ลำธารแห่งชะตาลิขิต

สายลมยามรุ่งสางพัดผ่านยอดไผ่เป็นเสียงกระซิบแผ่วเบา กลิ่นหอมชื้นจากหญ้าเขียวและกลีบดอกไม้ป่าที่ร่วงหล่นลงบนผืนน้ำลำธารทำให้บรรยากาศในหมู่บ้านโบราณแห่งนี้สงบงามราวกับภาพวาด เสียงนกร้องขับขานรับแสงแรกของอรุณดังก้องประสานกับเสียงน้ำไหลเป็นท่วงทำนองธรรมชาติที่บริสุทธิ์ ท่ามกลางหมอกบางที่ลอยละล่องเหนือสายน้ำ เกิดประกายระยิบระยับเมื่อกระทบกับแสงอาทิตย์สีทอง

ริมลำธารนั้น มีหญิงสาวผู้หนึ่งค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ร่างกายเปียกโชกด้วยหยดน้ำที่เกาะทั่วเนื้อผ้า ผมยาวดำสลวยชุ่มน้ำแนบไปตามแผ่นหลังขาวเนียน ใบหน้างดงามราวเทพธิดา ยามนี้กลับเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดหวั่น

“ที่นี่…ที่ไหนกัน?” เสียงในใจของนางสั่นพร่า พลางยกมือขึ้นลูบหน้าผาก ความทรงจำสุดท้ายของ "ซูอี้เหม่ย" คือเสียงเบรกดังลั่น ก่อนร่างเธอจะล้มลงสู่ถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟและผู้คน แต่เหตุใดตอนนี้กลับได้กลิ่นดินหอมสดชื่น และสัมผัสลมเย็นของสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

สายตาคมงดงามเบิกกว้างเมื่อสะท้อนเงาของตนในผิวน้ำ — ร่างกายที่เธอเห็นไม่ใช่เธอ! เครื่องแต่งกายที่สวมใส่เป็นชุดจีนโบราณปักลายดอกโบตั๋นด้วยเส้นด้ายทองงดงาม ผิวกายขาวละเอียดราวหิมะ และที่สำคัญ ใบหน้านั้น แม้จะคล้ายตนเอง แต่กลับดูอ่อนหวาน อ่อนเยาว์ และสง่างามยิ่งกว่าที่เคย

หัวใจพลันเต้นแรง เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ความคิดมากมายประดังเข้ามาในหัว “นี่…ฉันทะลุมิติมางั้นหรือ? หรือว่าฉันตายไปแล้วจริงๆ…แล้วฟื้นขึ้นในร่างของใครบางคน?”

เสียงหัวเราะแผ่วจากฝั่งหมู่บ้านดังแว่วมา เด็กๆ วิ่งไล่จับกันบนทุ่งหญ้า เสียงเรียกหาของพ่อค้าแม่ค้าดังขึ้นที่ถนนสายเล็ก กลิ่นขนมแป้งทอดลอยมาแตะจมูก สายตาของซูอี้เหม่ยจับจ้องไปยังเรือนไม้ที่เรียงรายอยู่ท่ามกลางหุบเขา ทุกสิ่งดูเรียบง่าย แต่กลับแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ที่โลกเดิมของเธอไม่มี

แต่ในความสงบก็ซ่อนบางสิ่งอันลึกลับ นางสัมผัสได้ถึงสายตาที่เหมือนจะจับจ้องจากที่ไกลออกไป ความรู้สึกเย็นวาบแผ่วขึ้นมาตามต้นคอ ทำให้นางรีบเบือนหน้ากลับไปยังผิวน้ำ ลมหายใจเริ่มถี่รัว

ทันใดนั้น ภาพหนึ่งก็วาบขึ้นมาในห้วงความทรงจำ — ใบหน้าของหญิงที่เป็นหัวหน้าฝ่ายในชีวิตก่อน ผู้กดขี่และทำร้ายเธออย่างไม่ปรานี ใบหน้านั้น…กลับไปตรงกับใบหน้าของแม่เลี้ยงใจร้ายที่ชาวบ้านเอ่ยถึงเมื่อคืนนี้ทุกประการ แม้นางจะเพิ่งตื่นในร่างใหม่นี้ แต่ก็เหมือนโชคชะตาจงใจขีดเส้นให้เธอต้องเผชิญหน้ากับคนผู้นั้นอีกครั้ง

ความกลัวผสมกับความโกรธแค้นพวยพุ่งขึ้นมา ซูอี้เหม่ยกำมือแน่น ดวงตาสั่นระริกด้วยความลังเล แต่ทันใดนั้นกลับสว่างวาบด้วยประกายใหม่ นางหวนคิดถึงวันที่เคยอ่อนแอ ต้องทนรับการกดขี่โดยไม่อาจโต้ตอบ จนสุดท้ายชีวิตก็ถูกพรากไปอย่างไร้ค่า

“ถ้าโชคชะตายอมให้ฉันเริ่มต้นใหม่ในร่างนี้ ฉันจะไม่ยอมเป็นคนอ่อนแออีกแล้ว… ต่อให้ต้องเผชิญกับความเกลียดชังหรืออุปสรรค ฉันก็จะเป็นฝ่ายกำหนดชะตาของตนเอง!” เสียงในใจดังชัดเจนกว่าครั้งใด

ราวกับธรรมชาติตอบรับ ลมเช้าวูบหนึ่งพัดปลายผมของนางให้พลิ้วไสว หมอกบางค่อยๆ จางหาย เผยให้เห็นหมู่บ้านโบราณที่อาบด้วยแสงสีทองของอรุณรุ่ง ท้องฟ้ากว้างไกลทอดตัวออกไปไม่สิ้นสุด ช่างเหมือนเป็นการประกาศถึงการเกิดใหม่ของหญิงสาวผู้หนึ่ง

ซูอี้เหม่ยยืนขึ้นช้าๆ ร่างกายที่เคยสั่นไหวด้วยความกลัวบัดนี้มั่นคง แววตาที่พร่ามัวค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นประกายเด็ดเดี่ยว แม้นางยังไม่รู้ว่าผืนแผ่นดินนี้เป็นที่ใด หรือเรื่องราวใดรออยู่ข้างหน้า แต่สิ่งหนึ่งที่นางแน่ใจ — นับจากวันนี้ เธอจะไม่ใช่เพียงหญิงงามธรรมดาอีกต่อไป หากแต่เป็น “หญิงงามพาลผู้ท้าทายโชคชะตา” ผู้พร้อมเขียนเรื่องราวใหม่ด้วยสองมือของตนเอง