All Chapters of เมื่อผมดันทะลุมิติมาเจอพระเอกนิยายในดันเจี้ยน: Chapter 11 - Chapter 15

“ขอบคุณ” เจิ้งเฟิงเยวี่ยรับถุงเงินมาโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังกระดานภารกิจขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางโถง กระดานภารกิจนั้นเปรียบเสมือนบันไดสู่ชื่อเสียงและเงินทอง แต่สำหรับพวกเขาในตอนนี้ มันคือฟางเส้นสุดท้ายที่ต้องคว้าเอาไว้ บนกระดานเต็มไปด้วยใบประกาศที่เขียนภารกิจต่าง ๆ ไว้มากมาย ตั้งแต่การคุ้มกันคาราวานสินค้า ไปจนถึงการล่าไวเวิร์นในเทือกเขาทางเหนือ เจิ้งเฟิงเยวี่ยกวาดสายตามองภารกิจระดับสูงด้วยแววตาครุ่นคิด แต่ก็ส่ายศีรษะเล็กน้อย บาดแผลของเขายังไม่หายดีพอที่จะรับงานเสี่ยง ๆ เช่นนั้นได้ ในขณะเดียวกัน กงหยางเหวินก็กำลังไล่สายตาอ่านภารกิจจากล่างขึ้นบน เขาไม่ได้มองหาภารกิจที่ให้รางวัลสูงที่สุด แต่กำลังมองหาภารกิจที่ปลอดภัยที่สุดต่างหาก และแล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับใบประกาศที่เหลืองกรอบใบหนึ่งในมุมที่ต่ำที่สุดของกระดาน [ภารกิจระดับ F: ปราบก็อบลินในถ้ำทางทิศเหนือ][รายละเอียด: ช่วงนี้มีก็อบลินกลุ่มหนึ่งเข้ามายึดถ้ำทางเหนือของเมืองและคอยดักปล้นชาวบ้านที่เดินทางผ่านไปมา ขอให้น

“บ้าที่สุด! ติดอยู่ในถ้ำที่ตัวเองไม่ได้เขียนด้วยซ้ำ! ไอ้เส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดของข้าก็นำมาสู่หายนะชัด ๆ! นี่ข้าเป็นนักเขียนประเภทไหนกันวะเนี่ย ขนาดพล็อตของตัวเองยังคาดเดาไม่ได้เลย!” เจิ้งเฟิงเยวี่ยยืนมองดูพฤติกรรมแปลก ๆ ของหยางเหวินอย่างเงียบ ๆ ในสายตาของเขา การเดินวนไปวนมา และคำพูดพึมพำเหล่านั้นไม่ใช่การเสียสติ แต่เป็นการวิเคราะห์สภาพแวดล้อมอย่างลึกซึ้งต่างหาก “แล้วดูกำแพงบ้านี่สิ!” หยางเหวินชี้ไปที่ทางตันอย่างหัวเสีย “โคตรจะดาษดื่น! ทางตันหลังอุโมงค์ถล่มเนี่ยนะ! ถ้าข้าเป็นคนเขียนล่ะก็ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องใส่ปริศนาอะไรไว้บนกำแพงบ้าง หรือไม่ก็มีสวิตช์ลับซ่อนอยู่ ไม่ใช่แค่กำแพงโง่ ๆ น่าเบื่อแบบนี้!” เขาเดินเข้าไปทุบกำแพงเบา ๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวพิงกำแพงนั้นอย่างหมดแรง “โอ๊ย เหนื่อยเป็นบ้าเลยโว้ย” และในวินาทีที่แผ่นหลังของเขาพิงลงไปบนจุดหนึ่งของกำแพงนั่นเอง... ครืด... ครืดดดดด... เสียงหินเสียดสีกันดังก้องขึ้นมาจาก

อิสรภาพที่ได้สัมผัสเพียงชั่วครู่หอมหวานราวน้ำผึ้ง แต่ความเป็นจริงที่ตามมานั้นขมขื่นยิ่งกว่าบอระเพ็ด กงหยางเหวินยืนสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืนอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องเผชิญหน้ากับตรรกะอันสมบูรณ์แบบของพระเอกที่เขาไม่อาจโต้แย้งได้ “เราออกมาแล้ว แต่ภารกิจยังไม่สำเร็จ” เจิ้งเฟิงเยวี่ยเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ขณะเช็ดคราบเลือดออกจากคมกระบี่ด้วยผ้าผืนหนึ่ง “พวกเราเพียงแค่เดินผ่านถ้ำของพวกมัน แต่ไม่ได้ปราบพวกมันตามที่รับภารกิจมา” กงหยางเหวินอยากจะเอาหัวโขกกับต้นไม้ข้าง ๆ ให้ตาย ๆ ไปเสียตรงนั้น‘ใครสนภารกิจนั่นกันเล่า! เรารอดแล้ว แถมยังได้สมบัติมาอีก! นี่มันกำไรเห็น ๆ แล้วนะ!’ เขาคิดอย่างหัวเสีย แต่ก็รู้ดีว่าความคิดแบบตัวประกอบผู้รักตัวกลัวตายเช่นเขา ใช้ไม่ได้ผลกับบุรุษผู้เปี่ยมด้วยคุณธรรมและความรับผิดชอบตรงหน้านี้แน่ “แต่... แต่ว่าท่านเพิ่งจะหายดีนะ” เขาพยายามยกเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ “การกลับเข้าไปอีกครั้งมันเสี่ยงเกินไป” “ข้าหายดีแล้ว” เจิ้ง