Mag-isa si Arielle sa kama nang gabing iyon. Tahimik ang paligid, tanging ugong ng aircon at mahihinang ingay ng lungsod sa labas ang maririnig. Nakayakap siya sa unan, mahigpit, para bang doon niya ibinubuhos lahat ng damdaming hindi niya masabi.Paulit-ulit pumapasok sa isip niya ang mga nangyari kanina, ang arcade, ang simpleng tawanan, ang sunset na parang biglang nagbukas ng ibang mundo para sa kanilang dalawa. At higit sa lahat, ang tanong ni Leonardo tungkol sa bulaklak.Napapikit siya, napangiti nang mahina. “Ang weird mo talaga…” mahina niyang bulong, pero may lambing sa boses niya.Hindi niya alam kung kailan nagsimula. Kung kailan naging masaya ang mga simpleng bagay basta kasama ito. Kung bakit biglang nagiging espesyal ang mga sandaling dati’y normal lang.Naramdaman niyang bumigat ang dibdib niya. Hindi na niya kayang itanggi, hindi lang siya basta naaapektuhan, hindi lang siya basta naguguluhan.“Sh*t… Arielle, ano ba ‘to…” bulong niya sa sarili, napapikit pa lalo haban
“Let’s eat.”Napalingon si Arielle kay Leonardo. Akala niya diretso na silang uuwi pagkatapos ng arcade, lalo na’t medyo pawisan at nagulo ang buhok niya sa paglalaro. Pero seryoso ang tono nito, parang walang room para tumanggi.“Restaurant?” tanong niya, expecting na isa na namang mamahaling fine dining ang pupuntahan nila.Pero nagulat siya nang dinala siya nito sa isang simpleng kainan sa gilid ng mall, parang casual diner lang na may maliwanag na ilaw, amoy grilled food, at halong tawanan ng ibang customers. Hindi iyon typical na lugar para kay Leonardo.“Dito?” hindi makapaniwala niyang tanong.“Why? Ayaw mo?” mabilis nitong balik, parang nagtatanggol agad sa choice niya.“Hindi naman sa ayaw…” she trailed off, still staring around. “Nagulat lang ako. Hindi kita in-expect na tumatambay sa ganito.”Umupo si Leonardo sa table na pinili niya, diretso lang ang kilos. “Para makita mo rin kung saan ako minsan pumupunta.”Umiling na lang si Arielle, pilit pinipigil ang ngiti. Para bang
Lumipas ang ilang araw, at sa bawat pagkakataong nagtatagpo ang landas nila sa loob ng kompanya, si Leonardo ay tila estatwa, walang tingin, walang salita, parang hindi siya kilala.Ramdam ni Arielle ang bigat ng katahimikan. Sa bawat pagdaan nito sa hallway, sa bawat pintig ng sapatos niya sa sahig, naroon ang kaba sa dibdib niya. Gusto niyang magsorry. Gusto niyang humingi ng tawad sa mga salitang hindi niya napigilan noong huli silang nag-usap. Pero paano? Kung ni hindi siya nito binibigyan ng kahit isang tingin?Napahawak siya sa mesa sa sariling opisina, mariing pumikit. Bakit ba kasi ang dali kong madala ng emosyon? Bakit ko pa siya hinamunan ng salita na alam kong masakit?Samantala, sa kabilang panig ng gusali, nakaupo si Leonardo sa loob ng sariling opisina. Tahimik siyang nakatitig sa isang lumang kahon na nakalagay sa ilalim ng bookshelf. Parang ayaw niya itong buksan, pero para bang hinahatak ng damdamin.Dahan-dahan niyang inilabas ang kahon, at mula roon ay lumantad ang
Pagbukas ni Arielle ng pinto ng opisina niya that morning, napahinto siya.The entire space was transformed.Vases of fresh white roses lined the window sill, red petals scattered across her desk, and in the center, isang malaking bouquet na halos hindi niya mabuhat. Attached to it was a small card with nothing but two words, written in Marcus’ familiar, neat handwriting:“For you.”Her breath caught in her throat.“Ms. Velasco?” her assistant poked her head in, eyes wide. “Iba rin pala ang sweet side ni Mr. Vergara? Grabe, parang isang buong flower shop!”Hindi nakasagot si Arielle. She just walked slowly inside, her fingers brushing over the petals. It was overwhelming. Beautiful. But also… terrifying.Hindi siya sanay sa ganitong klase ng gesture. Hindi mula kay Leonardo. Hindi kailanman.At that moment, a soft melody filled the room. Napalingon siya.Her assistant quickly pointed to a small black box on her desk. “May iniwan din po siya. Parang music player.”"Salamat, iwan mo mun
Nakatitig si Arielle sa bintana ng hotel café habang hinihintay si Leonardo. The business trip was finally over. Sa loob ng ilang araw, she had been forced to spend time with him, meetings, dinners, long silences, and the unexpected moments na minsan ay naglalabas ng ibang side ni Leandro.At doon siya nagkamali.She had seen him laugh, kahit saglit lang. She had seen him step in when things got messy sa presentation. She had even seen him show a flicker of softness, kahit ayaw nitong ipahalata. And now… now she couldn’t stop herself from remembering every little detail.“Thinking too much?” Leonardo’s voice broke her thoughts.Napalingon siya. Nakatayo ito sa harap niya, freshly pressed suit, calm as ever, parang wala lang. He sat across from her, placing his phone on the table.“Hindi naman,” she lied softly, taking a sip of her coffee.“Good,” he said simply. “Don’t think. Just move.”Her brows knitted. “Ganun lang? Parang… parang laro lang ba talaga ang lahat sa iyo, Leonardo?"Le
Maaga pa lang ay gising na si Arielle. Buong gabi halos hindi siya nakatulog, iniisip kung narinig ba talaga ni Leandro ang mahinang bulong niya kagabi. Habang nag-aayos siya ng sarili, pinilit niyang huwag ipahalata ang bigat ng iniisip. Pero ramdam niya, lalabas at lalabas ito sa kilos niya.Pagbaba niya sa dining area ng hotel, nandoon na si Leandro, nakaupo habang binabasa ang ilang papeles. Nakasuot pa rin ito ng puting polo na parang bagong plantsa, neat as always, at hindi mo aakalain na pareho silang halos walang tulog.“Good morning,” tipid na bati ni Arielle, sinubukan ang casual tone.Tinapik ni Leandro ang lamesa sa harap niya. “You’re late. Akala ko ikaw ang laging maaga.”“Excuse me? Five minutes lang ‘to.” Inirapan siya ni Arielle habang umupo. “Ikaw kaya ang naunang bumaba. Hindi ibig sabihin late na ako.”Nagtaas ng kilay si Leandro, inilapag ang hawak na tasa ng kape. “Sensitive.”“Annoying,” balik niya agad, sabay kuha ng tinapay.Pareho silang natahimik pagkatapos