All Chapters of รักอำพราง: Chapter 11 - Chapter 20

“โทษทีพี่เผลอหลับ มารอนานแล้วใช่ไหม”“ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ”ก็แค่ชั่วโมงกว่า ๆ เอง!ปากบอกอย่างแต่ใจกลับบ่นอีกอย่าง เพราะอดน้อยใจกับเหตุผลที่ทำให้อีกฝ่ายลืมนัดของเธอไม่ได้“นั่งรอพี่แป็บนึง น้ำอยู่ในตู้เย็นนะ เปิดได้เลย”“อ่า ค่ะ”ฟ้าใสหันมาขานรับเสียงใส เธอมองตามหลังจนกระทั่งรุ่นพี่เดินหายเข้าไปในห้องนอนแล้วจึงหันกลับมาสำรวจห้องของผู้ชายในฝันต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นวอลเปเปอร์และผ้าม่านสีขาวสะอาดตาเข้าเซตกัน เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ เป็นสไตล์โมเดิร์นและ Built in เข้ากับผนังเกือบทั้งหมด ทำให้ห้องดูโปร่งและกว้างขวาง มีการแบ่งแยกโซนต่าง ๆ ให้เป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ดูน่าอยู่มาก ๆข้าวของทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระบบระเบียบ ไม่มีแม้แต่ฝุ่นผงกวนใจเลยแม้แต่น้อย บ่งบอกถึงนิสัยความรักสะอาดของผู้เป็นเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดีแต่ที่ดูจะดึงดูดสายตาของเธอมากที่สุดเห็นจะเป็นชั้นวางหนังสือตรงหน้า เพราะมันอัดแน่นเต็มไปด้วยหนังสือทางด้านการแพทย์และผลงานการวิจัยต่าง ๆ ที่รุ่นพี่เก็บสะสมเอาไว้ หนาแน่นชนิดที่แต่ละเล่มบดเบียดกันจนชั้นหนังสือแทบแตกสมกับเป็นห้องของนายแพทย์หนุ่มอนาคตไกล ที่เก่งถึงขนาดได้รับทุ

เสียงกุกกักดังลอยมาจากโซนครัวเป็นระยะ ๆ และไม่นานอาหารก็ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง ยั่วน้ำลายคนป่วยให้จนต้องละสายตาจากหนังสือขึ้นมามอง เกิดความรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาทันตาฟ้าใสยิ้มกริ่มเมื่อสบเข้ากับสายตาสนอกสนใจของรุ่นพี่ ก่อนจะบรรจงตักโจ๊กหมูหอมกรุ่นลงในชามอย่างระมัดระวังเท ๆ คน ๆ แล้วก็โยนแครอทแห้ง ๆ ที่หั่นเป็นลูกเต๋าใส่ลงไป แค่นี้สีสันของอาหารก็ดูน่าทานขึ้นมากโข ส่วนเรื่องรสชาติก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วเพราะแบรนด์เขาปรุงมาให้หมดฟ้าใสมองผลงานตรงหน้าแล้วคลี่ยิ้มออกมา สีหน้าภาคภูมิใจแบบสุด ๆ ช่างเป็นแม่ศรีเรือนจริง ๆ เลยเรา แบบนี้คงแต่งงานได้โดยไม่อายใครแล้ว ฮี่ฮี่นัทชำเลืองมือเล็กของหมอสาวแล้วรีบตรงเข้ามาอาสาช่วยกชามอาหารไปวางที่โต๊ะอาหารเอง เขาก้มมอง 2 ชามที่มีปริมาณอาหารต่างกันนิดหน่อยแล้วขมวดคิ้วงุนงง อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้“ทำไมมี 2 ชามล่ะ”“นี่ใจคอพี่นัทจะให้ฟ้าใสทานข้าวเย็นเลยเหรอคะ ฟ้าใสรีบมานั่งรอเพราะกลัวโดนใครบางคนดุก็เลยยังไม่ได้แวะทานข้าวเลยนะ”ฟ้าใสวางแก้วน้ำของคนป่วยลงข้าง ๆ ชามโจ๊ก ก่อนจะตัดพ้อยาวเหยียด แสร้งตีหน้าเศร้าโศกว่าเธอเสียใจอย่างสุดซึ้งที่อีกฝ่ายไม่

มือเล็กเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่อง แล้วไล่ตอบข้อความต่าง ๆ ของใครหลาย ๆ คนที่ฝากทิ้งไว้ หลังเธอหายออกจากโลกโซเซียลไปค่อนวันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนฟ้าใสเหลือบตาไปมองหลังเท้าบวมแดงของตัวเองแวบหนึ่งก่อนจะกดถ่ายภาพมันไว้หลาย ๆ ภาพ แล้วเลือกรูปที่ดีที่สุดมาอัพลงโลกโซเชียลอย่างว่องไวในเมื่อพี่นัทไม่สนใจ เธอไปขอคำปลอบจากคนอื่นก็ได้ เชอะ!ไม่นานรุ่นพี่ก็กลับมาหาเธอที่โซฟาพร้อมกล่องยาในมือ เธอมองรุ่นพี่ที่ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าด้วยสายตางุนงง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกตะลึงเมื่ออีกฝ่ายทำในสิ่งที่เหนือความคาดหมาย“ดะ... เดี๋ยวค่ะ”ฟ้าใสทำตาโต สะดุ้งโหยงแล้วทำท่าจะชักเท้ากลับเมื่อจู่ ๆ รุ่นพี่วางผ้าขนหนูขาวสะอาดผืนเล็กที่ด้านในมีเจลประคบแบบเย็นลงบนหลังเท้าของเธอ ทว่าอีกคนคล้ายจะรู้ทันจึงรีบคว้าข้อเท้าของเธอเอาไว้แน่น“พะ... พี่นัท”“อยู่นิ่ง ๆ “นัทเอ็ดเด็กซนเสียงเข้ม ใช้สายตาดุ ๆ ตรึงเธอให้หยุดทุกการกระทำ แล้วค่อย ๆ ประคบเย็นเพื่อลดอาการบวมและห้อเลือดให้เธออย่างเบามือดวงตากลมโตเหม่อมองใบหน้านิ่งขรึมแต่การกระทำกลับอ่อนโยนของรุ่นพี่แล้วใจดวงน้อยก็สั่นไหวรุนแรง แก้มนวลเห่อร้อนจนแดงก่ำเฮื

น้ำค้างหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ขยับเข้าไปยืนใกล้ ๆ พี่ชายพลางใช้หัวไหล่กระแซะแขนอีกฝ่ายพร้อมส่งสายตาหยอกล้อ“ฮั่นแน่~ ไม่ต้องทำขรึมกลบเกลื่อนหรอกน่าาาา คนนี้จริงจังเหรอ ฮ่า ๆ ถึงขนาดพาขึ้นห้องเลยอะ”“ไม่ต้องมามอง ไม่ต้องมาทำหน้าล้อเลียน มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่นัดมาเอาของ”“จะเอา แค่ของเหรอคะ โอ๊ย!”ฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าที่กลางกระหม่อมอันบอบบางของน้ำค้างทันควัน เธอแบะปากคล้ายจะร้องไห้ เพราะน้ำหนักมือที่พี่ชายฟาดมาแต่ละครั้งนั้น ไม่เคยมีคำว่าปราณี“ไอ้พี่บ้า! ฮืออ เจ็บนะ!”“เจ็บแล้วก็จำ! อยากมีน้องเป็นคน ไม่ใช่สัตว์เคี้ยวเอื้อง!“ถ้าจะพูดขนาดนี้ ด่าน้องมาตรง ๆ เลยก็ได้ค่ะ! ที่ถามนี่ก็เพราะเป็นห่วงหรอกนะ!”“ยุ่ง! เป็นเด็กเป็นเล็ก เอาเวลาไปตั้งใจเรียนไป!”“ใครเล็ก ไม่เล็กสักหน่อย ออกจะอวบอึ๋มบึ้มบั้ม! นี่ไง ๆ”น้ำค้างโอ้อวด ใช้สองมือดันหน้าอกหน้าใจที่มีขนาดเกินตัวให้นูนขึ้นมาเด่นชัดกว่าเดิม แล้วลอยหน้าลอยตาใส่พี่ชายอย่างท้าทาย“ถ้าเปลี่ยนเป็นสมอง พ่อกับแม่คงจะดีใจน่าดู”“น้ำค้างก็มีทุกอย่างแหละค่ะ”นัทถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเอือมระอา ปรายตามองสีหน้าภาคภูมิใจของน้องสาวแวบหนึ่งแล้วเลือก

@เช้าวันถัดมา ครืดครืด ครืดครืด ครืดครืดคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดของผู้เป็นเจ้าของ หลังถูกรบกวนจากเสียงแจ้งเตือนที่ดังระรัวติด ๆ กันไม่หยุดหย่อนตลอดช่วงเช้าของวันหยุดจนจำต้องตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่ต้องการดวงตาคมกริบเหลือบไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่ปรากฏตัวเลข 07:50 บนหัวเตียงแล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ยัยเด็กนี่มีธุรกิจพันล้านหรือยังไง ทำไมโทรศัพท์ถึงส่งเสียงดังตลอดเวลาแบบนี้นัทเอื้อมมือไปหยิบเจ้าโทรศัพท์มือถือเครื่องสีชมพูขึ้นมา หมายจะกดปิดเสียงเพื่อตัดความรำคาญ ทว่านิ้วมือกลับชะงักค้างอยู่เหนือปุ่มกด“หึ!”ความงัวเงียสลายหายไปทันทีเมื่อมองเห็นชื่อของเจ้าของข้อความที่ส่งมาก่อกวนนับสิบฉบับเต็ม ๆ ตาตั้งแต่เช้า ไม่ยักรู้ว่าก่อนว่าทั้งสองจะสนิทชิดเชื้อกันจนมีเรื่องให้ต้องสนทนากันมากมายขนาดนี้พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : ยัยเด็กเอ๋อ เป็นยังไงบ้าง ขาหายเจ็บหรือยัง‘พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : ถ้าเจ็บหนักก็แวะมาที่โรงพยาบาลได้นะพี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : เดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะเสียสละช่วยตรวจดูให้พี่เกมส์สุดหล่อ (เหรอ?) : แลกกับกาแฟสักแก้วสองแก้ว หรือถ้าอยากได้ข้อมูลอย่างอื่น พี