All Chapters of กลิ่นพิษบุปผา: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 แปลกที่แปลกคนแสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดหน้าต่างตกกระทบลงบนใบหน้าคมสันของหลางหานเจิ้ง เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะพลิกตัวเตรียมลุกจากเตียง แต่เมื่อหันไปเห็นร่างของคนที่นอนอยู่เคียงข้าง ความทรงจำจากเมื่อคืนก็ค่อย ๆ หวนกลับมาปกติเขาไม่ใช่คนที่ตื่นสายเช่นนี้ ทว่าเมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอน เพราะมัวแต่นั่งระแวดระวังหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างกาย ไม่แน่ใจเลยว่านางหลับจริงหรือไม่ และเขาเองก็ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไรดวงตาคมทอดมองใบหน้าของหญิงสาวผู้หลับตาพริ้มอยู่ใกล้ ๆ หากไม่รู้อะไรเลย ดูเพียงภายนอก นางก็ไม่มีพิษมีภัยอันใด แถมยังคล้ายหลานเมยราวกับพิมพ์เดียวกันแม้เขาจะไม่เคยได้ใกล้ชิดหลานเมยถึงเพียงนี้ แต่ก็จดจำใบหน้าของนางได้อย่างแม่นยำ“ทั้งที่เหมือนกันถึงเพียงนี้ แต่เหตุใดนิสัยจึงแตกต่างกันลิบลับ…” หลางหานเจิ้งพึมพำ ก่อนจะลุกออกจากเตียงอย่างแผ่วเบาเขาไม่รู้เลยว่า ในขณะที่หญิงสาวดูเหมือนกำลังหลับสนิท มือเรียวที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนนั้นกำลังถือมีดสั้นเอาไว้แน่น หากเมื่อคืนเขาแสดงท่าทีอันตรายแม้เพียงน้อย มีดเล่มนี้อาจไม่อยู่นิ่งเช่นตอนนี้เมื่อหลางหานเจิ้งออกจากห้องไป หลานฮวา

บทที่ 12 สีเขียวมิได้เหนี่ยวทรัพย์บ่ายวันนั้น หลางหานเจิ้งให้ช่างตัดชุดเดินทางมาหาหลานฮวาตามที่เคยพูดไว้ เรื่องที่เขาเคยกล่าวว่านางจะเป็นฮูหยินเอก ดูท่าจะไม่ใช่คำกล่าวลอย ๆ เลยแม้แต่น้อยแต่ถึงกระนั้น หลานฮวาก็ยังไม่อาจพอใจในตัวเขาได้ แม้จะยอมให้ตำแหน่งฮูหยินเอกมาแต่แรก ทว่ากลับเป็นผู้ขัดแข้งขัดขานางทุกครั้งที่พยายามจัดการเรื่องของพี่สาวช่างตัดเย็บนำผ้าหลายม้วนมาวางเบื้องหน้าหลานฮวา“ผ้าผืนนี้เป็นผ้าทอชั้นดีจากทางใต้ เนื้อบางเบาแต่ทนทาน สีเขียวหยกจาง ๆ เหมาะกับผิวของฮูหยินเป็นอย่างยิ่งขอรับ”“ไม่เอา มีสีอื่นหรือไม่”ช่างตัดเย็บชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเจื่อน ๆ มิใช่ครั้งแรกที่พบเจอลูกค้าที่เลือกมากเช่นนี้“เช่นนั้นผืนนี้ สีงาช้างเจือชมพูจาง ๆ ใกล้เคียงกับผิวของฮูหยิน ใส่แล้วจะขับผิวให้ยิ่งงามยิ่งขึ้น”“ข้าคงดูเหมือนคนป่วยมากกว่า ข้าอยากได้สีเข้ม ๆ”ช่างตัดเย็บพยักหน้า ก่อนเปลี่ยนไปหยิบผ้าม้วนใหม่“เช่นนั้น… สีเขียวตองแก่ดีหรือไม่ขอรับ”หลานฮวามองข้ามไปยังผ้าสีดำสนิทผืนหนึ่ง แต่เมื่อโดนแสงอาทิตย์ส่องกระทบ กลับเผยประกายแวววาวเล็กน้อยจากไหมเงินหรือทองที่ถักทอปะปนอยู่ จนเกิดประกายระยับ

บทที่ 14 อยากมีตัวตน“นายหญิง แม่นางรุ่ยหรันมาขอพบท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”เสียงสาวใช้ดังขึ้นในห้องโถง บรรยากาศเงียบงันราวกับลมหายใจถูกกลืนหายไป สาวใช้ผู้นั้นค้อมตัวต่ำอย่างนอบน้อม ขณะรายงาน หางตาก็ลอบเหลือบมองปฏิกิริยาของหลานฮวา พวกนางล้วนรู้ดีในจวนแห่งนี้ ใครกล้าย่ำยีหน้าฮูหยิน จะมีจุดจบเช่นไร“ทหารหน้าจวนไม่ได้ให้เข้ามา พวกเขาให้ข้ามารายงานนายหญิงก่อนเจ้าค่ะ”น้ำเสียงของสาวใช้แผ่วลง แม้แต่คนรับใช้ก็รู้จัก ลำดับชั้นใหม่ของจวนแม่ทัพแล้วหลานฮวานิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้านิ่งเฉยจนแทบไม่มีใครอ่านออก“บอกให้แม่นางรุ่ยหรันรออยู่หน้าจวนก่อน ข้า…จะคิดดู”เสียงของนางอ่อนเบา แต่เต็มไปด้วยพลังอำนาจอันสงบเย็น สาวใช้รับคำ แล้วถอยหลังไปเงียบ ๆ ราวกับรู้ว่าหากพูดเกินคำเดียว อาจเป็นภัยต่อตนเองบรรยากาศในห้องยังคงเงียบงันหลานฮวายกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก รอยยิ้มบางแตะแค่ปลายตา ในเมื่อนางแต่งเข้ามาเป็นภรรยา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด นางก็จะ ‘ยืนอยู่ในตำแหน่งนั้น’ ให้คนทั้งจวนมองเห็นบ่าวไพร่ในจวนเริ่มเรียกนางว่า นายหญิง อย่างเปิดเผยแม้แต่สตรีที่เคยเชิดหน้าชูคอในฐานะคน

บทที่ 16 ตกลงกัน“มาหาข้ามีธุระหรือ” หลานฮวาเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“มานอนด้วยไม่ได้หรือ” หลางหานเจิ้งตอบกลับเรียบ ๆหญิงสาวยิ้มบาง ดวงตาเจ้าเล่ห์ “หากท่านบอกว่ามาเฝ้าข้า ข้ายังจะเชื่อเสียมากกว่า”หลางหานเจิ้งถอนหายใจยาวกับท่าทีเย็นชาของภรรยา “ข้าเพียงต้องการตกลงบางเรื่องกับเจ้า”“ข้ามิคิดว่าระหว่างเรายังมีสิ่งใดให้ต้องตกลงกันอีก”“เจ้าแน่ใจหรือ” เขาจ้องมองหญิงสาวที่ทำเป็นไม่สนใจคำพูดตน“แน่ใจ”“อีกไม่กี่วันเราต้องเดินทางกลับจวนจ้าวเพื่อเยี่ยมบิดามารดาของเจ้า เช่นนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่มีเรื่องใดต้องตกลงอีกหรือ”รอยยิ้มบางซ่อนความเป็นต่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลานฮวา ทำให้หลางหานเจิ้งรู้สึกแปลกใจยิ่งนัก เขาจ้องมองสตรีตรงหน้า ราวกับต้องการมองทะลุความคิดนางให้ได้“เจ้าช่างไม่ใส่ใจ หรือเจ้าตั้งใจแกล้งทำเป็นเช่นนั้นกันแน่” เสียงเขาแผ่วเบาแต่หนักแน่น ดวงตาคมเข้มจับจ้องนางไม่วางตาต่างจากหลานเมยที่ยามพูดถึงเรื่องเช่นนี้ย่อมมีแววหวั่นไหว แต่หลานฮวากลับไร้แม้เงาแห่งความกังวล“หากท่านไม่ประสงค์จะร่วมเดินทาง ข้าก็ไปเพียงลำพังก็ย่อมได้ ส่วนจะกลับมาเมื่อใด…นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง”คำพูดนั้นทำเอาห

บทที่ 18 ค้างคืนลำพัง…“เจ้าค้างที่นี่หรือไม่”เสียงของแม่ใหญ่ฟังดูราบเรียบ หากแต่น้ำเสียงนั้นมีแรงกดดันซ่อนอยู่ใต้ความสุภาพ เมื่อพิธียกชาสิ้นสุดลงและบรรยากาศรอบห้องเงียบงันจนน่าอึดอัดบ่าวไพร่ในจวนสกุลจ้าวที่ยืนอยู่รายรอบต่างกลั้นลมหายใจ รอคอยคำตอบจากหลานฮวาราวกับชะตาของตนเองผูกติดอยู่กับวาจาของนาง พวกเขาภาวนาให้คุณหนูหลานฮวาเพียงแค่กลับมาตามธรรมเนียม ไม่คิดจะค้างคืน หรืออย่างน้อย…แม่ทัพหลางจะมีธุระด่วนต้องกลับจวนแม่ทัพทันทีหลานฮวาหันหน้ามาช้า ๆ สบตาจ้าวหยงชิงด้วยสีหน้าเรียบสงบ ก่อนจะยิ้มบาง นางเห็นบางอย่างในแววตานั้น และนางรู้ว่าเขารอคอยนางกลับมาวันนี้ ย่อมต้องมีสิ่งใดในใจ แน่นอนว่าย่อมต้องใช้งานนางอะไรสักอย่าง ถึงได้ลงทุนทำถึงขนาดนี้ และหลานฮวาอยากรู้ว่าเขาคิดทำสิ่งใดหลานฮวาหันหน้ามาช้า ๆ สบตาจ้าวหยงชิงด้วยสีหน้าเรียบสงบ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง สีหน้าของนางดูอ่อนโยนดังเดิม ทว่าความเย็นเยียบในดวงตานั้นกลับทำให้ชายชราผู้นั่งอยู่หัวโต๊ะรู้สึกราวกับถูกจับจ้องโดยอสรพิษในเงามืดนางเห็นบางอย่างในแววตาของเขา ความลิงโลดที่พยายามเก็บกลืนไว้ใต้ใบหน้าเคร่งขรึม และความคาดหวัง…ความคาดหวังอันแน่นหนัก