้ตแขนพับที่ดูคล่องตัว กำลังยิ้มให้เขา“น้องกันต์…พร้อมหรือยังจ๊ะ” เสียงเธอมีทั้งความใจดีและความมั่นใจ“ครับพี่แหวน” กันต์ยิ้มเก้อ ๆ นั่งลงข้าง ๆรถตู้เคลื่อนตัวออกจากบ้านสวน ทิ้งไว้เพียงสายตาของแม่กับพี่บอยที่มองตามจนลับตาสตูดิโอในเมืองคึกคักไปด

แสงแดดกลางวันลอดผ่านรั้วไม้เอียงที่มีเถามะม่วงทอดเงาเข้ามาในคาเฟ่รั้วเอียงบรรยากาศไม่วุ่นวายมาก ลูกค้านั่งประปราย มีกลิ่นกาแฟคั่วหอมลอยอบอวลกันต์ยืนอยู่หลังบาร์ สวมผ้ากันเปื้อน ผสมช็อตเอสเพรสโซ่ลงกับนมร้อนอย่างตั้งใจ มือที่เคยเก้ ๆ กัง ๆ ตอนแรก ตอนนี้ขยับคล่องขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“เอาล่ะ…เสร็จแล้วครับพี่แหวน” กันต์ยื่นแก้วกาแฟร้อนที่เพิ่งชงเสร็จไปวางตรงหน้าแหวนยกแก้วขึ้นลองจิบหนึ่งคำ ก่อนยิ้มบาง ๆ “อืม…ใช้ได้เลยนะน้อง รสชาติดีขึ้นจริง ๆ”กันต์หัวเราะเก้อ ๆ เกาศีรษะ “ก็เพราะพี่บอยสอนตลอดครับ”เสียงหัวเราะเบา ๆ ของแม่ดังขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ ที่เธอนั่งเก็บสมุดบัญชีร้าน “กันต์มันขี้อาย แต่จริง ๆ ตั้งใจจะตาย”นิรินเดินออกมาจากครัวช้า ๆ ท้องเริ่มโตขึ้นนิดหน่อย เธอถือจานขนมปังปิ้งมาวางเสิร์ฟ แล้วนั่งลงข้างแม่ พี่บอยตามออกมาทีหลัง มือยังเช็ดแก้วไปพลางนั่งลงข้างเธอภาพตรงหน้ากลายเป็นเหมือนครอบครัวพร้อมหน้า แม่ที่ยิ้มเอ็นดู ลูกชายที่กำลังจะโตเป็นหนุ่มในวงการ นิรินกับท้องที่เติบโต และพี่บอยที่นั่งนิ่ง แต่สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นแหวนวางแก้วลง หันไปยิ้ม “อีกไม่นานหรอก ครอบครัวนี้คงได้เห็นกันต์ในป

แดดยามบ่ายอ่อนส่องลอดรั้วไม้เอียงเข้ามาในคาเฟ่ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นขนมอบลอยอวลในบ้านที่เป็นทั้งร้านและที่พักอาศัยในเวลาเดียวกันนิรินกำลังจัดแจกันดอกไม้เล็ก ๆ บนโต๊ะหินข้างหน้าต่าง เต้าหู้นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นไม้เหมือนเคย เธอไม่ได้เอะใจเลยว่าบรรยากาศวันนี้จะมีอะไรพิเศษกว่าทุกวันเสียงเครื่องยนต์รถดังมาจากหน้ารั้ว พี่บอยเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษสีเรียบในมือ เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตรงมาวางไว้บนโต๊ะไม้กลางห้องครัว“พี่ซื้ออะไรมาเหรอคะ” นิรินถามอย่างสงสัยเขาเปิดถุงออก เผยให้เห็นกล่องเค้กจากร้านชื่อดังในตัวเมือง ริมฝีปากหยักยกยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง“วันนี้… ครบรอบวันที่พี่กับหนูเจอกันครั้งแรก”นิรินชะงักไปทันที ดวงตากลมเบิกกว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “พี่…ยังจำได้เหรอคะ”พี่บอยพยักหน้าเบา ๆ “จำได้หมด…ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้”เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ก้าวเข้าไปกอดเอวเขาแน่น “หนูไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนเซอร์ไพรส์แบบนี้”“พี่ไม่ได้เก่งเรื่องพวกนี้หรอก” เขาลูบผมเธอเบา ๆ “แต่พี่อยากให้หนูรู้…ว่าทุกวัน พี่ยังจำได้เสมอว่าหนูเข้ามาในชีวิตพี่ได้ยังไง”ทั้งคู่

หลังจากที่หนูนิดลืมตาดูโลก บ้านที่กรุงเทพฯ ของพี่บอยกับนิรินก็ไม่เคยเงียบเหงาอีกเลย ตลอดหนึ่งถึงสองปีนั้น คนเช่าตึกที่คุ้นเคยกันต่างแวะเวียนมาหาไม่ขาด ทั้งช่วยซื้อของเข้าบ้าน เอาของเล่นเด็กมาให้ หรือแค่แวะมานั่งคุยเป็นเพื่อนทั้งกลางวันหรือยามค่ำคืนหนูนิดค่อย ๆ โตขึ้น จากเด็กน้อยในผ้าอ้อม กลายเป็นเจ้าตัวเล็กที่เริ่มหัดเกาะคลานไปทั่วบ้าน เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอทำให้ทุกคนในบ้านมีพลังใจอย่างบอกไม่ถูกน้องกันต์ ตอนนั้นเพิ่งอายุยี่สิบเต็ม กำลังอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ทั้งต้องเรียน ทั้งต้องรับงานช่วยครอบครัว แต่ก็ไม่เคยหายหน้าจากบ้าน เขามักกลับมาหาหนูนิดเสมอ คอยอุ้ม คอยเล่น พอเห็นหลานหัวเราะก็ลืมความเหนื่อยไปชั่วคราวหลายครั้งที่พี่บอยมองเห็นแววความกดดันในแววตาเด็กหนุ่ม เขาไม่ได้พูดพร่ำยืดยาว แค่ตบไหล่เบา ๆ หรือยกแก้วน้ำวางให้ตรงหน้าแล้วพูดสั้น ๆ“เหนื่อยก็พักบ้างนะกันต์…พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องห่วง”คำน้อย ๆ แต่กลับเป็นแรงซับพอร์ทที่มั่นคงที่สุดสำหรับกันต์ เสมือนบอกเขาว่าต่อให้เส้นทางชีวิตหนักหนาแค่ไหน ก็ยังมีบ้านหลังนี้ที่พร้อมโอบรับอยู่เสมอในค่ำคืนเงียบสงบ พี่บอยมักนั่งอุ้มหนูนิดอยู่ตรงระ