All Chapters of กลิ่นพิษบุปผา: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 30 เพื่อพ่อ เจ้าทำได้หรือไม่เมื่อหลานฮวาแต่งเข้าสู่จวนแม่ทัพอย่างสง่างามตามที่ผู้เป็นบิดาวาดฝันไว้ จ้าวหยงชิงเขาเริ่มนับวันนับคืน รอคอย วันกลับบ้านของเจ้าสาว อย่างใจจดจ่อ เหมือนนักล่าที่เฝ้ารอจังหวะลั่นศร แต่พอนางกลับมาจวนเขากลับมีโรคระบาดแม้ใจจะลังเล แต่อะไรที่เริ่มไว้แล้วก็ต้องจบให้ถึงที่สุด คันศรเมื่อง้าง ย่อมไม่มีวันหันกลับในห้องลับหลังเรือนใหญ่ คืนหนึ่งที่ลมหนาวพัดอ้อยอิ่ง เสียงฝีเท้าเบาราวแมวของหลานฮวาดังขึ้นในห้องเงียบงันจ้าวหยงชิงนั่งอยู่หลังโต๊ะ หันหลังให้ประตู“เจ้ามาแล้วหรือ ฮวาเอ๋อร์ลูกพ่อ”เสียงของเขานุ่มนวลนัก จนชวนให้คนเผลอลืมความหลังที่ขมขื่น“พ่อล่ะดีใจนัก…เจ้าทำให้พ่อภูมิใจยิ่งกว่าผู้ใด เสียดายที่เกิดโรคระบาดขึ้นที่จวน ทำให้เจ้าและแม่ทัพต้องกลับแล้ว”หลานฮวานิ่ง ฟังแต่ไม่กล่าวสิ่งใด“พ่อไม่มีอะไรจะขอมากมาย…แค่เพียงเรื่องเล็กน้อยเจ้าก็ช่วยพ่อได้”เขาหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมา วางลงตรงหน้า“นี่คือขี้ผึ้งหล่อแบบอย่างดี พ่อเตรียมไว้ให้แล้วเจ้าก็เพียง…แอบนำไปหล่อตราประทับของแม่ทัพมาเท่านั้น ไม่ต้องเปิดจดหมาย ไม่ต้องแตะต้องใด ๆ แค่…วางมันลงบนตรา แล้วรีบนำกลับมาให้พ่

บทที่ 32 มีคนไม่ติดโรคหลานฮวากลับมาถึงจวนหลางพร้อมหลางหานเจิ้ง เมื่อก้าวขึ้นรถม้า แม่ใหญ่ก็ไม่รอช้า รีบเอ่ยถามท่านหมอที่ดูแลตระกูลจ้าวว่า “ท่านแม่ทัพกับฮูหยินนั้นกลับออกไปได้ยังไง”ท่านหมอรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว คล้ายกับรู้อยู่แล้วว่าวันหนึ่งจะต้องถูกถามถึงเรื่องนี้ สีหน้าเขาดูเก้อเขินเล็กน้อย คงเข้าใจแล้วว่าตนเองถูกหลอกให้เป็นหมากตัวหนึ่ง แต่หากเอ่ยออกไป ตระกูลจ้าวคงไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไป เขาจึงเลือกที่จะพูดเพียงว่า“ทุกอย่างดีขึ้นมากแล้ว หากดื่มชาสมุนไพรที่ข้าจัดไว้ให้สักสองสัปดาห์ ก็ไม่น่ามีอะไรน่าห่วง”ระหว่างทางกลับจวน หลางหานเจิ้งถามขึ้นขณะนั่งในรถม้าคู่กับหลานฮวา“เจ้าว่าชานั่น…จำเป็นต้องดื่มจริง ๆ หรือ”“มันก็แค่ชาสมุนไพรธรรมดา ๆ ดื่มแล้วขับเหงื่อมากหน่อย ท่านหมอคงบอกว่าช่วยขับพิษ แต่จริง ๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก” หลานฮวาตอบเรียบ ๆหลางหานเจิ้งทำหน้าตื่น “ข้าว่าข้าคงต้องไปเรียนสมุนไพรบ้างเสียแล้ว”“จริงด้วย ท่านเป็นแม่ทัพ หากถูกวางยาโดยไม่รู้ตัวจะทำเช่นไร ที่สำคัญ ท่านก็ควรเรียนรู้ที่จะดูคนด้วย” หญิงสาวถือโอกาสเหน็บแนมเล็กน้อย“เจ้าชอบพูดจิกกัดนักนะ” หลางหานเจิ้งพึมพำพลางมองนาง แ

บทที่ 34 ชู้รักหลานฮวาฟังแล้วก็มั่นใจว่า หลังจากนั้นหานตงคงส่งจดหมายบอกเลิกพี่สาวของตน เพราะเขาคงคิดว่านางไม่มีอะไรจะมอบให้เขาอีกแล้ว ทั้งความบริสุทธิ์หรือทรัพย์สินก็ล้วนได้ไปหมดแล้ว แต่แค่จดหมายบอกเลิกจากชายเลวคนหนึ่งเท่านั้นหรือ ที่ทำให้พี่สาวของนางตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง“หลังจากข้ารู้ข่าวการตายของแม่นางหลานเมย ข้าเองก็เผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้ด้วย แม้ในตอนแรกจะโกรธนางมากที่แย่งสามีของข้าไป แต่เมื่อเข้าใจว่านางก็ถูกหลอกไม่ต่างกัน ข้าก็โกรธไม่ลง และเมื่อได้รู้เรื่องทั้งหมดในไม่กี่วันนี้ ข้าก็พยายามหาทางหนีจากหานตงอยู่ เพียงแต่ยังห่วงท่านแม่กับลูกของข้า” หญิงสาวกล่าวอย่างแผ่วเบา“แม่เขาดีหรือเจ้าดู…”“ท่านแม่ของเขาก็ไม่ต่างจากข้า หรือแม่นางหลานเมย พ่อของหานตงเป็นพวกติดการพนัน ดื่มเหล้า เมื่อตายเพราะถูกซ้อมจนสิ้นใจ ท่านแม่ถึงได้หลุดพ้นเสียที แต่น่าเสียดาย หานตงกลับซึมซับนิสัยเลวร้ายของบิดามาเต็มตัว”อีกครั้งที่หลานฮวาเห็นรอยยิ้มเศร้าเยาะตัวเองบนใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า หากจะถามว่านางโกรธอีกฝ่ายหรือไม่ที่เคยทำร้ายพี่สาวของตน นางกลับมองว่าแม่นางซางก็เป็นเหยื่ออีกคนหนึ่ง เป็นดังที่เจ้าต

บทที่ 36 เปิดโปงรุ่ยหรันไม่นานนัก ท่านหมอก็เดินมาพร้อมกับคนสนิทของหลางหานเจิ้ง ชายหนุ่มเหลือบตามองคนของตนราวกับถามว่า “เรื่องที่สั่งไว้เรียบร้อยดีหรือไม่” เมื่อได้รับการพยักหน้าตอบรับ เขาก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจท่านหมอตรวจอาการของรุ่ยหรันอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าฉงนไม่ต่างจากความกังวลบนใบหน้าของหญิงสาว“ที่จริง แม่นางไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอกขอรับ”“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง” รุ่ยหรันแย้งขึ้นทันที “ข้ารู้สึกอ่อนเพลีย ปวดหัว ปวดตัว กินอะไรไม่ได้ แล้วยังอาเจียนอีก!”ท่านหมอยิ้มบาง นับเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจว่าทำไมคนสนิทของท่านแม่ทัพถึงสั่งให้เขาบอกว่าแม่นางตั้งครรภ์พอเห็นสีหน้าของรุ่ยหรันตอนนี้ เขาก็เข้าใจแจ่มแจ้ง“แม่นางใจเย็นก่อน ข้ายังพูดไม่จบ” เขายกมือห้ามเมื่อหญิงสาวทำท่าจะโวย“อาการของนาง…เพราะนางกำลังตั้งครรภ์ขอรับ”หลางหานเจิ้งยิ้มมุมปากเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของรุ่ยหรัน นางอยากให้ใคร ๆ เข้าใจว่าท้อง เขาก็แค่ ช่วย ผลักดันเรื่องนั้นให้ชัดเจนขึ้นเท่านั้นเอง“เจ้ามีข่าวดีแล้วทำไมไม่บอกข้า” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นกะทันหัน“ว่าแต่…ใครเป็นพ่อของเด็กในท้องเจ้าเล่า” เป็นคำถามที่บิดาของรุ่ยหรันเอ่ยข

บทที่ 38 ไม่คิดจะปล่อยไปแม้ความผิดเพียงเล็กน้อย“เจ้าปรุงยากลางดึกเช่นนี้ ไม่กลัวหรือว่าพิษจะติดตัวเองเข้า” หลางหานเจิ้งถามพลางจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าหลานฮวายิ้มน้อย ๆ ก่อนจะหันไปสบตาเขา “หากเป็นเช่นนั้น ข้าคงไม่สมควรเรียกตัวเองว่า ‘ผู้ใช้พิษ’ แล้วล่ะ”นางไม่อยากอธิบายมากความ แต่หากไม่พูดอะไรเลย คนตรงหน้าคงไม่สบายใจ“พิษของข้าไม่ได้ใช้แบบไร้เป้าหมาย ไม่ใช่แค่เทยาพิษลงในชาถ้วยหนึ่งแล้วรอดูว่าใครจะดื่มเข้าไป ข้าไม่ใช่พวกที่วางยาแล้วเผลอหยิบมากินเองหรอกนะ หากจะใช้พิษ ทุกอย่างต้องชัดเจน เป้าหมายต้องแน่นอน และไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ”“เช่นนั้น…คนที่ตายไปก่อนหน้านี้ เจ้าตั้งใจฆ่าพวกเขาหรือ” หลางหานเจิ้งถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียหลานฮวายิ้มอ่อน “มือข้าไม่เคยเปื้อนเลือดใคร นอกจากเลือดของตัวเอง”แม้จะได้ยินคำตอบนั้น เขาก็ยังรู้สึกไม่วางใจอยู่ดี“แล้ว…เจ้าเคยวางยาข้าหรือไม่”หลานฮวาหันมายิ้มหวานแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน น้ำเสียงของนางอ่อนโยนและจริงใจ“ทุกคืน”คำตอบนั้นชัดเจนเสียจนชายหนุ่มนิ่งไป ริมฝีปากของหลานฮวายังคลี่ยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปใส่สมุนไพรตัวสุดท้ายลงในหม้อยาแล้ววางไว้ให้เย็นแม้ได้ยินว่านาง