All Chapters of กลิ่นพิษบุปผา: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำณ ค่ำคืนหนึ่งซึ่งดาวบนฟากฟ้าส่องแสงสลัว แสงจันทร์ทอดเงาเย็นเยียบลงบนเรือนร่างบอบบางของสตรีผู้กำลังเจ็บครรภ์ เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังก้องในห้องไม้เก่า ๆ ก่อนที่เสียงร้องไห้ของชีวิตใหม่จะกรีดผ่านความเงียบสงัดนั้นทารกคนแรกคลอดออกมา พร้อมเสียงร้องสดใสดังพลิ้วไหว แววตากลมใสที่ลืมขึ้นครั้งแรกดูราวกับสะท้อนแสงดาว บรรดาผู้คนในเรือนต่างโห่ร้องยินดี กล่าวขานว่านางคือ “ดาวนำโชค” ที่จะนำความรุ่งเรืองและเกียรติยศสู่ตระกูลแต่แล้ว… ทารกคนที่สองกลับคลอดตามออกมาพร้อมเสียงร้องแผ่วเบา และรอยปานประหลาดรูปดอกไม้มอดไหม้กลางแผ่นหลัง ดวงตาคู่นั้นมืดมัว ไร้แววความยินดี แทบจะในทันที… มีเสียงหวีดร้องจากแม่นมดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก“นั่นมัน… ดาวหายะนะ!”ไม่มีแม้คำปลอบโยน ไม่มีแม้โอกาสได้ดูดดื่มน้ำนมจากอกของผู้ให้กำเนิด ทารกน้อยถูกพรากจากอกไปไกลแสนไกล ราวกับเป็นภาระที่ไม่อาจปล่อยให้อยู่ใกล้ผู้คนในเมืองหลวงได้นางถูกส่งตัวไปยัง เขาพิษ ดินแดนห่างไกลที่ผู้คนต่างเล่าขานถึงสัตว์ประหลาด พิษร้าย และหมอยาเฒ่าผู้มีชีวิตอยู่เกินร้อยปี ผู้ที่เป็นทวดของพวกนาง ผู้ถูกลืมเลือนจากโลกภายนอก นางเติบโตท่ามกลางกลิ่นสมุนไพร

บทที่ 2 ยึดตัวตนหลานฮวาเงยหน้ามองบิดาและแม่ใหญ่แววตาเรียบสนิท ริมฝีปากยังคงยิ้มบาง…แต่ไร้ความอบอุ่น“หากจะให้ข้าแต่งงานแทนพี่หลานเมย…”“เช่นนั้น ทุกสิ่งที่เคยเป็น และกำลังจะเป็นของนางต้องเป็นของข้า”เสียงของนางชัดเจน หนักแน่น ราวกับกำลังประกาศกลางห้องโถง ไม่มีวาจาใดของบิดาหรือแม่ใหญ่แทรกขึ้นมาได้ในขณะนั้นแม้แต่สายตาของบ่าวไพร่ที่ยืนอยู่โดยรอบ ก็ยังต้องก้มหน้าหลบ“ตั้งแต่เกิดมา ข้าไม่เคยได้แม้แต่หยาดน้ำนมจากมารดา ถูกส่งขึ้นเขา ถูกลืมเลือน…ในขณะที่หลานเมยได้ทุกอย่าง ทั้งความรัก ทั้งชื่อเสียง ทั้งเรือนทั้งหอ”นางก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว สายลมยามสายพัดชายอาภรณ์ให้โบกเบา เหมือนคำประกาศของนาง กำลังจารไว้ในฟากฟ้าเหนือจวน“ในเมื่อพี่สาวตายไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้ข้าจะรับทุกสิ่งของนางไว้ แม้แต่คนรับใช้ที่เคยดูแลนางก็ต้องมาดูแลข้า ในฐานะ…คนที่ยังมีชีวิตอยู่”บิดานางอ้าปากเหมือนจะเอ่ยคำใดแต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมาทัน แม่ใหญ่ก็เพียงบีบพัดในมือแน่นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววไม่สบอารมณ์ แต่ก็จำต้องกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม“ได้สิ เอาอย่างเจ้าว่าเลย เดี๋ยวพ่อจัดการให้”เรือนเมฆขาว คือชื่อที่จารึกไว้หน้าประตูไม้

บทที่ 4 ยาพิษในราตรีคืนแรกของการมาเยือนจวนสกุลจ้าว ค่ำคืนนี้เงียบสงัดกว่าทุกคือ แสงจันทร์ฉาบลงบนหลังคาจวนเสนบดีจ้าว ราวกับแสงสุดท้ายก่อนพายุร้ายจะกระหน่ำลงมาดวงจันทร์ลอยลับหลังม่านเมฆ ทิ้งให้เงาค่ำครองทั่วเรือนจวนเสนาบดีลมเย็นเฉียบแทรกเข้าระหว่างซี่หน้าต่างราวกับเสียงกระซิบจากโลกวิญญาณและนั่นคือคืนแรกที่หลานฮวาเดินทางกลับมา…ลมเย็นหอบกลิ่นสมุนไพรประหลาดบางอย่างลอยผ่านหน้าต่างบานเล็กของห้องครัวใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่า กลิ่นหอมนั้นไม่ใช่กลิ่นของเครื่องปรุง แต่คือ พิษ จากยอดเขาอันไร้ผู้คนพิษนิมิตเงาเป็นยาที่ท่านทวดเคยเตือนนางมิให้ใช้ หากไร้เหตุจำเป็น มันไม่ฆ่า ไม่เจ็บ ไม่ปรากฏร่องรอย แต่จะชักนำผู้ถูกพิษเข้าสู่ห้วงฝันอันสั่นคลอนความจริงบิดเบือนเวลา ความทรงจำ และดึงเอาความกลัวที่ซ่อนลึกที่สุดมาเปิดโปง และหลานฮวา…เลือกใช้มันลงมือในคืนนี้เมื่อเรือนของหลานเมยกลายเป็นของนางเมื่อนางก้าวเข้ามาแทนที่พี่สาวเมื่อต้องเริ่ม ล้างบัญชี และตามหาความจริงในฝันฮูหยินจ้าว กรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างของนางตกลงจากหน้าผาสูงชัน ผ้าคลุมศีรษะสีแดงของเจ้าสาวพันรัดรอำคอนาง ดึงรั้งให้นางดิ่งลึกลงไปในหุบเหวที่ไ

บทที่ 6 แต่งเพราะต้องแต่ง…แค่นั้นรุ่ยหรันที่ยืนอยู่ไม่ใกล้คนทั้งสอง ต้นไผ่ที่ปลูกเรียงรายริมสระบัว เงาของไผ่ทอดทาบลงบนอาภรณ์สีเขียวอ่อนของนาง ราวกลืนตัวไปกับแมกไม้ นางคือหญิงสาวผู้มีใบหน้านวลเนียนราวกลีบเหมยขาว และดวงตาอ่อนโยนที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้แม่ทัพหนุ่มเผลอไผลจนวางใจฝากความลับในหัวใจเอาไว้เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ชื่อที่ผู้คนในเมืองหลวงเรียกขานนาง ด้วยว่านางชอบสวมอาภรณ์เขียวอ่อน และมักอยู่ในสวนไผ่ เป็นดั่งเงาที่ซ้อนอยู่ในเบื้องหลังของแม่ทัพหนุ่มผู้โด่งดังแต่ในความงามสงบที่ผู้คนเห็น นางกลับเป็นเพียงเงาที่ไร้ชื่ออย่างเป็นทางการในชีวิตของเขาหลานฮวานางปรายตาจากบุรุษตรงหน้าหันไปมองหญิงสาวอีกคน นางไม่รู้จักหญิงผู้นี้เป็นการส่วนตัว แต่จำได้ว่าชื่อของ รุ่ยหลันปรากฏในจดหมายฉบับหนึ่งของหลานเมย‘นางชื่อรุ่ยหรัน เป็นบุตรสาวของนายกองระดับรอง…คนผู้นั้นดูเหมือนจะไม่กล้ายืนเคียงข้างนางต่อหน้าบิดา ข้าไม่แน่ใจว่าควรสงสารนางหรือไม่ดี หากฮวาอยู่ตรงนี้ คงเข้าใจข้า’“แม่นางรุ่ยหรัน”ดวงตาของรุ่ยหรันสะท้อนแววแปลกใจเพียงชั่วครู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง“ข้าได้ยินว่าเจ้าคือคนรักของแม่ทัพ” รุ่ยหรันคลี่ยิ้ม หากคน

บทที่ 8 แขกที่ไม่ได้รับเชิญแขกในงานพากันหัวเราะแห้ง ๆ ตอบรับท่าทีราวเจ้าสาวผู้นี้มิได้รู้สึกอับอาย หรือหวั่นไหวกับคำครหาที่ลอยวนอยู่ในบรรยากาศเลยแม้แต่น้อยใครจะคาดคิดว่าสตรีผู้มาแทนในงานแต่งจะรับมือกับสายตานับร้อยได้อย่างสง่างามเช่นนี้รุ่ยหรันที่ยืนอยู่อีกฟากของแขกที่มายกชายินดี กลับกำถ้วยน้ำชาของตนแน่นขึ้นจนปลายนิ้วซีดขาว ดวงตาสั่นไหวด้วยความไม่เข้าใจ ฝาแฝดของหลานเมยรับมือยากเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่มีใบหน้าเดียวกัน กำเนิดจากสตรีหัวอ่อนเช่นเดียวกัน เหตุใดจึงแตกต่างเช่นนี้หลานฮวาหันไปสบตาอีกฝ่ายพอดี ก่อนจะยกยิ้มให้รุ่ยหรันอย่างอ่อนหวาน หากแต่ในแววตากลับราวมีดเล่มเล็กจ่ออยู่กลางอก“ข้าคงต้องขอบคุณสตรีผู้กล้าหาญที่มางานแต่งของคนรักเก่า ทั้งยังแต่งตัวงดงามเสียจนแย่งความสนใจไปจากเจ้าสาวเสียเอง…”เสียงของหลานฮวาดังไม่เบาไม่ดังนัก แต่ก็พอให้แขกในงานหลายคนหันขวับมามองหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้งรุ่ยหรันถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ ใบหน้าสวยงามซีดเผือด หากจะโต้เถียงกลับก็ยาก เพราะหลายคนต่างซุบซิบกันอยู่ก่อนหน้าแล้วว่านางแต่งองค์ทรงเครื่องประหนึ่งเป็นเจ้าสาวอีกคน“แม้ท่านแม่ทัพจะไม่ยิ้ม