All Chapters of ลิขิตรักจันทราสีโลหิต: Chapter 11 - Chapter 20

" พระชายาเพคะ"เจียวจูทำจมูกฟุดฟิด ซ่งเนี่ยนฟุดฟิดตามก่อนจะมองไปที่ป่าฝั่งตรงข้าม แล้วว่ายน้ำขึ้นไปบนฝั่ง จิ้งจอกนับสิบตัวพากันออกมาหานาง กลายร่างเป็นมนุษย์" นายหญิง เป็นท่านจริงๆด้วย""พวกข้าตามหาท่านมาตั้งนาน"" แต่ว่าทำไมท่านถึงได้"" เรื่องนี้หากเล่ามันยาวนัก"" ตอนนี้นายหญิงอยู่ในสถานะพระชายาของเจี้ยนอ๋อง"บริวารจิ้งจอกต่างมองหน้ากัน" เอาเป็นว่าข้าปลอดภัยดี อยู่ดีมีสุข พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง อาถูข้าแต่งตั้งให้เจ้าดูแลจิ้งจอกทุกตัวในป่าไผ่แทนข้าไปก่อน"" น้อมรับคำสั่ง นายหญิง แล้วท่านจะกลับไปเมื่อไหร่"" ข้าบอกไม่ได้ "เฉียวม่านแอบดูอยู่หลังต้นไม้ด้วยความหวาดกลัว ซ่งเนี่ยนพูดคุยกับพวกจิ้งจอกพวกนั้นอย่างสนิทสนม หรือว่านางกับจิ้งจอกพวกนั้นจะเป็นพวกเดียวกัน ใช่ ต้องใช่แน่ๆ ซ่งเนี่ยนคือปีศาจจิ้งจอก นางขยับเข้าไปใกล้พยายามเงี่ยหูฟัง ว่าพวกนั้นพูดคุยอะไรกัน แกรบ เสียงเหยียบกิ่งไม้แม้ไกลแต่หูของซ่งเนี่ยนและจิ้งจอกทุกตัวได้ยินชัดเจน เฉียวม่านรีบซ่อนตัวหลังต้นไม้ " ข้าจัดการเอง"เจียวจูพูดแล้วซัดพลังฝ่ามือสีทองใส่ต้นไม้ งูนับสิบก็ร่วงหล่นลงมา " กรี๊ดดดดด"เฉียวม่านกรีดร้องด้วยความตกใจก

" พวกเจ้าไม่รู้อะไร เขาคือเจี้ยนอ๋อง ว่ากันว่าพิการตั้งแต่เกิดพึ่งจะเดินได้ นี่เป็นครั้งแรกของเขาเลยนะที่เข้าร่วมงาน"" ดูท่าทางเขาผอมบางแบบนั้น ไม่รู้จับธนูไหวรึเปล่า ข้าว่าคงยิงธนูไม่เป็นด้วยแหละถึงได้ล่าสัตว์ไม่ได้สักตัว"" ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าก็ว่าเหมือนเจ้านั่นแหละ"เสียงนินทาจากคนรอบข้างทำให้เจี้ยนไห่โกรธจนพูดเสียงดัง" ใครว่าข้าล่าสัตว์ไม่ได้สักตัว นั่นพวกเจ้าแหกตาดูซะ"เจี้ยนไห่ชี้ไปที่สัตว์ที่เขามาหาได้ ทุกคนมองตามก็มีท่าทีตกใจ เห็นสีหน้าไม่อยากเชื่อของทุกคน เขาจึงหันไปดู นอกจากเก้ง5ตัวแล้วยังมีหมูป่าโผล่มาจากไหนไม่รู้อีก3ตัวไก่ป่าตัวใหญ่อีก5ตัว เอ๊ะ เขาจำได้ว่ามีแต่เก้ง5ตัวนี่ แล้วหมูป่ากับไก่ป่าโผล่มาจากไหน เขาเดินไปกระซิบถามทหารที่ติดตาม" หมูกับไก่มาจากไหน"" ข้าเองก็ไม่ทราบ หันไปคุยกับคนอื่นแป๊บเดียวกลับมาอีกทีพวกมันก็มานอนกองรวมกันอยู่ตรงนี้แล้ว"เจี้ยนไห่เห็นหานซิ่นขมวดคิ้วทำหน้าไม่เชื่อจ้องมองดูสัตว์ที่เขาล่ามาได้ เขาจึงหยิบกระต่ายโยนคืนไปให้" เอากระต่ายของท่านคืนไป ข้าไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร"" ทุกคนมารวมกันทางนี้ อีกสักครู่จะมีการนับจำนวนสัตว์ที่ล่ามาได้และจะประกาศผล"หาน

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว ฉึกฉึกฉึก ลูกธนูลอยไปปักที่เป้าทุกดอก แต่มีเพียงสองดอกที่ไม่เข้าเป้าสีแดง เสียงปรบมือเกรียวกราว เฉียวม่านดึงผ้าปิดตาออก ฉีเส้าเฟินเดินมารับ" เจ้าเก่งมาก"" แต่ข้ายิงพลาดไปสองดอก"" ม่านม่านเจ้าดูเป้าสิ ไกลขนาดนี้บุรุษหลายคนยังยิงไม่โดนเลย แม้แต่ข้าเองก็ด้วย เจ้ายิงถูกเป้าทุกดอก แค่พลาดไปสองดอกนี่ยังไม่เก่งมากอีกเหรอ เจ้าเก่งที่สุดแล้ว "เฉียวม่านไม่พอใจในผลงานเท่าไหร่ เพราะนางประมาทคิดว่าตัวเองชำนาญเลยไม่ได้ฝึกฝน ลืมคิดไปว่าไม่ได้ยิงธนูมานานแล้วนางมองไปที่ซ่งเนี่ยน" เป้าอยู่ตั้งไกลขนาดนั้น แถมยังปิดตายิงอีก นางยิงไม่โดนหรอก"" ท่านพูดจริงเหรอ"ฉีเส้าเฟินพยักหน้า จูงมือนางไปนั่งดูข้างสนาม ซู่อิงจื่อกับซ่งเนี่ยนมองหน้ากัน ก่อนที่ซู่อิงจื่อจะเอ่ยขึ้น" ท่านอยากไปก่อนหรือไม่"" เชิญท่านก่อนเลย"" จื่ออิงให้หน้าท่านแล้วยังไม่รับอีก นางกลัวว่าหากนางยิงก่อนทุกคนก็จะสนใจแต่นางพอนางยิงจบก็จะพากันรุมล้อมนาง ที่นางยิงเข้าเป้าทุกดอก เมื่อนั้นพอถึงตาท่านจะไม่มีผู้ใดสนใจ"หลินเหมี่ยวเหมียวเดินเข้ามาพูดเสียงดัง" เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจะไม่มีใครสนใจพระชายาของข้า พระชายาเองก็คิดแบบเดียว

หานซิ่นพาซ่งเนี่ยนมาที่เนินเขา มองลงไปด้านล่างเต็มไปด้วยทุ่งดอกหญ้าหลากสีสุดลูกหูลูกตา นางลงจากหลังม้าเดินไปในทุ่งดอกหญ้า หลับตาลง ภาพตอนนางเป็นจิ้งจอกตัวน้อยวิ่งเล่นในทุ่งดอกหญ้าปรากฎขึ้น" ชอบไหม"เสียงกระซิบข้างหูทำให้นางลืมตาขึ้น หันไปแก้มก็ชนเข้ากับจมูกของหานซิ่น นางรีบผลักเขาออก" ท่าน"" ไปวิ่งเล่นกัน"ไม่ทันให้นางได้ตอบรับ เขาก็จูงมือนางวิ่งไปในทุ่งดอกหญ้า บรรยากาศโพล้เพล้ตะวันยอแสง ซ่งเนี่ยนนั่งลงเด็ดดอกหญ้าหานซิ่นมองนางอย่างหลงใหล ก่อนจะเด็ดดอกหญ้าสีชมพูมาดอกหนึ่งปักแซมผมให้นาง" ท่านทำอะไร"" อยู่นิ่งๆก่อน อืมงามมาก ทำไมไม่ปักปิ่นที่ข้าให้"" ปิ่น"" อย่าบอกนะว่าที่ข้าให้ไปเจ้ายังไม่ได้เปิดดู"เห็นนางไม่ตอบเขาก็ถอนหายใจ" ช่างเถอะ เนี่ยนเนี่ยนข้า"" อะไร"" ท่านอ๋อง วู้ท่านอ๋อง"" ท่านอ๋อง ท่านอยู่ไหน ท่านอ๋อง วู้ "ซ่งเนี่ยนกับหานซิ่นหันไปมองก็เห็นอี้หนิวกับโหย่งถังควบม้าตรงมา กุบกับ กุบกับ " ท่านอ๋องพวกข้าตามหาท่านตั้งนาน ที่แท้ก็อยู่นี่นี่เองท่านรู้ไหมว่า"อี้หนิวสะกิดโหย่งถัง โหย่วถังหยุดพูดหันไปมองซ่งเนี่ยนสลับกับหานซิ่น" เอ๊ะเอ๋ พวกท่านอยู่ด้วยกัน"" ตามหาข้ามีอะไร"

" ทิ้งไว้สักครู่"" ท่านอ๋อง เหตุใดท่านถึงไม่เชื่อใจพระชายา เหตุใดถึงไม่ให้นางรักษา ถึงนางจะไม่ใช่หมอ แต่วิชาแพทย์ของนางเก่งกว่าหมอชื่อดังหลายคนเสียอีก"จั่วหมิงตำหนิเจี้ยนไห่ สายตามองดูซ่งเนี่ยนที่ทายาให้หานซิ่นอย่างใกล้ชิด ก็อดหึงหวงแทนไม่ได้" ท่านไม่หึงหวงพระชายาสักนิดเลยรึ"เจี้ยนไห่มองตาม" นางก็แค่ช่วยทายาให้หานอ๋อง ไม่เห็นมีอะไรต้องหึงหวง"จั่วหมิงหันควับมามองหน้าเจี้ยนไห่ ที่กำลังเกาหน้าตัวเองอย่างเมามันส์จนเป็นแผลเหวอะหวะเลือดไหลหลินเหมี่ยวเหมียวรินยาใส่กระบอกไม้ไผ่ส่งให้ทุกคนดื่ม"ทุกคนดื่มยาสมุนไพรซะแล้วจะดีขึ้น ส่งต่อๆกันไปคนละอึกสองอึก"" ท่านอ๋องดื่มยาเถิด"ซู่อิงจื่อส่งยาในกระบอกไม้ไผ่ให้เจี้ยนไห่ เขารีบรับมาดื่มอย่างไม่ลังเล" หน้าของท่านหลังจากทายาไปแล้วดีขึ้นใช่หรือไม่"" อืมดีมากเลย ข้าไม่คันแล้ว"จั่วหมิงรีบหันควับไปมอง ไม่คันอะไรเมื่อกี้ยังเกาไม่หยุดอยู่เลย" โอ้ยข้า ข้าหายใจไม่ออก"" ข้าปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัวแล้ว"" ไหนบอกว่าพอดื่มยาไปแล้วจะดีขึ้นไงทำไมข้ารู้สึกแย่กว่าเก่าอีก"" เฮ้ยขา ขาของข้าทำไมชาไปหมด"" โอ๊ะ ขาของข้าขยับไม่ได้แล้ว"" ข้าก็เหมือนกัน อ้าว