All Chapters of Married By My CEO Enemy : Chapter 21 - Chapter 28

Pagpasok pa lang namin sa lobby ng hotel, ramdam ko na agad ang bigat ng buong araw. Nakaka-drain ang sunod-sunod na meetings, at dagdagan pa ng oras na nakasama ko si Leandro sa iisang kotse. Para akong niluto sa sarili kong inis. Habang nakatayo kami sa reception, inayos ko agad ang sling bag ko at humugot ng malalim na hininga. Please lang, kahit dito man lang hiwalay kami ng kwarto. “Good evening, Ma’am, Sir,” bati ng receptionist, nakangiti pa na parang hindi siya napapagod. “Reservation under Mr. Leandro Vergara?” “Yes,” sagot agad ni Leandro, malamig ang tono pero angas ang dating. Nakaayos pa ang suit niya kahit maghapon kaming gumala sa clients. Samantalang ako, pakiramdam ko gusot na pati kaluluwa ko. Binuksan ng receptionist ang computer at nag-click-click. Ilang segundo pa, ngumiti siya pero may bahid ng kaba sa boses. “Sir, Ma’am… we apologize, pero nagkaroon po ng system error. The hotel is fully booked tonight. Only one executive suite is available for you bot

Nakatitig si Arielle sa bintana ng hotel café habang hinihintay si Leonardo. The business trip was finally over. Sa loob ng ilang araw, she had been forced to spend time with him, meetings, dinners, long silences, and the unexpected moments na minsan ay naglalabas ng ibang side ni Leandro.At doon siya nagkamali.She had seen him laugh, kahit saglit lang. She had seen him step in when things got messy sa presentation. She had even seen him show a flicker of softness, kahit ayaw nitong ipahalata. And now… now she couldn’t stop herself from remembering every little detail.“Thinking too much?” Leonardo’s voice broke her thoughts.Napalingon siya. Nakatayo ito sa harap niya, freshly pressed suit, calm as ever, parang wala lang. He sat across from her, placing his phone on the table.“Hindi naman,” she lied softly, taking a sip of her coffee.“Good,” he said simply. “Don’t think. Just move.”Her brows knitted. “Ganun lang? Parang… parang laro lang ba talaga ang lahat sa iyo, Leonardo?"Le

Lumipas ang ilang araw, at sa bawat pagkakataong nagtatagpo ang landas nila sa loob ng kompanya, si Leonardo ay tila estatwa, walang tingin, walang salita, parang hindi siya kilala.Ramdam ni Arielle ang bigat ng katahimikan. Sa bawat pagdaan nito sa hallway, sa bawat pintig ng sapatos niya sa sahig, naroon ang kaba sa dibdib niya. Gusto niyang magsorry. Gusto niyang humingi ng tawad sa mga salitang hindi niya napigilan noong huli silang nag-usap. Pero paano? Kung ni hindi siya nito binibigyan ng kahit isang tingin?Napahawak siya sa mesa sa sariling opisina, mariing pumikit. Bakit ba kasi ang dali kong madala ng emosyon? Bakit ko pa siya hinamunan ng salita na alam kong masakit?Samantala, sa kabilang panig ng gusali, nakaupo si Leonardo sa loob ng sariling opisina. Tahimik siyang nakatitig sa isang lumang kahon na nakalagay sa ilalim ng bookshelf. Parang ayaw niya itong buksan, pero para bang hinahatak ng damdamin.Dahan-dahan niyang inilabas ang kahon, at mula roon ay lumantad ang

Mag-isa si Arielle sa kama nang gabing iyon. Tahimik ang paligid, tanging ugong ng aircon at mahihinang ingay ng lungsod sa labas ang maririnig. Nakayakap siya sa unan, mahigpit, para bang doon niya ibinubuhos lahat ng damdaming hindi niya masabi.Paulit-ulit pumapasok sa isip niya ang mga nangyari kanina, ang arcade, ang simpleng tawanan, ang sunset na parang biglang nagbukas ng ibang mundo para sa kanilang dalawa. At higit sa lahat, ang tanong ni Leonardo tungkol sa bulaklak.Napapikit siya, napangiti nang mahina. “Ang weird mo talaga…” mahina niyang bulong, pero may lambing sa boses niya.Hindi niya alam kung kailan nagsimula. Kung kailan naging masaya ang mga simpleng bagay basta kasama ito. Kung bakit biglang nagiging espesyal ang mga sandaling dati’y normal lang.Naramdaman niyang bumigat ang dibdib niya. Hindi na niya kayang itanggi, hindi lang siya basta naaapektuhan, hindi lang siya basta naguguluhan.“Sh*t… Arielle, ano ba ‘to…” bulong niya sa sarili, napapikit pa lalo haban