Semua Bab บุปผาข้ามภพ วิชาหมอจากแดนไกล: Bab 1 - Bab 10

เสียงน้ำจากลำธารยังคงไหลรินเป็นสายยาวราวกับไม่รู้จักสิ้นสุด สายน้ำใสราวกระจกสะท้อนเงาไม้ใหญ่ที่ทอดกิ่งก้านลงมาปกคลุม ความชื้นเย็นยามเช้าซึมเข้าสู่ผิวกายของซูอี้เหม่ยจนทำให้นางสั่นสะท้านเล็กน้อย ร่างกายนี้แม้จะงดงามดุจหยก แต่กลับอ่อนแรงและบอบบางเหมือนกลีบดอกไม้ที่เพิ่งผ่านพายุฝนมา ในห้วงความคิดของนางยังคงสับสนปั่นป่วน — โลกใบนี้คือที่ใดกันแน่? เหตุใดนางจึงมาอยู่ในร่างของสตรีผู้นี้ได้?หมอกเช้าลอยคลอเคลียทั่วหุบเขา แสงอาทิตย์แรกเพียงเล็กน้อยสาดผ่านม่านหมอกลงมา คล้ายกับสวรรค์ตั้งใจปกปิดความจริงบางอย่างไม่ให้นางล่วงรู้ ทว่าในยามที่นางกำลังครุ่นคิดถึงชะตากรรมของตน เสียงกีบม้ากลับดังแทรกขึ้นมา เสียงนั้นไม่ใช่เพียงการเดินผ่านธรรมดา หากแต่เป็นจังหวะหนักแน่นที่บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งและความมั่นใจ กีบม้ากระทบพื้นหินกรวด ก้องสะท้อนไปทั่วหุบเขาเหมือนเสียงระฆังเตือนล่วงหน้าให้ระวังภัยซูอี้เหม่ยหายใจสะดุด นางเหลือบมองไปทางทิศเสียงนั้น และเพียงอึดใจเดียว เงาร่างดำทะมึนก็ค่อย ๆ ปรากฏออกมาจากม่านหมอก ม้าสีดำสนิท สูงสง่าดุจอสูรแห่งรัตติกาล กีบเหล็กของมันกระทบพื้นหญ้าเป็นประกายสะท้อนแดดยามเช้า บนหลังม้า

ภายในเรือนใหญ่แห่งตระกูลซู กลิ่นชาดำยังคงกรุ่นกระจายอยู่ทั่วโถงไม้โอ่อ่า แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างไม้ฉลุลาย ละลายเป็นลายเงาลงบนพื้นสะอาดมันวาว ราวกับเส้นทองที่ร่ายรำอยู่ใต้แสงอาทิตย์ บรรยากาศโดยรอบแม้ดูสงบสุข ทว่าแท้จริงกลับเต็มไปด้วยความกดดันที่อัดแน่นจนแทบหายใจไม่ทั่วท้องบนตั่งสูงด้านในสุด สวี่ซินเหมยนั่งประทับอยู่ นางสวมอาภรณ์ผ้าแพรสีชมพูอ่อน ปักลายดอกเหมยระยับแวววาว ผิวพรรณที่ทาด้วยแป้งหอมราคาแพงดูราวกับเครื่องเคลือบงดงาม หากแต่แววตาและสีหน้ากลับกรีดเฉือนดุจมีดคม นางยกพัดหยกขึ้นปิดริมฝีปาก แต่สายตากลับจับจ้องไปยังสตรีอีกผู้หนึ่งที่ยืนตรงกลางโถง“ซูอี้เหม่ย” น้ำเสียงแหลมสูงก้องสะท้อนทั่วห้องโถง “เจ้าหายไปทั้งคืน กลับมาพร้อมเสื้อผ้าเปียกปอน สภาพน่ารังเกียจเช่นนั้น กล้าทำให้ตระกูลนี้ขายหน้าได้อย่างไร!”ริมฝีปากบางภายใต้พัดหยกขยับพลางสั่นสะท้านด้วยโทสะ เสียงพูดของนางเต็มไปด้วยการกล่าวโทษและการกดข่ม ราวกับต้องการย้ำเตือนทุกคนว่าตนคือภรรยาหลวงผู้ครอบครองอำนาจสูงสุดในเรือนบิดาของซูอี้เหม่ย นั่งอยู่ข้างๆ เพียงก้มหน้าดื่มชาเงียบๆ มือที่ถือถ้วยชาแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แต่กลับไม่เปล่งเสีย

แสงอรุณแห่งวันใหม่ค่อย ๆ แผ่วลงจากฟากฟ้า ราวกับผืนผ้าที่ถูกกางออกด้วยสีทองอ่อน สาดแสงไปทั่วท้องทุ่งและภูเขาซึ่งทอดตัวอยู่ห่างไกล สายหมอกบางเบาลอยคลอเหนือทุ่งหญ้าและแปลงนาข้าวที่เพิ่งชุ่มด้วยหยาดฝนเมื่อคืน กลิ่นดินชื้นกับดอกหญ้าผสมน้ำค้างหอมกรุ่นอยู่ในอากาศ—เช้าวันนี้ไม่เหมือนวันไหน ๆ สำหรับหญิงสาวผู้หนึ่งซูอี้เหม่ยเดินบนเส้นทางดินแดงที่คดเคี้ยวออกจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ห่อผ้าสีซีดพาดไหล่บรรจุเพียงเสื้อผ้าหยาบสองสามชุด หนังสือเก่าขาดแหว่ง และหยกชิ้นเล็กของมารดาแท้ ๆ —ทั้งหมดที่นางเลือกจะพก นอกเหนือจากนั้นคือสิ่งที่นางซ่อนไว้อย่างแยบยล: แหวนทองหนึ่งวง สร้อยหยกหนึ่งเส้น และผ้าไหมปักพับเล็ก ๆ ที่ลอบหยิบมาจากหีบของสวี่ซินเหมยเมื่อคืน นางไม่คิดหนีมือเปล่าอีกต่อไป“ฉันไม่ใช่หญิงสาวที่ถูกกดขี่อีกต่อไป” นางกล่าวในใจ พลางย้ำเท้าให้มั่น “นับจากนี้ เส้นทางเป็นของฉัน”แสงแดดไล้ขอบผ้าโพกศีรษะเรียบ ๆ ของนาง ขณะลมเช้าไหวปลายผมสีดำให้สะบัดเบา เส้นทางยาวไกลและไม่อาจคาดเดา แต่ในดวงตากลับมีแววแน่วแน่ โลกใบนี้โหดร้ายก็จริง แต่มันก็ซ่อนโอกาสไว้—และนางจะคว้ามันหลายชั่วยามผ่านไป เมืองหลวงค่อย ๆ โผล่พ้นหมอกเช้า

ตลาดกลางเมืองยังคงคึกคักอย่างไม่ลดละ แม้แสงบ่ายจะสาดลงจนถนนลู่อิฐแดงร้อนระอุ กลิ่นสมุนไพรแห้งจากร้านค้าต่าง ๆ ลอยปะทะควันน้ำมันจากกระทะทอด เสียงเข็นล้อเกวียนเสียดกับหินกรวดดังครูดคราด คนเดินสวนกันแน่นราวสายน้ำไหลไม่หยุด ซูอี้เหม่ยก้าวอย่างมั่นคง ห่อผ้าเล็กในมือเบาเกือบไร้น้ำหนัก ทว่าในอกกลับหนักแน่นไปด้วยความสำเร็จ—เหรียญเงินจากการช่วยแก้ตำรับยาของหมอเฒ่าคล้ายเมล็ดพันธุ์เมล็ดแรกที่ฝังลงในดินของเมืองหลวงเสียงชมของชายชราหน้าเตียนจากร้านโอสถ— “คุณหนูซูฉลาดนัก” —กระจายไปตามตรอก ลอยผ่านป้ายไม้ ลอดชายคากระเบื้องแตก และซึมสู่หูของผู้คน มันเป็นประกายไฟเล็ก ๆ ที่ติดง่ายในเมืองซึ่งหิวเรื่องเล่าเท่า ๆ กับหิวข้าว เหรียญเงินอุ่นมือทำให้นางยิ้มบาง แต่ในรอยยิ้มนั้นยังมีแววรู้เท่าทัน—คำชื่นชมย่อมนำเงาริษยามาเป็นของแถมเสียงหัวเราะแหลมของหลี่หรงหรงเมื่อครู่ยังคุกรุ่นในอากาศ ทว่าหลังแม่ทัพหนุ่มปรากฏตัวและฝูงชนตีความถ้อยคำ “ไม่ใช่คนของโลกนี้” ว่าเป็นเพียงคำชมเกินเปรียบ นางก็เลิกค้างคาใจ—เรื่องภายในใจปล่อยให้เป็นของนางเอง ส่วนเรื่องภายนอก…นางจะบริหารด้วยฝีมือซูอี้เหม่ยแหวกฝูงชนไปยังเงาไผ่ตรงหัวมุมตรอก

เสียงพิณสายขับขานเป็นท่วงทำนองอันเนิบนุ่ม ขลุ่ยผสานแว่วกังวานดังประหนึ่งสายลมแห่งรัตติกาลพลิ้วพัดเหนือท้องคีตกาล หอประชุมใหญ่ของจวนแม่ทัพ ณ ค่ำคืนนี้ จึงเสมือนแดนสวรรค์ที่ประดับด้วยหมู่ดารา โคมไฟกระดาษรูปดอกเหมยลอยระยับแสงนวล แพรแดงสดประดับประดาทั่วท้องโถง ผ้าไหมเนื้อดีจากแดนไกลโบกไสวรับลมเย็นยามราตรี แขกเหรื่อทั้งหลายต่างประดับเครื่องแต่งกายอันงามวิจิตร ก้าวเดินอย่างสง่าดุจเทพสวรรค์มาชุมนุมสุราหอมกรุ่นถูกกรอกลงถ้วยหยก เสียงหัวเราะสนทนาไหลลื่นไม่ต่างจากธารา แต่ภายใต้บรรยากาศครึกครื้นนั้นกลับแฝงเค้าเงาแห่งการชิงไหวชิงพริบหรงหรง—องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ หลานแท้ของฮ่องเฮา นั่งอยู่ท่ามกลางหมู่สตรีผู้สูงส่ง ผ้าไหมชมพูอ่อนปักลายเหมยบานด้วยเส้นทองวาววับประดับร่างอรชร นางถือกำพัดงดงามแนบในมือตลอดเวลา เบื้องหน้าเผยเพียงรอยยิ้มอ่อนหวาน หากเบื้องหลังสายตากลับเฉียบคมดั่งคมมีดความงามของนางไม่ด้อยไปกว่าผู้ใด แต่ยามอยู่เคียงข้างซูอี้เหม่ยกลับถูกกลบรัศมีจนแทบไร้ตัวตน หรงหรงหายใจติดขัดในอก คล้ายเปลวเพลิงริษยากำลังเผาผลาญหัวใจให้มอดไหม้นางครุ่นคิดพลางกระซิบสั่งบ่าวผู้ภักดี บ่าวชายก้มหน้ารับคำโดยไม่เอื้