Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

ทั้งสองคนเดินเรียงหนึ่งเข้าไปในอุโมงค์ลับ บรรยากาศข้างในนั้นอับทึบและคับแคบยิ่งกว่าข้างนอกหลายเท่า พวกเขาต้องเดินเบียดเสียดไปตามทางเดินที่กว้างพอสำหรับคนคนเดียวเท่านั้น ความมั่นใจของกงหยางเหวินที่เคยมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อยเมื่อเขาตระหนักว่า ในความทรงจำของเขาอุโมงค์นี้มันควรจะเงียบไม่ใช่หรอกเหรอ แต่ตอนนี้เขากลับได้ยินเสียงบางอย่าง กึกกัก... กึกกัก... มันเป็นเสียงขูดขีดที่ดังมาจากข้างหน้า เป็นเสียงที่น่ารำคาญและชวนให้ขนลุกในเวลาเดียวกัน ‘เสียงอะไรวะ?’ หยางเหวินขมวดคิ้ว ‘ในพล็อตไม่ได้มีบอกไว้นี่นา หรือว่าข้าจะลืมรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป?’ ความมั่นใจของเขาในยามนี้นั้นช่างเปราะบางราวกับแผ่นน้ำแข็งในฤดูใบไม้ผลิ ที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ เจิ้งเฟิงเยวี่ยเองก็หยุดเดินเช่นกัน เขาทำสัญญาณมือให้หยางเหวินเงียบ แล้วเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ “มีสิ่งมีชีวิตอยู่ข้างหน้า หลายตัวด้วย” “จะเป็นก็อบลินได้ยังไง” หยางเหวินเผลอโพล่งออกมา

มันเปรียบเสมือนบทละครที่ถูกขยำทิ้งลงถังขยะไปแล้ว แต่โลกใบนี้กลับเก็บมันขึ้นมาปัดฝุ่นแล้วนำมาจัดแสดงใหม่อย่างหน้าตาเฉย! ความจริงข้อนี้ทำให้หยางเหวินรู้สึกหนาวเยือกไปถึงไขกระดูก อำนาจในฐานะผู้สร้างของเขามันลึกล้ำ และน่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก “ท่านรู้ที่มาของมันด้วยรึ?” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเอ่ยถามเมื่อเห็นหยางเหวินยืนนิ่งไปนาน การแสดงออกของหยางเหวินในสายตาของเขาคือความไม่แยแสต่อของล้ำค่า ราวกับว่าสมบัติระดับนี้เป็นเพียงของธรรมดาสามัญสำหรับเขาเท่านั้น “อ่า... ก็เคยได้ยินมาบ้าง” หยางเหวินตอบเสียงอ่อย พลางรีบเก็บซ่อนความตื่นตระหนกไว้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย “ในเมื่อมันเป็นยาชั้นดีเช่นนี้ ท่านก็รีบดื่มมันเสียสิ แผลของท่านจะได้หายสนิท” เขากล่าวพลางผายมือไปยังขวดยา มันเป็นการกระทำที่ออกมาจากใจจริง เพราะยิ่งเจิ้งเฟิงเยวี่ยหายเร็วเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น เจิ้งเฟิงเยวี่ยมองลึกเข้าไปในดวงตาของหยางเหวิน เขาเห็นเพียงความว่างเปล่า แต่เขากลับตีค

ภายในโถงถ้ำที่บัดนี้เงียบสงัดลงแล้ว เหลือเพียงกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ และซากก็อบลินที่นอนเกลื่อนกลาดเป็นเครื่องยืนยันถึงการต่อสู้อันดุเดือดที่เพิ่งผ่านพ้นไป กงหยางเหวินยืนนิ่งราวกับถูกสาป สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอสถานะโปร่งแสงที่ปรากฏขึ้นเฉพาะในสายตาของเขา บรรทัดสุดท้ายนั้นโดดเด่นราวกับตัวอักษรสีเลือดที่ถูกจารึกไว้บนโชคชะตาของพระเอก ‘เป็นไปไม่ได้’ สมองของเขาขาวโพลนไปชั่วขณะ ‘เรื่องนี้มันไม่เคยอยู่ในพล็อตของข้า! คำสาปบ้าบออะไรกัน! ตัวเอกของข้าควรจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ อย่างราบรื่นจนกระทั่งไปเจอบอสใหญ่ไม่ใช่รึไง! นี่มันอะไรกัน! หรือว่าโลกใบนี้มันกำลังเขียนเรื่องราวของตัวเองขึ้นมางั้นรึ?’ ความหนาวเยือกแล่นจับขั้วหัวใจของเขา นี่ไม่ใช่แค่การทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่ตัวเองเขียนอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือการเข้ามาอยู่ในเรื่องราวที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปจากต้นฉบับอย่างน่าสะพรึงกลัว “มีอะไรผิดปกติรึ?” เสียงเรียบ ๆ ของเจิ้งเฟิงเยวี่ยดังขึ้น ปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์แห่งความตื่นตระหนก

ฝุ่นควันและเสียงสะท้อนจากเหตุการณ์หินถล่มยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ กงหยางเหวินยืนตัวแข็งทื่ออยู่หลังโขดหิน ในสมองยังคงประมวลผลคำพูดอันลึกซึ้งของตัวเองที่ถูกเจิ้งเฟิงเยวี่ยหยิบยกขึ้นมาสรรเสริญ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเขียนที่เผลอทำน้ำหมึกหกใส่ต้นฉบับ แต่คนอ่านกลับตีความรอยเปื้อนนั้นว่าเป็นสุดยอดแห่งศิลปะนามธรรมเจิ้งเฟิงเยวี่ยไม่ได้สนใจท่าทีเหวอ ๆ ของเขาอีก เขาเดินไปสำรวจกองหินมหึมาที่บัดนี้ได้ปิดตายเส้นทางเบื้องหน้าไปโดยสมบูรณ์“ดูเหมือนว่าเราจะไปต่อทางนี้ไม่ได้แล้ว” เขากล่าวเรียบ ๆ “มีเพียงสองทางเลือก คือย้อนกลับไปทางเดิม ซึ่งจะเสียเวลาไปหลายวัน หรือหาเส้นทางใหม่”ขณะที่เขากำลังพูดนั่นเอง สายตาของเขาก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่โผล่พ้นออกมาจากแนวหน้าผาที่เพิ่งถล่มลงมา มันคือขอบของวงกบประตูหินที่ถูกสลักเสลาอย่างวิจิตรบรรจง ซึ่งถูกดินและหินฝังกลบมานานนับศตวรรษ เหตุการณ์หินถล่มเมื่อครู่ได้เปิดเผยทางเข้าโบราณที่ถูกลืมเลือนนี้ให้ปรากฏแก่สายตาของโลกอีกครั้ง“นั่นมัน...” เจิ้งเฟิงเยวี่ยขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินเข้าไปปัดเศษ

บททดสอบจากก็อบลินคิงในถ้ำอันต่ำต้อยนั้นเทียบไม่ได้เลยกับมหาเทวรูปศิลาเบื้องหน้า หากก็อบลินคิงเป็นเพียงอันธพาลข้างถนน ผู้พิทักษ์ศิลาโบราณตนนี้ก็เปรียบได้กับจอมทัพแห่งกองทัพสวรรค์ที่น่าเกรงขามจนทำให้ผู้คนแทบจะคุกเข่าลงด้วยความยำเกรงเสียงคำรามก้องกังวานของมันยังคงสะท้อนไปมาอยู่ในโถงมหึมา กงหยางเหวินรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองกำลังจะหยุดเต้น เขาไม่เคยเผชิญหน้ากับแรงกดดันที่แท้จริงและมหาศาลเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ทั้งชีวิตในโลกเก่าและโลกใหม่แต่สำหรับเจิ้งเฟิงเยวี่ยแล้ว ความหวาดกลัวได้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นจิตสังหารอันเย็นเยียบไปจนหมดสิ้นแล้ว นี่คือศัตรูที่แข็งแกร่ง คือบททดสอบที่คู่ควร“ข้าจะเข้าปะทะก่อน คอยหาจังหวะสนับสนุน” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเอ่ยกับหยางเหวินโดยไม่ได้หันมามอง สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ศัตรูเบื้องหน้าไม่วางตา‘สนับสนุนบ้านป้าเจ้าสิ! ข้าจะหาทางหนีต่างหาก!’ หยางเหวินกรีดร้องในใจ แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับหงึก ๆ“ข... เข้าใจแล้ว!”สิ้นเสียงคำรามครั้งสุดท้าย ผู้พิทักษ์ศิลาก็ก้าวเท้าที่หนักอึ้งของมันออก