All Chapters of กลิ่นพิษบุปผา: Chapter 41 - Chapter 49

บทที่ 40 รักนาง แต่นางไม่รักตอบคืนนั้น ทั้งสองนอนเคียงกันเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ต่างฝ่ายต่างเงียบงันไม่ปริปากพูดอะไร หลานฮวาทำท่าคล้ายหลับ แต่ในความมืด หลางหานเจิ้งกลับจ้องมองนางอยู่เนิ่นนานในใจของเขามีเพียงคำว่า “นางจะจากไป” วนเวียนอยู่ไม่จาง เขานอนคิดเช่นนั้นเกือบทั้งคืน กระทั่งรับรู้ว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วจริง ๆทว่าในห้วงเงียบสงัด เสียงหนึ่งก็หลุดออกมาจากปากที่ควรจะสงบ“ถ้าข้าขอให้เจ้าอยู่ต่อ…เจ้าจะยอมได้หรือไม่”ไม่มีคำตอบจากความมืดมิด หลางหานเจิ้งจึงถอนหายใจยาวอย่างเงียบงัน ก่อนจะปิดตาลงพร้อมกับที่ดวงตาของหลานฮวาเบิกขึ้นในความมืดนางไม่ได้หลับเลยสักนิด เสียงถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเขา และคำถามสุดท้ายเมื่อครู่ ล้วนสั่นคลอนบางสิ่งในใจนางแม้จะรู้สึกบางอย่าง แต่หลานฮวาก็บอกตนเองเสมอว่า ไม่ควรรู้สึกเพราะสิ่งนี้ไม่ใช่ความจริงเมื่อการแก้แค้นสิ้นสุด นางก็จะกลับไปเป็นหลานฮวาที่เย็นชาคนเดิมกลับไปอยู่บนภูเขา และความเจ็บหน่วงที่อกในตอนนี้…ก็คงจะจางหายไปเองหลังจากคืนนั้น หลางหานเจิ้งก็ไม่มาที่เรือนเหมยฮวาบ่อยนักเขารู้ตัวว่าต้องใช้เวลาเพื่อทบทวนเขาไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป ไม่

บทที่ 42 ไม่ใช่คนรัก แต่ก็ไม่ได้เกลียด“รู้จักทำตัวดีก็เป็นนี่”“เจ้าค่ะ ข้าทำตัวดีเป็น” หลานฮวายิ้มเย็นให้หญิงตรงหน้า สายตานิ่งสงบแต่เฉียบคมจนฮูหยินจ้าวเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ“อ้อ ข้าลืมบอกท่านแม่ใหญ่อย่างหนึ่ง… ข้าอาจจะไม่ทำอะไรท่านเรื่องหลานเมย แต่เรื่องมารดาของข้า ข้าไม่มีวันปล่อยให้ท่านลอยนวล ท่านเป็นคนทำให้แม่ของข้าตายใช่หรือไม่ คนของท่านในครัว… ปากไม่ค่อยอยู่กับที่เท่าไร พวกเขาพูดลอย ๆ ว่าท่านจ้างหมอตำแยให้ใส่ยาบางอย่างที่ทำให้หญิงคลอดต้องตกเลือด”“เจ้า…” ฮูหยินจ้าวกัดฟันแน่น มือเกร็งด้วยโทสะ“อ้อ… ข้าเกือบลืมบอกอีกเรื่อง” หลานฮวาเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ยาที่ท่านดื่มไปเมื่อครู่ ไม่มีพิษหรอก แต่ข้าได้วางยาสั่งตายไว้ที่ตัวของท่านแล้วตั้งแต่วันที่เราพบกันวันกลับบ้านของเจ้าสาว ตอนนี้พิษเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วสินะ ปวดแน่นในอกจนพูดไม่ออก… แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ ปากท่านมากเกินไป ข้าจะให้ท่านตายเร็วขึ้นอีกนิดเพื่อไม่ให้เจ็บมากนัก ส่วนท่านพ่อของข้า… อีกไม่นานก็คงตามไป”หลานฮวาทิ้งให้ฮูหยินจ้าวทรมานอยู่ลำพังบนพื้นเรือน ทุกคนในจวนล้วนถูกสั่งให้ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่มีใครออกมาได้ จึงไม่มีผู้ใดรั

ตอนพิเศษ 2 ใต้เงาจันทร์ ใจหนึ่งเผยความจริงหลานฮวานั่งมองเปลวเทียนที่สั่นไหวในยามค่ำคืน แสงอุ่นนั้นคล้ายคลึงกับดวงตาของหลางหานเจิ้งที่มองนางอย่างไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่วันที่เขาแต่งนางเข้าจวน…จนถึงวันนี้ เขายังคงเป็นเช่นเดิมเขาอยู่ตรงนั้นเสมอ“ความรักระหว่างชายหญิง ข้าเคยเห็นมานัก…แต่ไม่เคยเข้าใจ”นางพึมพำกับตนเอง “บางที…มันอาจจะไม่ต่างจากความรู้สึกที่ข้ามีให้พี่สาวฝาแฝด ความรู้สึกอุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้ ความเงียบที่ไม่อึดอัด ความคิดถึงในยามจากไกล”แม้นางจะบอกกับหลางหานเจิ้งว่า “ข้าอาจจะรักท่าน”แต่นางก็ไม่รู้ว่า รักเช่นนั้นลึกซึ้งเพียงใดนางไม่รู้ว่ารักคือแรงปรารถนาอันเร่าร้อนหรือคือความเข้าใจอันลึกซึ้งระหว่างวิญญาณสองดวง แต่สิ่งหนึ่งที่นางรู้แน่คือ…“เมื่ออยู่ใกล้เขา ข้ารู้สึกปลอดภัย รู้สึกว่าตนไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา”กับคนอื่น หลานฮวาต้องปั้นหน้า ต้องระวังคำพูด ต้องคอยรับมือกับอันตรายรอบด้าน แต่กับเขา…นางแค่นั่งนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ก็พอ เขาไม่เร่งเร้า ไม่คาดหวังนางไม่รู้ว่าเรียกสิ่งนี้ว่ารักหรือไม่แต่หาก “รัก” คือการไม่อยากให้อีกฝ่ายหายไปจากชีวิต นางก็กลัวอยู่ลึก ๆ ว่า หากวันหนึ่งเขาหายไ

ตอนพิเศษ 4 เริ่มต้นชีวิตคู่…และชีวิตใหม่ในครรภ์หลังจากที่หลานฮวาตัดสินใจ ลองใช้ชีวิตเยี่ยงสามีภรรยา กับหลางหานเจิ้ง ชีวิตประจำวันของทั้งสองค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากความเคยชินสู่ความผูกพันที่ลึกซึ้งเขาเริ่มลุกก่อนทุกเช้า ชงชาสมุนไพรให้นาง นางเริ่มคอยรอเขากลับจากว่าราชการ แล้วตักข้าวให้ในมื้อค่ำบางวันเขาจะนั่งแกะผลไม้อย่างเงียบ ๆ ให้นาง บางวันนางจะถักด้ายให้เขาเอาไปเย็บผ้าคลุมไหล่ใหม่ไม่มีคำรักพร่ำเพรื่อ ไม่มีพิธีรีตรองแต่การกระทำเล็ก ๆ เหล่านี้ค่อย ๆ เติมเต็ม ใจ ที่เคยด้านชาจากอดีตจนกระทั่งวันหนึ่ง…ยามสายของฤดูใบไม้ผลิหลานฮวารู้สึกคลื่นไส้อย่างไร้สาเหตุมาแล้วหลายวันในที่สุดนางก็ยอมให้หมอประจำจวนตรวจดู“คุณหนู…มิใช่ ฮูหยิน…ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ ท่านตั้งครรภ์แล้ว”นางนิ่งไปครู่หนึ่งไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะจิตใจนาง…ไม่เคยเตรียมรับข่าวนี้จริง ๆบุตรคนหนึ่ง…ในร่างของนางบุตรของนางกับเขาเมื่อหลางหานเจิ้งกลับมาถึงเรือนเขารู้ได้ทันทีว่านางมีเรื่องจะบอก หลานฮวาไม่ได้พูดอะไรทันที นางเพียงวางมือเขาเบา ๆ บนหน้าท้องของตนเอง แล้วกระซิบช้า ๆ“ท่านจะได้เป็นบิดาแล้ว”เขาชะงักไปชั่วขณะจากนั้นคุกเข

ตอนพิเศษ 6 พ่อลูกสายรบ แม่สายยาพิษเมื่อแม่จับลูกกินยาตั้งแต่ขวบครึ่ง“ขมมาก…” เด็กชายตัวน้อยน้ำตาคลอเมื่อหลานฮวาหยดยาสีดำลงปาก“อือ อมไว้” นางว่าเสียงเรียบ“ท่านแม่…ข้าอยากกินขนม”หลางหานเจิ้งรีบเข้ามาอุ้มลูกพร้อมมองภรรยาอย่างอ้อนวอน“ฮวา…ลูกยังเล็กนัก”“หากท่านออกรบแล้วโดนพิษ ท่านจะหวังให้ลูกกินขนมรอท่านรอดกลับมาหรือ”“…ข้าจะเตรียมจดหมายพินัยกรรมไว้แต่เนิ่น ๆ ก็แล้วกัน…”การฝึกเชิงยุทธของพ่อลูกตั้งแต่ซื่อเหยียนอายุห้าขวบ หลางหานเจิ้งก็ให้เขาเริ่มฝึกหมัดพื้นฐาน“ข้าเจ็บ” เด็กน้อยครวญเมื่อฝ่ามือถลอกจากไม้กระบอง“แม่เจ้าเคยขุดสมุนไพรด้วยมือเปล่ากลางหิมะ ยังไม่ร้องเลย เจ้าเป็นชายจะร้องไห้เชียวหรือ”ซื่อเหยียนมองหน้าบิดา ก่อนเงียบและฝืนฝึกต่อจากนั้นหลางหานเจิ้งก็หันหลังไปซับน้ำตา…ของตัวเอง“ใจเจ้ากล้ากว่าใจข้าเสียอีก ซื่อเหยียน…” เขากระซิบเบา ๆ ด้วยเสียงสะเอื้อน จำต้องฝึกให้บุตรชายแข็งแกร่ง แต่ก็แอบน้ำตาซึมทุกคราที่เห็นเขามีน้ำตาอุบัติเหตุจากห้องปรุงยาวันหนึ่ง ซื่อเหยียนแอบเข้าห้องของมารดาคิดว่าเป็นครัว หยิบขวดที่คิดว่าเป็นน้ำหวานขึ้นมาชิม…ตื่นมาพบตัวเองนอนอยู่ในตั่ง ห่มผ้าแน่นหนาหลาน