All Chapters of เมียซ่อนที่(ไม่)รัก: Chapter 1 - Chapter 10

“สมกับเป็นพี่สาวที่แสนดีของน้องจริง ๆ รู้ใจไปหมดทุกอย่าง แต่ถ้าจะให้ดีขอเงินซื้ออัลบั้มหน่อยนะ”เพียงฟ้าส่งสายตาปริบ ๆ ให้กับคนเป็นพี่ แต่ทว่าคนเป็นพี่กลับแกล้งไม่ได้ยินแล้วเดินหนีเข้าบ้าน แต่มีหรือคนอย่างเพียงฟ้าจะยอม จึงเดินตามไปอ้อนเพื่อขอในสิ่งที่อยากได้รำพึงมองตามลูกสาวสองคนทั้งยิ้มทั้งส่ายหัว เธอดีใจที่ลูกสาวสองคนรักกันแน่นแฟ้น หากสามีเธอไม่ได้ตายจากอุบัติเหตุเมื่อสิบปีก่อน เขาคงต้องภูมิใจและดีใจมากแน่ ๆ ที่ลูกทั้งสองคนเป็นเด็กดีไม่เคยทำเรื่องอะไรให้คนเป็นแม่เสียใจสักครั้ง“วันนี้คุณแม่อารมณ์ดีจังเลยนะครับ ผมได้ยินเสียงฮัมเพลงตั้งแต่ทางเข้าประตูบ้าน”เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง คุณหญิงศจีที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเย็นกับแม่บ้านถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันกลับไปมองเมื่อเห็นว่าเป็นอนาวินลูกชายเพียงคนเดียวก็ปรับสีหน้าเรียบเฉยแกล้งทำเป็นงอน“ป้าไก่ ได้ยินเสียงนกเสียงกาแถวนี้ไหม”“ได้ยินค่ะ นก กาที่ว่าน่าจะตัวใหญ่ด้วยนะคะ”หญิงแก่แม่บ้านประจำหันไปหาคุณหนูของบ้านแล้วยักคิ้วให้ เพื่อบ่งบอกว่าคุณหญิงของบ้านน้อยใจคนเป็นลูกชายที่แทบจะไม่แวะเวียนกลับมาหาเลย“แม่ครับ อย่าโกรธผมเลย

ทางด้านอนาวินเมื่อก้าวขาพ้นประตูลิฟต์เจ้าตัวเดินออกมาพร้อมกับกลิ่นพริก กลิ่นน้ำปลา จนเลขาสาวหน้าห้องถึงกับต้องยกมือขึ้นอังจมูกตัวเองเล็กน้อย แต่สายตาก็ชำเลืองมองคนเป็นนายเพื่อไม่ให้เสียมารยาท“เดี๋ยวคุณช่วยส่งชุดนี้ไปซักให้ผมด้วยนะ”อนาวินเปิดประตูห้องทำงานออกมาพร้อมกับยื่นถุงกระดาษที่มีชุดสูทอยู่ข้างในให้กับเลขา ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนเป็นชุดสูทตัวใหม่เรียบร้อยแล้ว โชคยังดีที่ด้านหลังโต๊ะทำงานเขา เป็นห้องส่วนตัวที่ตบแต่งคล้ายห้องชุดในคอนโดเอาไว้นอนเวลาที่เขาต้องอยู่ทำงานดึกดื่นจนขับรถกลับไม่ไหว จึงทำให้มีเสื้อผ้าติดไว้เปลี่ยนเวลาจำเป็นอยู่บ้าง“แล้วเรียกคุณบวรขึ้นมาพบผมด้วย”ก่อนจะหันหลังกลับเขาก็ยังหันไปสั่งกำชับงานเพิ่มอีก เลขาสาวได้แต่พยักหน้ารับคำ แล้วรีบต่อสายหาลูกน้องมือขวาของท่านประธานทันที เธอไม่กล้าตอบโต้เจ้านายมากนักเพราะรู้สึกได้ว่าท่านกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี“คุณอนาวินเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ แต่ถ้าจะถามเรื่องพนักงานหญิงเมื่อเช้า ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ เธอเซ็นเตือนเรียบร้อยแล้ว”บวรไม่ต้องรอให้คนเป็นเจ้านายถามเขารีบชิงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนเพราะดูจากสีหน้าแล้วอนาวินคงยั

พี่นิ่มที่เดินกลับมาจากห้องน้ำได้ยินเรื่องที่สองสาวกำลังสนทนาจึงเอ่ยบอกเรื่องนี้อีกครั้ง“ฝันไม่อยากจะใส่เลยกระโปรงเนี่ย เดินก็ยากทำอะไรก็ไม่สะดวก”ใบหน้าหวานง่ำลงพร้อมกับบุยปากคว่ำแค่คิดว่าต้องแต่งตัวเธอก็ท้อเสียแล้วเพราะโดยปกติเธอไม่ค่อยแต่งตัวเสียสักเท่าไร บางวันมาทำงานยังเป็นอีเพิ้งหัวฟูอยู่เลยแล้วนี่ต้องไปหาเลือกชุดมาใส่ไปงานอีกสามสาวพูดคุยกันได้ไม่นานก็ปรากฎร่างระหงของสาวสวยมายืนอยู่ตรงหน้าผมยาวตรงถูกปล่อยสยายลงกลางหลัง ตรงใบหน้าแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ แต่ปากเรียวหยักกลับแต่งแต้มด้วยสีแดงเข้มให้ดูโดดเด่น“สวัสดีค่ะ ฉันมาพบคุณอนาวิน ไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหมคะ”“คะ คุณลิตา”พี่ฤทัยถึงกับพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าสาวสวยที่เอ่ยถามเป็นใคร ในประเทศนี้จะมีใครไม่รู้จักเธอบ้าง“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันติดต่อเลขาคุณอนาวินให้”เพียงฝันตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เพราะเธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันกับอนาวินตั้งแต่สมัยเรียนจนมีข่าวลือว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่ปัจจุบันก็คงเป็นแค่เพื่อนนั่นแหละเพราะหล่อนเองก็ประกาศว่ามีคู่แล้วเพียงฝันต่อสายไปยังเลขาฯหน้าห้องทันทีเมื่อได้คำตอบแล้วเธอจึงหัน

นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาว่าใกล้จะบ่ายสามโมงซึ่งเป็นวันและเวลาที่หมอได้นัดกับเพียงฝันให้ไปดูอาการของข้อเท้าอีกครั้งหนึ่งแม้ข้อเท้าจะหายบวมและหายเจ็บแล้วแต่ในเมื่อคุณหมอได้ให้ใบนัดมาเธอก็ต้องไปตามที่นัด“ฝันยังไม่ไปอีกเหรอ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ”“กำลังจะไปค่ะพี่ฤทัย ฝันขอเก็บของอีกแป๊บนะคะ”เพียงฝันเอ่ยบอกพี่ร่วมงานทั้งที่ตัวยังก้มเก็บของใส่กระเป๋าผ้าใบขนาดย่อมที่เธอมักสะพายไปไหนมาไหนด้วยหากเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะมักหลงใหลกับกระเป๋าแบรนด์เนมแต่สำหรับเธอไม่ใช่เลยสักนิดเพราะสุดท้ายแล้วประโยชน์ของมันก็คือใส่ของเหมือนกันแล้วจะซื้อราคาแพงไปทำไมเพราะมัวง่วนอยู่กับการเก็บของทำให้เพียงฝันไม่รู้เลยว่าเจ้าของส่วนสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรมายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้วฤทัยเอื้อมมือสะกิดบอกหล่อนตั้งหลายครั้งแต่เพราะมัวใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเพื่อนร่วมงานต้องออกแรงสะกิดหนักขึ้นกว่าเดิมเธอจึงรู้สึกตัว“อะไรคะพี่ฤทัยสะกิดอยู่ได้ ฝันเก็บของเสร็จแล้ว”เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขัดใจเมื่อถูกขัดจังหวะพร้อมกับพาร่างตุ้ยนุ้ยมุดออกจากใต้เคาน์เตอร์อย่างทุลักทุเลลักษณะท่าทางเหมือนกับหมูกำลังลุยโคลนพ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดเสียงแจ้งเตือนข้อความของโทรศัพท์ดังขึ้นจนเพียงฝันต้อง ละสายตาจากร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นดูข้อความกลุ่มแชทในไลน์[ท่านประธานหายตัวไปยังไม่มาเปิดงานเลย คนในงานรอมาเกือบชั่วโมงแล้ว ไม่มีใครติดต่อได้เลย]หญิงสาวอ่านข้อความนั้นแล้วก็ถอนหายใจเพราะเห็นสภาพผู้ชายตรงหน้าแล้วจะรอดคืนนี้ไหม“คุณอนาวินคะ”“มีอะไร” น้ำเสียงห้วนตอบกลับพร้อมกับยันกายลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับเพียงฝันที่ยืนอยู่ด้านหลังเขารู้สึกแปลกใจว่าช่วงหลัง ๆ เขากับผู้หญิงคนนี้มักจะเจอหรืออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สมควรอยู่บ่อยเกินไปแล้ว“คือว่าตอนนี้คนที่งานเลี้ยงกำลังตามหาคุณอยู่ค่ะ ฝันว่าคุณต้องกลับเข้าไปในงานก่อนดีไหมคะ”หญิงสาวทั้งพูดทั้งก้มหน้าเพราะไม่กล้าสบสายตาแต่เลือกที่จะใช้หางตาชำเลืองมองแทน“อือ เดี๋ยวฉันเข้าไป เธอเข้าไปก่อนเลย เออ แล้วก็ขอบใจมากนะที่เอาตัวมาบังฉันแต่ทีหลังไม่ต้อง ฉันไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวเพราะฉัน”“ค่ะ”“อ้อ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อย่าไปบอกหรือเล่าให้ใครฟังไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่”เขาหันกลับมาเน้นย้ำเธออีกรอบแล้วก็ก้าวเท้ายาว ๆ เดินเข้างานไปปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นโดย