All Chapters of ซุนจือหลินข้าจะเป็นคนขายผักที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน: Chapter 41 - Chapter 50

ยามเหม่า(05.00-06.59 น.)ซุนจือหลินตื่นเช้ากว่าปกติเพราะจะต้องเข้าเมืองและก็จะต้องมาเก็บผักชีที่แปลงอีก จะต้องเสร็จก่อนเช้าจะได้เหลือเวลาเตรียมตัว แต่นางไม่ได้เป็นคนเก็บหรอกนะเป็นมู่ซงหยวนกับสหายนางมีหน้าที่เตรียมกับข้าวเช้าเท่านั้น"แล้วจะซื้อเมล็ดพันธ์ุผักมาปลูกอีกหรือเปล่าพี่จะได้ช่วยเลือก""ไม่แล้วเจ้าค่ะข้ามีเมล็ดผักชีอีกเยอะมากเจ้าค่ะ เดี๋ยวรอดูก่อนว่าจะขายได้เงินเท่าไหร่เจ้าค่ะหากปลูกผักชีไปอย่างเดียวก่อนก็ได้เจ้าค่ะ""อย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่ต้องออกไปแล้วเจ้าพวกนั้นมากันแล้ว""เจ้าค่ะเดี๋ยวทำกับข้าวเสร็จจะไปตามเจ้าค่ะ"มู่ซงหยวนเก็บผักชีและทำเป็นกำ ๆ แต่ก็ต้องรอดูว่านำไปขายแล้วร้านที่รับซื้อจะให้กำละกี่อีแปะกัน แต่คิดไว้ว่าคงไม่เกิน 2 อีแปะ เพราะผักไม่ได้กำใหญ่อะไรแต่กำลังพอดีมือเท่านั้น"พี่ผักชีนี่ถ้าไม่ได้เป็นผักข้าคงชมว่างามไปเสียแล้ว พี่ดูสิมันเปล่งปลั่งเป็นประกายเลย"เสี่ยวหมิงเองก็แปลกใจที่ผักชีรอด เพราะผักชนิดอื่นที่พี่สะใภ้ปลูกนั้นตายหมด "ก็ผักมันงามจริง ๆ แต่ก็เสียดายผักที่ตายซุนจือหลินนางคงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย""แล้วพี่สะใภ้จะปลูกใหม่อีกไหมขอรับข้าจะได้มาช่วย""คงจะป

ซุนจือหลินเดินตามมู่ซงหยวนกลับบ้านเงียบ ๆ เพราะนางไม่เคยเห็นมุมนี้ของอีกฝ่ายเลยคงจะโกรธที่นางพูดคุยสนิทสนมกับพี่ป๋อเหวินบนเกวียน"วันนี้พวกเจ้าหาข้าวกินเองก็แล้วกัน"เมื่อถึงบ้านมู่ซงหยวนก็เอ่ยกับอาหานและเจี้ยนโปทันทีวันนี้เขาคงไม่อยากที่จะเจอหน้าใครนอกจากสตรีใจง่ายผู้นี้ มีอย่างที่ไหนพูดคุยกับบุรุษอื่นต่อหน้าสามีอย่างไม่เเคร์สายตาว่าใครจะมองบ้าง"พี่ซงหยวนพี่เป็นอะไรกันแน่โกรธที่ข้าคุยกับพี่ป๋อเหวินหรือ""ใช่ แล้วก็กำลังโกรธที่เจ้าเรียกมันว่าพี่อย่างง่ายดาย ทั้งที่พี่เจ้าไม่ยอมเรียกจนพี่จะต้องบังคับ"มู่ซงหยวนตะโกนใส่ใบหน้าหวานของซุนจือหลินอย่างลืมตัว แต่ไม่คิดที่จะเอ่ยขอโทษเพราะอารมณ์ที่ร้อนดังไฟไม่สามารถเย็นลงได้ในเวลานี้"ข้าถามเรื่องธุรกิจที่พี่ป๋อเหวินทำ พี่เองก็นั่งอยู่ข้างข้าน่าจะได้ยิน ข้าไม่ได้คุยเรื่องไม่ดีเสียหน่อยพี่มีเหตุผลหน่อยสิ"ซุนจือหลินเองก็ไม่คิดว่าการที่นางพูดคุยกับพี่ป๋อเหวินในสถานะพี่ชายน้องสาวนั้นจะทำให้มู่ซงหยวนโมโหร้ายเช่นนี้ อีกอย่างสายตาตอนที่นางพูดคุยนั้นพี่ป๋อเหวินมองนางอย่างเอ็นดูไม่ใช่เชิงชู้สาวอย่างที่คนไม่มีความคิดบางคนกำลังโมโหใส่นางอยู่"คุยเพื่อธุรกิ

ซุนจือหลินที่ได้ยินเช่นนั้นก็มองมู่ซงหยวนตาขวางทันที ก็เพราะใครกันที่ทำให้นางสภาพเป็นแบบนี้ไม่ใช่เขาหรือไงกันยังจะมาดุนางอีก"พี่สะใภ้หายดีแล้วหรือขอรับ"เสี่ยวหมิงเอ่ยเพื่อทำลายความเงียบของสองสามีภรรยาคู่นี้ดูจากสายตาที่พี่สะใภ้มองพี่ซงหยวนแล้วบอกได้เลยงานหยาบ"ดีขึ้นมากแล้วอาหานบอกว่าไปจับปลากันมาหรือ""ขอรับพี่ซงหยวนพาไปขอรับตอนเย็นจะเอาไปทำกับข้าวขอรับ""พี่ขอดูหน่อยนะว่าได้ปลาอะไรมา"ซุนจือหลินที่เดินเข้าไปดูปลาที่ตะกร้าสานไม้ไผ่ที่เสี่ยวหมิงกำลังถืออยู่ แต่พอเห็นปลาเท่านั้นก็ทำเอานางต้องตกใจ เพราะไม่มีทางที่ปลาชนิดนี้จะมาอยู่ในที่แบบนี้ด้วย"ปลาอะไรก็ไม่รู้ขอรับข้าเองก็ไม่เคยเห็น แต่กินได้ขอรับ""ปลานิล""พี่สะใภ้รู้จักหรือขอรับ""ใช่ ปลานิลเดี๋ยวพี่ทำกับข้าวเองเป็นลูกมือพี่เหมือนเดิม""ขอรับ"ทั้งสามคนเอ่ยขานรับพร้อมกันแล้วจึงรีบเข้าไปในครัวเพื่อหุงข้าวและจุดเตารอพี่สะใภ้"พูดกับพี่หน่อยได้หรือไม่ พี่ขอโทษเรื่องเมื่อค่ำที่รังแกเจ้าจนป่วย""รู้หรือเจ้าคะว่ามีความผิดติดตัว"เห็นใบหน้าหงอยเหมือนลูกหมาของมู่ซงหยวนก็ทำเอาใจนางบางลงอยู่บ้าง แต่ยังไม่ได้หายโกรธ"ไข้ลดลงแล้วหรือถึงออกมาดื้

ไร่ตระกูลมู่ในการมาครั้งนี้ของมู่ซงหยวนไม่ได้บอกใครไว้และก็เตรียมใจหากจะเกิดท่านแม่มู่ "หากเจอท่านแม่มู่อีกเจ้าทำตัวตามสบายหากมีเรื่องเกิดขึ้นพี่จะรับผิดชอบเอง""พี่ก็พูดเหมือนข้าจะทะเลาะกับท่านแม่ของพี่อย่างนั้นแหละ""อนาคตใครมันจะไปรู้ภรรยาของพี่ฝีปากไม่เบาอยู่ด้วย"มู่ซงหยวนไม่คิดที่ลอง เพราะถือว่าอย่างไรเขาก็ไม่คิดที่จะเถียงสู้อีกฝ่ายอยู่แล้ว"ข้าจะสงบนิ่งเจ้าค่ะอยู่ต่อหน้าท่านพ่อข้าจะต้องทำตัวเป็นสะใภ้ที่ดี"ซุนจือหลินเหมือนกำลังแสดงละครคุณธรรมอยู่เลย แต่มู่ซงหยวนมองออกและหัวเราะออกมาในท่าทางของนางที่ตลกเกินไป"พี่ก็อีกคนอยากโดนข้าด่าหรือ""ถ้าพี่บอกว่าอยากเจ้าจะใช้ฝีปากของเจ้าลงโทษพี่ตรงไหนหรือ"มู่ซงหยวนกล่าวอย่างมีเลศนัยในประโยคเหมือนเขาจะชอบถูกด่าถูกลงโทษเสียมากกว่า"ก็ตรงนี้ยังไงเล่า"ซุนจือหลินหยิกที่เอวของมู่ซงหยวนอย่างไม่แรงมากนักโทษฐานที่มาทำตัวทะลึ่งกับนางยิ่งตอนนี้อีกฝ่ายยิ่งนิสัยเปลี่ยนไปอยู่ด้วยขี้หึง ขี้น้อยใจเหมือนสตรีไม่มีผิด"โอ๊ย!"มู่ซงหยวนร้องออกมาอย่างแกล้ง ๆ ความจริงเขาไม่ได้เจ็บเลยสักนิดเหมือนมดกัด แต่ถ้ากัดตรงอื่นเขาจะชอบมากกว่า"สำออย""แต่พี่เจ็บจริง ๆ นะ"มู

บ้านมู่ซงหยวน&ซุนจือหลินมู่ซงหยวนกลับมาถึงบ้านช่วงบ่าย ๆ แต่ก็ไม่มีใครอยู่บ้านทั้งซุนจือหลินและอาหาน เสี่ยวหมิง เองก็ไม่มีใครอยู่เลยสักคน"บ้านเงียบจังพี่ซงหยวนพี่สะใภ้คงยังไม่กลับมากันขอรับ""หรือจะอยู่บ้านท่านพ่อซุนกัน"มู่ซงหยวนไม่ได้ไปตาม แต่เลือกที่จะรออยู่ที่บ้าน เพราะซุนจือหลินมีอาหานกับเสี่ยวหมิงไปด้วยเขาจึงไม่ได้เป็นห่วงมากเท่าไหร่"เดี๋ยวเอาของไปจัดในครัวก่อนก็แล้วกัน"ซุนจือหลินกำลังเดินกลับบ้านวันนี้นางได้ขึ้นเขาไปเก็บของป่ากับอาหานและเสี่ยวหมิง มีสมุนไพรที่นางรู้จักอยู่บางส่วนก็ขุดและนำมาปลูกที่บ้านต่อ ในป่าครั้งนี้นางยังไม่เจอพวกผลไม้ที่กินได้เท่าไหร่นัก แต่เผือกมันก็ยังมีอยู่ตลอดจึงขุดเอามาแค่พอกินเท่านั้น"พี่สะใภ้ป่านนี้พี่ซงหยวนคงจะกลับมาแล้ว""น่าจะถึงแล้วด้วย"พรุ่งนี้นางจะไปเยี่ยมซุนเพ่ยหนิงมีมู่ซงหยวน ท่านแม่เล็ก ส่วนอาหาน เสี่ยวหมิง เจี้ยนโป จะรับหน้าที่ดูแลท่านพ่อซุนเองพวกเขาไม่ได้รังเกียจที่จะดูแลคนป่วยซุนจือหลินมาถึงก็เห็นมู่ซงหยวนกำลังทำคอกวัวอยู่กับเจี้ยนโปไม่รู้ว่ามาถึงกันนานแล้วหรือยัง "เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง"อาหานกับเสี่ยวหมิงก็ไปช่วยคนทั้งสองทำคอกวั