“อ้าววว มากันแล้วเหรอจ๊ะ หิวกันไหมลูก อีกเดี๋ยวอาหารคงเสร็จเรียบร้อย”เสียงเอ่ยทักทายดึงให้ฟ้าใสละสายตาจากสงครามย่อม ๆ ตรงหน้าไปมอง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนรีบผุดลุกขึ้นยืนแล้วยกมือขึ้นพนมไหว้ให้อ่อนช้อยที่สุดในชีวิต“สะ..สวัสดีค่ะคุณน้าสาวิตรี อ่า สวัสดีค่ะท่านประธาน”“ไหว้พระเถอะ” นิธิพยักหน้ารับไหว้พร้อมรอยยิ้ม“มาซะเต็มยศเชียว เรียกพ่อกับแม่ก็ได้จ้ะ”“อ่า ค่ะ”ฟ้าใสยิ้มแป้น สองแก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อถูกปาสรรพนามใหม่มาใส่ทั้งที่เพิ่งพบกับครั้งแรก ดีใจที่ได้รับความเอ็นดูแต่จะให้เธอเรียกขานแบบนั้น มันจะดูเร็วเกินไปหรือเปล่านะสาวิตรีปลดผ้าคลุมกันเปื้อนออกจากตัวแล้วเดินตรงมานั่งร่วมวงสนทนาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นึกโล่งใจที่ลูกชายหัวทื่อกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา ก็นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้อุ้มหลานเสียแล้วแววตาอ่อนโยนมองไล่สำรวจใบหน้าและกิริยาของว่าที่ลูกสะใภ้แล้วคลี่ยิ้มละมุน ก่อนจะสะดุดเข้ากับท่อนแขนที่กำลังโอบรัดรอบตัวหญิงสาวอยู่ ทำราวกับกลัวเจ้าหล่อนหนีหายไปไหน“ตานัทปล่อยน้องได้แล้ว ไม่กลัวน้องอึดอัดเหรอ”นัทถลึงตาดุใส่น้องสาวที่หัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนจะยอมคลายมือออกจากไหล่ของหมอสาว
Terakhir Diperbarui : 2025-09-14
