All Chapters of บังเอิญเป็นผัวเธอ (NC 18+): Chapter 61 - Chapter 70

“ทานข้าวต้มร้อน ๆ แล้วนอนพักจะดีขึ้น ขอโทษที่กลับโดยไม่ได้บอก ผมมีคนไข้ด่วน ...ก้อง”“หือ...”หมอก้อง...อยู่ห้องฉันทั้งคืนงั้นเหรอ เพื่อไม่ให้ความสงสัยติดอยู่ในใจตัวเองนาน ฉันรีบต่อสายหาเพื่อนรักทันที“เมญ่า”“อือ ว่าไง” เสียงปลายสายเหมือนยังไม่ตื่น“เมื่อคืนทำไมหมอก้องมาส่งฉันได้”“......”“เมญ่า!” เมื่อไม่ได้คำตอบ ฉันเลยต้องถามเสียงดังกว่าเดิม จนเกือบกลายเป็นเสียงตะโกนด้วยซ้ำ“อือ จะตะโกนทำไม”“ฉันถามว่า ทำไมหมอก้องถึงมาส่งฉันได้”“ก็หมอก้องเขาอาสาไปส่ง”“เขาขอ...เธอก็ให้มาเนี่ยนะ ไม่เคยห่วงเพื่อนเลย”ฉันจะบ้าตาย เพื่อนฉันมันห่วงความปลอดภัยของฉันบ้างไหมเนี่ย“อือ เท่านี้นะง่วง”“เออ” ฉันตอบไปแบบอารมณ์เสียสุด ๆ บ้าที่สุด คนที่ฉันคอยหลีกเลี่ยง ไม่อยากพบเจอดันมาส่งฉันถึงคอนโด แถมนอนอยู่ห้องเดียวกับฉันทั้งคืน บ้าไปแล้ว...ต่อไปอย่าไปเจอเขาอีก ใจเธอไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นแค่คิดแค่นี้หน้าฉันก็ร้อนขึ้นมาทันทีเดี๋ยวนะฉันลืมอะไรไปหรือเปล่าทำไม...ใส่ชุดนอนล่ะ อย่าบอกนะว่าหมอก้องเปลี่ยนให้ แล้วเขาจะเห็นอะไรอีกไหม ทานตะวันต่อไปเธอห้ามดื่มอีกเด็ดขาดเลยนะระว่างที่ฉันกำลังเถียงกับตัวเองอยู่นั้น

หรือเพราะได้กอดใครบางคนนอน...ใช่เหรอวะผมรอไม่นานทานตะวันก็ลงมา ชุดวอร์มแขนยาวขายาวอะไรจะขนาดนั้น ทั้งที่เมื่อคืนผมเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เธอเอง...เห็นมาบ้างแล้ว...จับมานิดหน่อย ไอ้ก้อง มึงหยุดหื่นสักทีได้ไหม...ผมอดด่าตัวเองในใจไม่ได้“มานานแล้วเหรอคะ”“สักพักครับ”แค่ยืนตรงนี้ผมยังได้กลิ่นหอมจากตัวเธอเลย ผมรู้สึกชอบกลิ่นนี้จัง กลิ่นที่สะอาดสดชื่น ผ่อนคลาย...เหมือนเธอคนนั้น แต่คงเป็นเรื่องบังเอิญมั้งระหว่างทางเดินจนถึงลิฟต์เราแทบไม่คุยกันเลย ผมยืนห่างจากเธอไม่มากเพราะอยากได้กลิ่นเธอ เอาจริง ๆ โคตรเหมือนโรคจิตเลยว่ะ ไอ้ก้อง“หมอก้อง”“ครับ”“ไม่มีอะไรค่ะ” เธอขยับหนีผมเล็กน้อย ผมเพิ่งรู้ตัวว่าในลิฟต์มีแค่เราสองคน แต่ผมดันยืนใกล้เธอมาก ผมสูดดมกลิ่นจากเส้นผมของเธอ และแอบเผลอสูดหายใจแรง ๆ ไปหลายที...เธอคงรู้ตัว‘ไอ้ก้องมึงหยุดก่อน..ไอ้โรคจิต’ ทานตะวันคงด่าผมในใจอยู่แบบนี้แน่เลย“ขอโทษครับ” ผมขยับหนีออกมานิดหนึ่งแอบเสียดายอยู่นะ...คนน่าจะเต็มลิฟต์...เต็มจนแน่นคงจะดีกว่านี้...ดีกว่าอยู่สองคน จะได้เบียดได้ไม่น่าเกลียดบอกได้คำเดียวว่าตอนนี้ผมใกล้แล้ว...ใกล้โรคจิตเข้าไปทุกที“หมอก้องนั่งก่อนนะ เ

“อือ...อือ” เสียงครางที่เริ่มดังขึ้นของทานตะวัน บ่งบอกว่าเธอมีความสุขเพียงใด เช่นเดียวกับผมที่ไม่เคยขอต่อรอบสองกับใครมาก่อน นอกจากผู้หญิงนิรนามเมื่อห้าปีก่อนเท่านั้น ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ผมยังต้องการอีก ต้องการอีก ยังไม่อิ่ม ยังไม่อิ่ม...ทำไมผมหิวได้ขนาดนี้ ผมขอตะวันต่ออีกรอบและอีกรอบ..จนเธอต้องร้องขอ“หมอก้องไม่ไหวแล้ว”“อีกรอบเดียวนะ อีกรอบเดียว” และผมก็ยังหน้าด้านขออีกรอบ“ค่ะ”กว่าเราสองคนจะได้นอนก็เกือบเช้า...“ตะวันไปอาบน้ำครับ”ผมอุ้มทานตะวันเข้ามาในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายเธอจะได้สบายตัวขึ้น ผมรังแกเธอมากเกินไป จนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยน้ำรักของผม น้ำรักที่เปื้อนหน้าท้องแบนราบและลำตัวของเธอระหว่างที่อาบน้ำให้ทานตะวัน หัวใจของผมชาวาบ“ทานตะวัน นี่ปานแดงเหรอ” เธอปล่อยผมยาวตลอดผมเลยไม่เคยเห็นปานตรงนี้มาก่อนเลย ผมจำได้ดี ปานนี้คือปานที่ผมเฝ้าตามหามาตลอดห้าปีตอนที่เธออาบน้ำผมที่ยาวถูกม้วนเก็บขึ้นไปมัดจุกไว้ที่กลางศีรษะทำให้เห็นปานแดงตรงกลางหลังชัดเจน...“ค่ะ”“ตะวันมองหน้าผม” ตอนนี้ใจผมเต้นแรงมาก..ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี“เมื่อห้าปีก่อน เรา...เอ่อ...เรา...เอ่อ...เราเคย”“ค่ะ

ทานตะวัน Talksหลังจากทายาแล้วกินยาแก้อักเสบไป ฉันก็ง่วงหนักเข้าไปอีก จนแล้วจนรอดถึงจะพยายามถ่างตาไว้แค่ไหน แต่ก็หลับอยู่ดี ตื่นมาอีกทีก็เกือบเย็นแล้ว“กลับไปแล้วเหรอ” ฉันมองหาร่างสูง ๆ ในห้องแต่ไร้เงาของเขาเอ่อ...เรื่องที่ขอคบกันเมื่อก่อนหน้านี้คือเรื่องจริงใช่ไหม ฉันไม่ได้ฝันไปใช่หรือเปล่าอืม...เธอจะหยุดคิดถึงเขาสักนาทีได้ไหม ทานตะวันตอบเลยว่า...ไม่ได้ ก็คนมันคิดถึง บอกได้คำเดียว หลงหนักมาก หลงแฟนมาก...เดี๋ยวสิ เพิ่งคบกันต้องวางมาดหน่อยระหว่างฉันตบตีกับความคิดของตัวเอง ก็ได้ยินเหมือนเสียงกดรหัสประตู สักพักฉันก็ได้ยินเสียงแกร็ก เดี๋ยวนะ ฉันไม่ได้บอกรหัสให้เขานี่ แล้วเขารู้ได้ยังไง“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถามอย่างสงสัย ตอนเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นฉันนั่งอยู่“เอ่อ อือ นั่นอะไร” ฉันมองไปที่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เขาลากเข้ามา“กระเป๋าเดินทาง” อะไรกันเพิ่งคบกันได้ไม่ถึงวัน จะไปไหนอีกแล้ว“จะไปไหน”“ไม่ได้ไปไหน” ไม่ได้ไปแล้วเอากระเป๋ามาทำไม“แล้วเอากระเป๋าเดินทางมาทำไม” ฉันถามอย่างที่ใจคิดทันที“ก็มาอยู่กับคุณไง”“เฮ้ย ใครอนุญาตให้หมอมาอยู่กับตะวัน”“ผมอนุญาตตัวเอง”“ไม่ใช่อย่างนั้น ตะวันหมา

“ทำไม!” เสียงหมอก้องเคร่งขรึมขึ้นมาทันที โหมดนี้ก็น่ากลัวอยู่นะเนี่ย“ตะวันยังไม่พร้อม”“เมื่อไหร่จะพร้อม”“เอ่อคือ...เอ่อ”“ผมจริงจังนะ ผมไม่ได้อยากอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อย่างพวกลักกินขโมยกิน”“หมอก้อง!”“ผมไปทำงานละ ผมจะไม่พูดเรื่องของเรา แต่ถ้ามีคนถามผมจะไม่โกหก”“เดี๋ยว...เดี๋ยว” งอนไปโน่นแล้ว คนอะไรขี้งอน...งอนจริงงอนจัง น่ารักเนอะ...ยายคนหลงแฟนที่ฉันยังไม่อยากบอกใครเพราะว่าเรื่องของฉันกับหมอก้องมันเร็วเกินไป ยังไม่ทันอะไรก็คบและอยู่ด้วยกันแล้ว คนงอนก็ออกจากห้องไปโน่นแล้ว วันนี้เลิกดึกเหรอ เลิกงานแล้วค่อยไปง้อแล้วกันนะวันนี้ทั้งวันฉันยุ่งมาก เพราะตารางงานที่แน่นของเจ้านาย มีทั้งหมดสามการประชุม แต่ละการประชุมโหด ๆ ทั้งนั้น นี่ขนาดฉันมีผู้ช่วยนะ ยังแทบสรุปการประชุมไม่ทัน กว่างานจะเสร็จก็เกือบห้าโมงเย็นพอฉันยกมือถือขึ้นมาดูก็ต้องตกใจ เพราะ...“สามสิบข้อความที่ไม่ได้อ่าน” คนบ้าอะไรส่งข้อความเดียว สามสิบข้อความทุก ๆ สิบห้านาทีทานตะวันทำไรอยู่ทานตะวันทำไรอยู่ทานตะวันทำไรอยู่...ทานตะวันทำไรอยู่ทานตะวันทำไรอยู่ทานตะวันทำไรอยู่ทานตะวันทำไรอยู่ตอบก่อนดีกว่าเดี๋ยวส่งมาอีก“ทำงาน