บททั้งหมดของ บุปผาข้ามภพ วิชาหมอจากแดนไกล: บทที่ 11 - บทที่ 20

ยามรุ่งสาง ฟ้าสีหมอกอ่อนปกคลุมทั่วเมืองหลวง เสียงกลองยามดังสะท้อนกำแพงสูง ซูอี้เหม่ยก้าวออกจากเรือนพัก ห่อผ้าเล็กสะพายอยู่บนไหล่ ด้านในบรรจุเพียงตำรายาเก่า สมุนไพรที่แม่ทัพหลงเทียนอวี่จัดหา และเข็มเงินจำนวนหนึ่งที่นางร้องขอไว้ผ้าคลุมงาช้างยังปกปิดครึ่งล่างของใบหน้าเช่นเคย ลมอรุณพัดต้องชายผ้าให้โบกสะบัดประหนึ่งม่านหมอกที่ซ่อนโฉมศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีใครในที่นี้ได้เห็นความงามแท้จริงของนาง แม้แต่ทหารผู้มารับตัวก็ยังมิกล้าสบตานาน“คุณหนูซู โปรดตามข้ามา” นายกองหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ย พลางก้มหัวให้ด้วยความเคารพ เขานำขบวนม้าและเกวียนเสบียงที่เตรียมไว้สำหรับการเดินทางไปชายแดนระหว่างทาง ม้าสิบกว่าตัวเคลื่อนไปบนถนนดินแดงที่ทอดยาว ขนาบด้วยทุ่งนาสลับป่าละเมาะ เสียงเกือกม้ากระทบพื้นแข็งดังเป็นจังหวะ ซูอี้เหม่ยนั่งอยู่บนเกวียนด้านหลังสุด มือเรียวเปิดตำรายาไปพลาง ตรวจสอบสมุนไพรที่ได้มา พลางคิดถึงถ้อยคำของหลงเทียนอวี่ — “เจ้าอาจมิได้เพียงรักษาคนป่วย แต่อาจต้องไขปริศนาของผู้ที่จงใจแพร่พิษ”ขบวนหยุดพักที่ศาลาร้างกลางหุบเขา ยามสายแดดส่องแรง นักเดินทางหลายคนที่ผ่านมาขออาศัยหลบแดดด้วย บรรยากาศพลันชุลมุน เมื่อชายผ

เสียงกลองยามสี่ดังสะท้อนก้องทั่วค่ายชายแดน อรุณรุ่งยังมิทันแตะขอบฟ้า แต่กองทัพแม่ทัพหลงเทียนอวี่กลับคึกคักดุจมีกระแสลมพายุเคลื่อนไหว ซูอี้เหม่ยยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างเต็นท์บัญชาการ ผ้าคลุมงาช้างพลิ้วสะบัดปกปิดครึ่งใบหน้างาม ราวกับม่านหมอกที่ซ่อนแสงดาวไม่ให้ผู้ใดได้เห็นชัดเบื้องใน เต็นท์บัญชาการสว่างไสวด้วยตะเกียงน้ำมัน แม่ทัพหลงเทียนอวี่นั่งอยู่เบื้องหน้าผังแผนที่ ผสานมือบนโต๊ะไม้จันทน์ สายตาคมวาวเย็นเยียบยิ่งกว่าลมหนาวแห่งขุนเขา นายกองและองครักษ์ระดับสูงรายล้อมโดยรอบ ทุกผู้ต่างรอฟังคำสั่งซูอี้เหม่ยก้าวเข้าไป เงียบกริบแต่สง่างาม มือเรียววางขวดแก้วที่เก็บผงสมุนไพรไว้บนโต๊ะ“นี่คือหลักฐาน” นางเอ่ยเสียงเรียบ “ผง อู๋ซือ ถูกบดปนในเกลือและน้ำซุป หากมิได้ตรวจอย่างละเอียด ย่อมไม่อาจรู้ต้นตอ”เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบเต็นท์ นายกองบางคนหน้าเปลี่ยนสีด้วยความตระหนก หลงเทียนอวี่หยิบขวดแก้วขึ้น ชูให้แสงตะเกียงส่องผ่าน เห็นผงละเอียดจับตัวเป็นเกล็ดวาว“คืนนี้” เขากล่าวเสียงทุ้มดังก้อง “เราจะจับกุมผู้ร้ายในทันที”แผนการถูกวางอย่างรัดกุม องครักษ์จะล้อมคลังเสบียงเงียบ ๆ ยามสอง เมื่อผู้คุมเสบียงเข้ามาตรวจเหมือ

ประตูเมืองหลวงสูงตระหง่านราวภูผา ขอบฟ้าสีทองยามอรุณรุ่งทอดแสงต้องกำแพงหินจนสุกสว่าง ซูอี้เหม่ยกับขบวนองครักษ์ที่เหลือก้าวเข้าสู่ประตูใหญ่ เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะประหนึ่งระฆังเรียกชะตาภายในเมืองหลวงยังคงครึกครื้นราวเดิม ผู้คนแน่นขนัดตามถนนกว้าง เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนขายของดังระงม กลิ่นอาหารต้มผัดทอดลอยคลุ้ง แต่ใต้บรรยากาศคึกคักนั้น ซูอี้เหม่ยกลับรู้สึกถึงเงามืดที่เฝ้ามอง นางกอดห่อผ้าแน่น รู้ดีว่าหลักฐานที่อยู่ในมือคือดาบสองคมองครักษ์หัวหน้าพานางตรงไปยังจวนแม่ทัพหลงซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากพระราชวัง หลังรายงานสั้น ๆ หลงเทียนอวี่ก็รีบเรียกนางเข้าไปในห้องบัญชาการร่างสูงใหญ่ในชุดดำปักมังกรทองยืนรออยู่ ดวงตาคมจับจ้องนางทันทีที่นางก้าวเข้า “เจ้ากลับมาได้…ข้าก็วางใจไปครึ่งหนึ่งแล้ว”ซูอี้เหม่ยค้อมกาย “หม่อมฉันรักษาหลักฐานไว้ได้เพคะ แม้ต้องเสี่ยงภัยกลางทาง”นางยื่นขวดแก้วที่บรรจุผง อู๋ซือ ให้ เขารับมาแล้ววางลงบนโต๊ะไม้จันทน์ แววตาคมกริบวาวเย็น “คืนนี้จะมีการประชุมสภาขุนนาง ข้าต้องการให้เจ้ามาปรากฏต่อหน้าทุกคน เพื่อยืนยันความจริงด้วยตนเอง”คำพูดนั้นทำให้ซูอี้เหม่ยใจสะท้าน นางมิใช่

แสงอรุณเพิ่งเผยโฉม ฟ้าสีทองทอดแสงต้องทุ่งกว้างนอกกำแพงเมือง เสียงนกกางปีกบินเหนือค่ายทหาร ขณะที่กลิ่นควันไฟจากกองฟืนลอยอบอวลปะปนกับกลิ่นยาสมุนไพรชื้นขมซูอี้เหม่ยก้าวลงจากเกี้ยวเล็กพร้อมห่อผ้ายาในมือ ข้างกายคือหลงเทียนอวี่และองครักษ์ติดตามอีกหลายสิบทหาร ยามเปิดประตูค่ายออก เสียงกลองยามดัง ตุบ…ตุบ… ราวเตือนว่าที่นี่คือสมรภูมิ มิใช่แค่ค่ายพักอันสงบทหารหลายร้อยนายตั้งแถวต้อนรับ แม้สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ร่างกายซูบผอม บางคนไอหนัก บางคนเหงื่อแตกพลั่ก แต่ดวงตากลับยังส่องประกายภักดีต่อแผ่นดินกลิ่นอับจากบาดแผลและยาขมตลบอบอวล ซูอี้เหม่ยสวมถุงมือบาง ก้มตรวจชีพจรของทหารทีละคน นางเงี่ยหูฟังเสียงหายใจ ลูบฝ่ามือที่ร้อนผ่าว พลันหันไปบอกหมอหลวงที่ยืนเฝ้า“มิใช่พิษตกค้างเพียงอย่างเดียว” นางเอ่ยเสียงเรียบ “ยาที่ถูกส่งมาล่าสุด มีส่วนผสมผิดสัดส่วน แทนที่จะช่วยถอนพิษ กลับทำให้ร่างกายอ่อนแรงกว่าเดิม”หมอหลวงผู้ชราขมวดคิ้ว “หมายความว่า…มีผู้บิดเบือนตำรับยาที่ทางราชสำนักส่งมา?”ซูอี้เหม่ยเพียงพยักหน้า แล้วหยิบขวดแก้วเล็กออกมา เทผงสีจางให้ทุกคนดู “นี่คือผงที่ปนมากับยา หากสังเกตด้วยตาเปล่าแท

ลมหนาวปลายฤดูพัดแรงจากทิศเหนือ กลิ่นฝุ่นดินและเหล็กคมของสงครามลอยแตะปลายจมูกราวควันเพลิงจากแดนไกล ข่าวด่วนจากชายแดนแล่นสู่วังหลวงดุจสายฟ้าฟาด—กองทัพศัตรูเริ่มเคลื่อนไหวอีกครา ลอบโจมตีแนวค่ายเล็กด้านตะวันตก เสียงกลองศึกดังก้อง…ก้อง…สั่นสะเทือนใจผู้คนทั้งนคร จนแม้ร้านน้ำชาเรือนแพริมคลองยังเงียบงันผิดธรรมดาองค์จักรพรรดิทรงเรียกประชุมด่วน ขุนนางทั้งหลายเบียดเสียดเข้าท้องพระโรงหินหยก พระสุรเสียงหนักแน่นกังวาน “แผ่นดินกำลังเผชิญภัยใหญ่ กองทัพชายแดนขาดกำลังและยารักษา ต้องได้รับความช่วยเหลือโดยฉับพลัน”หลงเทียนอวี่ก้าวออกกลางท้องพระโรง คมดวงตาดุจเหยี่ยว “หม่อมฉันขออาสานำกองทัพออกศึกด้วยตนเอง หากปล่อยให้ศัตรูลุกลาม เมืองหลวงจะไม่ปลอดภัย”พระเนตรลึกซึ้งของจักรพรรดิเลื่อนมาหยุดที่ซูอี้เหม่ย—หญิงสาวผู้ยังสวมผ้าคลุมงาช้างปิดครึ่งหน้า “แพทย์หญิง…เจ้าพิสูจน์ฝีมือแล้ว แต่ครั้งนี้มิใช่เพียงตำรับยา หากเจ้าพร้อม จงติดตามกองทัพไปด้วย”ครั้นสิ้นพระสุรเสียง เสียงซุบซิบพลันปะทุ“สตรีจะไปสนามรบหรือ?”“นั่นมิใช่ที่สตรีควรย่างเท้า!”“หากนางพลาดเพียงก้าวเดียว จะไม่ทำให้ทั้งกองทัพพังพินาศหรือ?”ซูอี้เหม่ยค้อมกา