เพราะเขาคือของดีของพรีเมี่ยมที่ใครต่างก็หมายปอง และเมื่อโอกาสมาถึง พญานกที่อกหักมาหลายปีจึงตั้งปณิธานแล้วว่า...เธอจะทำทุกวิถีทาง เพื่อผลักให้รุ่นพี่ตกหลุมรักเธอให้ได้ "อย่ายั่ว ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" "ฟ้าใสเต็มใจ" "พี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนนะฟ้าใส" "ฟ้าใสก็ไม่ใช่แม่พระใสซื่อเหมือนกัน"
View Moreหากจะพูดถึงสถานที่ขอพรเกี่ยวกับความรักที่ขึ้นชื่อลือชาในเมืองไทย แน่นอนว่าผู้หญิงที่คลั่งไคล้ในสายนี้จะต้องไม่พลาดที่นี่อย่างแน่นอน!
‘ฟ้าใส’ พญานกที่พบเจอกับการถูกหักอกมาหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น ...
การจากกันด้วยดีมีเหตุผล
หรือจากกันแบบไม่เผาผีแต่เผาพริกเผาเกลือ
หรือเหตุการณ์ที่อยู่ดี ๆ ก็หายไลน์ถูกบล็อก
หรือคุยยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คือได้พี่น้องเพิ่มมา
และในส่วนของสถานการณ์ล่าสุดที่เธอกำลังเผชิญอยู่นั้นคือแอบชอบเขาแต่เขาไม่รู้ตัว
เอ๊ะ! แต่เธอว่าเขาน่าจะรู้นะ!
หลังได้อ่านรีวิวจากใครหลายคนที่การันตีมาแล้วว่า 'ขอพรเรื่องความรักกับท่านแล้วสมหวังกันถ้วนหน้าทุกคน' แล้วมีหรือที่คนอย่างฟ้าใสจะพลาด!
หญิงสาวในชุดเดรสสีสดใสก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าเทวรูป กระชับมือที่หอบหิ้วของไหว้พะรุงพะรังมาเต็มทั้งสองมือ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น
อยากได้หลัว ไม่ใช่เรื่องน่าอายซะหน่อย!
เพราะที่นี่ก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ต่างก็หลั่งไหลมากราบไหว้ด้วยเหตุผลคล้าย ๆ กันกับเธอเต็มไปหมด
ดอกกุหลาบแดง 9 ดอก , ธูปสีแดง จำนวน 9 ดอก , เทียนสีแดง 1 เล่ม , น้ำแดง 1 ขวดแล้วก็แก้วมังกรสีแดงกำลังหวานฉ่ำน่ากินอีก 1 ลูก
โอเค! ของไหว้พร้อม คนโสดพร้อม แล้วเนื้อคู่ของลูกละเจ้าคะ พร้อมหรือยัง?
ฟ้าใสสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเอง ค่อย ๆ วางผลไม้ที่นำมาถวายอย่างเบามือ แล้วบรรจงปักเทียนให้เรียบร้อย ก่อนเดินมาหาที่นั่งเหมาะ ๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าพร้อมกับยกมือขึ้นพนมด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความหวัง
กลิ่นและควันธูปลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณจนเธอไอคอกแคกอยู่หลายครั้งหลายหน สำลักควันจนแสบหูแสบตา น้ำตารื้นไปหมด ทว่าเธอก็ยังคงตั้งมั่นปักหลักแล้วนั่งคุกเข่าขอพรอยู่ที่เดิมอย่างไม่ยอมแพ้
เธอฮัมเพลงโปรดในลำคอเบา ๆ ขณะนั่งรอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏเลข 21.30 น. ปากเล็กจึงเริ่มอ่านบทสวดขอพรที่เตรียมมาด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น
“สาธุ สาธุ สาธุ อุกาสะ ข้าแต่องค์พระตรีมูรติที่ยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้า, นางสาวนภาสินี วรสกุลเกียรติ ที่อยู่....... กราบเบื้องบาทแด่องค์ท่านแล้ว พระองค์เคยประทานพรแด่ทวยเทพทั้งหลาย ผู้ปฏิบัติดี ผู้ปฏิบัติชอบทั้งหลาย บัดนี้ข้าพเจ้ามากราบเบื้องบาทแด่พระองค์ท่านแล้ว จึงขอพรจากพระองค์ซึ่งประทานไว้ ณ บัดนี้”
ดวงตากลมโตจ้องมองไปยัง 'พระตรีมูรติ' ซึ่งตั้งอยู่บริเวณหัวมุมด้านซ้ายของห้างสรรพสินค้าชื่อดังด้วยสายตาที่มุ่งมั่น แล้วพูดสิ่งที่อยากขอจากองค์ท่านออกมาเสียงดังฟังชัด
“ขอให้ช่วยดลบันดาลให้ลูกได้สมหวังในความรักกับคนที่เหมาะสมกับลูกทั้งหน้าตา หน้าที่การงาน ถ้าเป็นไปได้ลูกขอนายแพทย์ณัฐพล ตั้งเจริญกุลกาล ที่เป็นนายแพทย์ศัลยกรรม คนที่หล่อที่สุดในโรงพยาบาลนั้นนะเจ้าคะ”
เธออมยิ้มเอียงอาย ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากล่าวบทสวดที่เหลือต่อด้วยสีหน้าจริงจัง พยายามระมัดระวังและออกเสียงให้ถูกต้องตามที่ฝึกท่องมาหลายวัน เพื่อแสดงให้องค์ท่านเห็นถึงความตั้งใจของเธอ แล้วทุกอย่างอาจจะสัมฤทธิผลขึ้นในเร็ววัน
“ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์”
เธอหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วนำธูปปักลงในกระถางที่อยู่ตรงหน้า ก่อนนำช่อกุหลาบไปวางตรงด้านหน้าของเทวรูปอย่างเบามือ แวะฉีกยิ้มจริงใจให้เทวรูปหนึ่งทีแล้วจึงหมุนตัวเดินออกมา
ริมฝีปากบางยกยิ้มกรุ้มกริ่มมาตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน นิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยรถตามจังหวะของเสียงเพลงที่เปิดคลอเป็นเพื่อนในยามค่ำคืนอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็เอาด้วยคาถา หึหึ”
ถ้าขนาดนี้แล้วพี่นัทยังจะทนฟ้าใสไหวนี่ ฟ้าใสจะถือว่าพี่ชอบผู้ชายแล้วนะ!
“ผมต้องขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะ”“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมมาก่อนเวลาเองครับ”“วันนี้มีธุระที่ไหนอีกหรือเปล่า อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะพ่อนัท”“คงไม่สะดวกค่ะ!”ในที่สุดฟ้าใสก็ไม่อาจทนนั่งปั้นหน้าอยู่ในวงสนทนานี้ได้อีกต่อไป เธอพูดโพล่งขึ้นมากลางวงโดยสนใจว่าคนข้าง ๆ จะตกใจหรือไม่“อ่า งั้นเหรอ แล้วลูกล่ะหิวหรือยัง ให้แสงดาวตั้งโต๊ะเลยไหม”“คงไม่รบกวนหรอกค่ะ เชิญคุณท่านทานก่อนได้เลยค่ะ ฟ้าใสขอตัวนะคะ”สีหน้าของคู่สนทนาเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อถูกตัดบทอย่างไร้เยื่อใย แต่ฟ้าใสรู้ว่านั่นมันก็แค่การแสดงฉากฉากหนึ่งเท่านั้น เธอผุดลุกขึ้นยืนพลางหันไปฉุดมือของรุ่นพี่ให้ลุกขึ้นตามถ้อยคำสร้างภาพที่คนคนนั้นพูดพ่นออกมา มันทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนเสียจนแทบจะอาเจียนอยู่รอมร่อ หากทนฝืนอยู่นานกว่านี้อีกหน่อยเธอคงเก็บอาการไม่อยู่แน่ ๆ“ฟ้าใส!”“พี่นัทมีธุระจะคุยกับฟ้าใสใช่ไหมคะ เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะค่ะ!”แรงฉุดกระชากของหมอสาวแทบไม่สามารถดึงตัวให้เขาลุกขึ้นได้หรอกหากเขาไม่ยินยอม ทว่าแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองระคนเจ็บปวดคู่นั้น มันทำให้เขาขัดใจเธอไม่ลง“ผมขออนุญาตนะครับ”“อืมม ตามสบายนะ ถ้าต้องการอะไรก็เรียกเด
ก้อกก้อกก้อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ก่อนจะตามด้วยเสียงของแม่นม ผู้ที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองร้องเรียกเธออยู่หน้าประตู“คุณหนู! คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าคะ!?”“ค่ะนม”ฟ้าใสซึ่งรู้สึกตัวตื่นมาได้สักพักแล้ว แต่ยังคงนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนอนอย่างเกียจคร้าน หันไปขานรับก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู“ มีอะไรหรือเปล่าคะ”“มีแขกมาขอพบคุณหนูเจ้าค่ะ”“หะ? แขก? ใครคะ?”“คุณณัฐพลเจ้าค่ะ”“อ๋อ~ ณัฐพล หะ! ณัฐพล เอ่อ ณัฐพลที่เป็นหมอ หล่อ ๆ สูง ๆ ขาว ๆ หน้าดุ ๆ แก้มนุ่ม ๆ ใช่ไหมคะนม!?”ฟ้าใสทำตาโต ถลาเข้าไปเกาะแขนหญิงสูงวัย แล้วพยายามอธิบายรูปพรรณสัณฐานของบุคคลที่คิดว่า ‘ใช่’ รัวเร็วด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะเขย่าแขนเร่งเร้าเอาคำตอบอย่างร้อนรนเมื่ออีกฝ่ายมัวแต่อ้ำอึ้งอึกอัก“เอ่อ คงใช่ ... ใช่ กระมังคะ”แสงดาวอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียง เนื่องจากไม่มั่นใจว่าจะใช่คนเดียวกันกับที่เจ้านายพูดถึงหรือไม่ เพราะอีกฝ่ายก็แต่งกายด้วยชุดลำลองธรรมดาทั่วไปแต่เท่าที่ฟังจากคำบรรยายแล้วก็เข้าเค้าไปเสีย 8 ใน 10 ส่วนเรื่องแก้มนุ่มไหมนั้น.... เธอไม่น่าจะตอบได้“แล้วตอนนี้พี่นัทเขาอยู่ที่ไหนคะ??”“นั่งรออยู
@เช้าวันถัดมา ครืดครืด ครืดครืด ครืดครืดคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดของผู้เป็นเจ้าของ หลังถูกรบกวนจากเสียงแจ้งเตือนที่ดังระรัวติด ๆ กันไม่หยุดหย่อนตลอดช่วงเช้าของวันหยุดจนจำต้องตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ต้องการดวงตาคมกริบเหลือบไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ปรากฏตัวเลข 07:50 บนหัวเตียงแล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ยัยเด็กนี่มีธุรกิจพันล้านหรือยังไง ทำไมโทรศัพท์ถึงส่งเสียงดังตลอดเวลาแบบนี้นัทเอื้อมมือไปหยิบเจ้าโทรศัพท์มือถือเครื่องสีชมพูขึ้นมา หมายจะกดปิดเสียงเพื่อตัดความรำคาญ ทว่านิ้วมือกลับชะงักค้างอยู่เหนือปุ่มกด“หึ!”ความงัวเงียสลายหายไปทันทีเมื่อมองเห็นชื่อของเจ้าของข้อความที่ส่งมาก่อกวนนับสิบฉบับเต็ม ๆ ตาตั้งแต่เช้า ไม่ยักรู้ว่าก่อนว่าทั้งสองจะสนิทชิดเชื้อกันจนมีเรื่องให้ต้องสนทนากันมากมายขนาดนี้พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : ยัยเด็กเอ๋อ เป็นยังไงบ้าง ขาหายเจ็บหรือยัง‘พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : ถ้าเจ็บหนักก็แวะมาที่โรงพยาบาลได้นะพี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะเสียสละช่วยตรวจดูให้พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : แลกกับกาแฟสักแก้วสองแก้ว หรือถ้าอยากได้ข้อมูลอย่างอื่น พี
เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันดังขึ้นเมื่อคนข้าง ๆ ขยับตัวพลางยกแขนขึ้นกอดตัวเองแล้วหลับต่ออย่างสบายอกสบายใจ“ยัยเด็กกะโปโลเอ๊ย”นัทหันไปมองเด็กขี้เซาที่ขดม้วนหนีลมแอร์ราวกับเม่นตัวเล็กแล้วอมยิ้มน้อย ๆ อาศัยจังหวะที่รถยนต์จอดแน่นิ่งขณะรอสัญญาณไฟจราจร หันไปดึงเสื้อเชิ้ตสำรองที่มักแขวนเอาไว้ติดรถแล้วค่อย ๆ วางคลุมลงบนร่างของหมอสาวอย่างเบามือฟ้าใสขยับตัวเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงเงาวูบไหวที่ลอยไปมาอยู่เหนือร่าง ทว่าเปลือกตาของเธอกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมามองมันความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง มือเล็กจึงเอื้อมมาดึงรั้งแล้วกำเสื้อเชิ้ตไว้ในมือแน่น ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นบนใบหน้าราวกับกำลังฝันดี ก่อนที่เธอจะผ่อนลมหายใจแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง.ไม่นานรถยนต์ก็แล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง นัทปลดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองก่อน จากนั้นจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กเพื่อปลดล็อกให้เธอด้วยเช่นกัน“อื้ออ”เสียงหวานครางแผ่วเบาพลางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงดึงรั้งที่พาดทับบนลำตัว พลันดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจเมื่อสิ่งแรกที่ปะทะสายตา คือข้างแก้มขาว ๆ นวลเนียน
น้ำค้างหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ขยับเข้าไปยืนใกล้ ๆ พี่ชายพลางใช้หัวไหล่กระแซะแขนอีกฝ่ายพร้อมส่งสายตาหยอกล้อ“ฮั่นแน่~ ไม่ต้องทำขรึมกลบเกลื่อนหรอกน่าาาา คนนี้จริงจังเหรอ ฮ่า ๆ ถึงขนาดพาขึ้นห้องเลยอะ”“ไม่ต้องมามอง ไม่ต้องมาทำหน้าล้อเลียน มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่นัดมาเอาของ”“จะเอา แค่ของเหรอคะ โอ๊ย!”ฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าที่กลางกระหม่อมอันบอบบางของน้ำค้างทันควัน เธอแบะปากคล้ายจะร้องไห้ เพราะน้ำหนักมือที่พี่ชายฟาดมาแต่ละครั้งนั้น ไม่เคยมีคำว่าปราณี“ไอ้พี่บ้า! ฮืออ เจ็บนะ!”“เจ็บแล้วก็จำ! อยากมีน้องเป็นคน ไม่ใช่สัตว์เคี้ยวเอื้อง!“ถ้าจะพูดขนาดนี้ ด่าน้องมาตรง ๆ เลยก็ได้ค่ะ! ที่ถามนี่ก็เพราะเป็นห่วงหรอกนะ!”“ยุ่ง! เป็นเด็กเป็นเล็ก เอาเวลาไปตั้งใจเรียนไป!”“ใครเล็ก ไม่เล็กสักหน่อย ออกจะอวบอึ๋มบึ้มบั้ม! นี่ไง ๆ”น้ำค้างโอ้อวด ใช้สองมือดันหน้าอกหน้าใจที่มีขนาดเกินตัวให้นูนขึ้นมาเด่นชัดกว่าเดิม แล้วลอยหน้าลอยตาใส่พี่ชายอย่างท้าทาย“ถ้าเปลี่ยนเป็นสมอง พ่อกับแม่คงจะดีใจน่าดู”“น้ำค้างก็มีทุกอย่างแหละค่ะ”นัทถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเอือมระอา ปรายตามองสีหน้าภาคภูมิใจของน้องสาวแวบหนึ่งแล้วเลือก
“ทำอะไรกันน่ะ!”เสียงแหลม ๆ ของผู้มาใหม่ทำให้สองหมอที่กำลังไล่ปล้ำกันในศึกแย่งยิงโทรศัพท์ หยุดเคลื่อนไหวแล้วชะงักแข็งค้างในท่าเดิมด้วยกันทั้งคู่ทันทีฟ้าใสค่อย ๆ หันไปมองโฉมหน้าของผู้มาใหม่อย่างช้า ๆ ใบหน้าหวานเจื่อนลงถนัดตาเมื่อพบว่าเจ้าของประโยคเมื่อครู่เป็นเด็กสาววัยรุ่นในชุดนักศึกษารัดรูปพอดีตัว และมีใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราราวกับตุ๊กตาไม่มีผิดทั้งคำถาม ทั้งสีหน้า และการมีอภิสิทธิพิเศษถึงขนาดรู้รหัสผ่าน ทำเอาใจดวงน้อยวูบโหวงและตระหนักได้ว่า ... ผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่เรียกว่า ‘คนพิเศษ’ ที่แท้จริงนัทอาศัยจังหวะที่หมอสาวกำลังตกตะลึงกับการมาของบุคคลที่สามจนลืมเรื่องโทรศัพท์มือถือไปแล้ว รีบสาวเท้าเข้ามายืนขวางกั้นระหว่างสองสาวทันที“มาทำไมน้ำค้าง มีอะไร?”“พี่นัท! นั่นใครคะ!?”น้ำค้างไม่ตอบแต่ถามสวนกลับไปแทน สายตาเอาแต่จับจ้องใบหน้าสะสวยนั่นอย่างไม่วางตา แล้วเดินตรงรี่เข้าไปหาหญิงสาวแปลกหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าใกล้ในระยะ 2 เมตร พี่ชายก็แทบจะถลาเข้ามากินหัวเธอแล้ว“แฟนเหรอ!?”“ไม่ใช่! ถ้าไม่มีธุระอะไรก็เข้าห้องไปได้แล้ว อย่าวุ่นวาย!”“ขอทักทายก่อนสิ น้องเป็นคนมีสัมมาคารวะน้าาาา”“เข้
Comments