All Chapters of ลิขิตรักจันทราสีโลหิต: Chapter 1 - Chapter 10

สาวรับใช้นางหนึ่งรีบวิ่งตรงไปยังสวนท้ายจวน" คุณหนู คุณหนูเจ้าขาคุณหนู ท่านแม่ทัพกลับมาแล้วเจ้าค่ะ"เสียงร้องบอกของสาวใช้ ทำให้ซ่งเนี่ยนที่กำลังชื่นชมดอกไม้อยู่เงยหน้าขึ้นจวนตระกูลฉี" ลูกกลับมาแล้วขอรับท่านแม่"ฉีเส้าเฟินคุกเข่าทำความเคารพมารดา" เจ้ากลับมาปลอดภัยก็ดีแล้วลุกขึ้นเถอะ"ฉีฮุ่ยชิวประคองบุตรชายให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันไปถามบ่าวคนสนิท" เจ้าให้คนไปส่งข้าวบอกเนี่ยนเนี่ยนหรือยัง"" ข้าให้คนไปบอกแล้วเจ้าค่ะ นั่นไงเจ้าค่ะนางมาพอดี"ซ่งเนี่ยนเดินยิ้มเข้ามา สายตาจับจ้องอยู่ที่ฉีเส้าเฟินคนรักของนาง ก่อนหน้านางกับเขาเกือบจะได้แต่งงานกันแล้ว แต่เกิดสงครามก่อน เขาในฐานะแม่ทัพจึงต้องนำทัพออกศึก ผ่านไป2ปีในที่สุดเขาก็กลับมา" พี่ฉี"ฉีเส้าเฟินยิ้มพยักหน้าให้ นางรับรู้ได้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม รู้สึกถึงความห่างเหินที่เขามีต่อนางได้" ข้าพึ่งมาถึง ยังไม่ได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ต้องเข้าวังหลวงก่อน เจ้าก็อยู่คุยเล่นกับท่านแม่ข้าไปพรางๆ"นางทำได้แค่ยิ้มบางๆพยักหน้า เขาเดินผ่านนางไปไม่แม้แต่จะถามนางสักคำ ว่า2ปีที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้างสบายดีไหม " เนี่ยนเนี่ยน อย่าคิดมากเลยนะ เส้าเฟินเขามาถึงก็แวะมาที่นี

" ท่านอ๋อง บางทีการแต่งงานครั้งนี้อาจเป็นเรื่องดีสำหรับท่านก็ได้นะ"เจี้ยนไห่เหม่อมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ ภาพของซ่งเนี่ยนที่ชี้มือมาที่เขา บอกว่าเลือกเขาจะแต่งงานกับเขาก็แว่บเข้ามา นางต้องการอะไรจากเขากันแน่ เขาเป็นเพียงโอรสที่ถูกลืมของฮ่องเต้ มารดาของเขาเป็นเพียงกุ้ยเหรินที่ไม่เป็นที่โปรดปรานอยู่ตำหนักหลังเล็กท้ายสุดของวังหลวง มีข้ารับใช้เพียงไม่กี่คน ทุกคนต่างดูหมิ่นดูแคลนเขา เขากับมารดามักจะเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในตำหนักไม่ออกไปไหน แต่งานเลี้ยงคืนนี้ฮองเฮากลับให้คนมาบอกว่าให้เขาเข้าร่วมด้วย ไม่คิดว่าเขาจะถูกเลือกให้แต่งงานกับซ่งเนี่ยน เขาเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงของนางว่าเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้และฮองเฮา แต่ไม่เคยเห็นนางมาก่อน พึ่งจะเห็นก็วันนี้ จุดประสงค์ที่นางเลือกเขาคงเพราะต้องการประชดฉีเส้าเฟินกระมัง คิดไปก็น่าเห็นใจ รักกันมาหลายปีไปศึกกลับมาดันไปขอสมรสพระราชทานกับหญิงอื่น ยังให้นางแต่งเป็นภรรยารองอีก แบบนี้มันเหยียบย่ำศักดิ์ศรีนางชัดๆ" ไม่รู้ว่าแม่ทัพฉีคิดอะไรถึงได้ขอพระราชทานสมรสแบบนั้น องค์หญิงแคว้นฉู่อะไรนั่นยังจะเป็นองค์หญิงอะไรได้อีกแคว้นฉู่ก็ล่มสลายไปแล้ว ตอนนี้แคว้

" ข้ารักษาได้"" จริงเหรอ เจ้าพูดจริงใช่ไหม"ลู่หนิงถามอย่างตื่นเต้น" จริงสิ ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะถูกพิษ ขอเพียงถอนพิษออกหมด ขาของเขาก็จะกลับมาเดินได้ "" เจ้าว่าอะไรนะ ถูกพิษอย่างงั้นเหรอ"ลู่หนิงนั่งไม่ติดลุกขึ้นมาจับมือซ่งเนี่ยนถามซ่งเนี่ยนพยักหน้า เจี้ยนไห่หัวเราะออกมา" ฮ่าฮ่าฮ่า ถูกพิษ เสด็จแม่ท่านก็เชื่อนางรึข้าอยู่แต่ในตำหนักไม่ได้ออกไปไหน ตั้งแต่เกิดมาก็เดินไม่ได้แล้ว ข้าจะไปถูกพิษที่ไหนกัน"" นั่นหน่ะสิ เมื่อถึงวัยที่เจี้ยนไห่จะเดินเขาก็เดินไม่ได้แล้ว เขากับข้าอยู่แต่ในตำหนักแทบไม่ได้ออกไปไหน ทุกวันก็มีแต่ทำอาหารกินกันเองที่นี่ แม้แต่เลือกซื้อวัตถุดิบก็ด้วย เป็นคนของข้าที่ไปซื้อที่ตลาดเองนางอยู่กับข้ามานานคงไม่ทรยศข้าหรอก"" พิษที่เขาได้รับเป็นพิษที่สะสมมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ถ่ายทอดจากมารดาสู่บุตร"ลู่หนิงตกใจเมื่อได้ยิน" หมายความว่าคนที่ได้รับพิษก็คือข้า แต่แต่ทำไมข้าถึงไม่เป็นอะไรเลยหล่ะ"" นั่นก็เพราะพิษนั้นทำลายเฉพาะทารกในครรภ์ ไม่ทำให้ถึงตาย แต่ทารกที่สะสมพิษมานานเมื่อคลอดออกมาจะพิการ"ลู่หนิงมองหน้าเจี้ยนไห่ด้วยความรู้สึกผิด" แม่ขอโทษ เพราะแม่ทำให้เจ้าต้องลำบากเช่นนี

ซ่งเนี่ยนไม่ยอมไป มองไปที่โต๊ะริมหน้าต่างโต๊ะหนึ่ง แอบดีดนิ้วเบาๆแสงสีทองที่คนอื่นมองไม่เห็นก็ลอยไปที่คนโต๊ะนั้น คนในโต๊ะนั้นก็เรียกเสี่ยวเอ้อมาคิดเงินแล้วพากันลุกเดินออกไป" เห็นไหมว่างแล้ว"นางจูงมือเจี้ยนไห่ไปนั่งลง จั่วหมิงกับเจียวจูนั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเรียกเสี่ยวเอ้อมาสั่งอาหารเต็มโต๊ะ นางคีบอาหารป้อนเจี้ยนไห่คำแล้วคำเล่าจนเขากินแทบไม่ทันที่มุมหนึ่ง ฉีเส้าเฟินกำจอกสุราแน่นจ้องมองซ่งเนี่ยนเอาอกเอาใจเจี้ยนไห่ เฉียวม่านมองตามสายตาไปก็เห็นสตรีงดงามหมดจดนางหนึ่ง กำลังคีบอาหารป้อนบุรุษที่นั่งข้าง หากนางเดาไม่ผิด สตรีคนนั้นคงเป็นซ่งเนี่ยนอดีตคนรักของฉีเส้าเฟิน ที่มารดาของเขาเอ่ยปากว่ายอมรับเป็นสะใภ้แค่คนเดียว นางกระแทกตะเกียบเสียงดัง ฉีเส้าเฟินจึงได้สติหันมามอง" อิ่มแล้วรึ เหตุใดถึงได้กินน้อยนักเล่า"" ข้าไม่หิว"" กินอีกนิดเถอะลูกจะได้แข็งแรง"" สตรีคนนั้นคืออดีตคนรักของท่าน ซ่งเนี่ยนใช่หรือไม่"เฉียวม่านพูดพร้อมจ้องมองไปที่ซ่งเนี่ยน ที่กำลังหัวเราะคิกคัก" อืม"ฉีเส้าเฟินตอบสั้นๆ เขาไม่คิดว่าจะได้มาเจอนางที่นี่ ตั้งแต่เขาแต่งงานก็ไม่ได้เจอนางอีกผ่านมา6เดือนนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบน

ซ่งเนี่ยนกำลังจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก จึงเปิดประตูออกไปดู" มีอะไรกัน"นางกำนัลพยายามขัดขวางไม่ให้ฉีเส้าเฟินเข้ามา"พระชายาท่านแม่ทัพเขา" " เนี่ยนเนี่ยน ข้ามีเรื่องขอร้องเจ้า"" ปล่อยให้เขาเข้ามา"" เนี่ยนเนี่ยน"" เจ้าเรียกข้าว่าอะไร"" พระชายา ข้ามีเรื่องขอให้ท่านช่วย ตอนนี้ม่านม่านนางตกเลือดหมดสติ ท่านช่วยไปดูนางหน่อยได้ไหม ข้ารู้ว่าท่านช่วยนางได้ ได้โปรดเถอะ ข้าขอร้อง"" ข้าไม่ใช่หมอตำแย ไม่เคยทำคลอด ท่านควรไปหาหมอตำแยถึงจะถูกไม่ก็หมอหลวง"" ทั้งหมอตำแยหมอหลวงก็ไปหมดแล้ว แต่ก็บอกว่าหมดหนทาง ตอนนี้นางยังเลือดไหลไม่หยุด เด็กในท้องก็ไม่มีสัญญาณชีพแล้วข้าขอร้องได้โปรดช่วยนางด้วย"ฉีเส้าเฟินคุกเข่าลงตรงหน้า" ขอเพียงท่านช่วยนางกับลูกให้ปลอดภัยจะให้ข้าทำอะไรข้ายอมหมดทุกอย่าง"เห็นซ่งเนี่ยนเงียบเฉยเขาก็ร้อนใจพูดขึ้นมา"หรือจะให้ข้าลดสถานะนางเป็นรอง แล้วแต่งท่านเข้ามาเป็นฮูหยินเอกก็ย่อมได้"" เจ้าว่าอะไรนะ"ซ่งเนี่ยนไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเช่นนี้ออกมา" ข้ารู้ว่าท่านยังรักข้าอยู่ ก็แหงหล่ะ ท่านกับข้ารักกันมาตั้งหลายปี อยู่ดีๆจะเลิกรักง่ายๆได้ยังไง ข้าเข้าใจที่ท่านแต่งงาน