บททั้งหมดของ รักอำพราง: บทที่ 31 - บทที่ 40

แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของผ้าม่านสีขาวล้วน ช่วยปลุกให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนเวลาเขาขมวดคิ้วพลางพลิกกายเข้าหาหญิงสาวที่ยังคงหลับใหล โอบกอดแล้วหลับตาพริ้มขณะซึมซับไออุ่นจากร่างนุ่ม“อื้ออ”เสียงหวานครางแผ่วเบาแล้วชักสีหน้ารำคาญ ขยับตัวหนีความอึดอัดก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วหลับต่ออย่างสบายอกสบายใจคิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เพิ่มเติมไปจากทุก ๆ เช้า เปลือกตาเผยอเปิดออกอย่างช้า ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองกลุ่มผมเงางามของใครบางคนที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างกายนัทสะดุ้งรีบผุดลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าตื่นตระหนก มือใหญ่ดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมท่อนบนที่เปลือยเปล่าของตน จึงทำให้หญิงสาวที่ไร้อาภรณ์ปกปิดของหมอสาวเปิดเผยสู่สายตาแทน“ฉิบ!”นัทลนลานรีบดึงผ้าห่มผืนเดิมมาคลุมร่างให้หมอสาวด้วยมือสั่นเทา ก่อนถอยออกห่างจากร่างเย้ายวนอย่างระมัดระวังชำเลืองตามองสิ่งกระตุ้นข้างกาย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าแรง ๆ เพื่อเรียกสติ พยายามนึกทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาด้วยความสับสนงุนงงภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือตอนที่หมอสาวกำลังใช้มือนุ่ม ๆ เพื่อช่วยปลดปล่อยความต้องการของเข

หลังได้ยินเสียงสายน้ำตกกระทบกระเบื้องดังลอยออกมาจากห้องน้ำ ฟ้าใสก็ค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงอย่างอ่อนแรงดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจอของโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งบนโต๊ะหัวเตียงแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากกดรับสาย แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นปวดร้าวเกินกว่าที่จะขยับเขยื้อนไปไหนได้ไกล เธอจึงทำได้แต่จัดท่าให้ตัวเองนอนได้สบายตัวเท่านั้นไม่นานรุ่นพี่ก็เดินออกมาจากในห้องน้ำ ร่างสูงที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ หยาดน้ำเล็ก ๆ เกาะตามท่อนบนที่เปลือยเปล่าเต็มไปหมดแม้ร่างกายของเขาจะไม่ได้ฟิตเฟิร์มเยี่ยงคนที่เข้ายิมบ่อย ๆ ทว่าก็ยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ไร้ไขมันส่วนเกินจนน่ามองอยู่ดีฟ้าใสอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตมองไล่ไปตามแผงอกเปลือยเปล่า ที่เต็มไปด้วยรอยจิกข่วนซึ่งเกิดจากฝีมือการบรรเลงของเธอทั้งนั้นด้วยแววตาหลงใหลก่อนที่เธอจะสะดุ้งแล้วรีบหลุบตาลงมามองมือที่วางประสานกันบนหน้าตัก หลังสบเข้ากับสายตาแวววับของคนที่เธอกำลังใช้สายตาแทะโลมอย่างโจ่งแจ้งอยู่แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย มือไม้เกาะกุมกันแน่นด้วยความเขินอาย เพราะถึงจะกินกันแล้ว

ร่างสูงก้าวเข้ามาในแผนกในชุดพร้อมทำงานที่แสนเนี้ยบเฉกเช่นทุกวัน หากแต่สิ่งที่ผิดแปลกไปคือรอยยิ้มจาง ๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้าคมคายตลอดเวลา ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับเหล่าพยาบาลที่เห็นเหตุการณ์มากพอสมควรเพราะปกติคุณหมอมักจะมาทำงานด้วยใบหน้าเรียบเฉย และแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าก็ต่อเหมือนอยู่กับคนที่สนิทสนมเท่านั้น ทว่าวันนี้ชายหนุ่มกลับก้มหัวรับคำทักทายพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ อย่างเป็นกันเอง“อ่า สวัสดีค่ะพี่หมอ”“ครับ”น้องนาง พยาบาลสาวสวยทำหน้าเหลอหลา มองตามร่างสูงจนกระทั่งเขาหายเข้าไปในห้อง ก่อนจะฟุบใบหน้าลงกับท่อนแขนแล้วกรีดร้องออกมาเบา ๆพวงแก้มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่อชายในอุดมคติที่เธอเฝ้ามองมาตั้งแต่วันแรกที่พบหน้า พูดทักทายกลับมาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน“แก! คุณหมอเขาแปลก ๆ ไปนะ”“ใช่มะ ๆ น่ารักอ่าาาา”น้องนางเงยหน้าขึ้นมาตอบอุ๋งอิ๋ง เพื่อนสนิท ดวงตาฉายแววเพ้อฝันราวกับยังตกอยู่ในห้วงภวังค์ที่เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายไม่หาย ทำเอาคนข้าง ๆ หัวเราะร่าแล้วรีบสะกิดไหล่ยิก ๆ“รีบ ๆ เอาชาร์จคนไข้ไปให้คุณหมอสิ เผื่อจะได้พูดกันมากกว่านี้”“อ้อ! ปะ..ไป ไปเดี๋ยวนี้แหละ”น้องนางลนลานรีบหยิบชาร์จ

ถุงพลาสติกใสซึ่งมีกล่องอาหารบรรจุอยู่ด้านใน กวัดแกว่งไปตามแรงสะบัดของท่อนแขนเรียวขณะที่หมอสาวเดินนวยนาดไปตามทางเดินของตึกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มดวงตาเป็นประกายระยิบระยับก้มลงมองสิ่งที่ตั้งใจนำมาให้รุ่นพี่ถึงโรงพยาบาลแล้วก็อดฉีกยิ้มกว้างไม่ได้ไม่รู้ว่าเขาจะทำหน้าอย่างไรถ้าเธอโผล่หน้าไปให้เจอ ไม่รู้ว่าเขาจะชื่นชอบอาหารที่นำมาให้หรือเปล่า และก็ไม่รู้ด้วยว่ามนตร์ที่ร่ายโจ๊กไปจะหมดฤทธิ์แล้วหรือยัง เธอจึงตัดสินใจนำข้าวผัดที่ผ่านมาปลุกเสกด้วยตัวเองมาให้เขาทานอีกครั้งหญิงสาวเดินเลี้ยวไปทางโรงอาหารหลังวางโทรศัพท์จากอีกฝ่ายที่โทรเข้ามารายงานตัวและแจ้งพิกัดเมื่อสิบนาทีก่อน โดยที่เขาไม่ได้ระแคะระคายเลยว่าตัวเธอกำลังเดินอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ได้นั่งเล่นที่ห้องอย่างที่เขาเข้าใจ“โอ๊ะ! อยู่นั่นเอง หล่อจนเห็นได้ชัดแม้ในระยะร้อยเมตร เฮ้อ แฟนใครน้าาาา “ใบหน้าคมคายที่แสนเรียบเฉยไร้ความรู้สึกจนค่อนไปทางบึ้งตึงนั่งโดดเด่นอยู่กลางโรงอาหาร ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของเหล่าสาว (เหลือ) น้อยสาวใหญ่ที่หันมามองเป็นระยะ ๆฟ้าใสเร่งฝีเท้ามากขึ้น พลันขาเรียวก็ชะงักหยุดอยู่กับที่พร้อมคิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อปร

ไม่นานมื้ออาหารเที่ยงที่แสนสุขก็จบลง ด้วยเวลาที่มีอยู่ค่อนข้างจำกัด ทั้งสองจึงเลือกจะใช้เวลาที่เหลือก่อนเริ่มงานช่วงบ่าย ไปกับการเดินทอดน่องและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระด้วยกันต่อจนถึงหน้าแผนกศัลยกรรมนัทถอนหายใจเบา ๆ ขณะเหลือบตาไปมองบานประตูที่เปิดรอต้อนรับให้เขาเดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ก่อนดึงสายตากลับมามองเสี้ยวหน้าของหมอสาวที่ก้าวเข้ามาหยุดฝีเท้าข้าง ๆพลันใจแกร่งก็ห่อเหี่ยวลง คนที่อุทิศตัวให้กับงานมาโดยตลอดเกิดความรู้สึกอยากลางาน อยากหนีกลับบ้านไปพร้อมกับคนข้าง ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“พี่ไปทำงานแล้วนะ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเหงาหงอย ทำเอาฟ้าใสนึกเอ็นดูจนต้องชูสองนิ้วพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้แทนกำลังใจ“สู้ ๆ นะคะ ถ้าเหนื่อยก็คิดถึงมื้อเย็นไว้นะ จะได้มีแรง!”“หึหึ พี่ไม่ใช่คนเห็นแก่กินแบบเรานะ”“งั้นคืนนี้ก็คงไม่ต้องกินมื้อดึกแล้วละมั้งคะ”“ถ้าฟ้าใสอดไหว พี่ก็งดได้ครับ”ฟ้าใสหันไปค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ มันเป็นประโยคธรรมดา ๆ ที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกหลอกด่าว่าหื่นเลยนะ ฮึ!นัทกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะฉวยโอกาสในจังหวะที่ทุกคนกำลัง