All Chapters of เมียซ่อนที่(ไม่)รัก: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าของวันใหม่พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า หญิงสาวพลิกตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกอึดอัดราวกับมีของหนักพาดผ่านลำตัวอยู่เปลือกตาสีอ่อนลืมขึ้นช้า ๆ แล้วก็เห็นว่าของหนักที่ว่าก็คือลำแขนแกร่งของอนาวินกำลังก่ายกอดอีกแล้ว...เธอใจง่ายยอมพลีกายให้เขาอีกแล้วเมื่อคืนมันช่างน่าอายยิ่งนักที่เธอเป็นคนเว้าวอนอยากมีอะไรกับเขาแถมเขาเองก็ตอบสนองดุเดือดจนเกือบรุ่งสางเพียงฝันขยับตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นให้แผ่วเบาที่สุดเพราะเกรงว่าเจ้าของวงแขนจะตื่น หญิงสาวละอายใจเรื่องเมื่อคืนจนไม่กล้าสู้หน้ารู้ทั้งรู้ว่าเขาดูถูกและชอบหาคำเจ็บปวดมาคอยพูดทิ่มแทงแต่หล่อนก็ใจง่ายพลีกายให้เขาดอมดมแถมยังเป็นตัวหล่อนเองที่เป็นคนเริ่มก่อนเสียอีกเพียงฝันจ้องมองตัวเองผ่านกระจกเงา รอยรักสีแดงอมม่วงถูกคนที่นอนอยู่ด้านนอกฝากไว้ขึ้นเต็มเนินอกและบริเวณคอนี่เขาโรคจิตหรือยังไง ทำไมต้องทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ด้วย...“ทุกคนหายไปไหนหมดครับ ป้าไก่”เท้ายังก้าวไม่พ้นบันไดขั้นสุดท้ายอนาวินก็เอ่ยถามป้าไก่ที่เดินผ่านมาพอดี“ตื่นแล้วเหรอคะคุณวิน”“ถ้าไม่ตื่นป้าจะเห็นไหมครับ” เขาตอบแบบยียวนพร้อมกับสอดส่องสายตาไปทั่วบ้าน“ป้ายังไม่ตอบผมเลยนะครับ ว่าทุกคนหายไ

"มันคงไม่เหมาะสม วินว่าลิตากลับไปเคลียร์กับไอ้นุแล้วคุยกันดี ๆ เถอะมันน่าจะเข้าใจแหละ ยังไงวินจะช่วยยืนยันอีกแรงว่าเราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้”ไม่ได้ผล...น้ำเสียงเข้มที่ตอบกลับมาทำเอาหญิงสาวถึงกับยิ้มเจื่อน ๆ และรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย แต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะเอ่ยเร้าหรืออะไรสายตาก็เหลือบไปเห็นข้อความที่อณุส่งมาว่ากำลังจะไปหาที่คอนโดฯ“ก็ได้ค่ะ ลิตาไม่รบกวนวินแล้วอย่างน้อยได้คุยกับวินลิตาก็สบายใจขึ้นมาบ้างและมั่นใจว่าคุณจะยังอยู่เคียงข้างลิตา” เธอยังคงทิ้งทวนประโยคเพื่อให้เขารู้สึกอะไรบ้างมือเล็กหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นคล้องแขนขอตัวกลับ ความเร่งรีบของลิตาทำเอาชายหนุ่มแปลกใจอยู่เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรร่างสูงหมุนตัวจะเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเองสายตาก็เหลืบไปเห็นประตูห้องนอนของคนเป็นเมียจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้กลับขึ้นมา...จะขึ้นมาได้ยังไงล่ะ ก็เขาบอกว่าจะโทรไปบอกถ้าลิตากลับไปแล้วดวงตาคมหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังห้อง เข็มสั้นชี้ไปยังเลขสิบสอง เกือบสามชั่วโมงที่เขาอยู่คุยกับลิตาจนลืมร่างอวบเสียสนิท‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในข

“ที่จริงคุณไม่ต้องมาที่นี่เองก็ได้นะ ฝากคนอื่นเอามาให้ผมก็ได้”“เดี๋ยวนี้ลิตามาหาวินไม่ได้เหมือนแต่ก่อนแล้วเหรอคะ”เธอเอ่ยถามเชิงน้อยใจ“คุณน่าจะเข้าใจสถานการณ์ของเราทั้งคู่ตอนนี้นะ”หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะไม่ติดถ้าเธอจะมาหาแต่ว่านับตั้งแต่มีข่าวเสียหายออกไปเรื่องเขากับเธอ ชายหนุ่มจึงต้องระวังตัวเรื่องความสัมพันธ์มากขึ้น โดยเฉพาะจากแม่ตัวเองเพียงฝันยืนฟังสองคนนั้นตัดพ้อราวกับคนรักที่กำลังน้อยใจกันไม่ไหวจึงก้าวเท้าถอยหลังจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นแต่ลิตาก็เห็นเสียก่อนจึงสั่งให้เธอหยุด“จะไปไหนเธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลย”เพียงฝันหันกลับไปมองหน้าแม่นางเอกเจ้าบทบาทสลับกับคนเป็นสามีตีทะเบียน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันทั้งเจ็บทั้งน้อยใจ“ถ้าอยากให้ฝันขอโทษ คุณก็ต้องขอโทษฝันก่อนเหมือนกัน”“นี่!เธอเป็นแค่พนักงานอย่ามาตีตนเสมอนายนะ”อาจจะด้วยเพราะกลัวคนรู้จักกมลในสันดานหรือเปล่าก็ไม่รู้ประโยคนี้ลิตาถึงเดินมากระซิบที่ข้างหูจนทำให้สายอดทนของเพียงฝันขาด มืออวบจึงผลักเธอจนล้มลงอีกครั้ง“โอ๊ย ฉันอุตส่าห์ขอโทษเธอดี ๆ นะ”รับบทผู้ถูกกระทำแล้วหนึ่ง...เพียงฝันได้แต่กำมือแน่นรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้เสียเต็มทน

หญิงสาวเคยจินตนาการภาพตัวเองที่ได้แต่งงานและใช้ชีวิตอยู่กับเขาว่ามันต้องมีความสุขมากแน่เลยแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าจินตนาการวันนั้นจะเป็นจริงแต่แค่มันไม่ได้มีความสุขแค่นั้นเอง...มีเพียงแค่เธอที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียว...ตลอดทางที่เดินเท้าไปเรื่อย ๆ เพียงฝันไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ในความคิดก็กำลังเดินตามหลังมาห่าง ๆ ไม่ให้เธอรู้ตัวเหมือนกันเมื่อเห็นว่าร่างอวบเดินเข้าบ้านไปแล้วเขาจึงเรียกรถกลับเหมือนกัน ช่วงนี้มีเรื่องที่เขาต้องจัดการเยอะโดยเฉพาะเรื่องธุรกิจที่ถูกขัดแข้งขัดขาจนมีปัญหาตามมาจนอาจทำให้คนรอบตัวเป็นอันตรายก็ได้“มาหาฉันได้สักทีนะยัยตัวดี”ใบหน้าเรียบตึงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนโตมาหาถึงบ้าน มือที่กำลังปอกวัตุดิบสำหรับทำยำมะม่วงถูกวางลงในชามเพื่อเงยหน้าคุยกับคนเป็นลูก“โห แม่ เห็นหน้าพี่ฝันก็จ้องแต่จะดุไม่ถามพี่ฝันหน่อยเหรอว่าเป็นไงมั่งอ่า”เพียงฟ้าที่นั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะเงยหน้ามองคนเป็นพี่สาวกับแม่สลับกันไปมา เธอเข้าใจแหละว่าแม่เป็นห่วงพี่แต่แสดงความเป็นห่วงออกมาไม่เป็นแต่ก็ดูหน้าพี่เธอตอนนี้สิทำอย่างกับจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา“ใช่ไหมยัยฟ้า แม่ไม่เป็นห่วงลูกสาวคนนี้หน่อยเหรอจ๊ะ วัน

“น้องฝันมีสามีตั้งแต่เมื่อไรคะ พวกพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”“นั่นสิ หรือว่าที่น้องฝันเคยถามเรื่องแต่งงานครั้งนั้นเป็นเรื่องของตัวเองไม่ใช่เรื่องของเพื่อน”ทั้งพี่ฤทัยกับพี่นิ่มหันมายิงคำถามกับเพียงฝันโดยลืมไปว่ามีเจ้าของบริษัทยืนอยู่ด้วย เธอได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไรดี“ว่าแต่คุณอนาวินรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ ทั้งที่พวกเราสนิทกับน้องฝันยังไม่รู้เลยค่ะ” พี่นิ่มหันกลับไปถามร่างสูงที่ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ แต่ก็รีบปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย“ผมเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนะครับ”เขายกยิ้มมุมปากราวกับเยาะเย้ยแตกต่างจากเพียงฝันที่ถลึงตาใส่ หากไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเธออยากจะกระโดขย้ำเขาแล้วฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆเสียจริง“ท่านประธานนี่ช่างสังเกตจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าจะใส่ใจฝันขนาดนี้ ถ้าสามีฝันใส่ใจแบบนี้ก็ดีสิคะ วัน ๆ เห็นแต่ไปยุ่งกับเมียชาวบ้าน”อยากเล่นสงครามประสาทกับเธอก่อนเองไม่ใช่เหรอ ตอนแรกอยากปิดเรื่องความสัมพันธ์แต่ตอนนี้ทำมาเป็นเปิดประเด็นให้คนสงสัย“เอ้า สามีน้องฝันมีผู้หญิงอื่นเหรอคะ ทำไมเลวแบบนี้ล่ะ น้องฝันอย่าไปยอมนะคะ” พี่ฤทัยที่เคยมีปมเรื่องผัวมีเมียน้อยอยู่แล้วได้ฟังเรื่องนี้ถึงกั